Znalazłam się w wąskim korytarzu, oświetlonym gdzieniegdzie słabym blaskiem rozsiewanym przez lampy naftowe. Podłoga pod moimi butami skrzypiała, a z głównego pomieszczenia wciąż dolatywały pijackie pieśni i brzęk kufli z piwem. W pewnym momencie dostrzegłam błysk z lewej strony. Podeszłam bliżej i stanęłam przed podłużnym, sięgającym podłogi lustrem. Odziana od stóp do głów w czerń przypominałam postać z sennych koszmarów. Ciężkie, wiązane, skórzane buty do kolan, z których wystawała rękojeść długiego sztyletu, wojskowe spodnie z dużymi kieszeniami po bokach, skórzany płaszcz do połowy ud, przepasany w talii oraz skórzane rękawiczki na drobnych dłoniach. Zdecydowanie wyglądałam groźnie. Groźnie i drapieżnie. Moja blada twarz, niemal świecąca w ciemności, nie wyrażała żadnych emocji. Duże, zwykle piwne oczy, których zazdrościły mi wszystkie napotkane kobiety, teraz wydawały się zupełnie czarne. Wyzierała z nich bezdenna pustka. Zgrabny, prosty nos i małe, kształtne usta nadawały mojej twarzy dumny i szlachetny wyraz. Arystokratyczny ród, z którego się wywodziłam, już dawno jednak wymarł. Jako wampirzyca widziałam i przeżyłam już tak wiele, że nic nie było w stanie mną zachwiać, nicość dawno pożarła mą duszę. Od stuleci przemierzam więc świat wzdłuż i wszerz znana jako anioł zagłady. Ogniem, mieczem i magią niweczę zło wyrządzane przez ludzi, bezwzględnie zaprowadzając sprawiedliwość. Jest to jedyny cel mego nieśmiertelnego istnienia i nic nie jest w stanie mnie powstrzymać.

Znalazłam się w wąskim korytarzu, oświetlonym gdzieniegdzie słabym blaskiem rozsiewanym przez lampy naftowe. Podłoga pod moimi butami skrzypiała, a z głównego pomieszczenia wciąż dolatywały pijackie pieśni i brzęk kufli z piwem. W pewnym momencie dostrzegłam błysk z lewej strony. Podeszłam bliżej i stanęłam przed podłużnym, sięgającym podłogi lustrem. Odziana od stóp do...

Oh, witaj przyjaciółko – odrzekła mimochodem zerkając w lusterko - Ty jedna nie kpisz i nie wytykasz mnie palcami, dziękuję.

Na poły smutny, a trochę rozgniewany uśmiech zagościł na jej twarzy, gdy przystanęła naprzeciw swego odbicia. Powoli lustrowała każdy kawałek siebie, jakby poddając masochistycznej autoanalizie własną cielesność.

Jej czarne, niczym zaprzyjaźnione kruczysko włosy sterczały na wszystkie strony, pozbawione blasku. Kontrastująca biel jej cery co prawda intrygowała, ale już po chwili kładła się cieniem na jej dolnych powiekach wywołując niesmak. Niewiele było w niej dawnego czaru. Ta posępna kobieta po drugiej stronie lustra wyraźnie się poddała. I chociaż Em o tym wiedziała, to zdawało się, że dopiero teraz faktycznie to do niej dotarło. Być może sama to dostrzegła, bo nie może w nieskończoność zadręczać się przeszłością, a być może wiedziona kolejną docinką byle moczymordy w karczmie poniżej zmotywowała się do działania.

Podeszła bliżej odbicia i jeszcze raz, wnikliwiej się sobie przyjrzała. Skupiła się na oczach o ciemnej oprawie i morzu rzęs za którymi skrycie chowały się wyraźnie zielone tęczówki. Przez moment, była pewna, dostrzegła w nich iskry, a wówczas pojawił się uśmiech, tym razem szczery. Zadowolona z siebie chwyciła za grimuar i pędem ruszyła w stronę schodów. Wiedziała już jak odpłacić nicponiowi.

Oh, witaj przyjaciółko – odrzekła mimochodem zerkając w lusterko - Ty jedna nie kpisz i nie wytykasz mnie palcami, dziękuję.

Na poły smutny, a trochę rozgniewany uśmiech zagościł na jej twarzy, gdy przystanęła naprzeciw swego odbicia. Powoli lustrowała każdy kawałek siebie, jakby poddając masochistycznej autoanalizie własną cielesność.

