W końcu udało mi się otworzyć tą cholerną skrzynię znalezioną w ogrodzie. Hmmm, co my tu mamy? Stara kamera sprzed III wojny...Trzeba przyznać, że dziadek umiał dbać o przedmioty. Ciekawe czy uda mi się odtworzyć tak stary plik na tym sprzęcie... O tak! Coś widać, jakość nie najgorsza...

[Obraz starego domu i głosy]:
-Ostrożnie! Nie wchodź tam!
-Słyszałeś to?
-Tak, ale nie możemy tam wejść.
-Nie pękaj, nikogo tam nie ma.
-Skąd wiesz? Ten ryk mi się nie podoba.
[Słychać wycie z wnętrza opuszczonego domu]
-O ku**a! Biorę kamerę i spieprzamy stąd!
-Nie ma mowy, już nie będzie takiej okazji, aby sprawdzić co było w domu tego starego wariata. Poza tym mamy broń!
-I co z tego? Myślisz, że obronimy się przed tym co tam jest?
[Znowu wycie, słyszane piętro wyżej]
-Gdzie idziesz debilu?! Stój!
[Obraz skierowany w dół. Kamerzysta biegnie]
-Stój!!!
[Trzask i ciemność, skrzypienie drzwi, słowa mówione szeptem]:
-Filip? Słyszysz mnie? Gdzie jesteś?
[Wrzask człowieka na drugim krańcu domu, strzały]
-Nieee, nieeee, uciekaaaj, uciekaj!!!
-Filip!!! Ja pier***ę!
[Obraz niewyraźny, słychać szybki oddech uciekającego człowieka i wyraźny warkot jakiegoś stworzenia. Obraz rozjaśnia się, słychać dźwięk silnika oraz głosy]:
-Wsiadaj młody! Szybko bo cię dogoni! Szybko!
[Samochód odjeżdża a obraz pokazuje stojącą w ogrodzie przed domem czarną czworonożną bestię...Głosy]:
-Ale miałeś szczęście, co to do cholery było?!
-Nie wiem, Filip został w środku...
-Już po nim.
[koniec nagrania]

To co zobaczyłem sprawiło, że zaniemówiłem na dłuższą chwilę. Już wiem, dlaczego dziadek nigdy nie pozwalał za swojego życia kopać w ogrodzie. Bał się, że odkryjemy to nagranie. I jeszcze ten jego strach w oczach, gdy spoglądał na eko-willę sąsiadów. On zawsze słyszał tam krzyk Filipa i widział zakrwawiony pysk czarnej bestii...

W końcu udało mi się otworzyć tą cholerną skrzynię znalezioną w ogrodzie. Hmmm, co my tu mamy? Stara kamera sprzed III wojny...Trzeba przyznać, że dziadek umiał dbać o przedmioty. Ciekawe czy uda mi się odtworzyć tak stary plik na tym sprzęcie... O tak! Coś widać, jakość nie najgorsza...

[Obraz starego domu i głosy]:
-Ostrożnie! Nie wchodź tam!
-Słyszałeś to?
-Tak, ale...

Istny armagedon. Co tu się stało? Czy to ludzie doprowadzili do takiego spustoszenia? Widzę, że tu musiała odbyć się jakaś walka, prawdopodobnie o ostatnią butelkę wody. Jestem ze swoją kamerką w dużym markecie. Wygląda jakby przeszedł tu tajfun. Wszystko w nieładzie, chociaż nieład to bardzo delikatnie powiedziane. Ostatnia konserwa wyturlała się spod dolnej półki wprost pod moje nogi. Czy to jakiś znak dla mnie, że jednak wyjdę z tego cały? Jestem sam, zostałem jako jedyny w naszym miasteczku. Dokumentuję. Na ulicy pozostawione auta. Jedno nie chce odpalić, w stacyjce są kluczyki, drugie z pustym bakiem stoi w poprzek drogi, trzeci samochód wyładowany po brzegi sprzętem AGD. Że też niektórzy w obliczu takiej tragedii myślą o tym żeby jeszcze się obłowić. No tak, jestem pod sklepem jubilerskim, alarm wyje niemiłosiernie. Oddalam się stąd. A tu co? Ryneczek. Stragany. Wszystko oprócz żywności leży tak jakby ktoś wyszedł na chwilę. Widzę jakiś mały bucik zgubiony przez dziecko, zapewne ciągnięte w pośpiechu za rączkę. Jakaś wstążka zaczepiona o drzewo, powiewająca jak flaga, uwięziona w tym miejscu jak ja..

