Jestem niesamowitą gadułą, z tym, że bardzo ostrożnie dobieram sobie słuchaczy. Działa to jednak w sposób paradoksalny - na ogół zamknięta w sobie dziewczyna wzbudza w ludziach coś takiego, co sprawia, że zaczepiają ją na ulicy, żeby pogadać.
Moja mama zawsze się ze mnie śmieje, że skoro już wyszłam z domu i miałam być za 10minut, bo przecież sklep tuż obok, to na pewno nie będzie mnie pół godziny bo kogoś spotkam. Faktycznie, dość często się to zdarza.
Ewenementem była sytuacja, kiedy mama pilnowała mojego synka, więc wracałam z pracy prosto do niej. Pracę skończyłam o 14, dotarłam około 15:30, gdzie powinnam być około godziny wcześniej. Kiedy opowiadałam jej jak na sąsiednim osiedlu zaczepiła mnie starsza pani i prosiła żebym pomogła jej nieść zakupy, widać było, w niej powątpiewanie. A ja w czasie spaceru z tą panią, która notabene mieszkała dwa bloki od mamy, dowiedziałam się o niej wszystkiego - emerytowana pielęgniarka, lat 91. Pani Julia, której dzieci i wnuki rozjechały się po świecie i bardzo rzadko ją odwiedzały. Starowinka raz na jakiś czas zapuszczała się na zakupy na sąsiednie osiedle, bo tam troszkę taniej.
I tak właśnie regularnie spotykam kogoś, z reguły starszego, kto bardzo chce porozmawiać. Moja mama mówi, że nie wie co ja w sobie mam, ale zauważyła, że ludzie do mnie lgną tylko po to, żebym ich wysłuchała, a potem odchodzą i nigdy już ich nie spotykam.

Jestem niesamowitą gadułą, z tym, że bardzo ostrożnie dobieram sobie słuchaczy. Działa to jednak w sposób paradoksalny - na ogół zamknięta w sobie dziewczyna wzbudza w ludziach coś takiego, co sprawia, że zaczepiają ją na ulicy, żeby pogadać.
Moja mama zawsze się ze mnie śmieje, że skoro już wyszłam z domu i miałam być za 10minut, bo przecież sklep tuż obok, to na pewno nie...

Nigdy nie miałam problemu z rozmawianiem z drugą osobą i przekonaniem, że może mi zaufać i spokojnie zrzucić ciężar z serca. Przekonywania nie było, po prostu, ja słuchałam, a towarzyszowi robiło się lżej. Nieświadomie zaprowadziło mnie to na studia psychologiczne, studia, które wybrałam ze względu na zainteresowania i chęć poznania umysłu człowieka. Dużo osób od tej pory uważało mnie za speca od rozwiązywania problemów, nie wiem skąd to pojmowanie, bo psychologia nie jest dziedziną zero jedynkową, ale pomagałam i pomagam do tej pory. Naprawę sprawia mi to przyjemność, jest mi miło, ponieważ budzę zaufanie, czasami nawet w obcych osobach. I nie chodzi mi w tym wszystkim o uszczęśliwianie na siłę jak największej ilości osób, bo zawsze kierowałam się zasadą, która mówi, że liczy się jakość, a nie ilość. Pasuje mi to, że pomogę pięciu osobom, którym ulży po rozmowie ze mną i będą choć odrobinę szczęśliwsze, niż próbować pocieszyć i zrozumieć każdą napotkaną osobę.

Nigdy nie miałam problemu z rozmawianiem z drugą osobą i przekonaniem, że może mi zaufać i spokojnie zrzucić ciężar z serca. Przekonywania nie było, po prostu, ja słuchałam, a towarzyszowi robiło się lżej. Nieświadomie zaprowadziło mnie to na studia psychologiczne, studia, które wybrałam ze względu na zainteresowania i chęć poznania umysłu człowieka. Dużo osób od tej pory...

Kiedyś wyglądałem na takiego, co to łatwo z nim nawiązać kontakt, a ze dużo gadałem i niektórych to bawiło, to wielu mnie słuchało - tak dla rozrywki, ale nie wszyscy rozumieli, że ja taki opowiadacz jestem i gawędzę pod podrzucony temat wpół powagi, jednak niektórzy poboczni zbyt brali mnie na poważnie i czasem przez to trafiałem na komendę - bynajmniej nie jako turysta - choć koniec końców – zwiedzałem, bo lubili pokazywać długie korytarze, a jak zapraszali do pomieszczenia to oni tam też chcieli pogadać - tam to nawet dużo więcej, ale nastrój jakoś mi nie służył - atmosfera miejsca była taka nie na mnie szyta, to tam milczałam.
Gadania było dużo, krąg słuchaczy się zmieniał - dialogi padały, nużące bywszy.
Obcy ludzie napowierzali mi tyle tajemnic, że aż mi było ciężko, i brakowało miejsca na własne
zapamiętania, więc tamte zacząłem zapominać.
Niektórzy, których zazwyczaj już nie pamiętałem, bo aż tak byli słabo wyraziści - nudasy, zaczęli się bać, że jednak je pamiętam, a teraz było im to nie na rękę, by gdzieś zostały wyjawione, więc działali na moją szkodę, często tajnie.
Bywa, że coś mi świszcze koło głowy, przejeżdża zbyt blisko mnie szalona ciężarówka, spada cegła z jasnego nieba obok i cudem się uchylam - mam takie wrażenie - schizofrenia?

