Raz chciałem wziąć udział w konkursie Lubimy Czytać. Wymyśliłem ciekawą historię, niestety jak się okazało konkurs był zakończony kilka dni wcześniej...

Raz chciałem wziąć udział w konkursie Lubimy Czytać. Wymyśliłem ciekawą historię, niestety jak się okazało konkurs był zakończony kilka dni wcześniej...

Miałem nauczyć się piec biszkopt...ale mama mówila.Jeszcze zepsujesz ty nie umiesz .

Miałem nauczyć się piec biszkopt...ale mama mówila.Jeszcze zepsujesz ty nie umiesz .

Jestem z natury bardzo narwana. Niegdyś często podejmowałam decyzje bez wcześniejszego przemyślenia. W taki sposób zapisałam się dawno temu na siłownię, wybrałam studia czy przypadkowo poznałam swojego wybranka. Gdy mój entuzjazm mijał i przychodziły pierwsze porażki bądź brak czasu odrywał mnie od planów, decydowałam się na to, żeby to po prostu rzucić, przestać w czymś uczestniczyć lub zerwać kontakt. Koniec końców - chować głowę w piasek i udawać, że mnie nie ma. I wiecie, co? W końcu udało mi się wyrzucić jedną, najgorszą cechę mojego charakteru – strach przed własnymi wyborami, konsekwencjami, czy opiniami innych osób. Oczywiście nie porzuciłam tego na nigdy – przy każdym nowym, innym wyborze to za mną biega. Ale ta dojrzałość, zadowolenie z własnych wyborów – warto do tego dążyć przez całe życie. Uważam, że chęć porzucenia czegoś, co dopiero rozpoczęliśmy jest niezwykle istotna w budowaniu własnego ja. To buduje nasz charakter, pozwala na zbudowanie solidnej twierdzy, którą naprawdę ciężko będą mogły zdobyć obce armie :)

Jestem z natury bardzo narwana. Niegdyś często podejmowałam decyzje bez wcześniejszego przemyślenia. W taki sposób zapisałam się dawno temu na siłownię, wybrałam studia czy przypadkowo poznałam swojego wybranka. Gdy mój entuzjazm mijał i przychodziły pierwsze porażki bądź brak czasu odrywał mnie od planów, decydowałam się na to, żeby to po prostu rzucić, przestać w czymś...

Wiele takich rzeczy miało miejsce w moim życiu... Oczywiście nie raz słyszałam, że mam "słomiany zapał", może coś w tym jest. A może chodzi o dobry początek, bo jak coś od początku nie idzie dobrze, to może być już tylko gorzej.
Wracając do tematu - lubię pisać. Mam silną potrzebę przekazania komuś swoich myśli, ale mój introwertyzm uniemożliwia mi robienie tego tak, jak czynią to "normalni ludzie". To znaczy rozmowy wszelakie są dla mnie niczym wystąpienie przed szeroką publicznością. Zatem jedynym wyjściem byłoby pisanie.
Spróbowałam. Zachęcona przez narzeczonego założyłam bloga, w którym miałam pisać recenzje książek. Nie piszę najgorzej i o tym wiem. Starałam się odwiedzać inne blogi, oceniać, komentować. Założyłam swój fanpejdż, twittera i instagrama, żeby dać o sobie znać. Że jest blog, że są na nim pisane rzeczy i, kurczę, miło by było, gdyby ktoś od czasu do czasu chociaż zajrzał.
Moim jedynym czytelnikiem przez trzy miesiące istnienia bloga był mój narzeczony. Było mi przykro. Nie tylko z mojego powodu, ale z powodu masy innych początkujących i niedoszłych blogerów, dla których nie są ważne "egzemplarze recenzenckie" za promocję, kasa z reklam czy po prostu sława na insta. Ich głos pozostanie nadal niesłyszalny dla reszty (no chyba, że wywalą mnóstwo kasy na pakiet premium, reklamę na fejsie itd.).

Wiele takich rzeczy miało miejsce w moim życiu... Oczywiście nie raz słyszałam, że mam "słomiany zapał", może coś w tym jest. A może chodzi o dobry początek, bo jak coś od początku nie idzie dobrze, to może być już tylko gorzej.
Wracając do tematu - lubię pisać. Mam silną potrzebę przekazania komuś swoich myśli, ale mój introwertyzm uniemożliwia mi robienie tego tak, jak...