Jej czarne, niczym zaprzyjaźnione...

Czy wystarczy pierwszy rzut oka?
Czy mogę ocenić po pozorach?

Widzę wielką, grubą fioletową postać mimo, że moja sylwetka to klepsydra.
Wielki nos i wyszczerzone zęby.
Wszyscy uciekają- dlaczego? Przecież nie jestem taka straszna.
Chłód, mróz, zimno.
Buka.
Uciekaj.
Nie. Stój. Zaczekaj. Ja chcę przyjaciół. Potrzebuję miłości, żeby rozgrzać serce.

Obrazek

Czy wystarczy pierwszy rzut oka?
Czy mogę ocenić po pozorach?

Widzę wielką, grubą fioletową postać mimo, że moja sylwetka to klepsydra.
Wielki nos i wyszczerzone zęby.
Wszyscy uciekają- dlaczego? Przecież nie jestem taka straszna.
Chłód, mróz, zimno.
Buka.
Uciekaj.
Nie. Stój. Zaczekaj. Ja chcę przyjaciół. Potrzebuję miłości, żeby rozgrzać serce.

Obrazek

Piekielna zawierucha… A tu same śmierdzące potem zakapiory… Dość mam tego miejsca. Muszę iść!
Co to? Kim jest ten facet w lustrze? Czy to bród lustrzanej tafli sprawia, że jego długie włosy się tak przerzedziły, czy też czas zrobił swoje?
To ja! Od dawna nie przeglądałem się w lustrze, czułem, że ten widok coraz mniej może mi się podobać…
Blizna na lewym ramieniu, pamiątka po rozgrzanym ostrzu. Szrama na czole, dawne dzieje…
I tak trwam, sam... Widok w lustrze skłania mnie do refleksji. Gdzie się podziała młodość, moje ideały? Czy został tylko strój i mój wierny miecz? Ten, który utoczył niegdyś tyle krwi moich wrogów, pogruchotał tyle kości? Przeciwko czemu walczę? Może tylko szukam zarobku? Obracam w dłoni zawieszony na srebrnym łańcuchu amulet z wizerunkiem sokoła. Czy nadal ma moc? Czy nadal będzie mnie chronił? Dostałem go od maga z przestrogą, że służy tylko ludziom o czystym sumieniu. Czy mam takie?
Zaciskam pięści, wyglądają jak u starca, a przecież nie jestem sędziwym mędrcem. Czy ten człowiek w lustrze to nadal ja? Patrzę na puklerz i wspominam każdy sparowany cios, każdą rysę i dziury po zabójczych bełtach piekielnych kusz.
Z mojej kolczugi zostało nędzne sito. Ale nie to mnie tak przeraża. Najgorsze jest to, że nie znam celu swej drogi. Pieniądze, sława, zemsta?
Zbliżam twarz do lustra i nagle w odbiciu swych źrenic widzę ją… Ona… Wszystko sobie przypominam, ta speluna odebrała mi rozum. Chwilowo! Już wiem! Wkładam hełm i przecieram dłońmi miecz. Trzeba zachować honor!

Piekielna zawierucha… A tu same śmierdzące potem zakapiory… Dość mam tego miejsca. Muszę iść!
Co to? Kim jest ten facet w lustrze? Czy to bród lustrzanej tafli sprawia, że jego długie włosy się tak przerzedziły, czy też czas zrobił swoje?
To ja! Od dawna nie przeglądałem się w lustrze, czułem, że ten widok coraz mniej może mi się podobać…
Blizna na lewym ramieniu, pamiątka...

Zaraz po przekroczeniu progu poczułam przyjemne ciepło otulające moją wyziębniętą twarz. Zdjęłam czarny, długi płaszcz i otrzepałam z niego resztki śniegu. Ruszyłam do pokoju by móc jeszcze bardziej się ogrzać, ale po drodze coś przykuło moją uwagę. Było to stare, podłużne lustro, które znajdowało się na ścianie po lewej. Przetarłam je rękawem by móc lepiej zobaczyć swoją twarz. Spojrzały na mnie brązowe oczy. Tak znajome, ale i tak obce. Okrągła twarz wydawała się należeć do innej dziewczyny. ,,Kim jestem?" - usłyszałam własne pytanie. Czułam się obco we własnej skórze. Ten sam nos, tak samo wygięte jasno różowe usta, ale coś się zmieniło. Może to przez te spojrzenie. Tak to ono się zmieniło. Wiedza je zmieniła. Całe moje życie było kłamstwem. Nie jestem człowiekiem. Świat ludzki nie jest już dla mnie. Nie pasuję tu. Tak było od zawsze, ale teraz dopiero to wiem i nie spocznę dopóki nie znajdę swojego miejsca. Gdzieś na świecie muszą mieszkać takie istoty jak ja. Westchnęłam i w zamyśleniu ruszyłam dalej. Byłam samotna, ale wciąż pozostawała we mnie iskierka nadziei. Przecież nie mogę być jedynym elfem na świecie?!