Istny armagedon. Co tu się stało? Czy to ludzie doprowadzili do takiego spustoszenia? Widzę, że tu musiała odbyć się jakaś walka, prawdopodobnie o ostatnią butelkę wody. Jestem ze swoją kamerką w dużym markecie. Wygląda jakby przeszedł tu tajfun. Wszystko w nieładzie, chociaż nieład to bardzo delikatnie powiedziane. Ostatnia konserwa wyturlała się spod dolnej półki wprost...

Pusto. Koniec świata jest blisko, a ja nareszcie mogę zrobić to, o czym zawsze marzyłam. Włączam kamerę, a nuż coś się nie powiedzie i końca świata nie będzie. Wtedy moje nagranie stanie się cenniejsze niż cokolwiek innego. Obraz jest dość wyraźny. Wchodzę do pierwszego budynku, którym jest sklep spożywczy. Pakuję trochę jedzenia do plecaka i ruszam dalej. Obok sklep meblowy - drzwi otwarte, w środku ciemno, ludzi brak, można wynosić co się chce. Tylko co z tym zrobić? Siadam na łóżku wodnym. Jak miło. W innych okolicznościach skakałabym z radości. Nic tu po mnie. Zbliżam się do przejazdu kolejowego. Lokomotywa stoi przy jednym z peronów. Wygląda tak jakby miała zaraz odjechać, ale nic z tego, ona też zniknie z powierzchni ziemi - pewnie jak my wszyscy. Dalej mamy park i niewielki staw, z którego nawet kaczki się już wyniosły. Nigdzie nie widać żywej duszy. 10 minut nagrywania i cisza totalna wkoło. Dziwnie się tu czuję. Przechodzę przez miejsce, które niegdyś tętniło życiem - targowisko miejskie. Teraz przypomina opuszczony dawno temu Czarnobyl. Zaraz obok jest sklep z sukienkami, kiedyś kupiłam tu sobie strój na wesele, a dziś? mogę wziąć każdy, ale zamiast tego złapię po drodze jakieś bardziej praktyczne ubranie. Coś czuję, że to się tak szybko nie skończy. Idziemy dalej...

Pusto. Koniec świata jest blisko, a ja nareszcie mogę zrobić to, o czym zawsze marzyłam. Włączam kamerę, a nuż coś się nie powiedzie i końca świata nie będzie. Wtedy moje nagranie stanie się cenniejsze niż cokolwiek innego. Obraz jest dość wyraźny. Wchodzę do pierwszego budynku, którym jest sklep spożywczy. Pakuję trochę jedzenia do plecaka i ruszam dalej. Obok sklep...

[00:04:37] Tylko radio jeszcze podaje jakieś urywane informacje. Kanał prywatny rozbrzmiewa tym samym przekazem.

[00:04:45][Męski, grobowy głos zniekształcony przez fale radiowe.] "To już prawie koniec. Wszyscy w okolicy opuścili swoje domostwa. Czekam na godzinę zero. Jeśli jesteś tam, po drugiej stronie odbiornika, wiedz, że kieruję te słowa do ciebie. Jesteśmy sami. Zdani na zagładę. "

[00:05:35] Z głośnika radiowego zaczyna płynąć piosenka z lat dziewięćdziesiątych NANA "Lonely".

[00:06:16][Piosenka z radia.][...] "Oh Lord, please help me to survive" [...] [Szumy.] [...] Połączenie zostaje zerwane.

[00:08:43] Wychodzę na zewnątrz. Instynkt podpowiada mi, by przejść się po raz ostatni po okolicy.

[00:10:01] Kuchnia Państwa Zawadzkich, starsze kochane małżeństwo, Pani Irena zawsze miała dla mnie dobre słowo. Pan Włodek witał mnie jako pierwszy. Zniknęli. Łzy zaczynają powoli pojawiać się w kącikach oczu.

[00:14:44] Salon Ani i dzieciaków. Mimo, że samotnie wychowywała trójkę potomstwa po śmierci męża, regularnie zapraszała mnie na domowe kruche ciasteczka z maszynki. Uwielbiałam jej optymizm i niezłomną wiarę. Dom tętnił życiem i pachniał wypiekami. Teraz stoi głuchy i opuszczony. Tęsknota i poczucie straty sprawia mi fizyczny ból serca. Pocieram dłonią klatkę piersiową i wychodzę przez uchylone drzwi na zewnątrz.

[00:18:54] Stoję w ogrodzie Marcela, samotnika w stalowych oprawkach, kochającego książki z odzysku i swoje rybki akwariowe. To on otworzył moje horyzonty myślowe i podrzucał egzemplarze warte przeczytania. Nie zdążyłam mu oddać wszystkich książek.

