Nie chciałam tego, ale to była ostatnia szansa na uratowanie mu życia. Mityczny Medalion Hamidy, córki Posejdona, mógł przywrócić zdrowie mojemu mężowi. Wiedziałam, że to tylko legenda, ale serce wołało do mnie o jej prawdziwości. Wypłynęłam na poszukiwania.
Szóstego dnia żeglugi rozpętał się ogromny sztorm. Myślałam, że to koniec, gdy Ją zobaczyłam. Piękna, zjawiskowa i wyniosła Pani, kroczyła wśród szalejących fal.
- Hamida - szepnęłam. Spoglądałam na nią zaciskając palce na linach, by nie spaść przy kolejnym wstrząsie.
- Magdaleno - śpiewny, syreni głos, rozbrzmiał w mojej głowie. - Magdaleno, nie bój się. Oddaj się morzu, a uratujesz dwa życia.
Strach mnie sparaliżował, ale sztorm był coraz silniejszy.
- Zaufaj mi...
Zaufałam. Poczułam uderzenie wody, szarpnięcia, a potem delikatne, a jednocześnie silny ręce. Uśmiech Hamidy zobaczyłam tylko na moment, a potem jej łza spłynęła na wiszący na jej szyi medalion. Znalazłam się pod wodą.
Ocknęłam się na plaży, choć wiedziałam, że do lądu był kawał drogi. Czy to sen? - pomyślałam. Medalion zniknął, lecz zobaczyłam błysk w wodzie. Zanurzyłam się i chwyciłam w ręce podwodne znalezisko. Mityczny Medalion Hamidy.
Legenda okazała się prawdą. Jeszcze tego dnia, mój mąż ozdrowiał po zetknięciu z łzą ukrytą w wisiorze.
Podwodne znalezisko dało naszemu małżeństwu przyszłość i zmieniło przeznaczenie.

Nie chciałam tego, ale to była ostatnia szansa na uratowanie mu życia. Mityczny Medalion Hamidy, córki Posejdona, mógł przywrócić zdrowie mojemu mężowi. Wiedziałam, że to tylko legenda, ale serce wołało do mnie o jej prawdziwości. Wypłynęłam na poszukiwania.
Szóstego dnia żeglugi rozpętał się ogromny sztorm. Myślałam, że to koniec, gdy Ją zobaczyłam. Piękna, zjawiskowa i...

Zafascynowani podwodnym życiem od lat penetrują głębiny i wzbogacają swoje życie o kolejne doświadczenia. Tom i Karen -młode małżeństwo wiedzie przepełnione podwodną pasją życie do czasu, aż napotykają na swej drodze dziwne znalezisko. Stwór dziwnego pochodzenia o jednym sercu i wielu mózgach - mózgach ludzi zatopionych i zaginionych właśnie w tym miejscu. Z roku na rok większy i silniejszy. Z roku na rok bogatszy w kolejne mózgi, które pozwalają mu rosnąć w siłę i zwiekszać się do niebezpiecznych rozmiarów. Czy stwór przybył tu po to by zawładnąć ziemią? Czy światu grozi niebezpieczeństwo? Tom i Karen nie spoczną dopóki nie rozwikłają tejemniczej zagadki dziwnego stworzenia. Czy uda im się zyskać pomoc rządu? Czy pozornie przypadkowo znalezione stworzenie zdoła doprowadzić do zagłady ludzkości?

Zafascynowani podwodnym życiem od lat penetrują głębiny i wzbogacają swoje życie o kolejne doświadczenia. Tom i Karen -młode małżeństwo wiedzie przepełnione podwodną pasją życie do czasu, aż napotykają na swej drodze dziwne znalezisko. Stwór dziwnego pochodzenia o jednym sercu i wielu mózgach - mózgach ludzi zatopionych i zaginionych właśnie w tym miejscu. Z roku na rok...

