Patrząc w skrawek czystego lustra widzę zarazem twarz o wielu twarzach. Każdy gest w tafli sprawia, że osoba którą widzę jest inna. Nawet jedno mrugnięcie sprawia, że z naiwnej dziewczynki o romantycznych marzeniach staje się nieśmiertelnym wojownikiem o bruzdach na twarzy i szyi, o oczach, które wyrażają stalową obojętność na całe zło świata. Patrząc pod innym kątem zobaczyłam człowieka o spojrzeniu poważnym i nieustępliwym, który swoją skazę przekuwa w broń. Tak oglądając siebie w różnych wcieleniach widzę kilka wspólnych cech, które zawsze będą mnie charakteryzować. Brązowe proste włosy, pieprzyk na prawym policzku czy niewielka plamka pod okiem, te rzeczy sprawiają że gdziekolwiek bym była to ja, nawet w fantastycznym świecie pełnej magi i wojowników.

Patrząc w skrawek czystego lustra widzę zarazem twarz o wielu twarzach. Każdy gest w tafli sprawia, że osoba którą widzę jest inna. Nawet jedno mrugnięcie sprawia, że z naiwnej dziewczynki o romantycznych marzeniach staje się nieśmiertelnym wojownikiem o bruzdach na twarzy i szyi, o oczach, które wyrażają stalową obojętność na całe zło świata. Patrząc pod innym kątem...

W pierwszej chwili aż podskoczyłam! Czy to możliwe żebym zmieniała się w zależności od tego, jaka panuje na dworze temperatura? A może pod wpływem emocji, które we mnie buzują?
Nie jestem w stanie stwierdzić, kiedy ostatnio widziałam się w lustrze ale muszę przyznać, że jestem niezwykle ciekawą postacią.
Zaczynając od włosów, które układają się na głowie jak by poraził mnie prąd. Każdy kosmyk w nieco innym odcieniu czerwieni a najjaśniejsze opadające na twarz. Właśnie, twarz. Niesamowita, smukła, w kolorze bieli. Moje uszy są wyciągnięte do góry a w samych czubkach, zbudowanych jak u elfa, mam kolczyki. Ciekawe, nie pamiętam żebym przekłuwała uszy...
I te oczy, mówi się, że można przez nie zajrzeć do duszy. Owszem, jest w nich nieco zła, są granatowe niczym wieczorne niebo a jednocześnie w lekkiej poświacie mogłyby uchodzić za błękitne niczym ocean.
Poznaję siebie w tym odbiciu a jednak nie do końca jestem pewna, czy to ja.
Magiczne jest uczucie niepewności, bo czy jest coś ciekawszego niż odkrywanie siebie każdego dnia od nowa?

W pierwszej chwili aż podskoczyłam! Czy to możliwe żebym zmieniała się w zależności od tego, jaka panuje na dworze temperatura? A może pod wpływem emocji, które we mnie buzują?
Nie jestem w stanie stwierdzić, kiedy ostatnio widziałam się w lustrze ale muszę przyznać, że jestem niezwykle ciekawą postacią.
Zaczynając od włosów, które układają się na głowie jak by poraził mnie...

Zimy na Północy obrosły już legendą; każdy słyszał o lodowych krainach, gdzie żyją górskie trolle wielkie jak drzewa, a śniegi gromadzą się w zaspy górujące nad dachami nielicznych domostw.
Opowieści to jedno, przeżyć coś na własnej skórze to drugie.
Utknęliśmy. Za drzwiami karczmy lśni gładka ściana śniegu, a mroźny wiatr hula między jej deskami. Panowałaby zupełna cisza, gdyby nie trzask drewna w kominku i wycie wiatru. Nikt nic nie mówi. Każdy jest zatopiony w swoich myślach.
Skinęłam głową na pożegnanie i zrezygnowana ruszyłam do swojej izby. W połowie schodów dostrzegłam małe, zabrudzone lustro. Przetarłam je.
Czy to na pewno ja? Włosy w kolorze nijakim krótko przystrzyżone, zdążyły już trochę odrosnąć i przysłonić długie szpiczaste uszy. Wyblakłe oczy, patrzą na mnie trochę zdziwione, trochę znudzone. Mimowolnie przesunęłam palcem po starej bliźnie – od szczęki przez powiekę po sam środek czoła. Pamiątka po walce ze Zgrają Volantisa na Morzu Agarskim. Cud, że nie straciłam wtedy oka.
Życie najemnika odcisnęło piętno na moim ciele. Przestałam być podobna do moich pobratymców z Milczącej Puszczy. Stałam się szara i surowa.
Gdy śniegi ustąpią wyruszę dalej na północ, aż do Samotnych Kurhanów. Tam mam znaleźć księgę. Tak mi powiedział. Słono zapłacił, a po wykonanym zleceniu obiecał jeszcze więcej. Mam nie wnikać; znaleźć i przynieść, oto mój cel.
Bogowie, czy jestem gotowa zginąć za jakąś starą kupę pergaminu?
Przeszedł mnie dreszcz. Odwróciłam twarz od lustra i weszłam na piętro.

