W ciasnym mieszkaniu panował spokój. Zaciągnięte zasłony nie wpuszczały do środka świateł ulicy, a szczelnie zamknięte okna nie przepuszczały żadnych hałasów. W ciemności i ciszy, nieobecny pogrążony w myślach siedział on, Alek Czepliński. W głowie krążyła mu jedna, jedyna myśl … Myśl o zemście, która będzie jak miód na jego serce.
- Już ja pokażę temu bufonowi z wielkim ego, że los bywa przewrotny, a zło wraca ze zdwojoną siłą. Niech zobaczy jak to jest stracić wszystko pracę, rodzinę, kolegów, dobre imię. Wiadomo pan dyrektor musi mieć czyste ręce, więc zawsze znajdzie się kozioł ofiarny, na którego można zrzucić całą winę za swoje przekręty. Ale źle trafiłeś panie dyrektorze, nie będę siedział jak zbity pies z podkulonym ogonem i pokarzę, że trafiłeś na równego sobie przeciwnika.
Na drugim końcu miasta w gabinecie swojego wielkiego domu siedział Robert Kruk dyrektor w dużej firmie, pewny siebie, według niektórych arogancki. Ale gdyby nie te cechy, to czy osiągnął by to co ma teraz? – pomyślał, rozglądając się po ścianach na których wisiały obrazy znanych artystów.
Na biurku leżał list, bez nadawcy. Jako, że nie często dostaje papierowe listy, wiedziony ciekawością otworzył. Było w nim jedno zdanie, które przeczytał na głos: "Zniszczę to co zbudowałeś, a Ty będziesz na to patrzył i nie będziesz mógł zrobić nic, aby to zatrzymać" - po czym zaśmiał się gorzko.

W ciasnym mieszkaniu panował spokój. Zaciągnięte zasłony nie wpuszczały do środka świateł ulicy, a szczelnie zamknięte okna nie przepuszczały żadnych hałasów. W ciemności i ciszy, nieobecny pogrążony w myślach siedział on, Alek Czepliński. W głowie krążyła mu jedna, jedyna myśl … Myśl o zemście, która będzie jak miód na jego serce.
- Już ja pokażę temu bufonowi z wielkim...

"Będę niszczył twoje życie, a ty będziesz na to patrzył". Dostałem takiego maila tydzień temu. Długo się nad nim nie zastanawiałem, usunąłem go z resztą spamu. Na drugi dzień znalazłem w skrzynce dwa identyczne maile napisane z tego samego adresu. Nie miałem żadnych wrogów, nie zrobiłem nikomu krzywdy dlatego też, mimo że poczułem się nieswojo, te maile też usunąłem. Trzeciego dnia było ich 10. Poszedłem na policję. Funkcjonariusz wysłuchał mnie, sprawdził adres e-mail, gdyż wydał mu się dziwny. Oznajmił, że adres poczty jest to specjalny, szyfrowany adres przydzielany przez jakąś firmę ze Szwajcarii, czyli praktycznie, przez politykę prywatności Szwajcarów, nie da się uzyskać danych właściciela adresu. Ale zapewnił, że skoro nie wiem kto to robi i nie mam nic na sumieniu to pewnie tylko głupie żarty. Czwartego dnia nie miałem żadnych maili. Wiadomość znalazłem na wycieraczce wychodząc do pracy. W okolicy nie ma monitoringu, a przynajmniej tak sądził sprawca. Tak się jednak składa, że niedaleko mojego domu znajduje się gniazdo bocianów na którym miłośnicy tych ptaków założyli kamerę do podglądu on-line. Uzyskanie nagrania od nich było banalnie proste. "Dowcipnisiem" okazał się mój sąsiad z naprzeciwka, któremu ciągle nie podobało się to, że moje dzieci bawią się głośno na zewnątrz. Wydrukowałem 500 szt. kartek z napisem "Będę patrzył jak to zbierasz" po czym w nocy rozsypałem na jego trawniku przed domem. Wyprowadził się.

"Będę niszczył twoje życie, a ty będziesz na to patrzył". Dostałem takiego maila tydzień temu. Długo się nad nim nie zastanawiałem, usunąłem go z resztą spamu. Na drugi dzień znalazłem w skrzynce dwa identyczne maile napisane z tego samego adresu. Nie miałem żadnych wrogów, nie zrobiłem nikomu krzywdy dlatego też, mimo że poczułem się nieswojo, te maile też usunąłem....