Było słoneczne, letnie popołudnie. Młode małżeństwo siedziało na tarasie i spoglądało na promienie słońca padające na ocean. Zawsze to uwielbiali, kiedy jeszcze jako narzeczeni przyjeżdżali do wujka Kate na wakacje,oglądali razem wschody i zachody słońca. Kiedy wujek zmarł, domek przy plaży stał się ich własnością, jednak życie młodych raczej nie opiewało w luksusy. Żyli skromnie, Jake był sprzedawcą w sklepie z artykułami do pływania, a Kate pomagała przy sprzątaniu starszym sąsiadkom. Jednak nie czuli się gorsi od innych, mieli wielu przyjaciół, a w swoim towarzystwie czuli się wspaniale. Małżonkowie świetnie się rozumieli, mieli wspólne pasje i bardzo się kochali...
-Kochanie, może pójdziemy popływać? - zaproponował Jake.
-No nie wiem, skarbie, miałam w planach zrobić porządki w domu..
-No nie daj się prosić, Kate. Wybierasz miotłę zamiast oceanu? - śmiał się Jake
-Ok, ale tylko na godzinę - odparła dziewczyna...

Młodzi pływali ciesząc się wspaniałą pogodą i czasem wolnym, gdy nagle...
-Ała, ałć...Jake, pomocy - krzyknęła Kate
-Co się stało, już płynę - ruszył za nią chłopak
-Uderzyłam w coś nogą, pomóż mi wyjść z wody.
Noga dziewczyny była lekko przecięta. Jake zrobił jej opatrunek i pocieszył jak zwykle. Jednak nie byłby sobą, gdyby nie sprawdził, co kryje się na dnie oceanu...
Po chwili Kate ujrzała, że jej ukochany niesie dużą skrzynię. Zdziwiona wstała i podeszła do Jake'a. Gdy otworzyli, ujrzeli całe mnóstwo drogocennych przedmiotów. Pierścionki, naszyjniki, ozdobne lusterka i jeszcze raz pierścionki...
-To wszystko jest warte majątek...jesteśmy bogaci, Kate! - ucieszył się Jake.

Było słoneczne, letnie popołudnie. Młode małżeństwo siedziało na tarasie i spoglądało na promienie słońca padające na ocean. Zawsze to uwielbiali, kiedy jeszcze jako narzeczeni przyjeżdżali do wujka Kate na wakacje,oglądali razem wschody i zachody słońca. Kiedy wujek zmarł, domek przy plaży stał się ich własnością, jednak życie młodych raczej nie opiewało w luksusy. Żyli...

Magda i Radek wypłynęli w morze
O dość wczesnej porze
Na morzu wschód słońca
Atmosfera gorąca
Radek chcąc się ochłodzić
Wskoczył do wody
Zanurkował głęboko
Wyciągając muszlę uroczą
Podarował ją Magdzie
Na swym drogim jachcie
Dziewczyna przyłożyła ją do ucha
I do dziś jej słucha
Gdy ma dość Radka
Sytuacja nierzadka
Szum muszli jej przypomina
Dlaczego go poślubiła
Bo chociaż rzeczywistość bywa żmudna
Rola żony i matki trudna
Przypomina sobie wtedy te chwile
Wracają w brzuchu motyle
Radek staje się piękny i młody
Nawet gdy pije kolejne piwo dla ochłody
Coraz częściej przykłada Magda muszlę do ucha
Nie tylko z niej robi się starucha
Na szczęście muszla działa w dwie strony
Radek w końcu przestał szukać kolejnej żony
Odkąd Magda moc znaleziska poznała
Mąż słucha muszli szumu do rana
Gdy tylko położy się do łóżka
Przy jego uchu znajduje się muszla
Sprytna z Magdy żona
Ponoć w czepku urodzona

Magda i Radek wypłynęli w morze
O dość wczesnej porze
Na morzu wschód słońca
Atmosfera gorąca
Radek chcąc się ochłodzić
Wskoczył do wody
Zanurkował głęboko
Wyciągając muszlę uroczą
Podarował ją Magdzie
Na swym drogim jachcie
Dziewczyna przyłożyła ją do ucha
I do dziś jej słucha
Gdy ma dość Radka
Sytuacja nierzadka
Szum muszli jej przypomina
Dlaczego go poślubiła
Bo...

