Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

monik
Martyna Danek
MamaNaPetardzie
Lilianna
Monia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

monik
Martyna Danek
MamaNaPetardzie
Lilianna
Monia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

To historia jaka wydarzyła się prawie 10 lat temu. Zawsze, gdy myślę o tej chwili na mojej twarzy maluje się uśmiech.
To było na dzień przed śmiercią mojej babci Róży. W niedzielę wybrałam się z mamą (która odeszła ponad 5 lat temu) do babci, by z nią posiedzieć. Babcia bardzo chorowała, nie była wstanie usiedzieć samodzielnie. Ręce odmawiały już posłuszeństwa. W tym dniu babcia zaskoczyła mnie i mamę, chciała zjeść pizzę. Moja babcia, która nie przepadała za takim jedzeniem poprosiła o kawałek. Zamówiłyśmy pizzę. Usiadłam na łóżku, babcię posadziłyśmy, tak by oparła się na mnie. Byłam jej podporą. Moja mama natomiast karmiła babcię. W tej jednej chwili nic innego się nie liczyło. Nic nie było ważne.
Bardzo cenię sobie to wspomnienie, bo nie ma już zarówno babci, jak i mamy. Gdy jest mi źle, smutno z tęsknoty, chce mi się płakać, myślę o tamtej chwili.

To historia jaka wydarzyła się prawie 10 lat temu. Zawsze, gdy myślę o tej chwili na mojej twarzy maluje się uśmiech.
To było na dzień przed śmiercią mojej babci Róży. W niedzielę wybrałam się z mamą (która odeszła ponad 5 lat temu) do babci, by z nią posiedzieć. Babcia bardzo chorowała, nie była wstanie usiedzieć samodzielnie. Ręce odmawiały już posłuszeństwa. W tym dniu...

Każdy kolejny rok niesie za sobą mnóstwo historii i chwil, które wspominamy z sentymentem i często uśmiechamy się pod nosem z myślą: jak ja mogłam...
Jedną z nich są eskapady z moją przyjaciółką, które urządzałyśmy we wszystkie dni robocze, kiedy obiekt naszych westchnień o 6.45 wychodził z domu i podążał na przystanek autobusowy by udać się do oddalonego o 15 km od naszej miejscowości liceum.
Niezależnie od tego, czy było +25 stopni, czy -25 stopni, czy padał deszcz, czy wiał wiatr, stałyśmy za murem domu mojej przyjaciółki i obserwowałyśmy jego trasę. Kiedy oddalił się na bezpieczną odległość, wysuwałyśmy się niczym tajni szpiedzy i śledziłyśmy go aż do momentu, kiedy wsiadł do autobusu i pojazd znikał na skrzyżowaniu.
Do tej pory zastanawiam się, czy o tym wiedział? A jeśli wiedział, dlaczego nie powiedział nam, że jesteśmy nienormalne.
Dalej nie wiem, co nam to właściwie dało. Tylko poranków nieprzespanych, kiedy miałam na trzecią lekcję mi żal.

Każdy kolejny rok niesie za sobą mnóstwo historii i chwil, które wspominamy z sentymentem i często uśmiechamy się pod nosem z myślą: jak ja mogłam...
Jedną z nich są eskapady z moją przyjaciółką, które urządzałyśmy we wszystkie dni robocze, kiedy obiekt naszych westchnień o 6.45 wychodził z domu i podążał na przystanek autobusowy by udać się do oddalonego o 15 km od naszej...