Całe życie jestem na diecie, zawsze miałam kompleks małej grubaski. No cóż miłość do słodyczy jest zgubna, ale jak tu sobie odmówić pysznych łakoci. Tym razem postanowiłam wytrać i dać radę bez słodyczy. Niestety mój mąż kupił dwa kawałki karpatki. Ja wcinając swoją marchewkę myślałam tylko o słodkim kremie karpatki, boskim smaku śmietany i kruchości ciastka. Az nie wytrzymałam i zatopiłam zęby w niej. A marchewka leżała smutna i porzucona. Ja do niej będziesz na to to patrzyć i spałaszowałam z radością ciasto.

Całe życie jestem na diecie, zawsze miałam kompleks małej grubaski. No cóż miłość do słodyczy jest zgubna, ale jak tu sobie odmówić pysznych łakoci. Tym razem postanowiłam wytrać i dać radę bez słodyczy. Niestety mój mąż kupił dwa kawałki karpatki. Ja wcinając swoją marchewkę myślałam tylko o słodkim kremie karpatki, boskim smaku śmietany i kruchości ciastka. Az nie...

Minęło niespełna dwadzieścia lat. Adam poważny księgowy wiódł spokojne życie na przedmieściach Warszawy. Miał wspaniałą żonę i piękną dorastającą córkę Emilię. Mężczyzna był bardzo szczęśliwy aż pewnego dnia...
-Mamo, tato, to jest Janek, mój nowy chłopak. -Emilia przedstawiła młodego mężczyznę.
Był wysoki, dobrze zbudowany, wyglądał na kilka lat starszego od dziewczyny.
Adam stanął jak wryty, ponieważ czarnowłosy chłopak kogoś mu przypominał...
-Pracuję w księgarni, właśnie tam się z Emilką poznaliśmy, kiedy przyszła kupować kolejną książkę...Zaczęliśmy rozmawiać o książkach i tak jakoś się zaczęło...-opowiadał przy kolacji Jan, co chwila spoglądając to na Emilię, to na jej ojca.
Adam przez cały ten czas zastanawiał się, kim jest chłopak jego córki i dlaczego zachowuje się tak, jakby go znał. Co gorsza, Adam miał wrażenie, że również go zna...
Kiedy mężczyźni zostali sam na sam Jan zaczął poważnym tonem:
-Ile to już lat minęło, pamiętasz mnie? Pamiętasz moją starszą siostrę Alicję?
Adama przeszły dreszcze...
-Co tak milczysz, tchórzu? Myślałeś, że nikt się nie dowie, że to będzie twój sekret? Tamtej nocy byłem w pobliżu, wszystko widziałem...Widziałem, co jej zrobiłeś, potworze. Może byłem dzieckiem, ale przyrzekłem sobie wtedy, że się na Tobie zemszczę i dotrzymam słowa...to nadejdzie dzisiejszej nocy...
-Ale, ale..-Adam jąkał się - Co ty chcesz zrobić?
-To samo, co ty zrobiłeś mojej siostrze...
-Ale ja tamtej nocy nie byłem sobą, nie wiedziałem, co robię...byłem pijany i naćpany.
-Na nic twoje tłumaczenia. Zrobię to samo, Adamie...-Jan ściszył głos - zgwałcę ją, a potem zabiję, a Ty...Ty będziesz na to patrzył. Będziesz cierpiał, jak ja cierpiałem.

Minęło niespełna dwadzieścia lat. Adam poważny księgowy wiódł spokojne życie na przedmieściach Warszawy. Miał wspaniałą żonę i piękną dorastającą córkę Emilię. Mężczyzna był bardzo szczęśliwy aż pewnego dnia...
-Mamo, tato, to jest Janek, mój nowy chłopak. -Emilia przedstawiła młodego mężczyznę.
Był wysoki, dobrze zbudowany, wyglądał na kilka lat starszego od dziewczyny.
...

