Jedną z zabawnych sytuacji, która do dziś wywołuje uśmiech na mojej twarzy - jest historia z dzieciństwa. Codziennie po szkole z grupką znajomych z osiedla - chodziliśmy na pobliskie boisko, plac zabaw, nazywany przez wszystkich jordankiem. Potrafiliśmy siedzieć tam do wieczora: gadać, bujać się, grać w piłkę itd. Ja byłam takim dzieckiem, którego wszędzie było pełno. Lubiłam wspinać się na drzewa, przeskakiwać przez bramki/siatki i robić inne rzeczy, które bardziej przypisywało się chłopakom. Pewnego razu chcąc chociaż raz wyglądać dziewczęco - założyłam rozciągliwą sukienkę i miałam udać się na jordanek. Jednak patrząc na drogę, jaką trzeba było pokonać, aby wejść bramką jak normalny człowiek, stwierdziłam, że nie będę tyle szła i przejdę skrótem, oczywiście przez siatkę. Gdy już się zwinnie na nią wspięłam, wystarczyło skoczyć. I tak też zrobiłam. Niestety dalej nie mogłam zrobić nawet kroku, bo sukienka na samej górze zahaczyła się o wystający kawałek siatki, przez co moja bielizna ujrzała światło dzienne. Myślałam, że spalę się ze wstydu. Szybko wspięłam się do połowy siatki i odczepiłam kieckę. Nie dość, że zrobiłam dziurę w sukience, to jeszcze najadłam się wstydu. Tak mi wyszło to "paniusiowanie" ;-) Do dziś wspominam tę historię z uśmiechem.

Jedną z zabawnych sytuacji, która do dziś wywołuje uśmiech na mojej twarzy - jest historia z dzieciństwa. Codziennie po szkole z grupką znajomych z osiedla - chodziliśmy na pobliskie boisko, plac zabaw, nazywany przez wszystkich jordankiem. Potrafiliśmy siedzieć tam do wieczora: gadać, bujać się, grać w piłkę itd. Ja byłam takim dzieckiem, którego wszędzie było pełno....

Jak dla mnie "nie ma jak u taty". Tata był moim towarzyszem zabaw z dzieciństwa. Nie mówię, że mama nie - owszem, była obecna w moim życiu i to cały czas, bo opiekowała się mną do 6 roku życia (i dopiero potem poszła do pracy). Mieszkałam w okolicy w której najbardziej zbliżone do mnie wiekowo osoby były ode mnie 6 lat starsze, a nikogo młodszego ode mnie nie było. Byłam wiecznie otoczona dorosłymi. W tym jednym dorosłym -niedorosłym, moim tatą.
Tata huśtał mnie wysoko do nieba, a ja za każdym razem piszczałam - trochę ze strachu, trochę z radości.
Gonił mnie na czworaka po trawie i udawał psa. Nosił "na barana", podrzucał w górę.
Tata nauczył mnie jeździć na nartach i na rowerze. Razem chodziliśmy na spacery po lesie w poszukiwaniu skarbów.
Pamiętam comiesięczne debaty po jego wypłacie, jaką tym razem lalkę ma mi kupić. Dokładnie opisywał wszystkie, które widział w sklepie niedaleko jego pracy i na tej podstawie wybierałam tę, którą chcę otrzymać.
Pamiętam, jak wstawałam o 5 rano, by móc się do niego przytulić przed wyjściem do pracy i wypić z nim szklankę herbaty.
Wiele się zmieniło po narodzinach mojego brata, ale wspomnienia z czasów, gdy tatę miałam tylko dla siebie pozostaną wiecznie żywe.

Jak dla mnie "nie ma jak u taty". Tata był moim towarzyszem zabaw z dzieciństwa. Nie mówię, że mama nie - owszem, była obecna w moim życiu i to cały czas, bo opiekowała się mną do 6 roku życia (i dopiero potem poszła do pracy). Mieszkałam w okolicy w której najbardziej zbliżone do mnie wiekowo osoby były ode mnie 6 lat starsze, a nikogo młodszego ode mnie nie było. Byłam...

