Moi dziadkowie byli najlepszą parą, jaką znałam. Już od 15 lat ich nie ma, ale nadal żyją w mojej pamięci i wspomnieniach.
Pamiętam,że dziadkowie w zasadzie nigdy się nie kłócili.Starali się rozwiązywać każdy problem rozmową.
Często do późnej nocy słyszałam ich ożywioną rozmowę. Mimo,że mieli 5 dzieci i gospodarstwo, umieli tak zorganizować sobie czas, żeby spędzić parę chwil tylko we dwoje.
Ich miłość była wielka, mimo,że nie okazywali jej sobie wylewnie.
Małe gesty, ukradkowe spojrzenie i szepty zdradzały wielkie uczucie.
Babciu, Dziadki, dziękuję,że pokazaliście mi, czym jest prawdziwa miłość!
Mam nadzieję,że ja też przeżyję tyle pięknych lat w zgodzie i miłości z moim narzeczonym.

Moi dziadkowie byli najlepszą parą, jaką znałam. Już od 15 lat ich nie ma, ale nadal żyją w mojej pamięci i wspomnieniach.
Pamiętam,że dziadkowie w zasadzie nigdy się nie kłócili.Starali się rozwiązywać każdy problem rozmową.
Często do późnej nocy słyszałam ich ożywioną rozmowę. Mimo,że mieli 5 dzieci i gospodarstwo, umieli tak zorganizować sobie czas, żeby spędzić parę...

W dzieciństwie obserwowałam mojego pradziadka i prababcię, którzy dożyli 70-rocznicy ślubu!Pradziadek był nieco młodszy od babci i ona zawsze, kiedy się spierali, dogryzała mu mówiąc "ty smarkaczu!" (choć dziadek miał 80-90 lat). Wtedy dziadek się śmiał i się godzili. Kłócili się sporo. Jednak nigdy nie słyszałam, aby podnosili głos czy używali wyzwisk:zawsze zwracali się do siebie z szacunkiem. Moja mama ze swojego dzieciństwa zapamiętała dokładnie to samo. Tak jak i ogromne poczucie humoru i radość z życia pradziadków. Na podstawie tych obserwacji uważam, że recepta na udany związek to wcale nie brak kłótni ale właśnie wzajemne poszanowanie. Wreszcie ważne jest cieszenie się towarzystwem drugiej osoby i umiejętność wywoływania uśmiechu na jej twarzy- niby tak niewiele ale pomaga chyba przetrwać najciemniejsze chwile.

W dzieciństwie obserwowałam mojego pradziadka i prababcię, którzy dożyli 70-rocznicy ślubu!Pradziadek był nieco młodszy od babci i ona zawsze, kiedy się spierali, dogryzała mu mówiąc "ty smarkaczu!" (choć dziadek miał 80-90 lat). Wtedy dziadek się śmiał i się godzili. Kłócili się sporo. Jednak nigdy nie słyszałam, aby podnosili głos czy używali wyzwisk:zawsze zwracali się...

Najbardziej udany związek tworzy para ludzi, w których każdego dnia
na nowo się chęć budzi - by spojrzeć sobie w oczy, wspólnie wypić kawę,
pokłócić się na chwilę i pogodzić przed spaniem

Nie ma tu recepty, środka o złotej barwie, gdy trafi swój na swego -
nie trzeba więcej magii, zbędne są zaklęcia i obawa, że stanie
między nimi ktoś trzeci, kto wprowadzi zamęt

Najbardziej udany związek z dwóch połówek się składa, każda z nich poza drugą - lubi też siebie sama; tylko wtedy się może dziać dobrze,
słodko, przyjemnie, taki związek trwać będzie, a trwać w nim
jest pięknie

Najbardziej udany związek tworzy para ludzi, w których każdego dnia
na nowo się chęć budzi - by spojrzeć sobie w oczy, wspólnie wypić kawę,
pokłócić się na chwilę i pogodzić przed spaniem

Nie ma tu recepty, środka o złotej barwie, gdy trafi swój na swego -
nie trzeba więcej magii, zbędne są zaklęcia i obawa, że stanie
między nimi ktoś trzeci, kto wprowadzi zamęt

...

Długo zastanawiałam się czy znam taką parę. I gdy już prawie zwątpiłam, przypomniał mi się związek mojej przyjaciółki Lindy.

Linda ma za sobą już jedno małżeństwo i rozwód. Pewnego dnia jej były mąż powiedział jej po prostu, że już jej nie kocha. Zawalił jej się świat. Wpadła w depresję i korzystała z wielu sesji terapeutycznych.
Na jednej z nich doznała objawienia, które stało się podwaliną nowego, bardzo szczęśliwego związku z jej obecnym partnerem.

Pani psycholog powiedziała jej, że ważniejsza od miłości do męża jest jej miłość własna.