Nigdy nie zapomnę wakacji spędzonych,jak to ja mówiłam "na odludziu".Byłam jedynaczką dlatego ciocia zabierała mnie na wieś na tydzień.Nocowaliśmy w domu wtedy przez nikogo nie zamieszkanym,gdyż dziadkowie dawno umarli.Uśmiech wywołuje u mnie wspomnienie zabawy z moimi kuzynkami i kuzynem.Czasem chodziliśmy też na jagody nieopodal domu. Ja byłam zawsze z tych ludzi co tęsknią.Płakałam wtedy za moim łóżkiem ,do dzisiaj nie wiem dlaczego 😀.Jednak najbardziej zapadł mi w pamięć prowizoryczny "domek".Dach zrobiony z kawałka blachy,ściany z pustaków ,podłoga z desek drewnianych.Mieliśmy nawet drzwi ,okna,komin ,w środku stare fotele samochodowe ,stolik do kawy . Jak dużo rzeczy skompletowaliśmy:patelnie ,garnki,zapalniczkę,świece i wiele innych.Miejsce ,z którego pozyskiwaliśmy akcesoria ,było dosyć oddalone od domu.Chodziliśmy tam pod przewodnictwem kuzyna do ruin jakiegoś opuszczonego domu .Tam znaleźliśmy to wszystko.W gruzie było wiele użytecznych przedmiotów ,niezbędnych w "domu".Najcenniejszy nabytek wino ,przeznaczyliśmy je do zabawy.W naszym "domku" po tygodniu można było odpocząć i wypić herbatę 😀 .Jednak wieczory i deszczowe chwile spędzaliśmy na naszej kultowej zabawie .Napełnialiśmy usta wodą i rozśmieszaliśmy się nawzajem.Czasem trzeba było szybko lecieć do łazienki ,aby nie popuścić,a "zamki" mieliśmy dobre jak mało kto 😀.A na myśl o ugotowanym kalafiorze z podsmażaną bułką tartą aż "ślinka cieknie".Wróciłabym do tych czasów beztroskich,że największym problemem była bezsenność i tęsknota za domem 😀 Mam naprawdę piękne wspomnienia z dzieciństwa i to spędzone na zewnątrz 😀

Nigdy nie zapomnę wakacji spędzonych,jak to ja mówiłam "na odludziu".Byłam jedynaczką dlatego ciocia zabierała mnie na wieś na tydzień.Nocowaliśmy w domu wtedy przez nikogo nie zamieszkanym,gdyż dziadkowie dawno umarli.Uśmiech wywołuje u mnie wspomnienie zabawy z moimi kuzynkami i kuzynem.Czasem chodziliśmy też na jagody nieopodal domu. Ja byłam zawsze z tych ludzi co...

Jako dziecko byłam strasznym niejadkiem. Godzinami ślęczałam nad zimnym obiadem, a mama w trosce o moje zdrowie skrupulatnie pilnowała, żeby wszystko zniknęło z talerza. Podczas wakacji spędzanych u babci na wsi, mama wpadła z wizytą. Ugotowały z babcią zupę owocową z makaronem. Chyba nawet ją lubiłam. Jak na ironię zorientowałam się, że jedzenie na mnie patrzy. Zaczęłam przebierać makaron łyżką i byłam pewna, że w zupie są robaki. Takie małe białe larwy z czarnymi główkami. Wlepiałam z niedowierzaniem oczy w talerz i oczywiście oznajmiłam, że w zupie są robaki. Nikt mi nie uwierzył. Mama kazała mi jeść i nie wymyślać. Zaczęłam lamentować i płakać. Zawołałam mamę i babcię, żeby same zobaczyły. W końcu przyznały mi rację i same się wystraszyły. Nagotowały tego makaronu jak na wesele i nie chciały się przyznać przed wujkiem do takiego marnotrawstwa, więc kazały mi szybko wynieść makaron za oborę i wysypać kurom, tylko tak, żeby wuj nie widział. Chwyciłam dziarsko w ręce wielką metalową michę i pobiegłam czym prędzej za oborę jak mama z babcią kazały. Trawa była mokra po deszczu, a ja jak zakradający się kot stąpałam po niej z nogi na nogę. Nagle nie wiem skąd zza drzewek owocowych, które rosły koło obory wyłonił się wuj i zapytał co robię? Nogi rozjechały mi się ze strachu i runęłam jak długa na mokrej trawie. Miska wypadła mi z rąk i cały makaron rozsypał się na oczach wuja. Do dziś, kiedy opowiadam tę historię nie mogę powstrzymać się od śmiechu.