Jednym z moich piękniejszych wspomnień jest poranek spędzony z Mamą u Dziadków. Chodziłam wtedy do przedszkola albo do I klasy podstawówki. Co tydzień z piątku na sobotę spałam z Mamą u jej rodziców. Zawsze po wstaniu z łóżka przed śniadaniem Mama czesała mi włosy przy wielkim piecu i zaplatała je w dwa grube warkocze. Na śniadanie były najzwyklejsze kanapki, ale jakie dobre. Pamiętam, że do margaryny były dołączone małe gry np. puzzle, karty, które Babcia odkładała je dla mnie do szafy i zawsze było się czym bawić. Chociaż zdecydowanie bardziej wolałam się przebierać w piękną lawendową sukienkę babci, która była dla mnie za długa i czułam się w niej jak księżniczka. Po śniadaniu mogłam wyjść na dwór. Połowa podwórka była w słońcu, a druga połowa wraz z domem była jeszcze w cieniu. Usiadłam na krześle przy domu, a obok usiadł mój pies Lord, który gdy siedział był na wysokości mojej ręki. Ten widok, spokój i cisza. Wierny pies przy boku, a za drzwiami ludzie, których kocham. Jak na siedmiolatkę w tamtym momencie czułam się w jakbym była w idealnym miejscu na ziemi. Było mi tak błogo. Widzę i czuję do dziś to wspomnienie i żal mi, że już nie mogę tego powtórzyć. Tym bardziej jest to dla mnie cenne.

Jednym z moich piękniejszych wspomnień jest poranek spędzony z Mamą u Dziadków. Chodziłam wtedy do przedszkola albo do I klasy podstawówki. Co tydzień z piątku na sobotę spałam z Mamą u jej rodziców. Zawsze po wstaniu z łóżka przed śniadaniem Mama czesała mi włosy przy wielkim piecu i zaplatała je w dwa grube warkocze. Na śniadanie były najzwyklejsze kanapki, ale jakie...

"Nie ma jak u mamy" ... rzeczywiście Nie ma jak u mamy. Życie każdego z Nas jest historią, którą codziennie ubieramy w białe lub czarne barwy. Ciężko wybrać mi jedno, niepowtarzalne i miłe wspomnienie. Było ich wiele.. tych ciepłych, tych do których chce się wracać każdego dnia i tych, które chce się wymazać jak najszybciej. Tak jak i tytuł prowadzi, ja również chce napisać o mamie. Z nią tak naprawdę wiąże najwspanialsze momenty mojego życia.. nie potrafię wybrać jednego, najlepszego wspomnienia. Najpiękniejsze wspomnienie związane z moją mamą trwa od początku mojego życia i będzie trwało do jego końca.. Odkąd pamiętam byłyśmy we dwie. Jako mama-córka, jako mama-przyjaciel, jako mama-tata, jako mama-wszystko i jako mama-każdy. Przez te lata zbudowałyśmy dla siebie "mur obronny", którego nie jest w stanie pokonać nic i nikt, mimo iż próbowano..
Teraz,jestem daleko.. i te wszystkie chwile są dla mnie najsilniejszym wsparciem kiedy mi źle... Kiedy nie umiem odpowiedzieć sobie na pewne pytania.. kiedy czuję się samotna..
Może nie umiem ubrać tych chwil w tak piękne słowa, które u innych przeczytałam ale ten konkurs dał mi możliwość na chwilę się zatrzymać, znów powrócić do chwil sprzed lat, uronić jedną łezkę, a na koniec utopić się w uśmiechu.. :)

"Nie ma jak u mamy" ... rzeczywiście Nie ma jak u mamy. Życie każdego z Nas jest historią, którą codziennie ubieramy w białe lub czarne barwy. Ciężko wybrać mi jedno, niepowtarzalne i miłe wspomnienie. Było ich wiele.. tych ciepłych, tych do których chce się wracać każdego dnia i tych, które chce się wymazać jak najszybciej. Tak jak i tytuł prowadzi, ja również chce napisać...

Wybrałam się z moim tatą i siostrą na grzyby do lasu. Tata był zapalonym grzybiarzem, dlatego często zdarzało mu się zabierać nas na grzyby. Z reguły wyglądało to tak, że wskazywał nam drogę, którą miałyśmy iść i mówił jakie tam możemy znaleźć grzyby. Ja patrzyłam z jednej strony w las, siostra z drugiej stron. On sam w tym czasie sprawdzał w swoich sprawdzonych miejscach.
Kiedy szliśmy jedną z dróg w trójkę, tata z przodu, za nim siostra, a ja już zmęczona na końcu zauważyłam pięknego czerwonego kozaka, obok którego oni przeszli. Jak wielka była moja duma, że tata i siostra nie zauważyli grzybka, a ja zauważyłam. Opowiadałam o tym wszystkim po powrocie! A do dziś z uśmiechem i dumą wspominam to grzybobranie :)

Wybrałam się z moim tatą i siostrą na grzyby do lasu. Tata był zapalonym grzybiarzem, dlatego często zdarzało mu się zabierać nas na grzyby. Z reguły wyglądało to tak, że wskazywał nam drogę, którą miałyśmy iść i mówił jakie tam możemy znaleźć grzyby. Ja patrzyłam z jednej strony w las, siostra z drugiej stron. On sam w tym czasie sprawdzał w swoich sprawdzonych miejscach.
...