Kiedyś wyglądałem na takiego, co to łatwo z nim nawiązać kontakt, a ze dużo gadałem i niektórych to bawiło, to wielu mnie słuchało - tak dla rozrywki, ale nie wszyscy rozumieli, że ja taki opowiadacz jestem i gawędzę pod podrzucony temat wpół powagi, jednak niektórzy poboczni zbyt brali mnie na poważnie i czasem przez to trafiałem na komendę - bynajmniej nie jako turysta -...

Ludzie bardzo szybko potrafią mi zaufać i zwierzać mi się z przeróżnych rzeczy. Nie wiem, może dlatego że nie komentuje, nie pouczam, przede wszystkim nie krytykuję- przecież każdy z nas jest inny więc dlaczego miałabym krytykować czyjś punk widzenia, zachowanie, czyjeś doświadczenia etc? Również staram się wstrzymywać się od dodatkowych pytań ponieważ wychodzę z założenia że jeśli będą na to gotowi to sami mi powiedzą. I nie powtarzam tego co usłyszałam!
I oni gadają...
Gadają...
...gadają...

Ludzie bardzo szybko potrafią mi zaufać i zwierzać mi się z przeróżnych rzeczy. Nie wiem, może dlatego że nie komentuje, nie pouczam, przede wszystkim nie krytykuję- przecież każdy z nas jest inny więc dlaczego miałabym krytykować czyjś punk widzenia, zachowanie, czyjeś doświadczenia etc? Również staram się wstrzymywać się od dodatkowych pytań ponieważ wychodzę z założenia...

Ja z całą pewnością jestem słuchaczem,gdyż też jestem raczej małomówna.Wolę wsłuchać się w słowa swoich rozmówców niż czasami powiedzieć coś głupiego.

Ja z całą pewnością jestem słuchaczem,gdyż też jestem raczej małomówna.Wolę wsłuchać się w słowa swoich rozmówców niż czasami powiedzieć coś głupiego.

Jestem zdecydowanie typem słuchacza. I chyba wiele osób to rozpoznaje. Ile różnych historii słyszałam gdy jeździłam pociągiem z Ełku do Słupska. A ze to ponad 700 km to było tego dużo. I to takich smutnych i też wesołych. Teraz pracuje w sklepie. Nieraz panie, zwłaszcza te starsze przychodzą by pobyć między ludźmi. I niejedna z nich opowiada mi o swoich losach.

Jestem zdecydowanie typem słuchacza. I chyba wiele osób to rozpoznaje. Ile różnych historii słyszałam gdy jeździłam pociągiem z Ełku do Słupska. A ze to ponad 700 km to było tego dużo. I to takich smutnych i też wesołych. Teraz pracuje w sklepie. Nieraz panie, zwłaszcza te starsze przychodzą by pobyć między ludźmi. I niejedna z nich opowiada mi o swoich losach.

Nie jestem ani jednym, ani drugim.
Nie umiem opowiadać historii na głos, brakuje mi tego drygu, tego zacięcia, które sprawia, że ludzie z zapartym tchem słuchają tego, co mam do powiedzenia.
Nie jestem też typem słuchacza. Zbieram opowieści, które dają mi ludzie, ale rzadko umiem ich przekonać do tego, by mi się zwierzyli.
Jestem za to obserwatorem. Nie muszę słyszeć o jakimś wydarzeniu, żeby je zapamiętać. Przyglądam się temu, co ludzie ze sobą robią, jakie mają plany. Obserwuję ich, dopasowuję brakujące elementy układanki. Nie potrzebuję nawet wiedzieć, o czym rozmawiają. Efekt jest taki, że prawie zawsze wiem, kiedy ktoś mnie okłamuje.

Nie jestem ani jednym, ani drugim.
Nie umiem opowiadać historii na głos, brakuje mi tego drygu, tego zacięcia, które sprawia, że ludzie z zapartym tchem słuchają tego, co mam do powiedzenia.
Nie jestem też typem słuchacza. Zbieram opowieści, które dają mi ludzie, ale rzadko umiem ich przekonać do tego, by mi się zwierzyli.
Jestem za to obserwatorem. Nie muszę słyszeć o...

