Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

hinori
Paulina
kor_nelka
Eskarina
Roler

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

hinori
Paulina
kor_nelka
Eskarina
Roler

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Na jednej z odrapanych ścian mignęło mi moje odbicie. Cofnęłam się pod wrażeniem. Ja, która zawsze dbałam o wizerunek słodkiej kusicielki wyglądałam jak upiór. Jasna cholewa! Zaklęłam w myśli oburzona na to jak sponiewierała mnie pogoń za Kajem. Sylwetka ginęła okutana szczelnie czarnym płaszczem ewidentnie za obszernym na moją drobną figurę. To jedno mnie cieszyło, bo nie jest bezpiecznie być filigranową kobietą podróżującą samotnie,a workowaty strój ukrywał moją posturę. Za to włosy z uwodzicielskich loków przeobraziły się potarganą plątanine o strukturze dobrze wysuszonego siana.Na poszarzałej cerze znać było pierwsze zmarszczki mimiczne powstałe raczej od zasikania ust niż uśmiechu. To wszystko przez złą dietę i brak witamin."Elfki zawsze wyglądają pięknie! Inne rasy myślą,że to nasza cecha wrodzona, więc nie zaniedbuj urododajnej diety, by nie wyprowadzić ich z błędu!" -słyszałam w uszach głos mamy.Uszy.Na ich widok posmutniałam gwałtownie. Moje wydłużone uszy o kształtnej małżowinie zapewniały mi doskonały słuch dzięki odbieraniu szerokiego zakresu fali dźwiękowej.Z kształtnych zostało mi jedno-drugie zdeformował Kaj uderzeniem miecza i straciło swoje nadzwyczajne własności.Wtedy o mały włos bym go dopadła!Nie bolało mnie serce z powodu zdrady kochanka,ale ten łotr ukradł mi elfi talizman na czarnym rynku wart fortunę, dla mnie zaś bezcenny. Nie daruję tego draniowi i zemszczę się okrutnie! Rozsierdzona tą myślą cisnęłam ze złością zaciśniętą pięścią w taflę lustra.

Na jednej z odrapanych ścian mignęło mi moje odbicie. Cofnęłam się pod wrażeniem. Ja, która zawsze dbałam o wizerunek słodkiej kusicielki wyglądałam jak upiór. Jasna cholewa! Zaklęłam w myśli oburzona na to jak sponiewierała mnie pogoń za Kajem. Sylwetka ginęła okutana szczelnie czarnym płaszczem ewidentnie za obszernym na moją drobną figurę. To jedno mnie cieszyło, bo nie...

Patrzę w lustro przez dłuższą chwilę. Widzę dość wysokiego człowieka o niebieskich oczach. Widać w nich przerażenie, które pewnie niedługo ustąpi miejsca determinacji. Człowiek ten nie umie okazać zaufania przypadkowo spotkanym ludziom, lecz sam potrafi je wzbudzić u nieznajomych. Woli on poczekać do momentu, w którym mróz i zamieć śnieżna ustaną. Jedni uznają to za tchórzostwo, lecz w jego oczach jest to zdrowy rozsądek. Nie będę rwał się z motyką na słońce, myśli sobie. Nagle ktoś przerywa te refleksje, bo słychać skrzypienie otwierających się drzwi. Wyrywa go to z konsternacji. Słyszy głosy nawołujące do wyprawy. On uznaje ich za głupców, przy których nawet smok wydaje się geniuszem. Wie, że to samobójstwo. Wolę zginąć w innych okolicznościach niż siarczysty mróz. Gdy tylko pogoda się poprawi wyruszę w drogę i pokażę tym pomyleńcom kto ma rację. Musi dotrzymać danego słowa, bo to dla niego ważniejsze niż całe złoto i srebro tego świata. Inaczej zawiedzie swojego pana i władcę, całe królestwo, swoją rodzinę, a może nade wszystko siebie. Nie wolno ci zawieść, ponagla siebie. Musi stoczyć bój na śmierć i życie z pradawnym magiem, którego próbowało pokonać wiele pokoleń rycerzy, lecz bez większego skutku. jemu musi się udać i nawet wie jak tego dokonać. Lecz najpierw niech przeminie ta zawieja. Dopiero wtedy wcieli swój plan w życie.

