Zwykły dom na wsi. Parterowy, niewielki, wokół zieleń, a w pobliżu pola uprawne przepasane niewielką rzeczką. Całkiem przyjemny pejzażyk...w dzień i gdy nie myślę o tym co tam zaszło. A niestety trudno nie myśleć gdy mieszka się w tej samej wsi i niemal codziennie przechodzi opodal...W ciągu ostatnich trzydziestu lat w tym domu odebrały sobie życie trzy osoby: ojciec, córka (która utrzymywała, że zmarły ojciec jest ciągle przy niej) oraz syn- ojciec trójki dzieci...Wszyscy wybrali śmierć przez powieszenie. Za każdym razem to był szok dla mieszkańców. Najbardziej przerażającą była dla mnie śmierć kobiety- prawie mojej rówieśniczki. Ich dom rodzinny przywodzi na myśl te straszne fakty za kazdym razem gdy tamtędy przechodzę, zwłaszcza gdy jest ciemno! Każdy szelest, szum rzeki czy wiatru szepcze mi do ucha koszmarne wspomnienia, a w wyobraźni widzę martwą kobietę w ślubnej sukni(tak pochowano ją ponieważ tragedia rozegrała się trzy miesiące przed planowanym ślubem. Dom stoi jak dawniej, zamieszkały nadal przez kolejne pokolenia, ale dla mnie jest niemym świadkiem koszmarnych scen i zawsze mijając go mam w podświadomości mgnienie tych wspomnień. Nigdy nie chciałabym zostać w nim sama, a mijając go - przyspieszam kroku i staram się nie patrzeć w stronę budynku...

Zwykły dom na wsi. Parterowy, niewielki, wokół zieleń, a w pobliżu pola uprawne przepasane niewielką rzeczką. Całkiem przyjemny pejzażyk...w dzień i gdy nie myślę o tym co tam zaszło. A niestety trudno nie myśleć gdy mieszka się w tej samej wsi i niemal codziennie przechodzi opodal...W ciągu ostatnich trzydziestu lat w tym domu odebrały sobie życie trzy osoby: ojciec, córka...

Opowiem historię, w którą będzie trudno uwierzyć, ale jest autentyczna. Urodziłem się i dzieciństwo spędziłem w nawiedzonym, starym domu, który powstał na ruinach (jak się potem okazało) cmentarza żydowskiego. Wiara w istnienie duchów mnie już nie przeraża, gdyż każdego dnia byłem świadkiem zjawisk paranormalnych i zwyczajnie żyliśmy z tym. Otwierające się szuflady, zapadające się sprężyny na łóżku w środku dnia, na którym nikogo nie było, otwierające się drzwi itd. Duchy nigdy nie próbowały nas straszyć, raczej próbowaliśmy zachować równowagę w jednej przestrzeni. Kiedy wracam do tych chwil wspomnieniami, jakoś nie potrafię sobie wyobrazić tego teraz, po wielu latach spędzonych z dala od tamtego miejsca.

Opowiem historię, w którą będzie trudno uwierzyć, ale jest autentyczna. Urodziłem się i dzieciństwo spędziłem w nawiedzonym, starym domu, który powstał na ruinach (jak się potem okazało) cmentarza żydowskiego. Wiara w istnienie duchów mnie już nie przeraża, gdyż każdego dnia byłem świadkiem zjawisk paranormalnych i zwyczajnie żyliśmy z tym. Otwierające się szuflady,...

Kiedyś znajdowała się tu hurtownia artykułów zwierzęcych. Obecnie to pustostan zarośnięty chaszczami, gdzie czasem kwaterują bezdomni. Mijam ten obiekt dzień w dzień, maszerując do pracy. Raz "miałam to szczęście", że trafiłam na moment, gdy policja zdejmowała wisielca z rosnącego tam drzewa...Od tego czasu czuję się trochę nieswojo, przechodząc rankiem obok tego miejsca, gdy otoczenie pogrążone jest jeszcze w mroku. Każdy szelest, cień przyśpieszają bicie mego serca.Naczytałam się sporo kryminałów, horrorów, posiadam bujną wyobraźnię, więc chcąc nie chcąc w głowie snują się rozmaite myśli, od których włos się jeży na głowie. Próbuję odwrócić bieg myśli, nucąc pogodną piosenkę albo snując plany na nadchodzący dzień. Gdy z duszą na ramieniu, z przyśpieszonym tętnem dochodzę do bram zakładu, oddycham z ulgą i śmieję się ze swoich wyimaginowanych upiorów. Ale następnego dnia historia się powtarza...

