Tysiące lat temu,jeden z Guardianów dostał się do wnętrza Ziemi.Tam bowiem,w pobliżu jej jądra,planeta zrodziła pewien niezwykle cenny kryształ.W jego sercu tkwiła mała cząstka,która wydobyta ze środka miała niezwykłą moc.Dawała światło prawdy,chroniące wszelkie stworzenie przed złą i niszczycielską siłą Tentatorów.Kryształ został wyciągnięty na powierzchnię i ukryty w tajemniczym miejscu,zanim jego odkrywca zaatakowany przez wroga zniknął na wieczność.

Stoję w ciemnej i wilgotnej grocie.Rozświetlam jej nierówne ściany własnym blaskiem.Dotykam tej chropowatej powierzchni,która układa się w symbol Guardianów. To tu był zaginiony starożytny kryształ,przez cały ten czas.Odwracam się i zamieram.Wpatruje się we mnie swoimi ciemnymi oczami. Pochylony w moją stronę z nogą opartą o stojący przed nim głaz.
-Witaj Sofijo.
Ateron. Wysoki rangą Tentator,inteligentny i nieustraszony.
-Słyszałem,że poszukujesz kryształu-powiedział.
Zdjął nogę z głazu i podszedł bliżej,nie odrywając wzroku, który przenikał mnie na wskroś.
-Nie trudź się.Jest w naszych rękach.Jednak nie po to przybywam.Jesteś bystra i odważna.Dlatego przychodzę z propozycją.Dołącz do nas.Razem na tym skorzystamy–mówił w sposób hipnotyzujący, a coś w nim przyciągało mnie do siebie.Nie dziwię się ludziom,że tak łatwo ulegają pokusom Tentatorów.
Blefuje.Kryształ ukrywa grota.
-Jestem Guardianką i nią pozostanę.
-Zastanów się dobrze.Wrócę.
I znika.
Muszę stąd odejść.Wiem,że będę obserwowana.Jednak w swoim czasie wrócę tu.

Tysiące lat temu,jeden z Guardianów dostał się do wnętrza Ziemi.Tam bowiem,w pobliżu jej jądra,planeta zrodziła pewien niezwykle cenny kryształ.W jego sercu tkwiła mała cząstka,która wydobyta ze środka miała niezwykłą moc.Dawała światło prawdy,chroniące wszelkie stworzenie przed złą i niszczycielską siłą Tentatorów.Kryształ został wyciągnięty na powierzchnię i ukryty w...

Ciemność, cisza, ciepło kołdry i powiew świeżego powietrza z uchylonego okna. Do tego piękny sen. I nagle pojawia się on. Znienawidzony dźwięk - głośny, wybudzający ze snu i mówiący, że czas do pracy. Na imię mu budzik i każdego ranka od poniedziałku do piątku, każe mi wybrać między światłem a ciemnością. Z reguły wybieram ciemność (czyt. drzemka) ale i tak kończy się to światłem (czyt. zapaleniem światła i wstaniem do pracy).

Ciemność, cisza, ciepło kołdry i powiew świeżego powietrza z uchylonego okna. Do tego piękny sen. I nagle pojawia się on. Znienawidzony dźwięk - głośny, wybudzający ze snu i mówiący, że czas do pracy. Na imię mu budzik i każdego ranka od poniedziałku do piątku, każe mi wybrać między światłem a ciemnością. Z reguły wybieram ciemność (czyt. drzemka) ale i tak kończy się to...

Szybko podjęłam decyzję. Kochałam ludzi i uwielbiałam patrzeć na ich radość. Do nauki przydzielono mi Guardiana. Sztywniak, w ogóle się nie uśmiechał.
Pierwszym zadaniem był bezdomny. Chciałam dać mu pieniądze ale Stróż rzekł, że przypomniał, że jesteśmy materialni. Skłonił bandę zbirów by podeszła. Patrzyłam jak okładają pięściami bezdomnego. Nie mogłam pomóc. Podmuch wiatru przywiał gazetę.
-Uprzykrzaj mu życie i pokazuj oferty pracy, aż się zmieni.
Później spotkaliśmy studenta. Bał się wyznać miłość dziewczynie, chciałam pomóc, ale znów mi zabronił.
-W przyszłości stworzy lek, który uratuje ludzi ale musi być sam. Kobieta odciągnie go od pracy.
Ostatnie zadnie przelało czakrę. Matka krzycząca na dzieci i ojciec wpychający je do samochodu.
-Z tym nic nie zrobimy?!
Przywołał mgłę, oblodził drogę, zmącił umysły ale to rodzice przeżyli. Dzieci nie...
-Mieliśmy ratować ludzi!
-Rodzice ćpali, opamiętają się. Dzieci gdyby przeżyły zaczęłyby handlować prochami bo życie pokazało im, że to najlepszy interes.
-Teraz ja ja zabiorę - Kusiciel wyłonił się z mroku.
Rzucił stówkę żebrakowi. Tyle szczęścia.
-My możemy być materialni - szepnął mi do ucha.
Chwilę potem wyjaśnił studentowi, że nie może całego życia spędzić na nauce. Chłopak rzucił wszystko i pobiegł do swojej wybranki.
-Ostatnie zadnie dla ciebie.
-Nie przywrócę im życia...
-Nie, ale podsuń im ich najlepsze ukojenie. Wiesz o czym mówię. Będą szczęśliwi.
-Przykro mi już wcześniej wybrałam inną drogę.