Linda to niska kobietka, mierząca około 150 cm, a jej źródłem szczęścia jest... jedzenie. Przy byłym mężu ciągle była na diecie odchudzającej i odmawiala sobie ulubionych smakołyków, co ciekawsze, będąc szczuplutka, czuła się smutna i twierdzi, że nie była sobą.
Gdy porzuciła lęk przed tym, jak inni odbiorą ją taką, jaka w rzeczywistości jest poznała Gustava.

Od kilku lat ona kocha siebie, uśmiecha się do świata i ludzi, jest pełna samoakceptacji i miłości, która nie stawia warunków, dzięki czemu potrafi darzyc Gustava tym samym. On, z kolei, kocha ją za całą radość życia, jaką wniosła do jego męskiego świata, a obydwoje kochają wspólne gotowanie i zajadanie się zupą z kulkami mięsnymi :)

Mimo kilku nadprogramowych kilogramów, moja przyjaciółka wygląda tak samo apetycznie jak jej ulubione dania, a entuzjazm i samoakceptacja, płynące od niej nieprzerwanym strumieniem są tak zaraźliwe, że wszyscy lgną do niej, jak ćmy do światła.

Tak więc samoakceptacja i miłość wlasna to jeden z kamieni wegielnych każdego związku, bo gdy w pełni kochamy siebie i rozumiemy swoje motywy oraz postępowanie, wybaczamy sobie, dajemy sobie radość czy chwilę odpoczynku, tym prościej jest nam się tym dzielić z drugim człowiekiem.

*Dla zachowania prywatności, imiona zostały zmienione.

Długo zastanawiałam się czy znam taką parę. I gdy już prawie zwątpiłam, przypomniał mi się związek mojej przyjaciółki Lindy.

Linda ma za sobą już jedno małżeństwo i rozwód. Pewnego dnia jej były mąż powiedział jej po prostu, że już jej nie kocha. Zawalił jej się świat. Wpadła w depresję i korzystała z wielu sesji terapeutycznych.
Na jednej z nich doznała objawienia, które...

Najbardziej udany związek jaki znam? To oczywiście mój związek!
Podstawę stanowią gwałtowne kłótnie. Nie jakieś tam drobne sprzeczki, a prawdziwe burze z piorunami, po których czujemy się jak wypluci przez tornado. Ale gdy już wyciągniemy wszystkie brudy i wspólnie je „upierzemy” pośród krzyku i złości, następuje fala spokoju. Uspokajamy się jak morze po sztormie, a nad horyzontem naszych uczuć wychodzi słońce.
Tego typu nieprzyjemności są wycieńczające, ale na szczęście zdarzają się rzadko. Późniejszy okres równowagi obejmuje zarówno spokojne dni, jak i pełne emocji. Podczas tych drugich nie możemy się sobą nacieszyć, lecą czułe słówka i miłe gesty –może nawet przypominamy parę dopiero co zauroczonych sobą nastolatków. Ale dzięki nim utrzymujemy dobrą atmosferę, która daje nam prawdziwą motywację do działania.
A to wiąże się z kolejnym filarem naszej relacji – ogromnym wsparciem. Niezależnie na jak absurdalny pomysł któreś z nas wpadnie, to drugie zachęca je do realizacji i spełniania danego planu. Szczególnie, gdy nikt inny nie daje nam żadnych szans, jesteśmy dla siebie wzajemnie oparciem i obdarowujemy wiarą w powodzenie.
Ale nic z powyższych nie udałoby się bez niezmiernego zaufania, którym się darzymy. Wiemy, że zawsze możemy na sobie polegać. Żaden temat nie jest tabu, znamy swoje mocne i słabsze strony. Dzięki temu możemy być sobą (i ze sobą), a to ogromne szczęście.

Najbardziej udany związek jaki znam? To oczywiście mój związek!
Podstawę stanowią gwałtowne kłótnie. Nie jakieś tam drobne sprzeczki, a prawdziwe burze z piorunami, po których czujemy się jak wypluci przez tornado. Ale gdy już wyciągniemy wszystkie brudy i wspólnie je „upierzemy” pośród krzyku i złości, następuje fala spokoju. Uspokajamy się jak morze po sztormie, a nad...

Idealny związek? Nie wiem, czy taki w ogóle istnieje. Oczywiście są pary, które znają cudowny sposób na spędzenie razem kilkudziesięciu lat razem, ale nie wyobrażam sobie pary, która tyle lat potrafiłaby żyć w idealnej harmonii i pełnej zgodzie. Bardzo mało jest par, które potrafią uniknąć sporów i kłótni. Wszystko zależy od nas! Jeśli potrafimy rozmawiać, wymieniać się poglądami, szanować się wzajemnie, ufać sobie i czuć się ze sobą dobrze, to będziemy mogli przeżyć razem wiele cudownych lat. Mam nadzieję, iż mimo wielu trudności i pojawiających się problemów moje małżeństwo takie właśnie będzie "dopóki śmierć nas nie rozłączy".