Przeżyłam związek, który skończył się równie nieoczekiwanie jak się zaczął. To było jeszcze w liceum. On był ze starszej klasy, zupełnie nie wiedziałam o jego istnieniu. Natomiast jak się okazało – on znał mnie. Któregoś dnia wspólnie braliśmy udział w szkolnej akademii. Wtedy się to zaczęło. Nie zakochałam się w nim od razu – oczywiście, że nie. Bardzo długo zabiegał o moje względy, chodził za mną, zapraszał na randki. Ostatecznie dałam mu szansę. Trwało to jakiś czas, ale zaczęłam darzyć go uczuciem, które rosło z każdym dniem. Stał się częścią mojego życia. Snułam plany o wspólnej przyszłości. Byliśmy szczęśliwi i nic nie wskazywało na to, żeby to miało się skończyć. Nie było żadnych znaków ostrzegawczych, żadnych kłótni aż do dnia, w którym powiedział mi, że to koniec. Kiedy zapytałam o powód jego decyzji, oświadczył, że jego uczucie się wypaliło. Byłam załamana i zdezorientowana. Nie mogłam się z tym pogodzić, nie rozumiałam jego motywacji, ponieważ moje uczucie było w stanie rozkwitu. Był moją pierwszą wielką miłością. Wtedy myślałam, że świat się skończył. Dzisiaj wracam do tych chwil z rozbawieniem i jestem mu tylko wdzięczna. Wdzięczna za to, że skończył to uczucie, nim miało szansę naprawdę się rozwinąć. Bo dzięki temu oszczędził mi większego rozczarowania. A przede wszystkim oszczędził mi czasu straconego z niewłaściwą osobą, lat spędzonych z mężczyzną, który nie zasługiwał na moją miłość.

Przeżyłam związek, który skończył się równie nieoczekiwanie jak się zaczął. To było jeszcze w liceum. On był ze starszej klasy, zupełnie nie wiedziałam o jego istnieniu. Natomiast jak się okazało – on znał mnie. Któregoś dnia wspólnie braliśmy udział w szkolnej akademii. Wtedy się to zaczęło. Nie zakochałam się w nim od razu – oczywiście, że nie. Bardzo długo zabiegał o...

.Wspomnienie.

Zdecydowanie czytanie książek, ale nie dlatego że szybko ją przeczytałam i szybko się skończyła. Jako dziecko moją zmorą było czytanie książek, bajek później gdy poszłam do podstawówki czytanie lektur to był istny koszmar... strata czasu...tyle stron....jak można to czytać...krzyczałam w myślach i nie tylko! Wypożyczałam książkę bo musiałam, mieć ją na lekcji z której przeczytałam dosłownie kilka kartek, nawet nie wiem czy był to chociaż jeden rozdział z książki a resztę kończyłam krótkimi streszczeniami czy ekranizacjami filmowymi. Do dziś pamiętam jak męczyłam się oglądając film ''W pustyni i w puszczy'' i to na pięć razy bo za pierwszym nie byłam w stanie go dokończyć. A z całego filmu na koniec zapamiętałam tylko Nel i słonia :) Niestety ten stan rzeczy utrzymał mi się przez całe gimnazjum i liceum. Patrząc teraz z biegiem czasu bardzo tego żałuję dopiero gdy skończyłam szkołę wzięło mnie na prawdziwe czytanie ale takie o jakim będąc w szkole moi rodzice jaki i moje wszystkie nauczycielki od j. polskiego mogłyby marzyć. Które oczywiście teraz serdecznie pozdrawiam i jedyne co chciałabym im powiedzieć to to że ... kocham książki :)

.Wspomnienie.

Zdecydowanie czytanie książek, ale nie dlatego że szybko ją przeczytałam i szybko się skończyła. Jako dziecko moją zmorą było czytanie książek, bajek później gdy poszłam do podstawówki czytanie lektur to był istny koszmar... strata czasu...tyle stron....jak można to czytać...krzyczałam w myślach i nie tylko! Wypożyczałam książkę bo musiałam, mieć ją na lekcji...