Ania nie mogła zapomnieć jego słów: „Jesteś nikim. Beze mnie zginiesz.”
Rozejrzała się po mieszkaniu.
- Moje gniazdko – pomyślała.
Usiadła na rogu kanapy, westchnęła głęboko i rozmyślała o tym, jak kilka miesięcy temu opuściła swojego męża Pawła. Musiała odejść. Była pełna obaw. Wierzyła w jego słowa wypowiadane przez lata. Co ona potrafi? Nic! Okazało się, że drzemią w niej pokłady energii, o których nie miała pojęcia oraz zdolności, których nie doceniała. Ona zwykła kura domowa stała się panią swojego życia. Kobieta uśmiechnęła się na myśl o swojej uroczej kawiarence. Uwielbia panującą w niej atmosferę. Ludzie są uprzejmi. Czuje się w niej, jak bogini.
Spojrzała na torby z zakupami leżące u jej stóp.
- Jeszcze tak niedawno dźwigałam ciężkie siatki z marketu – pomyślała. – A dziś? Fikuśne torby z markowymi ciuchami. W końcu mogę o siebie zadbać!
Przeszczęśliwa sięgnęła po wystającą z jednej z nich kremową suknię. Podeszła do lustra. Przyłożyła ją do swojego ciała. Zrobiła piruet i głośno powiedziała: „Odniosłam sukces, a ty będziesz na to patrzył.” Roześmiała się radośnie i opadła rozmarzona na fotel.
- Marek – rozmyślała, a rumieniec zalał jej twarz. – Muszę go zaprosić na urodziny córki w kawiarni.
Kilka dni później stała dumna u boku Marka. Dziękowała gościom za słowa zachwytu. Paweł do niej nie podszedł. Stał w rogu sącząc drinka. Zerkał na nią ukradkiem. Ania uśmiechała się cały czas, wiedząc, że ten wieczór to najlepsza zemsta na jej mężu.

Ania nie mogła zapomnieć jego słów: „Jesteś nikim. Beze mnie zginiesz.”
Rozejrzała się po mieszkaniu.
- Moje gniazdko – pomyślała.
Usiadła na rogu kanapy, westchnęła głęboko i rozmyślała o tym, jak kilka miesięcy temu opuściła swojego męża Pawła. Musiała odejść. Była pełna obaw. Wierzyła w jego słowa wypowiadane przez lata. Co ona potrafi? Nic! Okazało się, że drzemią w...

Po oddechu zorientowałem się, że mój oprawca za chwilę się wybudzi. Najwyższa pora - pomyślałem wycierając krew z dłoni. Mimo iż to ja wyglądałem jak ofiara - to on siedział związany i nieprzytomny na podłodze. Obok niego leżała Marta. Moja mała Marta.. Patrzyła na mnie zamglonym i łagodnym wzrokiem. Widziałem jak powoli gaśnie. Jestem chirurgiem i wiem jak to musi się skończyć. Kilka, może kilkanaście minut zanim ta mała, niewinna istota opuści mnie na zawsze, zabierając ze sobą cały sens istnienia. Rany po ostrzu były zbyt głębokie aby dało się zrobić coś więcej.
Po nerwowych ruchach zorientowałem się, że odzyskał świadomość.
- Za późno – wydyszał patrząc na mnie– jej także nie zdołasz uratować. Tak jak i mojej Ani. Gdybyś tylko nie był wtedy na kacu… one obie by żyły. Zabiłeś je.
- Mylisz się – odparłem zaskoczony spokojem w moim głosie – One obie zginęły przez Ciebie. Twoja córka trafiła do szpitala za późno. I to nie ja spowodowałem tamten wypadek. To ty jechałeś za szybko, to ty straciłeś panowanie nad autem. Moja dyspozycja tamtego dnia nie miała znaczenia.
-Zamknij się – wycedził przez zaciśnięte zęby.
Zauważyłem, że nie może spojrzeć w kierunku Marty choćby na sekundę. Wpadłem w furie. Zerwałem się na równe nogi i pełnym agresji ruchem skierowałem jego twarz w jej stronę.
- Nie tym razem – wyszeptałem mu do ucha- Nie było cię gdy twoja córka konała na moim stole. Pamiętasz pierwszy list jaki mi przysłałeś? Dopiąłeś swego, ale tym razem i ty BĘDZIESZ NA TO PATRZYŁ.

