W powietrzu unosił się zapach lata. Czuła jak wyostrzają się jej wszystkie zmysły. Chwilo trwaj - pomyślała.
Zabrała ze sobą książkę, którą dostała od niego. Za dużo emocji towarzyszyło jej, gdy wracały wspomnienia. Dziś jednak była pewna, że jest gotowa. Przeczyta każdą stronę.
Zamknęła oczy, w powietrzu poczuła coś jeszcze. Poczuła obecność jego, jej ukochanego, którego nie było już od wielu miesięcy.
Książka spadła z jej kolan. Podniosła ją i otworzyła na przypadkowej stronie.
,,NIKT NIE IDZIE do nieba z własnej woli. Do nieba ludzie są powoływani, jak żołnierze na wojnę." - przeczytała.
NIKT NIE IDZIE do nieba z własnej woli - powtórzyła na głos i poczuła jak po policzkach spływają jej łzy. - Wiem kochany, wiem. Nigdy nie zostawiłbyś mnie z własnej woli. Połączymy się na zawsze kiedy i ja zostanę powołana.

W powietrzu unosił się zapach lata. Czuła jak wyostrzają się jej wszystkie zmysły. Chwilo trwaj - pomyślała.
Zabrała ze sobą książkę, którą dostała od niego. Za dużo emocji towarzyszyło jej, gdy wracały wspomnienia. Dziś jednak była pewna, że jest gotowa. Przeczyta każdą stronę.
Zamknęła oczy, w powietrzu poczuła coś jeszcze. Poczuła obecność jego, jej ukochanego, którego...

Był długi jesienny wieczór. Delikatny i chłodny powiew wiatru unoszący się W POWIETRZU mimowolnie zrzucał już zeschłe liście z drzew. W tak pochmurny dzień, nikt o zdrowych zmysłach nie pomyślałby o wyjściu z domu.
Ale nie ona.
Klęczała w środku lasu.Co chwila rozglądała się czy czasem NIKT NIE IDZIE. Lecz była sama.. Lodowate kropelki wody obmywały jej (i tak już mokrą od deszczu) twarz. Emocje targały nią od środka pomimo zesztywnienia na zewnątrz. Jedyne co potrafiła zrobić, to krzyczeć z bezradności.
Nie żyje...
Zostawił ją.
Trzymała jego bladą, zmęczoną głowę na swoich kościstych kolanach. Na jego szyi widoczny był mocno wyrazisty sino-żółtawy ślad. Wyglądało to jakby przystroił kolię halloweenową. Ale było w tym coś niewyjaśnionego. Tuż obok drzewa leżał pleciony ręcznie sznur.
- "Powiesił się..." - pomyślała. - "Prawdopodobnie to ten sam, na którym ciągnął ostatnio samochód.
Dlaczego myślała o tak przyziemnych rzeczach? Bo było jej już wszystko jedno. Siedziała tu już od 2 godzin, ale nie wezwała pomocy. Pozostał przy niej mały pierwiastek świadomości, że to i tak niczego nie zmieni.
Położyła go delikatnie na ziemi przyglądając mu się uważnie. Jego mina wskazywała na obojętność. Nie kochał jej już? Trudno powiedzieć. Miał jeszcze spuchnięte oczy - łkał, bo płakać nie potrafił. Wiedziała o tym jak nikt. W końcu od lat byli przy sobie. Kładąc się obok, wtuliła się w jego ramię po raz pierwszy nie przejmując się swoim wyglądem. Gładziła jego delikatne policzki co chwila przeczesując mu przemoknięte włosy. Mijały minuty, które kolejno zmieniały się w godziny i dni. Nie odchodziła ani na chwilę. Nie piła, nie jadła, nie spała.
Las czasem jest przerażającym miejscem, prawda? Nigdy nie wiadomo, co można tam zastać.
Ale ona była odważna. Nie bała się. Wiedziała, że już za sekundę go znowu zobaczy.
A przecież wszystko zaczęło się idealnie...