Zmęczona światłami dużego miasta stwierdziłam, że mieszkanie w małym miasteczku jest tym, czego w tej chwili potrzebuję najbardziej. Miałam już lokum, użyczone mi na czas nieokreślony przez znajomego. Materac, stół i dwa fotele stanowiły umeblowanie kawalerki z kuchnią. Miałam także zacząć pracę w sklepie z konfekcją męską od poniedziałku. W piątek postanowiłam pojechać do Warszawy po więcej swoich rzeczy. Zabrałam wieżę i płyty CD, torbę z książkami, drugą z butami, ogromną walizę ubrań, pudło z rzeczami do kuchni oraz neseser z kosmetykami. Uczynny (choć zdziwiony) kolega zgodził się podwieźć mnie na miejsce. Byłam pewna, że spędzę tam przyszłość.
Po tygodniu, kiedy wracałam do pustego mieszkania, nie mając się do kogo odezwać, zaczęłam czuć się dziwnie. Nie pomagały telefoniczne rozmowy- sprawiały, że miałam coraz większe wątpliwości. Tęskniłam.
Któregoś dnia miałam wychodzić do pracy. Wyobraziłam sobie powrót... Niewiele myśląc, wzięłam niewielką torbę podróżną, spakowałam najważniejsze według mnie rzeczy i zamiast do pracy, poszłam na dworzec. Wsiadłam do pierwszego pociągu jadącego do Warszawy. Z rozkoszą wdychałam zapach rozgrzanego asfaltu, stojąc na Dworcu Wschodnim. "Dom jest tam, gdzie serce twoje"...
Niestety, kiedy kilka dni później pojechałam po resztę mojego dobytku, zastałam puste mieszkanie. Jego najemca okradł mnie nawet z ubrań, wziął nawet rozpoczęte perfumy...

Zmęczona światłami dużego miasta stwierdziłam, że mieszkanie w małym miasteczku jest tym, czego w tej chwili potrzebuję najbardziej. Miałam już lokum, użyczone mi na czas nieokreślony przez znajomego. Materac, stół i dwa fotele stanowiły umeblowanie kawalerki z kuchnią. Miałam także zacząć pracę w sklepie z konfekcją męską od poniedziałku. W piątek postanowiłam pojechać do...

W szkole średniej zafascynowało mnie pisanie tekstów piosenek i sporo ich wymyśliłam jednak są takie których jeszcze nie przelałam na papier. W głowie mam już gotowe słowa, nawet pozapisywałam ich tytuły jednak nigdy nie mogę się skupić żeby usiąść i pisać. Mimo to mam ogromną nadzieję,że któregoś dnia przyjdzie czas,że będę skoncentrowana i teksty powstaną.

W szkole średniej zafascynowało mnie pisanie tekstów piosenek i sporo ich wymyśliłam jednak są takie których jeszcze nie przelałam na papier. W głowie mam już gotowe słowa, nawet pozapisywałam ich tytuły jednak nigdy nie mogę się skupić żeby usiąść i pisać. Mimo to mam ogromną nadzieję,że któregoś dnia przyjdzie czas,że będę skoncentrowana i teksty powstaną.

Kilka razy próbowałem nauczyć się szkicowania i malowania. Mój nieżyjący już ojciec pięknie malował, szkicował i rysował. Zawsze powtarzał, że najważniejsze są powtórki, że to działa jak uczenie się gam. Ciągle trzeba powtarzać do perfekcji. Kilka lat temu po raz kolejny zakupiłem potrzebne akcesoria, ale szybko zrezygnowałem. Wkrótce potem postanowiłem pisać ikony. Nie było wcale lepiej.

Kilka razy próbowałem nauczyć się szkicowania i malowania. Mój nieżyjący już ojciec pięknie malował, szkicował i rysował. Zawsze powtarzał, że najważniejsze są powtórki, że to działa jak uczenie się gam. Ciągle trzeba powtarzać do perfekcji. Kilka lat temu po raz kolejny zakupiłem potrzebne akcesoria, ale szybko zrezygnowałem. Wkrótce potem postanowiłem pisać ikony. Nie...