Najpiękniejsze lata to moje dzieciństwo spędzone z ukochanymi rodzicami i dziadkami. Jedno ze wspomnień, które wzbudza nadal śmiech u mnie i mojej rodziny to historia wiewiórka z pchłami. A dokładniej podczas mojego żywota przedszkolaka mieliśmy przedstawienie o leśnik zwierzętach. Grałam wiewiórkę. Miałam piękny kostium uszyty przez ciocię i uszy zrobione przez tatę i ogon z futerka. Strój jak z bajki. W dzień przedstawienia zauważyłam plamki na sobie, ale po co mówić dorosłym. W momencie występu swędzenie było już niesamowite. Wiewiórka w moim wykonaniu w pewnym momencie tarzała się po ziemi, bo tak mnie plecy swędziały. Moi dziadkowie ze wstydu chcieli zapaść się pod ziemię, reszta myślała, że tak miało być, Okazało się, ze miałam ospę, ale wszyscy i tak myśleli, że to była wiewiórka z pchłami.

Najpiękniejsze lata to moje dzieciństwo spędzone z ukochanymi rodzicami i dziadkami. Jedno ze wspomnień, które wzbudza nadal śmiech u mnie i mojej rodziny to historia wiewiórka z pchłami. A dokładniej podczas mojego żywota przedszkolaka mieliśmy przedstawienie o leśnik zwierzętach. Grałam wiewiórkę. Miałam piękny kostium uszyty przez ciocię i uszy zrobione przez tatę i ogon...

Wspomnienia z dzieciństwa są najpiękniejszym obrazem, który w nas pozostaje i o którego możemy w każdej chwili wracać. Kobietą, która ma i miała największy wpływ na moje życie, to Mama. Moje całe 26- letnie życie jest jednym wielkim wspomnieniem, jakie z Nią zbudowałam. Epizodem tego wspomnienia, takim kawałkiem myśli, do którego chętnie powracam i który wywołuje uśmiech szeroki jak rzeka Amazonka jest pierwszy konkurs recytatorski, do którego mnie przygotowała. Najpierw napisała tekst na podstawie baśni Andersena „Dziewczynka z zapałkami”, potem uszyła mi strój, a przez kolejne dni około 4 lub 3 tygodni uczyła mnie tekstu. Pamiętam, że zdarzyło mi się płakać, gdy zapominałam zdania lub mieszałam kolejność. Dzień przed konkursem przeżywałam stres większy niż na maturze, ale dzień samego konkursu był naprawdę wyjątkowy. Gdy stałam już na tej scenie, spojrzałam na mamę, która uśmiechała się do mnie w życzliwy, miły sposób, który mnie uspokajał. Odegrałam dziewczynkę z zapałkami, wzruszyłam publiczność i ku mojemu zaskoczeniu wygrałam. A nagrodą był pluszak prawie tak duży jak ja- uroczy słoń. Najpiękniejsza była jednak chwila, gdy po wystąpieniu zbiegłam ze sceny, a mama mnie mocno przytuliła i powiedziała, że jest ze mnie dumna. Wtedy to ja uroniłam łzy, które popłynęły mi po policzkach ze szczęścia. Dzisiaj razem się uśmiechamy, gdy sobie o tym przypominamy.

Wspomnienia z dzieciństwa są najpiękniejszym obrazem, który w nas pozostaje i o którego możemy w każdej chwili wracać. Kobietą, która ma i miała największy wpływ na moje życie, to Mama. Moje całe 26- letnie życie jest jednym wielkim wspomnieniem, jakie z Nią zbudowałam. Epizodem tego wspomnienia, takim kawałkiem myśli, do którego chętnie powracam i który wywołuje uśmiech...

Ja osobiście z uśmiechem na ustach wspominam czasy mojego dzieciństwa kiedy to każde wakacje spędzałam u moich dziadków w leśniczówce. Jako 9-cio latka z głową pełną szalonych pomysłów upodobałam sobie wielki pniak po wyciętym drzewie, który był moją sceną muzyczną, a jedna z gałęzi od obok rosnącego krzaka służyła mi za mikrofon ;) I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że za mój repertuar służyła piosenka: "Pieją kury pieją, nie mają koguta" wykrzykiwana wręcz do mojego pseudo mikrofonu, co mało wspólnego miało z prawdziwym śpiewem ;) Jak to twierdziła moja babcia, nadawałam się do straszenia szpaków :)
Były to cudowne lata mojej młodości, do których ciągle wracam z uśmiechem na ustach :)

Ja osobiście z uśmiechem na ustach wspominam czasy mojego dzieciństwa kiedy to każde wakacje spędzałam u moich dziadków w leśniczówce. Jako 9-cio latka z głową pełną szalonych pomysłów upodobałam sobie wielki pniak po wyciętym drzewie, który był moją sceną muzyczną, a jedna z gałęzi od obok rosnącego krzaka służyła mi za mikrofon ;) I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby...