Patrzę w lustro przez dłuższą chwilę. Widzę dość wysokiego człowieka o niebieskich oczach. Widać w nich przerażenie, które pewnie niedługo ustąpi miejsca determinacji. Człowiek ten nie umie okazać zaufania przypadkowo spotkanym ludziom, lecz sam potrafi je wzbudzić u nieznajomych. Woli on poczekać do momentu, w którym mróz i zamieć śnieżna ustaną. Jedni uznają to za...

"Zaznasz miłości całego świata, lecz nikt Cię nie pokocha."
Otworzył oczy. Ból głowy, a do tego jak to zwykle bywało, gdy zasypiał po alkoholu, słowa klątwy przywitały go niczym starego znajomego. Poprawił okrywające go poły płaszcza i rozejrzał się po sali. Wciąż znajdował się w tawernie przy północnym szlaku. Gości, odkąd tu przybył, nie ubyło, wszyscy tak samo jak on byli uwięzieni przez mróz w tej cholernej karczmie.
Ciepło kominka i gwar, jaki tu panował, miast go rozweselać, dobitnie przypominały mu o jego losie samotnika. Niczym głupiec wciąż wierzył, że kiedyś odnajdzie tą jedyną, która go pokocha i przełamie urok.
Ale nie dziś. Tej nocy był smutny, a najlepszym lekarstwem, jakie znał na ten stan rzeczy, była czyjaś miłość. Ponownie spojrzał po pomieszczeniu, by po chwili wstać i skierować się do grzejącej się przy ogniu młodej dziewczyny. Usiadł obok niej i odsłonił kaptur na tyle, by w blasku ognia zdołała ujrzeć jego twarz. Oczy jej zabłysły.
- To niemożliwe! Gilbercie, co ty tu robisz?! Myślałam, że ojciec wysłał Cię do klasztoru.
- Jutro wszystko Ci wyjaśnię, a dziś chodź za mną. Mam tu na górze pokój.
Przetarła łzy i ruszyła za nim.
Przechodząc do części mieszkalnej mijali stare lustro. Wiedział co tam ujrzy, lecz pomimo tego, niczym męczennik, mimowolnie spojrzał na swoje odbicie.
Obok uśmiechniętej dziewczyny szedł chudy człek o twarzy bez oczu, nosa ani ust. Każdy bowiem patrząc na niego widział osobę, którą kocha najbardziej. A on nie kochał nikogo.

"Zaznasz miłości całego świata, lecz nikt Cię nie pokocha."
Otworzył oczy. Ból głowy, a do tego jak to zwykle bywało, gdy zasypiał po alkoholu, słowa klątwy przywitały go niczym starego znajomego. Poprawił okrywające go poły płaszcza i rozejrzał się po sali. Wciąż znajdował się w tawernie przy północnym szlaku. Gości, odkąd tu przybył, nie ubyło, wszyscy tak samo jak on...

Widzę twardą, pewna siebie kobietę, która swą pewnością siebie poraża. Celem jej podróży jest odnalezienie bogów z rzymskiej mitologii i zawładnięcie światem. Swą uroda i kobiecością zdobywa serca mężczyzn, którzy kolejno zdradzają jej największe sekrety! Dodatkowo moje lustrzane odbicie kusi wzywającym strojem i cudownym uśmiechem!

Widzę twardą, pewna siebie kobietę, która swą pewnością siebie poraża. Celem jej podróży jest odnalezienie bogów z rzymskiej mitologii i zawładnięcie światem. Swą uroda i kobiecością zdobywa serca mężczyzn, którzy kolejno zdradzają jej największe sekrety! Dodatkowo moje lustrzane odbicie kusi wzywającym strojem i cudownym uśmiechem!