Nie wiem, czy tkwi to we mnie, czy w ludziach, których spotykam w życiu, ale coś ewidentnie jest na rzeczy. Nieznajomi, spotkani przypadkiem, na chwilę zatrzymani w codziennym biegu. Nie znam ich, ale chcą dzielić się ze mną swoimi sekretami, przeżyciami, czy bolączkami. Kiedyś nawet przysiadł się do mnie młody mężczyzna w pociągu, który zaczął zwierzać się z próby samobójczej. Nie szokują mnie historie, wzbogacają. Jedyne, co mnie zdumiewa, to łatwość wyrażania swoich bardziej lub mniej intymnych doznań przez ludzi. Uczę się od nich. Mówienie wydaje się takie proste...

Nie wiem, czy tkwi to we mnie, czy w ludziach, których spotykam w życiu, ale coś ewidentnie jest na rzeczy. Nieznajomi, spotkani przypadkiem, na chwilę zatrzymani w codziennym biegu. Nie znam ich, ale chcą dzielić się ze mną swoimi sekretami, przeżyciami, czy bolączkami. Kiedyś nawet przysiadł się do mnie młody mężczyzna w pociągu, który zaczął zwierzać się z próby...

Lubię słowa. Lubię mówić, pisać. Uważam, ze porozumiewanie się, rozmowa - to najpiękniejsza zdolność dana ludziom...Ja mam łatwość wypowiedzi, chętnie zabieram głos w towarzystwie - pod warunkiem... że moje słowa coś wniosą, że mam rzeczywiście coś do przekazania. Mam wielki szacunek do słowa. Moje życie i autorytety nauczyły mnie, że ma ono wielką moc. Dlatego hołduję zasadzie, że nie w każdej sytuacji, i nie na każdy temat muszę coś powiedzieć. Mówienie często nic nie wnosi, a słuchanie zawsze się sprawdza. W dzisiejszym świecie jest na nie duże zapotrzebowanie gdyż mało kto potrafi słuchać! Ja się tej sztuki nauczyłam i chyba nieżle mi wychodzi. Sądząc po tym ile ludzkich historii poznałam wnioskuję, że umiejętność słuchania ma się wypisaną na twarzy...Szacunek dla osoby i szczere, najmniejsze choćby zainteresowanie, życzliwość powodują, że ludzie otwierają się i pragną rozmawiać. Każdy człowiek jest historią, której piękno czeka na odkrycie i podarowanie drugiej osobie. Słuchając, poświęcając czas i uwagę komuś darujemy mu więcej niż nam się wydaje. Nauczyłam się tego w hospicjum. Staram się dawać mojej uwagi ile tylko mogę i dzięki temu ciągle uczę się na nowo żyć i rozumieć...Niełatwo jest słuchać, a jeszcze trudniej gdy żadne słowa nic nie wniosą i można tylko milczeć. Milczeć i słuchać ciszy...Ale warto! Bo są chwile w życiu każdego człowieka, gdy jest to jedyny i najcenniejszy dar!

Lubię słowa. Lubię mówić, pisać. Uważam, ze porozumiewanie się, rozmowa - to najpiękniejsza zdolność dana ludziom...Ja mam łatwość wypowiedzi, chętnie zabieram głos w towarzystwie - pod warunkiem... że moje słowa coś wniosą, że mam rzeczywiście coś do przekazania. Mam wielki szacunek do słowa. Moje życie i autorytety nauczyły mnie, że ma ono wielką moc. Dlatego hołduję...

Umiejętność słuchania w dzisiejszych czasach to trudna sztuka. Jestem raczej osobą małomówna i niezbyt często wylewam swoje żale. A jesli zdarza się że chce się z kimś podzielić moimi troskam, to okazuje się że brak słuchaczy. Każdy tłumaczy to zabieganiem czy brakiem czasu, a tak naprawdę żeby wysłuchać drugą osobę potrzeba tak niewiele. Wystarczy tylko wyłączyć swoje egoistyczne myślenie. Gdy ktoś mi się zwierza staram się słuchać czy też doradzić w miarę możliwości, potrafię dotrzymać tajemnicy, i nie przekazywać tego dalej wiedząc że mogę zranić tę osobę. Niestety nie wszyscy są tacy i wielokrotnie mogłam się o tym przekonać na własnej skórze. A czy jestem dobrym słuchaczem? Myślę że tak, zdecydowanie lepszym niż gawędziarzem.

Umiejętność słuchania w dzisiejszych czasach to trudna sztuka. Jestem raczej osobą małomówna i niezbyt często wylewam swoje żale. A jesli zdarza się że chce się z kimś podzielić moimi troskam, to okazuje się że brak słuchaczy. Każdy tłumaczy to zabieganiem czy brakiem czasu, a tak naprawdę żeby wysłuchać drugą osobę potrzeba tak niewiele. Wystarczy tylko wyłączyć swoje...