Był długi jesienny wieczór. Delikatny i chłodny powiew wiatru unoszący się W POWIETRZU mimowolnie zrzucał już zeschłe liście z drzew. W tak pochmurny dzień, nikt o zdrowych zmysłach nie pomyślałby o wyjściu z domu.
Ale nie ona.
Klęczała w środku lasu.Co chwila rozglądała się czy czasem NIKT NIE IDZIE. Lecz była sama.. Lodowate kropelki wody obmywały jej (i tak już mokrą od...

Anna German śpiewa po rosyjsku piosenkę o przypadku: gdybyś poszedł inną drogą to byś nie spotkał mnie... Dziewczyna nigdy nie wierzyła w żadne przeznaczenie a za to w zbiegi okoliczności i przypadki oraz uznawała rachunek prawdopodobieństwa na który się składa rutyna, przyzwyczajenie i zainteresowania. jak miała 17 lat chciała wyjechać z domu w miarę daleko. Padło na duże miasto na drugim końcu Polski. Ona już wtedy lubiła słuchać radia i było duże prawdopodobieństwo, że w tym dużym mieście na końcu Polski to radio włączy i przez to radio poznała chłopaka, który był w jej wieku i mieszkał w tym mieście. I tak to się zaczęło, tylko dziewczyna wyjechała i chłopak już wie, że NIKT NIE IDZIE. Tylko dziś jest Internet i dziewczyna wie, co słychać w tym wielkim mieście na drugim końcu Polski i nawet tego radio może posłuchać wtedy gdy zechce.

Anna German śpiewa po rosyjsku piosenkę o przypadku: gdybyś poszedł inną drogą to byś nie spotkał mnie... Dziewczyna nigdy nie wierzyła w żadne przeznaczenie a za to w zbiegi okoliczności i przypadki oraz uznawała rachunek prawdopodobieństwa na który się składa rutyna, przyzwyczajenie i zainteresowania. jak miała 17 lat chciała wyjechać z domu w miarę daleko. Padło na duże...

Z mroźnej aury grudniowego przedpołudnia zaczęło wyglądać słońce. Nieśmiałe, mało wyraziste, ale obecne. Czasem małe rzeczy znaczą najwięcej.
"NIKT NIE IDZIE" - pomyślała Julka odwracając się za siebie. Ale czuła, że ktoś, w tym niepewnym słońcu i mroźnym oddechu jej towarzyszy. Kto? Nie wiedziała. Skupiając się na drodze do pracy maszerowała dalej pewnym krokiem. I wtedy ktoś złapał ją za ramię.
- Halo! Proszę Pani! - usłyszała.
Zwolniła kroku, choć czuła się niepewnie. Ponownie spojrzała za siebie i zobaczyła mężczyznę. Właściwie wyglądał jeszcze jak chłopak, był ubrany w dres sportowy i miał opaskę na głowie, która ujarzmiała jego niesforne podczas joggingu włosy.
- O co chodzi? - spytała niepewnie Julka. - Coś się stało?
- Właściwie, to tak. Jestem Darek - wyszczerzył się - Widzisz, biegam tutaj prawie codziennie i często Cię widuję. Ale ile można się widywać? Chyba warto się poznać.
Julka pomyślała, że to dziś, ale i wczoraj i przedwczoraj wyczuwała właśnie jego obecność. Tego biegającego chłopaka, Darka. I chociaż zaskoczyła ją bezpośredniość, to poczuła, że coś jest w powietrzu.
- Julka - przedstawiła się. - Może nie wyglądam, ale też lubię biegać. Jutro o 11:00? Tutaj? - uśmiechnęła się.
Skinienie głowy Darka i dokończenie przebieżki, podczas której kręcił się jak w tańcu oznaczały, że termin został zaklepany.

Z mroźnej aury grudniowego przedpołudnia zaczęło wyglądać słońce. Nieśmiałe, mało wyraziste, ale obecne. Czasem małe rzeczy znaczą najwięcej.
"NIKT NIE IDZIE" - pomyślała Julka odwracając się za siebie. Ale czuła, że ktoś, w tym niepewnym słońcu i mroźnym oddechu jej towarzyszy. Kto? Nie wiedziała. Skupiając się na drodze do pracy maszerowała dalej pewnym krokiem. I wtedy...