Kiedyś znajdowała się tu hurtownia artykułów zwierzęcych. Obecnie to pustostan zarośnięty chaszczami, gdzie czasem kwaterują bezdomni. Mijam ten obiekt dzień w dzień, maszerując do pracy. Raz "miałam to szczęście", że trafiłam na moment, gdy policja zdejmowała wisielca z rosnącego tam drzewa...Od tego czasu czuję się trochę nieswojo, przechodząc rankiem obok tego miejsca,...

Mam, a przynajmniej miałam jako dziecko, problem z domem moich pradziadków. Spędziłam tam pierwsze 4 lata mojego życia, które bardzo miło wspominam, więc powinnam tam czuć się jak u siebie, a jednak tak nie było. Kiedy wraz z bratem i kuzynkami spędzaliśmy wakacje u babci, której dom znajduje się na przeciwko domu pradziadków, często bawiliśmy się w chowanego. Ulubione kryjówki mojego brata i jednej z kuzynek znajdowały się we wspomnianym domu, dlatego że dobrze wiedzieli, że my boimy się tam wchodzić. Nie wiem skąd brało się we mnie i drugiej kuzynce to poczucie strachu.. Wejście do sypialni, która znajdowała się na samym końcu domu to był istny koszmar. Zachęcające nie było też stukanie talerzy i odgłosy wydawane przez schowanych w szafkach, którzy za każdym razem mieli z nas ten sam ubaw. ;) Dobrze wiedziałyśmy, że to oni, a jednak szybko wybiegałyśmy z domu. Ulga po wybiegnięciu na podwórko była ogromna :)

Mam, a przynajmniej miałam jako dziecko, problem z domem moich pradziadków. Spędziłam tam pierwsze 4 lata mojego życia, które bardzo miło wspominam, więc powinnam tam czuć się jak u siebie, a jednak tak nie było. Kiedy wraz z bratem i kuzynkami spędzaliśmy wakacje u babci, której dom znajduje się na przeciwko domu pradziadków, często bawiliśmy się w chowanego. Ulubione...

Gdy byłam mała, mieszkałam z rodziną na wsi. Były to czasy, gdy elektronika nie stanowiła jeszcze centrum życia. Wraz z koleżankami i kolegami przebywaliśmy więcej na zewnątrz niż w domu. Uwielbialiśmy jeździć na rowerach. Często nasze podróże odbywały się po wałach przeciwpowodziowym. Jednak po drodze zawsze musieliśmy mijać, stary, zarośnięty dom na rogu skrzyżowanie, dwóch mało przejazdowych dróg. Ktoś z nas opowiedział, że w tym domu mieszka jakaś staro kobieta, która wybiega z siekierą, gdy ktoś podejdzie za blisko granic jej posiadłości. Pamiętam jak by to było wczoraj. Zawsze koło tego domu przyśpieszaliśmy, a potem opowiadaliśmy sobie o tym co kto usłyszał (szumy, dźwięk łamiących się gałęzi, szuranie, sapanie itp). Do dziś dostaję gęsiej skórki przypominając sobie te chwile.

Gdy byłam mała, mieszkałam z rodziną na wsi. Były to czasy, gdy elektronika nie stanowiła jeszcze centrum życia. Wraz z koleżankami i kolegami przebywaliśmy więcej na zewnątrz niż w domu. Uwielbialiśmy jeździć na rowerach. Często nasze podróże odbywały się po wałach przeciwpowodziowym. Jednak po drodze zawsze musieliśmy mijać, stary, zarośnięty dom na rogu skrzyżowanie,...