Zimy na Północy obrosły już legendą; każdy słyszał o lodowych krainach, gdzie żyją górskie trolle wielkie jak drzewa, a śniegi gromadzą się w zaspy górujące nad dachami nielicznych domostw.
Opowieści to jedno, przeżyć coś na własnej skórze to drugie.
Utknęliśmy. Za drzwiami karczmy lśni gładka ściana śniegu, a mroźny wiatr hula między jej deskami. Panowałaby zupełna cisza,...

Widzę siebie z innego życia - z innej historii to taka ja i nie ja a może jednak ja tylko trochę mniejsza, smutniejsza i oddalona a wszystko w oparach mgły i ludzkich oddechów.

Widzę siebie z innego życia - z innej historii to taka ja i nie ja a może jednak ja tylko trochę mniejsza, smutniejsza i oddalona a wszystko w oparach mgły i ludzkich oddechów.

„Niech to szlag. Znowu pada. Mam dość tej cholernej pogody … i zimy. Nienawidzę zimy. Kiedy ona w końcu się skończy?” Czuję się wściekła, nie cierpię zimy, śniegu i mrozu. Denerwuje mnie, że coś pokrzyżowało mi plany. I nienawidzę czekać. Wstaję i zaczynam nerwowo krążyć po sali. Mam nadzieję, że śnieg już nie pada i będę mogła w końcu wyjść. Postanowiłam wrócić do pokoju. Wspinam się po chwiejnych schodach, przechodzę przez ciemny korytarz. Z dołu dobiegają odgłosy kłótni pijaków. Wchodzę do pokoju, mijam lustro. „No tak, piesze wędrówki mi nie służą. Twarz zaczerwieniona, usta spierzchnięte, niebieskie włosy potargane. W sumie niesprzyjające warunki atmosferyczne nie są w stanie zaszkodzić mojej urodzie. No cóż,żadna ze mnie piękność. Nieważne.” Muszę się skupić na czekającym mnie zadaniu. Mimowolne spojrzenie na swoje odbicie. Zmarszczone czoło, wzrok lekko nieprzytomny, zamyślony. Układam plan działania. To już jutro mam się spotkać z czarodziejką Leandrą. Ma mi powiedzieć, gdzie jest ukryty magiczny kryształ, który ma niewyobrażalną moc. Ten, kto go zdobędzie, będzie władać całym światem. Moja misja polega na odnalezieniu kryształu i ukrycie go podziemnej grocie, by trolle i inne złe istoty nie mogły go zdobyć. Kładę się na łóżku w moich ciuchach, szkoda czasu na rozbieranie się, luźna bluzka i długie spodnie mi nie przeszkadzają, ściągam tylko pancerz i naramienniki, szpadę kładę obok siebie. Zasypiam.

„Niech to szlag. Znowu pada. Mam dość tej cholernej pogody … i zimy. Nienawidzę zimy. Kiedy ona w końcu się skończy?” Czuję się wściekła, nie cierpię zimy, śniegu i mrozu. Denerwuje mnie, że coś pokrzyżowało mi plany. I nienawidzę czekać. Wstaję i zaczynam nerwowo krążyć po sali. Mam nadzieję, że śnieg już nie pada i będę mogła w końcu wyjść. Postanowiłam wrócić do pokoju....

Siarczysty mróz za oknem pokrzyżował moje plany. Chciałabym wyruszyć w drogę, ale wynurzenie chociażby nosa za drzwi, grozi odmrożeniem. Zjadam strawę i z rezygnacją wracam do pokoju. Karczma wygląda na starą, ale zadbaną. Wiekowa podłoga skrzypi przy każdym kroku. Na ścianach wiszą malowidła i przybrudzone lustro. Przystaję na chwilę. Duże niebieskie oczy okolone firanką rzęs spoglądają na mnie ze złością. Zmarszczone czoło przygrywa grzywka koloru pszenicy. Reszta włosów zapleciona jest w warkocz i przytwierdzona do głowy małymi grzebykami. Twarz w kształcie serca, zaróżowione policzki, małe uszy i wąskie wargi dopełniają całości. Wyglądałabym całkiem ładnie, gdyby nie ten wyraz twarzy, zupełnie ode mnie niezależny. Odkąd pamiętam, ciągle jestem sfrustrowana i zła. Od lat nie słyszałam własnego śmiechu, a ten błysk w moich oczach to czysty gniew. Gdybym tylko mogła odnaleźć ten pierścień, wtedy na pewno odzyskałabym to, co straciłam wiele lat temu... Zamkam oczy, a gdy ponownie je otwieram, wciąż widzę tę same niebieskie oczy i tą samą nienawiść. Fae wysokiego rodu nie powinni tak wyglądać. Nie powinni TAK patrzeć. Widok mojej twarzy jeszcze bardziej mnie denerwuje. Odwracam się i szybkim krokiem dopadam drzwi pokoju. Przekręcam klucz w zamku, a pod klamką przystawiam krzesło. Chwilę potem opadam na posłanie i zasypiam.