Jako dziecko byłam strasznym niejadkiem. Godzinami ślęczałam nad zimnym obiadem, a mama w trosce o moje zdrowie skrupulatnie pilnowała, żeby wszystko zniknęło z talerza. Podczas wakacji spędzanych u babci na wsi, mama wpadła z wizytą. Ugotowały z babcią zupę owocową z makaronem. Chyba nawet ją lubiłam. Jak na ironię zorientowałam się, że jedzenie na mnie patrzy. Zaczęłam...

Z uśmiechem do dziś wspominam bohaterstwo mojego taty gdy ratował mnie ...ze snu.
Zdarzenie maiło miejsce gdy chodziłam do podstawówki. Miałam może z 10 lat. Mieszkałam na wsi, a rodzice mieli truskawki. Jako dziecko pomagałam im je zbierać, ale pewnego dnia byłam zmęczona i wróciłam sama do domu, po czym zasunęłam drzwi na klucz i położyłam się w pokoju. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Po jakimś czasie do domu wrócił tez mój młodszy brat, ale mnie mógł się dostać do środka, nawet dzwonek do drzwi mnie nie obudził. Przestraszony pobiegł powiedzieć rodzicom co się stało. Tata przerażony że może zemdlałam wchodził do domu po drabinie przez okno na piętrze.
Obudziłam się gdy stał nade mną i potrząsał mnie za ramię, próbując dobudzić

Z uśmiechem do dziś wspominam bohaterstwo mojego taty gdy ratował mnie ...ze snu.
Zdarzenie maiło miejsce gdy chodziłam do podstawówki. Miałam może z 10 lat. Mieszkałam na wsi, a rodzice mieli truskawki. Jako dziecko pomagałam im je zbierać, ale pewnego dnia byłam zmęczona i wróciłam sama do domu, po czym zasunęłam drzwi na klucz i położyłam się w pokoju. Nawet nie wiem...

Historią, która wspominam wciąż z uśmiechem po latach związana jest z moją starszą siostrą. W wieku 3 lat nam moim beztroskim dzieciństwem zebrały się gradowe chmury-zachorowałam na wirusowe zapalenie mózgu, które wywołało całkowity paraliż lewej strony całego ciała. Jako dziecko oczywiście nie byłam świadoma, że mogę już na zawsze pozostać osobą niepełnosprawną ruchowo, ani tego że choroba może pozostawić piętno w postaci opóźnienia w rozwoju. Pobyt w szpitalu był bardzo traumatycznym przeżyciem dla dziecka, które poddawane jest bardzo bolesnym zabiegom (punkcja kręgosłupa) i musi je znosić samotnie (w tamtych czasach rodzice nie mogli towarzyszyć dzieciom podczas pobytu w szpitalu) . Kiedy po długim pobycie w szpitalu mogłam nareszcie zobaczyć całą swoją rodzinę, która przyszła mnie odebrać, moja siostra w "akcie miłości siostrzanej" oddała mi swój piękny głęboki wózek dla lalek, który dostała na urodziny na krótko przed moim zachorowaniem. Podobno dzieci nie pamiętają co zdarzyło się w tak wczesnym dzieciństwie, jednak ja do tej pory noszę w sercu tą chwilę, kiedy wracamy ze szpitala, a ja (powłócząc, lewą nogą i z niesprawną ręką) idę dumne prowadząc mój pierwszy, wymarzony wózek dla lalek. Ze swoim pięknym prezentem nie rozstawałam się nawet podczas pierwszych wędrówek na rehabilitacje, które wyjęły mi z życia 15 lat.

Historią, która wspominam wciąż z uśmiechem po latach związana jest z moją starszą siostrą. W wieku 3 lat nam moim beztroskim dzieciństwem zebrały się gradowe chmury-zachorowałam na wirusowe zapalenie mózgu, które wywołało całkowity paraliż lewej strony całego ciała. Jako dziecko oczywiście nie byłam świadoma, że mogę już na zawsze pozostać osobą niepełnosprawną ruchowo,...