Fabryka wita mnie gorącym pocałunkiem, pełnym zapachu przetartych smarów i kwaśnego potu. Przez chwilę stoję na wysokich, metalowych schodach i podziwiam jej majestat. Ogromne, buczące maszyny, uwijających się jak w ukropie robotników, węże przewodów zasilających i tunele wentylacyjne, które powinny odprowadzać zepsute powietrze, ale nawet jeśli to robią, to z marnym skutkiem, bo wszędzie unosi się siwo-czarna mgła, której nie jest w stanie rozrzedzić blado-siny blask świetlówek. Powolnym krokiem schodzę po metalowych schodach, pogrążając się coraz bardziej w mrok i hałas. Mam nadzieję, że to już ostatni raz. Wspominam czasy gdy nie wierzyłem w legendy o Niej. To prawda, że nie raz i nie dwa człowieka przeszył dreszcz jak wchodził na Jej teren. Prawda, że wydaje się wyjątkowo paskudna i obskurna. Że nigdzie nie ma tyle nieszczęśliwych wypadków co tutaj. Kiedyś nie wierzyłem w żadną z tych mrocznych historii, a dziś oddałbym wszystko, byleby nie pamiętać tego co mnie tu spotkało.

Fabryka wita mnie gorącym pocałunkiem, pełnym zapachu przetartych smarów i kwaśnego potu. Przez chwilę stoję na wysokich, metalowych schodach i podziwiam jej majestat. Ogromne, buczące maszyny, uwijających się jak w ukropie robotników, węże przewodów zasilających i tunele wentylacyjne, które powinny odprowadzać zepsute powietrze, ale nawet jeśli to robią, to z marnym...

Mam zawsze mi powtarzała, że nikt nie chce kupić domu na sąsiedniej ulicy, bo jest nawiedzony. Wybudowała go zaraz po pierwszej wojnie pewna bogata rodzina, której urodziło się niepełnosprawne dziecko. Mieli je trzymać na łańcuchu w piwnicy, zaś jęki nieszczęśnika podobno rozchodziły się nocami w całej okolicy. Kilka lat później chłopak zmarł, a właściciele zniknęli w niewyjaśnionych okolicznościach. Żaden z późniejszych lokatorów nie zagrzał w nim długo miejsca. Dziś dom był w połowie zarośnięty dzikimi krzewami i bluszczem. Widoczna była tylko jedna ściana, z niewielkim okienkiem. Pod dachem gniazda założyły szerszenie, a wysoka trwa skutecznie utrudniała wejście do rudery nawet okolicznym bezdomnym. Przechodziłam obok niego zazwyczaj za dnia, lecz zawsze wywoływał we mnie pewien strach, jakbym bała się usłyszeć dochodzące z niego odgłosy kaźni. Pewnego wieczora zapomniałam o przestrodze mamy i razem z kuzynką wracałyśmy tamta drogą. Kuzynka wyśmiała moją wiarę w duchy, kiedy nagle okienko na poddaszu otwarło się i wyleciała z niego zabrudzona firanka. Rzuciłyśmy się do ucieczki, lecz ciągle wydawało nam się, że ktoś nas goni. Dopiero kiedy zdyszana wbiegłam do domu, mój puls się uspokoił. Niestety od tamtego czasu ten dom pojawia się w moich koszmarach sennych, które są dużo gorsze od rzeczywistości.

Mam zawsze mi powtarzała, że nikt nie chce kupić domu na sąsiedniej ulicy, bo jest nawiedzony. Wybudowała go zaraz po pierwszej wojnie pewna bogata rodzina, której urodziło się niepełnosprawne dziecko. Mieli je trzymać na łańcuchu w piwnicy, zaś jęki nieszczęśnika podobno rozchodziły się nocami w całej okolicy. Kilka lat później chłopak zmarł, a właściciele zniknęli w...