Był tak zmarznięty, że kucał naprzeciwko kominka, niemal wkładając dłonie w buchający żar. Po „podpieczeniu”, podszedł do drzwi, otworzył je z werwą i zamknął równie entuzjastycznie. Odwrócił się na pięcie i już miał ruszyć ku pokojom na piętrze, gdy kątem oka dostrzegł piękne lustro. Zapatrzył się w nie. Łagodny wyraz twarzy zamienił się w szyderczy uśmiech.
- Ty tchórzu! - zakrzyknął sam do siebie i splunął w odbicie.
Wokół zapanowała cisza tak kompletna, jakby tawerna nie istniała, a srebrna tafla była jedynym świadkiem dziwnej rozmowy.
Blond dryblas był okuty w najtańszego sortu futro, zlepione z małych zwierzątek różnej maści. Głęboka blizna, niczym zmarszczka, ciągnęła się przez całe czoło.
Nasz bohater kontynuował łagodniejszym, acz buńczucznym tonem:
- Bracie, nie po to uwolniłem świat od twej osoby, żebyś mi się tu majaczył niemal u celu podróży. Następcy tronu nie wypada rozmawiać z duchami, wobec czego - żegnam! Widzimy się ostatni raz. Od jutra mnisi z tego piekielnego klasztoru na krańcu świata wezmą się za mój umysł i do lata będę w pełni panował nad mą, jak zwykle, zbyt wybujałą wyobraźnią. Poprowadzę nasz lud ku świetlanej przyszłości, a nie, jak ty, na kolejne wojny i podboje.
Z tymi słowy, iście królewskim gestem zamachnął okrywającym go płaszczem, po czym zdecydowanym krokiem ruszył przed siebie. Miraż tawerny, zrodzony w słabym umyśle, rozwiał się wraz ze śnieżnym podmuchem panującej zawieruchy.

Był tak zmarznięty, że kucał naprzeciwko kominka, niemal wkładając dłonie w buchający żar. Po „podpieczeniu”, podszedł do drzwi, otworzył je z werwą i zamknął równie entuzjastycznie. Odwrócił się na pięcie i już miał ruszyć ku pokojom na piętrze, gdy kątem oka dostrzegł piękne lustro. Zapatrzył się w nie. Łagodny wyraz twarzy zamienił się w szyderczy uśmiech.
- Ty tchórzu!...

Budzę się z półdrzemki i szybko chowam w kieszeni dłonie z paznokciami zbyt długimi i czarnymi jak na ludzkie. Toczą się rozmowy, czasem wybija się pijacki bełkot, ale ludzie na ogół wyglądają na zmęczonych. Skradam się do okna. Tak, wiatr zmienił swój zapach, może już jutro będzie można wyruszyć. Chwała Jasnej Bogini. Przechodzę przez zatłoczoną salę, zmieszany odór niemytych ciał łączy się z woniami kuchennymi. Najgorsza jest jednak woń strachu, szczególnie u górali, którzy przybiegli tu opowiadając straszne historie.
Schody skrzypią, łatwo się potknąć o wystające deski. Gospoda jest pewnie tak stara jak rządząca dynastia, a może i pamięta czasy, gdy rządzili tu moi przodkowie z Północy. Nie, nie zawyję z tęsknoty, zbyt mało już we mnie wilka.
Lustro na piętrze pokazuje zmęczoną kobietę o rudych włosach. Odwracam się. Najpierw misja, potem dbanie o wygląd.
Może już za dwa dni uda mi się stanąć przed palatynem, rozwiążę wtedy gorset i pokażę mu tatuaż pod prawą piersią, jeden ze znaków Jasnej Bogini i pierwszy, który musi pojąć i zrozumieć, jeśli chce ocalić swój tron i nasze księstwo.