Od dawna marzyli o wyjeździe gdzieś daleko, po prostu przed siebie. Teraz, kiedy dzieci odwieźli do teściów Sary na wieś, mieli cały tydzień dla siebie. To był impuls, weszli do biura podróży i zapytali gdzie mogą jutro polecieć. Pieniądze nie grały tu roli, odkąd Simon stał się prezesem spółki naftowej i podpisał intratny kontrakt. Simon nigdy nie mówił zbyt wiele o swojej pracy, Sara nie zadawała wielu pytań. Padło na Mauritius. Już na drugi dzień, siedzieli na plaży, patrząc na zachodzące Słońce. Kolejnego dnia, zaraz po śniadaniu popłynęli, wynajętą motorówką wraz ze sprzętem, w rejon zatopionego, japońskiego statku rybackiego w 1987 roku, na którym powstała rafa koralowa.
Razem zanurzyli się, podziwiając ten niezwykły świat. Gdy Simon przyglądał się setkom wielobarwnych ryb, Sara będąc obok niego, nie czuła się zbyt pewnie. Po zaledwie dwóch minutach pod wodą postanowiła się wynurzyć. Wymienili porozumiewawcze gesty, lecz Simon chciał pozostać w tej głębi, jeszcze chwilę, sam.
Kiedy Sara była na pokładzie, do burty jej łódki dobiła inna motorówka. W mgnieniu oka Sara została obezwładniona i skrępowana sznurem, a w usta wepchnięto jej szmatę. Po zaledwie 30 sekundach, razem z nieprzytomną Sarą płynęli w kierunku laguny.
Kiedy Simon spenetrował wrak rybackiego statku i wynurzył się, Sary nie było na łódce. Gdy wszedł na pokład, zauważył na niej czarną kopertę, a w niej odręcznie napisaną krótką wiadomość: Byłeś pod wodą, a to ja mam twój skarb… Zrobisz to, co ci każę…

Od dawna marzyli o wyjeździe gdzieś daleko, po prostu przed siebie. Teraz, kiedy dzieci odwieźli do teściów Sary na wieś, mieli cały tydzień dla siebie. To był impuls, weszli do biura podróży i zapytali gdzie mogą jutro polecieć. Pieniądze nie grały tu roli, odkąd Simon stał się prezesem spółki naftowej i podpisał intratny kontrakt. Simon nigdy nie mówił zbyt wiele o swojej...

Nurkowanie to ich hobby! Od lat nurkowali razem. W ten sposób się poznali. Te wakacje też postanowili oddać się swojej pasji, ponieważ nie mogli mieć dzieci nie byli od nikogo zależni. Ania i Tomek zaczęli już pierwszego dnia. Pod wodą na ich twarzach jak zawsze gościł uśmiech. Nagle Ania poczuła jak coś spadające z góry wpadło wprost na nią. Odwróciła się, zawołała Tomka i zamarła z przerażenia. To było malutkie zawiniątko z niemowlakiem w środku. Czym prędzej zabrała dzieciątko i szybko ruszyła ku górze, a Tomek pognał za nią. Niemowlę krztusiło się wodą, Tomek podpłynął do ich statku i wezwał natychmiastową pomoc. Ania robiła wszystko, aby maleństwo złapało równy oddech. Pomoc zjawiła się niemal natychmiast, przejęli dziecko i zabrali do szpitala.
Przy niemowlęciu była kartka z napisem „Przepraszam, że tak postąpiłam, ale nie byłeś dla mnie. Jeśli ktoś Cię uratuje widocznie takie było Twoje przeznaczenie, ja nie potrafiłabym się Tobą zająć. Mama”.
Ania i Tomek od zawsze marzyli o dziecku, dlatego stwierdzili, że to Bóg zesłał im pasję, w której odnaleźli szczęście, miłość, a teraz poprzez pasję podarował im najcudowniejszy dar, dziecko o które starali się od lat, niestety bezskutecznie.
Policja zajęła się sprawą porzuconego dziecka, próby zabójstwa go przez odnalezioną matkę, która została pozbawiona praw rodzicielskich, a dziecko oddane do adopcji. Oczywiście Ania i Tomek nie wahali się ani sekundy. Wiedzieli, ze to dla nich dar z niebios. Otrzymali upragnionego synka.