Gmach jest ogromny – tak długi, że aby dostać się z jednego wejścia do drugiego, można podjechać autobusem jeden przystanek. Budynek jest pokryty piaskową płytą, ozdobiony wielkimi, podświetlonymi billboardami i napisami z nazwami sklepów. Wokół niego rozciągają się połacie betonowych parkingów. Teraz, w grudniu, ta jaskinia handlu dodatkowo przyciąga wzrok milionem lampek, zwieszających się w oknach, i świetlnymi łańcuchami, oplatającymi okoliczne latarnie. Wszystko ma być takie wesołe i wspaniałe – tylko u nas kupisz milion rzeczy, dzięki którym poczujesz się lepiej, choć tak naprawdę nie są ci potrzebne. Masa klientów jednak wysiada gromadnie na przystanku, szturmując automatyczne drzwi. Większość z nich ma ponure, zirytowane miny, że znów przeciążą swoje portfele świątecznymi wydatkami. Przygnębieni cenami i kolejkami, warczą na siebie nawzajem i na ekspedientów, którzy, wymęczeni obsługą ciżby, sami stają się agresywni. Z głośników leci „Jingle Bells”, hol ozdabiają girlandy, a w tłumie przemykają złodzieje i kieszonkowcy. Jakieś niemowlę w wózku ryczy na całego, dorośli wpadają na siebie, zapatrzeni w smartfony, ktoś wychodzi ze sklepu, krzycząc, że więcej tam nogi nie postawi. Mimo klimatyzacji wszyscy pocą się w zimowym odzieniu, dźwigając stosy reklamówek, z niemal obłędnym wzrokiem przepatrując witryny, szukając tylko kolejnej promocji…

Gmach jest ogromny – tak długi, że aby dostać się z jednego wejścia do drugiego, można podjechać autobusem jeden przystanek. Budynek jest pokryty piaskową płytą, ozdobiony wielkimi, podświetlonymi billboardami i napisami z nazwami sklepów. Wokół niego rozciągają się połacie betonowych parkingów. Teraz, w grudniu, ta jaskinia handlu dodatkowo przyciąga wzrok milionem lampek,...

Moja koleżanka mieszkała kiedyś obok kościoła, na którym nad wejściem wisiała wielka figura Matki Boskiej. W dzień wyglądało to ładnie, ale w nocy, kiedy lampy podświetlały figurę od dołu, zdawała się ona unosić w powietrzu. Zawsze kiedy przechodziłam tamtędy po ciemku miałam irracjonalne wrażenie, że figura z furkotem obszernej szaty zaraz sfrunie z kościoła i rzuci się na mnie.

Moja koleżanka mieszkała kiedyś obok kościoła, na którym nad wejściem wisiała wielka figura Matki Boskiej. W dzień wyglądało to ładnie, ale w nocy, kiedy lampy podświetlały figurę od dołu, zdawała się ona unosić w powietrzu. Zawsze kiedy przechodziłam tamtędy po ciemku miałam irracjonalne wrażenie, że figura z furkotem obszernej szaty zaraz sfrunie z kościoła i rzuci się na...

W mojej rodzinnej miejscowości stoi pewien dom, na którego widok wszyscy przechodnie postanawiają przejść na drugą stronę ulicy. Ów dom, zbudowany jest z czerwonej cegły, a jego okna zostały zabite deskami. Trawa wokół domu przez lata bardzo urosła. Co jest w nim takiego strasznego? Niegdyś mieszkała w nim pewna kobieta ze swoimi dziećmi. Dom był dość stary, nadawał się do remontu. Pani domu nawet nie spostrzegła się, że jej pociechy gdzieś zniknęły. Kiedy usłyszała huk, pobiegła w stronę schodów. Okazało się, że się zawaliły przygniatając dzieci do tego stopnia, iż było widać tylko ich wystające głowy. Niestety nie przeżyły. Zrozpaczona matka powiesiła się w swoim pokoju. Od tamtej pory, jak ludzie przechodzili niedaleko tego domu, widzieli przez okno ciało wiszącej kobiety, a przecież minęło tyle lat, odkąd stoi pusty. Dodatkowo w ogromnej trawie dostrzegali jedynie głowy dzieciaków, które jako jedyne były widoczne po przygnieceniu. Okna zabito deskami, ale mimo tego każdy boi się tamtędy przechodzić. Sąsiedzi starają się na patrzeć w tamtą stronę, a inni mieszkańcy przechodzą na drugą stronę ulicy lub wybierają inną drogę.

W mojej rodzinnej miejscowości stoi pewien dom, na którego widok wszyscy przechodnie postanawiają przejść na drugą stronę ulicy. Ów dom, zbudowany jest z czerwonej cegły, a jego okna zostały zabite deskami. Trawa wokół domu przez lata bardzo urosła. Co jest w nim takiego strasznego? Niegdyś mieszkała w nim pewna kobieta ze swoimi dziećmi. Dom był dość stary, nadawał się do...