W powietrzu czuć było zbliżającą się wiosnę. Każdy nabierał ochoty na spacer, wyjście na zewnątrz i przebywanie w tym zieleniącym się otoczeniu, które dodawało energii i chęci do działania. Kasia usiadła na ławce w parku, tuż obok rzeczki i postanowiła w ciszy poczytać książkę ulubione autora. Czytała w spokoju, aż do momentu, gdy rozpędzony rowerzysta stracił równowagę i wpadł tuż obok niej do spokojnej rzeczki. Kasia rozejrzała się, czy NIK NIE IDZIE, ale w pobliżu nie dostrzegła nikogo. Sama postanowiła więc ruszyć na pomoc.Pomogła zmokniętemu mężczyźnie wydostać się z koryta rzeki i podała mu swój suchy sweter, aby się okrył. Mężczyzna z chęcią go przyjął i serdecznie podziękował Kasi. Tak rozpoczęła się ich znajomość... Wspólnie wyciągnęli z rzeki rower, a mężczyzna, który miał na imię Paweł w ramach wdzięczności za okazaną pomoc zaprosił Kasię na wieczór na kolację. Zaczęło się od nieszczęśliwego wypadku, ale ich znajomość nie zakończyła się na tej jednej kolacji, połączyło ich gorące uczucie.

W powietrzu czuć było zbliżającą się wiosnę. Każdy nabierał ochoty na spacer, wyjście na zewnątrz i przebywanie w tym zieleniącym się otoczeniu, które dodawało energii i chęci do działania. Kasia usiadła na ławce w parku, tuż obok rzeczki i postanowiła w ciszy poczytać książkę ulubione autora. Czytała w spokoju, aż do momentu, gdy rozpędzony rowerzysta stracił równowagę i...

Gdyby wciąż palił, natychmiast wyciągnąłby paczkę importowanego tytoniu (marka bez znaczenia, byle czerwone) i zaciągnąłby się nikotynowymi oparami do przepastnej głębokości płuc. Przynajmniej taka reakcja wydawała mu się jedyną słuszną odpowiedzią na własną desperację.

Zadrżał. Koniecznie musiał skupić na czymś uwagę. Szczerze pożałował, że nie może z przyjemnością uciec się do nikotyny. Ratunku szukał w obserwacji z rzadka przejeżdżających samochodów, lecz zanim jego sparaliżowane alkoholem oczy dostrzegały w snujących się kształtach pojazdy, one już znikały za rogiem. Przechodnie. Potrzebował ludzkich form, które krocząc powolnym nocnym chodem dałyby mu czas na interpretację zaburzonego obrazu. Spojrzał na pustą ulicę z grymasem, który w normalnych warunkach mógłby zostać zinterpretowany jako rozczarowanie.

– NIKT NIE IDZIE – bąknął, sam zdziwiony niekontrolowaną werbalizacją. Odwrócił się i spojrzał na kobiecą sylwetkę leżącą na sofie. Wiele rzeczy ich łączyło. Próżno było wymieniać, podobne zadanie było właściwe dla głupca. Przynajmniej kiedyś. Teraz, natomiast, zdawało się, że łączyło ich tylko powietrze. Tak, powietrze, bo to w powietrzu właśnie unosiły się opary taniego alkoholu; podłego remedium, które pozwoliło dotrwać do tak późnej pory bez uczucia odrazy.

– Wyświadcz mi przysługę i nigdy nie odpowiadaj na moje listy – chrapliwy głos zmęczony już alkoholem i westchnieniami rozkoszy dał się słyszeć w gęstym półmroku. On wyjrzał raz jeszcze przez okno. Nikt nie szedł.

Gdyby wciąż palił, natychmiast wyciągnąłby paczkę importowanego tytoniu (marka bez znaczenia, byle czerwone) i zaciągnąłby się nikotynowymi oparami do przepastnej głębokości płuc. Przynajmniej taka reakcja wydawała mu się jedyną słuszną odpowiedzią na własną desperację.

Zadrżał. Koniecznie musiał skupić na czymś uwagę. Szczerze pożałował, że nie może z przyjemnością uciec...