[00:47:12] Siedzę na chodniku przed swoim domem i czekam na koniec. Po Panu Franku zostały tylko narzędzia w starej szopie. Po Marcie i Michale pamiątki z podróży po całym świecie, a po Januszu, Pani Bovary, ukochana suczka labradora, która dołączyła do mnie przed chwilą i trąca nosem moje, załamane pod wpływem samotności, ramiona. Swoją drogą, ciekawe jak to się stało, że ją zostawił. Ten zwierzak to przecież jego serce, w psim ciele, jak to kiedyś określił.

[00:55:09] Z głośnika radia, które ktoś pozostawił włączone w oddali, w ogrodzie znowu płynie komunikat: "Jesteśmy tu sami. To koniec. Nadchodzi zagłada. Okolica jest wyludniona. Ta, która umiera ostatnia, nadzieja, właśnie jest u kresu." [Szumy] [...] Przerwano połączenie.

[00:59:14] Pani Bovary prowadzi mnie do ostatniego domu, w głębi lasku, który zaczyna się tuź za moim domem. To dom Pana Piotra, znanego wszystkim miłośnika zieleni. Mijamy, pełen warzyw ogródek, jabłoń i krzewy malin.

[00:59:48][Głos Pana Włodka z wnętrza domu] "Barcelona! Kupuję! I stawiam dwa hotele."

[00:59:57][Głos Marcela z wnętrza domu] "Szanowny Panie sąsiedzie, muszę Pana rozczarować, nie posiada Pan jeszcze całej linii".

[01:00:42] Stoję w drzwiach i własnym oczom nie dowierzam. Marcel z Panem Włodkiem i dzieciakami grają w eurobiznes, zza rogu widzę, że Ania z Panią Ireną zagniataja pachnące drożdżami ciasto, Marta z Michałem buszuja po półkach z książkami, a Pani Bovary machając ogonem, rzuca się przywitać Pana Janusza.

[01:02:19][Pan Janusz] Milli! Jesteś! W końcu,już powoli szły zakłady na ciasteczka o to, kiedy Pani Bovary cię do nas przyprowadzi. Michał przygotował się nawet na poszukiwania, ale się pojawiłas! To wspaniale. Wszyscy w komplecie, teraz nie straszny nam nawet koniec świata, dziewczyno!

[01:03:34] Oczy wszystkich zwracają się na mnie, Ania rzuca mi się na szyję, Pani Irena krzyczy życzliwe słowa gdzieś z kuchni, a Marcel i reszta gestami przywołują, bym do nich dołączyła w grze.

[03:23:22] Dom Pana Piotra tętni życiem, słychać śmiech, rozmowy, dowcipy i psie szczekanie. Siedzę przed planszą gry, wśród przyjaciól i udaje, że nie widzę jak Pan Włodek podbiera dwusetkę z banku. Pan Janusz załącza stary adapter na płyty winylowe, a drugą ręką sięga do wyłącznika radioodbiornika, z którego nadal płynie ten sam, nudny już, komunikat.

[03:23:27][Mężczyzna z radia] "Okolica jest wyludniona. Wszyscy odeszli. [...] Jesteśmy tu sami. Czeka nas koniec.[...] Tak właśnie wygląda armagedon. [...] Pustka. Osamotnienie."
[Szumy.][Odgłos wyłączanego radia.]
[Trzysekundowa cisza.]
[Gwar, śmiech i szczekanie psa].

[03:24:55]Rozglądając się wokół i ukradkiem ocierajac łzę z kącika oka, deklamuję sobie w myślach Miłosza:
"A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już [...]
Innego końca świata nie będzie."

[00:04:37] Tylko radio jeszcze podaje jakieś urywane informacje. Kanał prywatny rozbrzmiewa tym samym przekazem.

[00:04:45][Męski, grobowy głos zniekształcony przez fale radiowe.] "To już prawie koniec. Wszyscy w okolicy opuścili swoje domostwa. Czekam na godzinę zero. Jeśli jesteś tam, po drugiej stronie odbiornika, wiedz, że kieruję te słowa do ciebie. Jesteśmy sami....