Po oddechu zorientowałem się, że mój oprawca za chwilę się wybudzi. Najwyższa pora - pomyślałem wycierając krew z dłoni. Mimo iż to ja wyglądałem jak ofiara - to on siedział związany i nieprzytomny na podłodze. Obok niego leżała Marta. Moja mała Marta.. Patrzyła na mnie zamglonym i łagodnym wzrokiem. Widziałem jak powoli gaśnie. Jestem chirurgiem i wiem jak to musi się...

Dzisiaj się zamszę, oj tak, a zemsta będzie słodka. Mama akurat rozmawia z Markiem, nie będzie mógł do mnie podejść. Ze stołu zgarniam jego budyń i zaczynam pałaszować, uśmiechając się złośliwie i posyłając mu spojrzenie mówiące: Mówiłem, że się zemszczę za serniczek i BĘDZIESZ NA TO PATRZYŁ.

Dzisiaj się zamszę, oj tak, a zemsta będzie słodka. Mama akurat rozmawia z Markiem, nie będzie mógł do mnie podejść. Ze stołu zgarniam jego budyń i zaczynam pałaszować, uśmiechając się złośliwie i posyłając mu spojrzenie mówiące: Mówiłem, że się zemszczę za serniczek i BĘDZIESZ NA TO PATRZYŁ.

Moje kiszki grały marsza,a brzuch z niecierpliwością czekał na zaopatrzenie komory magazynowej. Czas leciał wyjątkowo leniwie, tykanie zegara jakby jeszcze bardziej się spowolniło. Do pierwszej gwiazdki sporo czasu. Trwają ostatnie przygotowania, karp mozolnie pływa w wannie, co jakiś czas patrząc litościwie, jakby wiedział co go czeka. Ja karpia nie zabije, za miękki jestem. Za to mamuśka i owszem, włada młotkiem lepiej niż sam król Sobieski szablą w bitwie pod Wiedniem, chociaż serce ma gołębie. Chodź i się ucz, powiedziała chwytając narzędzie zbrodni w ręce. BĘDZIESZ NA TO PATRZYŁ, a za rok sam już to zrobisz, bo tego wymaga tradycja, odpowiedziała. A cóż on winien, że musi od obucha zginąć, ja tam i tak wole pierogi i żadnego karpia bić nie będe. Zresztą jest tłusty i ma dużo ości- odparłem. Żeby ci ta ość w gardle nie stanęła! od gadania! Łap karpia i dawaj na stół!!! Nagle zamachnęła się i było po kolacji. Tzn przed kolacją. Wzeszła pierwsza gwiazdka, czas w końcu zasiadać do stołu. Widząc te wszystkie wcześniejsze tortury, zadowoliłem się pierogami, za to mamuśka dopadła do usmażonych zwłok swojej ofiary z apetycznym zapałem. Nagle jej chrząkanie przerwało wigilijną ucztę. No pomóżcie mi! Wychrobotała, z trudem łapiąc oddech, gdy ość utknęła jej w gardle. Ostatni raz kupiłam karpia- odrzekła już po wszystkim. A nie mówiłem, że się doigrasz, masz teraz nauczke, karpiowa zemsta z zaświatów, odparłem zadowolony pałaszując ze trzecią porcje pierogów z kapustą. Minął rok... Nadeszły kolejne święta. Miałem w tym roku zabić karpia, mówię jej z trudem powstrzymywając się od wybuchu śmiechu. Nie będzie karpia! Weź szklanke i wycinaj mi kółka z ciasta na pierogi! BĘDZIESZ NA TO PATRZYŁ a za rok sam nalepisz 20kg pierogów!... W sumie wolałbym już tego karpia, raz dwa i gotowe... WESOŁYCH ŚWIĄT!!!

Moje kiszki grały marsza,a brzuch z niecierpliwością czekał na zaopatrzenie komory magazynowej. Czas leciał wyjątkowo leniwie, tykanie zegara jakby jeszcze bardziej się spowolniło. Do pierwszej gwiazdki sporo czasu. Trwają ostatnie przygotowania, karp mozolnie pływa w wannie, co jakiś czas patrząc litościwie, jakby wiedział co go czeka. Ja karpia nie zabije, za miękki...