Stary człowiek z trudem wspiął się na wzgórze, z którego rozlegał się piękny widok na jezioro i góry. Odwrócił się, żeby sprawdzić, czy NIKT NIE IDZIE, na ceremoni pogrzebowej było wielu ludzi, ale teraz chciał być sam. Otwarcie urny nie poszło łatwo, palce nie były już tak zwinne, jak kiedyś. W końcu rozsypał popioły. Tańczyły w powietrzu, dokładnie tak, jak ona, kiedy zobaczył ją po raz pierwszy. Wtedy huśtała się na trapezie, wysoko pod kopułą cyrkowego namiotu, ubrana w krótką, skrzącą cekinami, dopasowaną sukienkę. Zachwycił się nią i pokochał w momencie, gdy przy wtórze werbli, wykonała niebezpieczne salto.

Potem zostawił swoje miasto, pracę, rodziców i przyjaciół i ruszył za cyrkiem. Tak, wtedy jego palce były zwinniejsze, nauczył się sztuczek z kartami i właściciel cyrku pozwalał mu nawet czasem wystąpić, razem z klaunami. Ot, taki zapchaj dziura, między tygrysami i słoniami. To mu wystarczało, był blisko niej, choć ona go nie zauważała. Dopiero, kiedy wydarzyła się ta tragedia... Cała ta cyrkowa brać ją porzuciła, tylko nie on. Powoli zbliżyli się do siebie. Trochę to trwało, ale w końcu byli szczęśliwi, tak bardzo szczęśliwi.

A teraz ona znowu tańczy w powietrzu, oddalona od niego i niedostępna jak nigdy. Jak teraz będzie żył... bez niej? Zdało mu się nagle, że wyciąga do niego rękę, że chce, żeby z nią zatańczył...

- Tato, tato, co robisz?! – zdyszany syn złapał go za ramię. Roztańczona postać zniknęła. Był tylko starym, samotnym człowiekiem.

Stary człowiek z trudem wspiął się na wzgórze, z którego rozlegał się piękny widok na jezioro i góry. Odwrócił się, żeby sprawdzić, czy NIKT NIE IDZIE, na ceremoni pogrzebowej było wielu ludzi, ale teraz chciał być sam. Otwarcie urny nie poszło łatwo, palce nie były już tak zwinne, jak kiedyś. W końcu rozsypał popioły. Tańczyły w powietrzu, dokładnie tak, jak ona, kiedy...

Spotykają się towarzysko, na gruncie przyjacielskim, w większym gronie, świetnie się bawią. Ale zawsze jest tak samo. Oboje mają tego świadomość. Nigdy o tym nie mówili wprost, ale każde z nich wie, że to drugie wie także...To jest W POWIETRZU...między nimi, wyczuwalne tylko dla nich. To niezwykłe! Każde z nich jest w szczęśliwym związku, są przyjaciółmi, dobrze się razem bawią, i nie ma mowy o romansie czy zdradzie. Ale niezwykła relacja między nimi istnieje po prostu jak "magnetyzm serc". To dziwne... Ona wie, że mu się podoba, ale to tylko nuta...subtelny smaczek tej duchowej więzi, on nie pociąga jej fizycznie, ale ma w sobie coś co urzeka ją wewnętrznie...Wśród grona przyjaciół, wśród zabawy - tylko oni dwoje czują, że są bliżej siebie niż inni. Rozmowa to niemal rozkosz dla obojga, współrozumienie, współodczuwanie, dyskretny, tylko im znany niewypowiedziany urok zabarwionych flirtem finezyjnych pogawędek... Tylko czasem Ona czuje się nieswojo, emocje - rosną niepokojąco gdy są tylko we dwoje. Instynktownie nasłuchują czy NIKT NIE IDZIE? Wszak oni wiedzą, że nic ich nie łączy ponad "niezwykłóść" i nic nie będzie. Ale czy inni też tak pomyślą?

Spotykają się towarzysko, na gruncie przyjacielskim, w większym gronie, świetnie się bawią. Ale zawsze jest tak samo. Oboje mają tego świadomość. Nigdy o tym nie mówili wprost, ale każde z nich wie, że to drugie wie także...To jest W POWIETRZU...między nimi, wyczuwalne tylko dla nich. To niezwykłe! Każde z nich jest w szczęśliwym związku, są przyjaciółmi, dobrze się razem...