Zaraz po przekroczeniu progu poczułam przyjemne ciepło otulające moją wyziębniętą twarz. Zdjęłam czarny, długi płaszcz i otrzepałam z niego resztki śniegu. Ruszyłam do pokoju by móc jeszcze bardziej się ogrzać, ale po drodze coś przykuło moją uwagę. Było to stare, podłużne lustro, które znajdowało się na ścianie po lewej. Przetarłam je rękawem by móc lepiej zobaczyć swoją...

Niech to szlag! - pomyślałam, widząc że za oknem tylko przybywa śniegu.
Teraz to nie ma szans żebym wyruszyła przed świtem... - mruknęłam i zarzuciłam torbę na ramię. Byłam już zmęczona tłokiem, głośnymi rozmowami i zapachem grzanego piwa. To nie był mój klimat, wolałam ciszę i spokój, więc ruszyłam w stronę schodów, żeby jak najszybciej znaleźć się w moim pokoju. Idąc korytarzem zauważyłam lekko brudne lustro. Spojrzałam w swoje odbicie. Czasami zapominałam jak wyglądam. Nie było we mnie nic dziwnego czy innego. Długie, ciemne włosy, opadające na twarz, zakrywające spiczaste uszy. Oczy - w połowie niebieskie, w połowie zielone. Cera jasna jednak z licznymi niedoskonałościami. Moje policzki pokrywały tysiące piegów. Usta lekko czerwone, ale także popękane.
Nie wyglądałam jakoś lepiej niż inne elfy, ale także nigdy o to zbyt nie dbałam. Jedyna rzecz, która nie pasowała to był mój wiek. Mam ponad 250 lat, ale nadal nie zaczęłam dorastać jako elf. To wszystko dlatego, że nie odnalazłam jeszcze moich rodziców, którzy według zwyczajów mieli mi przekazać pełną moc oraz kilka rodzinnych pamiątek jak to było w tradycji elfów. Dopóki ich nie znajdę, nie mogę być w pełni elfem.
Od kiedy opuściłam moją zastępczą rodzinę, nigdy nie czułam, że jestem tak blisko prawdziwych rodziców. Dlatego tak bardzo zależało mi na szybkim wydostaniu się z tej tawerny. Czułam, że jestem blisko celu mojej długiej podróży.

Niech to szlag! - pomyślałam, widząc że za oknem tylko przybywa śniegu.
Teraz to nie ma szans żebym wyruszyła przed świtem... - mruknęłam i zarzuciłam torbę na ramię. Byłam już zmęczona tłokiem, głośnymi rozmowami i zapachem grzanego piwa. To nie był mój klimat, wolałam ciszę i spokój, więc ruszyłam w stronę schodów, żeby jak najszybciej znaleźć się w moim pokoju. Idąc...

Zawsze mówili mi, że jestem wyjątkowa. Odkąd pamiętam dzieci pytały swoich rodziców- dlaczego ta dziewczynka ma takie jasne włosy? Niektórzy uważali to za cud, inni za wybryk natury. Przeglądając się sobie w lustrze zadawałam sobie te same pytania- czy to błogosławieństwo a może jednak przekleństwo. Brak barwnika w ciele spowodował, że od zawsze miałam bladą cerę, włosy koloru mleka, a także rzęsy i brwi- tak jasne, że wręcz niewidoczne. Jedyny elementem kontrastującym na mojej twarzy były oczy- tak czarne, że wręcz hipnotyzujące. I tym właśnie się zajmuję- ludzie nazywają to hipnozą, przejmowaniem kontroli nad umysłem, ja zaś nazywam to "pożyczaniem czyjegoś ciała". Tak więc jestem ścigana, przez łowców, którzy polują na takich jak ja i staram się tylko przetrwać w spokoju, chociaż tą jedną noc przespać bez strachu w tym obskurnym hotelu, który na pierwszy rzut oka nie przynosi ani ulgi ani tym bardziej nadziei na jutro.