Idealny związek? Nie wiem, czy taki w ogóle istnieje. Oczywiście są pary, które znają cudowny sposób na spędzenie razem kilkudziesięciu lat razem, ale nie wyobrażam sobie pary, która tyle lat potrafiłaby żyć w idealnej harmonii i pełnej zgodzie. Bardzo mało jest par, które potrafią uniknąć sporów i kłótni. Wszystko zależy od nas! Jeśli potrafimy rozmawiać, wymieniać się...

Najbardziej udany związek jaki znam? To jedno z trudniejszych zagadnień, nad jakimi miałam okazję się zastanawiać w ostatnim czasie. Nie zmienia to jednak faktu, że myślę o nim stosunkowo często. Zakładam, że o udanym związku mówić możemy dopiero wtedy, kiedy ten się już zakończy. Dopiero wtedy bowiem mamy pełny pogląd, od początku do końca.
Z czystym sumieniem zatem, jako najciekawszą relację, której perypetie znam z pierwszej ręki, mogę przytoczyć swój własny związek, który boleśnie zakończył się półtora roku temu. Nie była to łatwa relacja, musiałyśmy się bowiem zmagać z akceptacją rodziny i przyjaciół, obcych i nowo poznanych. Przechodziłyśmy razem rozstania na długie miesiące, okropną, niedojrzałą zazdrość, śmierć i żałobę, ratowanie życia i miłość do bezbronnej istoty. Wszystkie te razy, podczas których nasz związek miał okazję runąć, a jednak wytrwał, były niezwykle pouczające. Wiele razy płakałam, doprowadzałam do płaczu, krzywdziłam i byłam krzywdzona, ale z tych momentów właśnie wyciągnęłam najbardziej wartościowe nauki. Nie byłabym tu, gdzie jestem teraz, gdyby nie to, czego razem doświadczyłyśmy i czego się nauczyłyśmy od siebie nawzajem. To właśnie uważam za kwintesencję udanego związku - ile jesteś w stanie nauczyć się jako jednostka, ile jesteś w stanie doświadczyć i jak bardzo potrafisz docenić każdy tego aspekt. Związek można uznać za udany niezależnie, czy trwał 4 lata czy do końca życia. Każdemu życzę, aby potrafił spojrzeć na życie z takiej własnie perspektywy.

Najbardziej udany związek jaki znam? To jedno z trudniejszych zagadnień, nad jakimi miałam okazję się zastanawiać w ostatnim czasie. Nie zmienia to jednak faktu, że myślę o nim stosunkowo często. Zakładam, że o udanym związku mówić możemy dopiero wtedy, kiedy ten się już zakończy. Dopiero wtedy bowiem mamy pełny pogląd, od początku do końca.
Z czystym sumieniem zatem, jako...

Idealny związek opiszę z własnego doświadczenia. Tajemnicą udanego związku jest przyjaźń i to na niej powinna bazować każda poważna relacja. Liczy się zaufanie, partnerstwo i świadomość bezpieczeństwa oraz tego, że dana osoba ZAWSZE nam pomoże. Nie chodzi o to żeby nie widzieć świata poza sobą - wręcz przeciwnie, trzeba posiadać coś "swojego", własne pasje, hobby, zainteresowania, a czasami również innych znajomych. Zdrowo jest spędzać czas realizując własne cele, a na koniec dnia wrócić do ukochanej osoby i podzielić się z nią swoimi przeżyciami, chłonąć jej doświadczenia i czuć, że pomimo odmiennych zajęć nadal żyjemy wspólnie.

Idealny związek opiszę z własnego doświadczenia. Tajemnicą udanego związku jest przyjaźń i to na niej powinna bazować każda poważna relacja. Liczy się zaufanie, partnerstwo i świadomość bezpieczeństwa oraz tego, że dana osoba ZAWSZE nam pomoże. Nie chodzi o to żeby nie widzieć świata poza sobą - wręcz przeciwnie, trzeba posiadać coś "swojego", własne pasje, hobby,...

Związek moich dziadków wyglądał tak, że oni zawsze byli razem i wszystko robili razem. I tak przeżyli całe życie. Myślę, że nie prowadzili bogatego życia towarzyskiego tylko dużo czasu spędzali w domu. Rozumieli się bez słów i było im ze sobą dobrze.

Związek moich dziadków wyglądał tak, że oni zawsze byli razem i wszystko robili razem. I tak przeżyli całe życie. Myślę, że nie prowadzili bogatego życia towarzyskiego tylko dużo czasu spędzali w domu. Rozumieli się bez słów i było im ze sobą dobrze.