Szybko podjęłam decyzję. Kochałam ludzi i uwielbiałam patrzeć na ich radość. Do nauki przydzielono mi Guardiana. Sztywniak, w ogóle się nie uśmiechał.
Pierwszym zadaniem był bezdomny. Chciałam dać mu pieniądze ale Stróż rzekł, że przypomniał, że jesteśmy materialni. Skłonił bandę zbirów by podeszła. Patrzyłam jak okładają pięściami bezdomnego. Nie mogłam pomóc. Podmuch...

Ten wielki dzień zbliża się wielkimi krokami. To dzień w którym stanę przez wyborem. Albo zostanę Guardianinem i będę pomagała ludziom, sprowadzała ich na dobrą drogę albo zostanę jednym z Tentatorów i będę zwodziła na złą ścieżkę. Zbilża się dzień moich 18 urodzin i muszę dokonać wyboru, a będzie on nieodwołalny. Ciekawe jaką decyzję podejmie Max, jestem w nim tak zakochana, a ma urodziny dzień przed moimi...
(2 dni później)
Mistrz ceremonii: Zebraliśmy się tutaj by przyjąć nowego członka do społeczmości Guardian lub Tanatorów. Max miałeś czas do namysłu. Jaka jest twoja decyzja.
Max: Zostaję Tenatorem
Już wiem, jaki będzie mój wybór....

Ten wielki dzień zbliża się wielkimi krokami. To dzień w którym stanę przez wyborem. Albo zostanę Guardianinem i będę pomagała ludziom, sprowadzała ich na dobrą drogę albo zostanę jednym z Tentatorów i będę zwodziła na złą ścieżkę. Zbilża się dzień moich 18 urodzin i muszę dokonać wyboru, a będzie on nieodwołalny. Ciekawe jaką decyzję podejmie Max, jestem w nim tak...

- Dobro, zło, gówno prawda. Świat nie jest czarny albo biały. Będę miał ochotę ochotę to będę Guardianem, a jak mi się odmieni to Tentatorem. Wieczność jest zbyt długa by robić jedno i to samo.
- Ty jesteś szalony!
- W takim razie, Bogowie też muszą być szaleni.

- Dobro, zło, gówno prawda. Świat nie jest czarny albo biały. Będę miał ochotę ochotę to będę Guardianem, a jak mi się odmieni to Tentatorem. Wieczność jest zbyt długa by robić jedno i to samo.
- Ty jesteś szalony!
- W takim razie, Bogowie też muszą być szaleni.

Usłyszałam nagle głosy. Głowa zaczęła mnie boleć i pulsować z tyłu głowy. Uniosłam rękę, ale była bardzo ciężka. Ktoś położył mnie.
- Zostaw ją! - usłyszałam krzyk.
- Gabryś? - zawołałam. Podniosłam się z pulsującym bólem głowy i ramienia.
- Nie ruszaj się!
Otworzyłam szerzej oczy, przetarłam je i... zdębiałam. Przed sobą miałam mężczyznę, który uśmiechnął się do mnie szeroko. Po jego lewej stronie stał kolejny, ale on wyglądał na sympatyczniejszego. Przede wszystkim ten miał na sobie koszulę i zwykłe spodnie, a tamten...
- Ałł!
- Nie bij go!
- Cii… Jeśli chcesz jeszcze pożyć, nie otwieraj ust... – zwrócił się do chłopaka.
- Daj spokój, przecież jasne jest, że najważniejsza jest dla niego dziewczyna - zauważył ten drugi.
Ten tylko zamknął oczy.
- Dobrze... panienko, mamy do ciebie pytanie... - zaczął.
- Nie słuchaj go! - przerwał mu Gabryś.
Przerażający mężczyzna nie wytrzymał i ścisnął jego policzki. Szepnął coś Gabrysiowi do ucha, a on zrobił wielkie oczy. Kiwnął głową. Na twarzy miał dużego siniaka i podbite oko.
- G-Gabryś?
- Słoneczko, jemu nic nie będzie – zerknął na chłopaka z niesmakiem. – Jestem Tentatorem, a to mój… przyjaciel – przedstawił drugiego – Guardian.
- Dobra, skończmy to już – westchnął Guardian. – Aleksandro, mamy do ciebie pytanie: jesteś mściwa, chcesz krwi i zemsty czy jesteś dobra i chcesz pomagać ludziom; chorym, rannym, biednym?
- Przemowę szlag trafił…!
Spojrzałam na Gabrysia. Nagle sobie przypomniałam: uniknęłam śmierci!
- Chcę być za światłem!