Nurkowanie to ich hobby! Od lat nurkowali razem. W ten sposób się poznali. Te wakacje też postanowili oddać się swojej pasji, ponieważ nie mogli mieć dzieci nie byli od nikogo zależni. Ania i Tomek zaczęli już pierwszego dnia. Pod wodą na ich twarzach jak zawsze gościł uśmiech. Nagle Ania poczuła jak coś spadające z góry wpadło wprost na nią. Odwróciła się, zawołała Tomka i...

Ania przeszła przez pokój z kawą w ręku. Snucie się po domu stało się jej codzienną rutyną. Od dwóch lat chodzi po domu z pokrążonymi od płaczu oczami. Uschnięte kwiaty, pajęczyny na ścianach i gruba warstwa kurzu na półkach, świadczyły o tym, że w ich wspólnym domu od dawna nie było słychać krzątaniny związanej ze sprzątaniem. To nie był już ich wspólny dom, Ania została sama. Podeszła do regału z ich wspólnymi znaleziskami, wzięła do ręki złotą łuskę do pistoletu. Pomyślała, czy ta łuska zabiła kogoś jeszcze? Już ponad 2 lata minęły od nieszczęsnego nurkowania. Odkąd tylko pamiętała, Michał zawsze interesował się poszukiwaniem skarbów. W końcu odkrył nową kategorię poszukiwań – poszukiwania podwodne. Kupił potrzebny sprzęt, przeszedł wymagane szkolenia, po czym rozpoczął poszukiwania zatopionych skarbów. 2 Lata temu odnalazł na dnie jeziora Lubachowskiego złotą łuskę do pistoletu. Studiując stare księgi i raporty, odnalazł informację, o pewnym niemieckim żołnierzu, oberfuhrerze Wolfenstein. Był to niemiecki oficer specjalnego oddziału, który słynął ze swych ekscentrycznych zachowań. Miedzy innymi posiadał złotą amunicję. Michał, po odnalezieniu złotej łuski tak rozbudził swoją wyobraźnię, że każdą wolną chwilę poświęcał nurkowaniu. Pewnego dnia oznajmił Ani, że odkrył jaskinię na dnie jeziora, niedaleko miejsca, gdzie odnalazł łuskę. Następnego dnia zanurkował, aby zbadać odkryte miejsce….nigdy więcej się już nie wynurzył.

Ania przeszła przez pokój z kawą w ręku. Snucie się po domu stało się jej codzienną rutyną. Od dwóch lat chodzi po domu z pokrążonymi od płaczu oczami. Uschnięte kwiaty, pajęczyny na ścianach i gruba warstwa kurzu na półkach, świadczyły o tym, że w ich wspólnym domu od dawna nie było słychać krzątaniny związanej ze sprzątaniem. To nie był już ich wspólny dom, Ania została...

Batyskaf unosił się na wodzie, był prototypem, sprawdzonym tylko na płytkich wodach, a tym razem znajdowali się na Atlantyku. Ela i Marek byli doktorantami na Politechnice Gdańskiej i od roku małżeństwem. Zbudowanie prostego batyskafu z napędem na – w dużym uproszczeniu – wodę było ich marzeniem. Wpakowali w nie spadek po babce Marka i kredyt. Byli spłukani i ich marzenie musiało wreszcie zacząć zarabiać. Dlatego zdecydowali się na desperacką i niebezpieczną próbę.