Uśmiech na mej twarzy sprowadzają wspomnienia bardzo prostych, ale jakże urokliwych zdarzeń. Mają one związek z dzieciństwem spędzonym na wsi. Szczególnie urokliwe było lato. Na samo wspomnienie czuję zapach koszonego siana oraz lasów obfitujących w jagody i grzyby. To właśnie wyprawy do lasu na zbieranie jego darów przywołuje u mnie uśmiech. Z sentymentem wspominam rodzinne wyprawy, wesołe rozmowy w ich trakcie, radosne okrzyki w momencie znajdowania grzybów (zwłaszcza prawdziwków). Czas jakby biegł wolniej i ludzie na pierwszym miejscu stawiali inne wartości niż współcześnie.

Uśmiech na mej twarzy sprowadzają wspomnienia bardzo prostych, ale jakże urokliwych zdarzeń. Mają one związek z dzieciństwem spędzonym na wsi. Szczególnie urokliwe było lato. Na samo wspomnienie czuję zapach koszonego siana oraz lasów obfitujących w jagody i grzyby. To właśnie wyprawy do lasu na zbieranie jego darów przywołuje u mnie uśmiech. Z sentymentem wspominam...

gdy zmarła moja babcia a było to ponad pól wieku temu -- mnie powierzono wielkie zadanie - jako dziecku małemu.Moja mama była ociemniała , więc dopilnować siostrzyczki ubiór "nakazała".Ja z wielką dumą to zrobiłam , lecz jednej rzeczy nie dopatrzyłam.Klęcząc przy trumnie na siostrzyczkę spojrzałam dumnie.Ja latek siedem wówczas miałam ale swój błąd w obuwiu pięciolatki nie co późno dojrzałam. Chociaż jak mówią-dziewczynką roztropną byłam dopiero przy trumnie nawet już w obecności księdza na nóżkach siostrzyczki buty mamusi zobaczyłam. Były to buty o wiele za duże, bez pięt na korkowej koturnie, lecz jakże siostrzyczka klęczała w nich dumnie.Ja na znak by Ania szybko buty zmieniła , chwyciłam ją za piętę -- a ona za brzeg trumny a trumna ze stołków się wywróciła. Z wnętrza swego nieboszczkę na piasek wyrzuciła. Owa trumna przed domem na stołkach stała, rodzina, znajomi, miejscowa społeczność śp. babcię żegnała. Było przy tym co niemiara strachu, trwogi , nawet śmiechu czy też wiele scen jak z kryminału. Pamiętam jak nieboszczkę ponownie wkładano do trumny ostrożnie, pomału.
ps. chociaż od tego faktu minął jakże okres długi - uwierzcie mi - ja nadal dobrze pamiętam grymas na twarzy tatusia i spływające po jego policzkach obfite łez strugi - Teraz rozumiem - \ babcia mamą taty była \ to taty zakłopotanie - ta pełna horroru scena na wieki w mej pamięci pozostanie .
Ten fakt z mojego życiorysu wywołuje zarówno grymas jak i uśmiech na moim lico

teraz na takie wspomnienia słyszę owe powiedzenia, że chociaż taka mała byłam to już ponad pół wieku temu w Polsce osobisty " Halloween " zrobiłam.

gdy zmarła moja babcia a było to ponad pól wieku temu -- mnie powierzono wielkie zadanie - jako dziecku małemu.Moja mama była ociemniała , więc dopilnować siostrzyczki ubiór "nakazała".Ja z wielką dumą to zrobiłam , lecz jednej rzeczy nie dopatrzyłam.Klęcząc przy trumnie na siostrzyczkę spojrzałam dumnie.Ja latek siedem wówczas miałam ale swój błąd w obuwiu pięciolatki nie...