Usłyszałam nagle głosy. Głowa zaczęła mnie boleć i pulsować z tyłu głowy. Uniosłam rękę, ale była bardzo ciężka. Ktoś położył mnie.
- Zostaw ją! - usłyszałam krzyk.
- Gabryś? - zawołałam. Podniosłam się z pulsującym bólem głowy i ramienia.
- Nie ruszaj się!
Otworzyłam szerzej oczy, przetarłam je i... zdębiałam. Przed sobą miałam mężczyznę, który uśmiechnął się do mnie...

Był ciepły wieczór. Wiatr rozwiewał moje włosy we wszystkie kierunki świata, ale dla mnie nie miało to już znaczenia. W sumie to już nic się dla mnie nie liczyło. Przez długi czas próbowałam sobie wmówić, że jest inaczej.
Przecież mam przyjaciół, kochających rodziców i wszyscy mnie lubią nie?
Tylko, że całe moje otoczenie okazało się mieć mnie w głębokim poważaniu.
Dwa miesiące temu miałam wypadek, niby nic poważnego. Parę złamań, lekkie wstrząśnienie mózgu. Jak myślicie kto mnie odwiedził w szpitalu?
Już wam mówię. NIKT. Moi rodzice wysłali mi sms-a z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia i z przeprosinami, że nie przyjadą, ale obiecali cioci Ali, że ją odwiedzą. Pomyślałam sobie, no dobra, mam jeszcze przyjaciół, oni nie mieszkają tak daleko jak moi rodzice,nie będą musieli przejechać dużo, żeby chociażby przywieźć mi jakąś gazetę.
Nie trzeba było długo czekać na ich odpowiedzi. Moja komórka co chwila drgała oznajmiając mi, że przyszedł następny sms. Oczywiście wszyscy moi PRZYJACIELE życzyli mi szybkiego powrotu do zdrowia, ale to tyle, na tym wiadomości się kończyły. Nikt nie zadał mi nawet pytania jak się czuję!
Było mi przykro, ale potrafiłam to sobie jakoś wytłumaczyć.
No bo przecież mogli nie mieć czasu, prawda ?
W każdym razie po dwóch tygodniach pobytu i obserwacji, zostałam wypuszczona do domu. Nie wiedziałam wtedy, że lekarze wykryli u mnie raka, wyniki miały pojawić się dopiero za parę dni. Nie byli do końca pewni i nie chcieli mnie straszyć, więc żyłam jeszcze chwilę w błogiej nieświadomości. Myślałam, że wszystko wróci do normy, jednak oczywiście życie znowu przyniosło mi niespodziankę.
Po wejściu do pracy, znalazłam na biurku wypowiedzenie.
Po powrocie do pustego domu zadzwoniłam do znajomych z prośbą o rozmowę, potrzebowałam się wreszcie komuś wyżalić, jednak nikt nie odbierał.
Położyłam się więc do łóżka i pogrążyłam we śnie. Sytuacja powtarzała się przez parę dni, aż do momentu, gdy nagle zadzwonił telefon."Ma pani raka, doszło do przerzutów, musimy natychmiast zacząć chemię". Nie mogłam w to uwierzyć, miałam tylko 23 lata do licha! Ponownie próbowałam kogoś złapać, pogadać, ale wszyscy cały czas byli czymś zajęci. Poszłam więc do sklepu, kupiłam wino i poszłam się przejść. Zaczęłam myśleć, analizować moje życie. Coś mi się nie zgadzało. W sumie nie coś, ktoś. Ja. Byłam problemem, nic tylko narzucałam się innym. Czy byłam aż taka słaba, że nie potrafiłam sobie sama poradzić z własnymi problemami?
Nagle dotarło do mnie, że sobie nie radzę i nie mam z kim o tym pogadać.
Wiadomość o chorobie uświadomiła mi, że tak naprawdę nie lubię samej siebie i inni nie potrzebują mnie w swoich życiach. Nie byłam ważna.