Zawsze mówili mi, że jestem wyjątkowa. Odkąd pamiętam dzieci pytały swoich rodziców- dlaczego ta dziewczynka ma takie jasne włosy? Niektórzy uważali to za cud, inni za wybryk natury. Przeglądając się sobie w lustrze zadawałam sobie te same pytania- czy to błogosławieństwo a może jednak przekleństwo. Brak barwnika w ciele spowodował, że od zawsze miałam bladą cerę, włosy...

Karczmarz zaparł się jak muł i nie dał nawet otworzyć drzwi w tę zawieruchę biesów, jaka rozpętała się dwa dni temu. I trwała. Zamieć wyła w kominie potępieńczym jękiem. Porwałam piwo z szynkwasu, ze wzrokiem wbitym w podłogę podreptałam do swego pokoju. Łóżko, misa z wodą, prosty stół z jednym krzesłem i lustro. Położyłam dłoń na nierównej tafli. Rozświetlone czarem szkło odbiło niepozorną postać. Nie robiłam wrażenia śmiercionośnego narzędzia Mocy. Falowane półdługie włosy, brązowo rude, z jaśniejszymi pasmami po minionym już dawno lecie. Ukryta w nich twarz, jasna cera, wypukłe kości policzkowe, mały nos z ruchliwymi nozdrzami i szpiczasta, zadziorna broda. Oczy. Te oszałamiały znanym od wieków w krainie Arduinów złocisto żółtym kolorem. Tylko ludzie obdarzeni darem Mocy patrzyli na świat takimi oczami. Nie dane mi były od urodzenia. Moc miała czas na rozwinięcie Daru. Odkąd pamiętałam, byłam drobna, zwinna, nie do opanowania. Pierwsza na każdym drzewie, zakradałam się za ojcem na polowania, za matką do boru pomagać jej w zbieraniu ziół i owoców. Mama wiedziała. Śpiewała mi pieśni o walkach Obdarowanych z Czarnym Bogiem, uczyła czytać księgi, prowadziła ze sobą do rodzących we wsi kobiet. Dzięki niej wiedziałam, jak przyżegać czy szyć rany, jakich ziół użyć na gorączkę, ból brzucha, jak nastawić złamaną kość czy wreszcie jak pomóc przy ciężkim porodzie. Przyjrzałam się sobie jeszcze raz. Mam coś z mamy. W wyrazie wąskich malinowych ust, w błysku w oczach. Pamiętam, jak pierwszy raz zobaczyłam w tafli wody moje oczy po zmianie. Miałam 12 lat. I w wodzie zobaczyłam Obdarowaną, ze złoto żółtymi tęczówkami. W momencie zrozumiałam swoją obcość. Przeczucia przyszłości, wizje, wiedza na temat ludzi, ich nastrojów, charakterów, i to , jak reagowały na mnie zwierzęta. Ufne. Swojskie. Moje.
A teraz, zamiast zmierzać do stolicy, Numancji, z ostrzeżeniem od Rady Obdarowanych, jestem uziemiona w tej karczmie na końcu świata. Westchnęłam do swego odbicia. Skupiłam się, oczy rozjarzyły się ciemnym złotem. W rogu lustra zakłębiła się mgła, z niej wyłonił się obraz wielkiego miasta, z wieżami, murami obronnymi, zamkiem na szczycie granitowej góry. Dookoła rozrośnięte domy, przecięte uliczkami, dwa większe place...wszystko płonęło. Jak nie wyruszę natychmiast, wszystko stracone.

Karczmarz zaparł się jak muł i nie dał nawet otworzyć drzwi w tę zawieruchę biesów, jaka rozpętała się dwa dni temu. I trwała. Zamieć wyła w kominie potępieńczym jękiem. Porwałam piwo z szynkwasu, ze wzrokiem wbitym w podłogę podreptałam do swego pokoju. Łóżko, misa z wodą, prosty stół z jednym krzesłem i lustro. Położyłam dłoń na nierównej tafli. Rozświetlone czarem szkło...