Zanurzali się coraz głębiej, a pojazd sprawował się doskonale. Nagle, na głębokości 2 kilometrów, Ela zobaczyła światła miasta. Było ogromne, tkwiło w jakiś sposób zawieszone w głębinie. Pod przeźroczystą kopułą dostrzegała wysokie domy, drzewa, a nawet pola uprawne. Pomyślała, że to awaria filtrów powietrza, oddycha dwutlenkiem węgla i ma zwidy.
- Widzisz miasto? – zapytała męża. Marek ostro zawrócił ku powierzchni.
- Nigdy o tym nie słyszałem, a skoro tak... Mam nadzieję, że nas nie widzieli.

Jednak zostali zauważeni, na pokładzie jachtu czekali na nich żołnierze, którzy zabrali ich z powrotem do podwodnego miasta i tam zamknęli. Kilka dni później siedzieli przed obliczem amerykańskiego oficera.
- Właśnie znaleziono państwa pojazd, rozbity, pewnie po zderzeniu z jakąś grubą rybą, he, he, he. Trwa akcja ratunkowa, ale dla świata już jesteście martwi – stwierdził oficer.

I tak małżeństwo zaczęło pracę przy projekcie Nautilus City, podwodnych miast, które w tajemnicy tworzono, na wypadek skrajnego ocieplenia klimatu.

Batyskaf unosił się na wodzie, był prototypem, sprawdzonym tylko na płytkich wodach, a tym razem znajdowali się na Atlantyku. Ela i Marek byli doktorantami na Politechnice Gdańskiej i od roku małżeństwem. Zbudowanie prostego batyskafu z napędem na – w dużym uproszczeniu – wodę było ich marzeniem. Wpakowali w nie spadek po babce Marka i kredyt. Byli spłukani i ich marzenie...

Młody mężczyzna rozglądał się, prowadząc żonę za rękę, podczas gdy w otaczającym ich lesie rozbrzmiały pierwsze odgłosy nocy. Wybrali się w podróż po Amazonii, a teraz rozkoszowali się wieczornym spacerem po dżungli.
Nagle gdzieś przed nimi rozległ się kojący dźwięk płynącej wody.
Ostrożnie, by przypadkiem nie zgotować sobie kąpieli, przedarli się przez zarośla do źródła dźwięku. Lampion oświetlił mały zbiornik, do którego z lekkim szumem wpadała woda z kaskady. Pod powierzchnią coś się poruszało, pulsując delikatnym blaskiem. Para rzuciła sobie porozumiewawcze spojrzenia i wskoczyli do wody.
Łuski zalśniły, mieniąc się kolorami złota, czerwieni, oraz wszystkimi odcieniami pomiędzy nimi. Ich właścicielka machnęła wąską płetwą i odwróciła się. Twarz syreny ukazała się jedynie na chwilę. Blada, topielcza skóra zalśniła, gdy wygięła wargi w delikatnym uśmiechu. Jej dłonie zaciskały się już na przedramionach kobiety, po czym nie tracąc ani chwili pocałowała ją.
Mężczyzna próbował krzyczeć, jednak woda zaczęła wypełniać mu płuca. Wynurzył się, łapczywie łapiąc oddech. Po chwili ukazała się jego ukochana. Jej skóra była teraz blada, a wargi sine. Z boków szyi miała skrzela.
Otworzyła usta, jednak wydobył się z nich tylko przeraźliwy pisk. Znów zniknęła pod powierzchnią. Mężczyzna zrobił to samo, a jego ciało szarpnęło się w wodzie, gdy zobaczył, że jego żona ma teraz rybi ogon zamiast nóg. Została syreną.
A mężczyzn w wodzie syreny zabijały.

Młody mężczyzna rozglądał się, prowadząc żonę za rękę, podczas gdy w otaczającym ich lesie rozbrzmiały pierwsze odgłosy nocy. Wybrali się w podróż po Amazonii, a teraz rozkoszowali się wieczornym spacerem po dżungli.
Nagle gdzieś przed nimi rozległ się kojący dźwięk płynącej wody.
Ostrożnie, by przypadkiem nie zgotować sobie kąpieli, przedarli się przez zarośla do źródła...