Popatrzyłam w dół w kierunku ulicy."Z dachu wieżowca wszyscy wydają się tacy maleńcy" pomyślałam. Wzięłam głęboki oddech i wybrałam mrok, który okrył moją duszę.
Skoczyłam.

Był ciepły wieczór. Wiatr rozwiewał moje włosy we wszystkie kierunki świata, ale dla mnie nie miało to już znaczenia. W sumie to już nic się dla mnie nie liczyło. Przez długi czas próbowałam sobie wmówić, że jest inaczej.
Przecież mam przyjaciół, kochających rodziców i wszyscy mnie lubią nie?
Tylko, że całe moje otoczenie okazało się mieć mnie w głębokim poważaniu.
Dwa...

Stałam nad przepaścią. Po jednej stronie było światło, zaś po drugiej ciemność. Wystarczyło jedno słowo, żebym zapieczętowała swoją przyszłość na wieki. Potrzebowałam chwili spokoju, żeby moje myśli mogły do mnie przemówić. Miałam chronić życie ludzkie, albo go wykorzystywać. Jednak, czy życie samo w sobie jest dobre? Zostało stworzone przez Pana Boga, ale nim nie zostało, więc dobroć i zło w naturze ludzkiej już zostaną. Jasność nie rozróżnia ludzi, stawia je na tym samym miejscu, według niej to sprawiedliwość. Czy do końca chce bronić tych, którzy gwałcili, mordowali lub ich natura nie była dobra? I tylko, dlatego że każdy ma prawo do życia? Oni o tym nie pamiętali. Ja też nie. Ciemność.

Stałam nad przepaścią. Po jednej stronie było światło, zaś po drugiej ciemność. Wystarczyło jedno słowo, żebym zapieczętowała swoją przyszłość na wieki. Potrzebowałam chwili spokoju, żeby moje myśli mogły do mnie przemówić. Miałam chronić życie ludzkie, albo go wykorzystywać. Jednak, czy życie samo w sobie jest dobre? Zostało stworzone przez Pana Boga, ale nim nie zostało,...

Cisza, spokój, ciemność i tylko ja. Świat jest piękny sam w sobie. Po co Ci ludzie mają go bezcześcić i niszczyć. Niszczą roślinność, zabijają zwierzęta. Oni w ogóle nie umieją wsłuchać się w głos przyrody i Natury. A nasza matka cierpi i płacze krwawymi łzami. Muszę się ich pozbyć dla jej dobra, dla mojego spokoju i dla mojej ciszy.

Cisza, spokój, ciemność i tylko ja. Świat jest piękny sam w sobie. Po co Ci ludzie mają go bezcześcić i niszczyć. Niszczą roślinność, zabijają zwierzęta. Oni w ogóle nie umieją wsłuchać się w głos przyrody i Natury. A nasza matka cierpi i płacze krwawymi łzami. Muszę się ich pozbyć dla jej dobra, dla mojego spokoju i dla mojej ciszy.

Leżę, a z mojego boku zaczyna sączyć się krew. Powietrze coraz trudniej dostaje się do moich płuc. Najgorsze jest jednak to, że jestem sama. Leżę w lesie a noc już objęła prawie całe niebo sprawiając, że coraz trudniej było mi dostrzeć cokolwiek.
— Jest tam ktoś? — znowu spróbowałam zawołać kogoś. Znowu na próżno.

— Umierasz. — nagle usłyszałam mocny głos obok siebie skryty jednak w ciemności lasu.

— Pomóż mi.– jęknęłam z nadzieją na pomoc.

— Chętnie, powiedz mi tylko jak bardzo cenisz swoje życie? Jesteś gotowa oszukać śmierć nawet za cenę zła?

— Tak. — wyszeptałam ostatkiem sił nim dziwny chłód zalał całkowicie moje ciało, a słodka senność objęła mój umysł.

— Powstań nowy Tenatorze.— powiedział sprawiając że wszystko zniknęło.

Leżę, a z mojego boku zaczyna sączyć się krew. Powietrze coraz trudniej dostaje się do moich płuc. Najgorsze jest jednak to, że jestem sama. Leżę w lesie a noc już objęła prawie całe niebo sprawiając, że coraz trudniej było mi dostrzeć cokolwiek.
— Jest tam ktoś? — znowu spróbowałam zawołać kogoś. Znowu na próżno.

— Umierasz. — nagle usłyszałam mocny głos obok siebie...