Ekspedycja na 3 planetę układu przyniosła ekscytujące rezultaty. Służby archeo dostały pozwolenie na podjęcie 4 jednostek wagowych artefaktów tej kultury. Wśród nich znaleziono komunikator-rejestrator. Służby techniczne w ścisłej współpracy z archeo odtworzyły część zawartości w postaci krótkiego filmu. Na potrzeby raportu prezentuję transkrypcję obrazu.
Początek filmu: na ekranie twarz osobnika, owalna głowa, otwór gębowo-komunikacyjny, wyżej otwór oddechowy, nad tym prawdopodobnie para oczu. Domniemane oczy osłonięte ekranami z twardego, przezroczystego tworzywa (osłona przeciw promieniowaniu?). Osobnik porusza gębą, prawdopodobnie komunikuje się przy pomocy fal dźwiękowych:
"... sama. Wszyscy uciekli, zostałam sama jak palec. Dom podpalili ci cholerni złodzieje. Teraz jest spokojnie, miasto właściwie nie jest zniszczone... Poszukam czegoś do jedzenia..." [trzaski, brak wizji]
Obraz powraca. Na ekranie panorama okolicy, widać gęstą zabudowę mieszkalną(?) i sporo nieruchomych istot żywych. [Archeo twierdzi, że to tzw. "drzewa" - czyżby symbionty tubylców?] Słychać głos tego samego osobnika:
"Nic nie widzę. Miały być atomówki, ale chyba się opamiętali. Spałam w domu jakiegoś bogacza, ale co mi po złotych klamkach jak wody brakowało. Wzięłam ciuchy. Markowe. Jemu już nie potrzebne. Jeśli mnie szukacie, będę w domu Aśki, zawsze chciałam zobaczyć jak mieszka..." [trzaski, czarny ekran. Koniec nagrania]
Archeo twierdzi, że komunikatory są tu powszechne, są szanse na inne nagrania.

Ekspedycja na 3 planetę układu przyniosła ekscytujące rezultaty. Służby archeo dostały pozwolenie na podjęcie 4 jednostek wagowych artefaktów tej kultury. Wśród nich znaleziono komunikator-rejestrator. Służby techniczne w ścisłej współpracy z archeo odtworzyły część zawartości w postaci krótkiego filmu. Na potrzeby raportu prezentuję transkrypcję obrazu.
Początek filmu: na...

00:01:06 Ale cisza, cisza i bezruch!
00:03:25 Skoro już tu jestem i skoro nie ma nikogo więcej, to może by tak…
00:03:58 Pojeździć rowerem lub motorem po galerii handlowej. Kiedyś mi się to nawet śniło. Więc czemu by nie?
02:08:11 Dobrze, że nie muszę tego sprzątać; że nikt nie musi sprzątać.
02:16:03 Czas odwiedzić księgarnię i poprawić nieco jej zawartość.
02:16:46 Czas spalić lektury bigoteryjnych snobów. Asteroida przechytrzyła waszych świątobliwych proroków.
02:18:10 Czas wywalić też pseudoporadniki o cudownej diecie bezglutenowej.
02:19:01 Do tego dodamy książki napisane przez nudzących i znudzonych gryzipiórków.
02:20:15 Oraz podręczniki do chemii. Do piekła z nimi!
03:45:03 Cudownie się paliło. Zabrakło tylko kiełbaski na kiju i dobrego piwa.
03:57:03 Zajrzę jeszcze do kolektury lotto, tej przy kwiaciarni. Może mają zdrapki, w których główną wygraną jest lot na Marsa, z datą na dzisiejszy wieczór.
04:29:27 Przynajmniej wiem, ze nie traciłem głupio kasy na te losy.
04:48:33 O! Cześć kocie! Widzę, że podobnie jak ja zostałeś zapomniany. I siedzisz tu, patrząc smętnie na puste ulice.
04:50:31 Pewnie jesteś głodny. Chodź, zaprowadzę cię do sklepu rybnego, gdzie będziesz mógł sobie wybrać dowolną rybkę, jeśli nam cokolwiek ci niedobrzy ludzie zostawili.
04:55:44 To już tu, zaraz za rogiem…

00:01:06 Ale cisza, cisza i bezruch!
00:03:25 Skoro już tu jestem i skoro nie ma nikogo więcej, to może by tak…
00:03:58 Pojeździć rowerem lub motorem po galerii handlowej. Kiedyś mi się to nawet śniło. Więc czemu by nie?
02:08:11 Dobrze, że nie muszę tego sprzątać; że nikt nie musi sprzątać.
02:16:03 Czas odwiedzić księgarnię i poprawić nieco jej zawartość.
02:16:46 Czas...

Opuszczone miasto[bookLink]4846103|Opuszczone miasto[/bookLink]

Opuszczone miasto[bookLink]4846103|Opuszczone miasto[/bookLink]

 [bookCover]4846103|Opuszczone miasto[/bookCover]