Uśmiech na mej twarzy wywołuje wspomnienie dzieciństwa, a w szczególności czas zabawy i beztroski na świeżym powietrzu, wśród wiejskiej przyrody i pięknych, acz tajemniczych zakamarków.
Pamiętam, że uwielbiałam wspinać się na drzewa :) och, jakież to było wspaniałe uczucie! Widzieć wszystko i wszystkich z góry :)
Na drzewie - a był to rozłożysty klon - miałam swój ,,domek", a w nim poszczególne pomieszczenia. Miałam tam oczywiście wyimaginowanych przyjaciół bądź członków rodziny. Wszyscy wesoło zabawiali w moim domu.
Te chwile spędzone na hasaniu wśród pól i łąk, chowanie się w gęstych krzakach tuż za domem, by tam przemyśleć parę dziecięcych i wtedy ważnych spraw... Te chwile wspominam bardzo miło, aż się cieplej robi na sercu! I uśmiech na twarzy się pojawia, jakoś tak lżej i bardziej błogo.
Teraz też bym chciała tak pobiegać (i powspinać się też rzecz jasna), lecz głupio, nie wypada...
A szkoda, bo chętnie znowu pobawiłabym się w domek na drzewie! :)

Uśmiech na mej twarzy wywołuje wspomnienie dzieciństwa, a w szczególności czas zabawy i beztroski na świeżym powietrzu, wśród wiejskiej przyrody i pięknych, acz tajemniczych zakamarków.
Pamiętam, że uwielbiałam wspinać się na drzewa :) och, jakież to było wspaniałe uczucie! Widzieć wszystko i wszystkich z góry :)
Na drzewie - a był to rozłożysty klon - miałam swój...

Nie jedno wspomnienie, ale cała gama wspomnień, kalejdoskop kolorów, zapachów, zdarzeń. Wszystkie związane z moją prababcią, z którą mieszkałam.
Zapach smażonych jabłek na piecu - na zawsze już będzie kojarzył mi się z zimowymi i jesiennymi wieczorami.Zawsze mocniej przypieczone z jednej strony, parzące w język i podniebienie.
Ubieranie choinki w lipcu ("bo Wiolusia chce"), ciągnięcie mnie po trawie na sankach, także w wakacje.
Szukanie mrówek w styczniu.
Szycie ubranek dla lalek, robienie im domków z papieru.
Malowanie łupinek orzechów i robienie z nich ozdób na choinkę.
Ćwiczenie kolęd od października (już widać, która pora roku jest moją ulubioną;)).
Potem "Wiolusia" rosła, ale babcia szła razem ze mną, nie robiła ze mnie małej dziewczynki. Kupiła mi pierwsze szpilki (gdy byłam mała zawsze podkradałam jej parę z jej imponującej kolekcji i defilowałam przed lustrem), pierwszą czerwoną szminkę (codziennie malowała usta na czerwono), uszyła mi sukienkę (wszystkie ubrania, jakie miała uszyła sobie sama). Kupowała mi magazyny o modzie, które potem razem oglądałyśmy. Czekała na mnie, gdy wracałam z pierwszych imprez i pytała, czy "byli jacyś fajni faceci". Mówiła, bym nie siedziała tyle w książkach, tylko wyrwała się gdzieś ze znajomymi.
Człowiek dopiero po latach docenia wszystkie zdarzenia tego typu, drobne gesty. Bardzo tęsknię za tymi czasami i za babcią, jaką wtedy znałam - teraz zmaga się z chorobą, leży, ale jedno się nie zmienia. Czerwona szminka.

Nie jedno wspomnienie, ale cała gama wspomnień, kalejdoskop kolorów, zapachów, zdarzeń. Wszystkie związane z moją prababcią, z którą mieszkałam.
Zapach smażonych jabłek na piecu - na zawsze już będzie kojarzył mi się z zimowymi i jesiennymi wieczorami.Zawsze mocniej przypieczone z jednej strony, parzące w język i podniebienie.
Ubieranie choinki w lipcu ("bo Wiolusia...