Rano wszyscy zbieramy się do wyjścia, to wkońcu nasza walka o wolność i nie ma prawa nic nam jej przerywać. Jednak ostrzeżenie w radiu brzmi groźnie "nawałnice i burze śniegowe będą przechodzić cały dzień, proszę nie wychodzić z domu". "Pff.. Człowieku o czym Ty mówisz?!" - myślę szybko, ponieważ czeka nas najważniejsza walka z ogrami o nasze być, albo nie być. Krasnale zawsze byli dla nich niczym i dlatego czynili ich swoimi niewolnikami, ale dość tego. Nagle przez okno patrze, a tam tylko śnieg i nic więcej nie widać - taka burza.
- Cholera, będziemy musieć zostać. - odzywa się mój najlepszy przyjaciel.
- Chyba masz racje. - odpowiadam już idąc krętymi schodami w dół do swojego pokoju.
"Ta karczma jest całkiem przytulna i na pewno będziemy w niej bezpieczni" - myślę i potykam się o własne nogi. Patrząc przed siebie zauważam duże lustro w czarnej, mosiężnej ramie. Jest przykużone, ale swój wyraz twarzy widzę doskonale. W niebieskich, wyłupistych oczach, które wyglądają jak by miały zaraz wypaść z czaszki dostrzegam zawzięcie, determinacje i odwieczny spokój. Krótkie i zaostrzone rzęsy sterczą, udowadniając kolejny raz swoje nieposłuszeństwo, a to "siano", które mam na głowie, kolejny raz ułożyło się w gniazdo. Jestem krasnalem, więc jestem niska, lecz całkiem proporcjonalna, a to co wzbudza zachwyt płci przeciwnej to moje dość poteżne jak na sylwetkę piersi. Wchodząc do pokoju sięgam po grzebień - "jutro będziemy wolni" - myślę, przeczesując pierwsze źdźbło mojego siana.

Rano wszyscy zbieramy się do wyjścia, to wkońcu nasza walka o wolność i nie ma prawa nic nam jej przerywać. Jednak ostrzeżenie w radiu brzmi groźnie "nawałnice i burze śniegowe będą przechodzić cały dzień, proszę nie wychodzić z domu". "Pff.. Człowieku o czym Ty mówisz?!" - myślę szybko, ponieważ czeka nas najważniejsza walka z ogrami o nasze być, albo nie być. Krasnale...

Zbyt duża ilość szlachetnego bimbru pędzonego z dodatkiem moczu jednorożca stopniowo zaczynała ścinać mnie z nóg. Zachciało się luksusów, to teraz mam za swoje. Tego wieczoru atmosfera w karczmie była specyficzna, zamiast biesiadnych hulanek panował melancholijny nastrój z nutką naburmuszonego wkurwienia. Zamieć śnieżna pokrzyżowała plany wędrowcom, nawet najbardziej doświadczeni magowie nie mieliby szans w walce z mroźnym żywiołem. A tym bardziej ja, chudy i niski pół elf, pół człowiek. Taka mieszanka nie jest szczęśliwym połączeniem, gdyż o elfickiej nieśmiertelności mogę jedynie pomarzyć, są też inne mankamenty.
– Wiesz co? W życiu widziałem wiele wybryków natury. Nawet konia z ludzką głową. Ale brzydki elf? To naprawdę nowość! – przemówił nagle krasnolud, który przyglądał mi się od dłuższego czasu.
No właśnie, to jeden z tych wspomnianych mankamentów. Nie miałem ochoty brać udziału w tej jałowej dyskusji, dlatego bez słowa udałem się do sypialni. Po drodze spojrzałem na swoje odbicie w zakurzonym lusterku. Wyskoczył mi kolejny wielki pryszcz na czole. Do tego opryszczka wokół ust podejrzanie się rozrosła. Wyglądem faktycznie nie zachwycałem, ale gdy uda mi się zabić Szarego Smoka, moja aparycja nie będzie miała znaczenia. Wszystkie panny do których dotrze wieść o mojej odwadze będą o mnie marzyć!
Grafitowa Jama jest kresem wędrówki. Możliwe że zginę i na zawsze zostanę zapamiętany jako brzydki elf.
Jednak czuję, że los mi sprzyja. Czuję zapach zwycięstwa i sławy.

Zbyt duża ilość szlachetnego bimbru pędzonego z dodatkiem moczu jednorożca stopniowo zaczynała ścinać mnie z nóg. Zachciało się luksusów, to teraz mam za swoje. Tego wieczoru atmosfera w karczmie była specyficzna, zamiast biesiadnych hulanek panował melancholijny nastrój z nutką naburmuszonego wkurwienia. Zamieć śnieżna pokrzyżowała plany wędrowcom, nawet najbardziej...