Stojąc obok sprzedawcy, dziewczynka wyjaśniła ze śmiertelną powagą, że ten balon to Donatello, a wszyscy wiedzą, że Donatello jest najfajniejszy, i zobacz mamusiu, jaką ma ładną ban... bad... banda... Szarfę! Fioletową! I jest taki mądry! Alicja dowiedziała się też, że pozostałe żółwie są fajne, ale nie tak, jak Donatello. I że Donatello jest wynalazcą, i mamusiu...?

Trochę jeszcze się podroczyła: czy na pewno Donatello jest najfajniejszy, czy może jednak, skoro już tak bardzo chcesz balona, to wolałabyś jednorożca, albo samolot, może jeszcze coś innego?

Sprzedawca, który miał nie tylko wszystkie balonowe żółwie ninja, ale i sporo innych wzorów łopoczących na wietrze, uśmiechał się coraz szerzej.

- Nie! Chcę Donatella! - mała omal nie tupnęła nogą, po czym zerknęła spod przydługiej grzywki na mamę i się zreflektowała. - Poproszę Donatella, mamo.

Poszły dalej, a wniebowzięta pięciolatka ściskała w garści wstążeczkę, na której uwiązany był wymarzony Donatello. Balon był wypełniony helem, wstążka długaśna, ale trudności logistyczne przy zwiedzaniu wynagradzała Alicji z nawiązką radość jej córki.

Trzy godziny później, zmęczona dziewczynka potknie się o kostkę brukową i puści wstążeczkę – tę samą, której po zjedzeniu lodów w kawiarni na Starym Mieście nie zawiązały z powrotem dookoła jej nadgarstka. Alicja nie zdąży dobiec.

W powietrzu zawiśnie, uniesie się – wyżej i wyżej – uśmiech córki i spokój ducha. o, zaraz minie czubek kolumny Zygmunta.

- Może pójdziemy do zoo? Tam też są żółwie.

Stojąc obok sprzedawcy, dziewczynka wyjaśniła ze śmiertelną powagą, że ten balon to Donatello, a wszyscy wiedzą, że Donatello jest najfajniejszy, i zobacz mamusiu, jaką ma ładną ban... bad... banda... Szarfę! Fioletową! I jest taki mądry! Alicja dowiedziała się też, że pozostałe żółwie są fajne, ale nie tak, jak Donatello. I że Donatello jest wynalazcą, i mamusiu...?

...

Stan nieważkości nie został osiągnięty dzięki skrzydłom. To nie one umożliwiły zdobyć przestworza. Miłość otwarła przestworza i skierowała do siebie dwójkę bohaterów. Przybyli z całkiem innych światów. Jeden z nich jeszcze krwawił zostawiając swój wynaturzony i chory dom. Drugi został napełniony miłością otaczających go ludzi.
Oboje zatracili się w przestworzach, nie potrafili odnaleźć żadnego punktu odniesienia. Powietrze odrzucało przeszłość, nie przechowywało śladów. Gdy ona swobodnie podziwiała świat kierując się własną ciekawością, on brnął przed siebie usiłując uciec od wszystkiego. Ona straciła się w świecie marzeń on zapomniał już przed czym ucieka.
- Co mamy teraz ze sobą zrobić? – spytała go, gdy już spokojnie spoczęła w jego silnych ramionach.
- Widzisz kogoś? NIKT NIE IDZIE i nikt nie przeszedł. Jesteśmy tylko my, ale niedługo. Za krótki czas pozwolimy na to, aby nasi ukochani stracili się w tym pięknym miejscu – na jego słowa zaczerwieniła się, ale nie powiedziała ani słowa. Chmury zaczerwieniły się zachodzącym Słońce oraz ogniem ich miłości. Nikt nie przeszedł ich drogi. Stali się własnym celem, drogą i punktem wyjścia.

Stan nieważkości nie został osiągnięty dzięki skrzydłom. To nie one umożliwiły zdobyć przestworza. Miłość otwarła przestworza i skierowała do siebie dwójkę bohaterów. Przybyli z całkiem innych światów. Jeden z nich jeszcze krwawił zostawiając swój wynaturzony i chory dom. Drugi został napełniony miłością otaczających go ludzi.
Oboje zatracili się w przestworzach, nie...