Budzę się z półdrzemki i szybko chowam w kieszeni dłonie z paznokciami zbyt długimi i czarnymi jak na ludzkie. Toczą się rozmowy, czasem wybija się pijacki bełkot, ale ludzie na ogół wyglądają na zmęczonych. Skradam się do okna. Tak, wiatr zmienił swój zapach, może już jutro będzie można wyruszyć. Chwała Jasnej Bogini. Przechodzę przez zatłoczoną salę, zmieszany odór...

Wracając do pokoju mijam lustro, które każe mi przystanąć i przyjrzeć się odbiciu. Wyglądam inaczej niż zwykle, nie potrafię zdefiniować co jest we mnie innego. Niby patrzą na mnie te same, złote, mieniące się jak diamenty oczy, ale są jeszcze bardziej zmęczone niż po codziennej dwunastogodzinnej ochronie portalu do krainy Korków. Liczyłam na odpoczynek w górach, a ciągłe problemy z pogodą męczą mnie bardziej niż zwykle. Przez opady kostek platyny, które o tej porze roku są bardziej intensywne niż zwykle moja cera jest bardziej błękitna. Znowu wyszły mi różowe piegi, które tak bardzo lubię. W końcu widzę jakieś plusy tego wypadu w góry. Spod kaptura wystaje mały, powoli usychający płatek, który (jeśli pogoda dalej będzie tak szaleć) całkowicie odpadnie mi z tyłu głowy. Wtedy zaczną się prawdziwe problemy. Muszę dotrzeć na szczyt Mroźnego Łokcia jak najszybciej, bo pożegnam się z moim zdrowiem. Tym razem zabiorę więcej miodu życia, żeby wystarczył mi na dwa kolejne lata. Czas szykować się na ciężką trasę, pełną ataków ze strony Korków.

Wracając do pokoju mijam lustro, które każe mi przystanąć i przyjrzeć się odbiciu. Wyglądam inaczej niż zwykle, nie potrafię zdefiniować co jest we mnie innego. Niby patrzą na mnie te same, złote, mieniące się jak diamenty oczy, ale są jeszcze bardziej zmęczone niż po codziennej dwunastogodzinnej ochronie portalu do krainy Korków. Liczyłam na odpoczynek w górach, a ciągłe...

W taką pogodę kontynuowanie dalszej podróży odpada. Co za pech. Muszę wrócić do pokoju i przeczekać ta straszną śnieżycę. Mój ukochany będzie musiał jeszcze na mnie poczekać.
Ruszam wolnym krokiem w górę schodów, ale zatrzymuję się w połowie przed starym, przybrudzonym lustrem. Z zaciekawieniem spoglądam na swoje odbicie. Burza ciemnych, kręconym, falowanych i prostych włosów żyje na mojej głowie własnym życiem (nigdy nie potrafiłam ich ujarzmić). Wyglądają niczym u starożytnej Meduzy. Ciemne i nienaturalnie długie rzęsy przykuwają uwagę do błękitnych oczu (chyba w nich się zakochał mój luby, bo tylko one są moim atutem). Niewysoka, chuda sylwetka wygląda niepozornie. Do tego dżinsy i bluza, które dodatkowo sprawiają, że moja figura jest bardziej bezkształtna. Jedyną oznaką kobiecości, która u mnie jeszcze nie umarła są długie paznokcie niczym szpony pomalowane jaskrawym różowym kolorem.
Przecieram oczy i ruszam do pokoju

W taką pogodę kontynuowanie dalszej podróży odpada. Co za pech. Muszę wrócić do pokoju i przeczekać ta straszną śnieżycę. Mój ukochany będzie musiał jeszcze na mnie poczekać.
Ruszam wolnym krokiem w górę schodów, ale zatrzymuję się w połowie przed starym, przybrudzonym lustrem. Z zaciekawieniem spoglądam na swoje odbicie. Burza ciemnych, kręconym, falowanych i prostych...