Siarczysty mróz za oknem pokrzyżował moje plany. Chciałabym wyruszyć w drogę, ale wynurzenie chociażby nosa za drzwi, grozi odmrożeniem. Zjadam strawę i z rezygnacją wracam do pokoju. Karczma wygląda na starą, ale zadbaną. Wiekowa podłoga skrzypi przy każdym kroku. Na ścianach wiszą malowidła i przybrudzone lustro. Przystaję na chwilę. Duże niebieskie oczy okolone firanką...

Ukryta za schodami podsłuchuję moich towarzyszy. Są wściekli, przeklinają. Musimy tu zostać. Wyczuwam w tym miejscu złą energię ale nie mamy wyboru. Szaleje śnieżyca, tylko tutaj będziemy bezpieczni..ale czy na pewno? Kazali mi przybrać inną postać. Wiem, że troszczą się o mnie. Próbują mnie chronić a może starają się ochronić innych przede mną? Kurczowo ściskam w kieszeni magiczny kamień. To on potęguje moją moc i pozwala mi się zmieniać. Nie mam wpływu na to jaką postać przybiorę. Kamień wybiera za mnie. Czasem wolę nie wiedzieć kim tym razem jestem. Ruszam do pokoju gdy coś mnie zatrzymuje. Zastygam bez ruchu patrząc na obcą a jednocześnie tak znaną mi twarz w brudnym lustrze. Spisałeś się druhu – szepczę. Łzy spływają mi po policzkach. Pozwoliłeś mi wrócić do mojego prawdziwego wizerunku. Oznacza to, że misja dobiega końca, że jestem gotowa do walki i już nie muszę się ukrywać. Ściągam mokry kaptur. Czarne jak noc włosy zaczynają falować. Próbuję je przygładzić ale nic sobie z tego nie robią. Końcówki wywijają się jak węże. Ciemne oczy przewiercają na wylot, widać w nich nie kobietę a wojownika. Dotykam uszu, takie jak powinny być, ostre na końcach. Na zaciśniętych ustach nie ma uśmiechu. Na to przyjdzie jeszcze czas. Drobną ręką sięgam do paska. Topór jest na właściwym miejscu. Czas rozpocząć krwawe łowy, pomścić moich bliskich i odbić królestwo, które mi podstępnie odebrano.

Ukryta za schodami podsłuchuję moich towarzyszy. Są wściekli, przeklinają. Musimy tu zostać. Wyczuwam w tym miejscu złą energię ale nie mamy wyboru. Szaleje śnieżyca, tylko tutaj będziemy bezpieczni..ale czy na pewno? Kazali mi przybrać inną postać. Wiem, że troszczą się o mnie. Próbują mnie chronić a może starają się ochronić innych przede mną? Kurczowo ściskam w kieszeni...

Co widzę przechodząc koło lustra? No właśnie przez chwilę, dosłownie mgnienie nie widzę nic. A może przynajmniej mi się tak zdaje? Może faktycznie za dużo wypiłem i przez to mam zwidy. Ale ta chwila była tak prawdziwa, że aż nie wierzyłem własnym oczom. A po chwili normalny obraz, ja, niewielki podrzędny złodziej i hochsztapler. Właśnie zarobiłem śliwę pod oko, za "drobne" oszustwo, dosłownie mały przekręt. Nie rozumiem, czemu wszyscy Ci idioci nadal ufają krasnoludowi z gór sinych. Rozumiem, że chyba nie powinienem zabawiać się kosztem innych, ale cóż, hobby to hobby, a idiota się zawsze znajdzie. No nic, trzeba się w końcu walnąć na łóżko i przespać tę noc, a jutro w drogę... gdybym tylko wiedział dokąd zmierzam, coś mnie gdzieś ciągnie, zawsze czułem, że to życie może być o wiele ciekawsze, ale nigdy nie starczyło mi odwagi. No nic, jutro to lepsze dziś, trzeba działać i się przekonać. A teraz seta przepalanki i spać.

Co widzę przechodząc koło lustra? No właśnie przez chwilę, dosłownie mgnienie nie widzę nic. A może przynajmniej mi się tak zdaje? Może faktycznie za dużo wypiłem i przez to mam zwidy. Ale ta chwila była tak prawdziwa, że aż nie wierzyłem własnym oczom. A po chwili normalny obraz, ja, niewielki podrzędny złodziej i hochsztapler. Właśnie zarobiłem śliwę pod oko, za...

Grobową ciszę przerywał odgłos ciężkiej okiennicy, która pozbawiona zaczepu, raz za razem uderzała o ramę okna, a nastrój gości pogarszał się z każdym uderzeniem. Nie inaczej było w przypadku mężczyzny, który jak głupi wgapiał się w stojące w kącie lustro.
-Jak długo byś się nie gapił, tamten nie zejdzie ci z drogi. - Przerywając ciszę rzucił do mężczyzny lekko podchmielony starzec i wybuchł śmiechem, który szybko stłumił spotykając się z milczącą dezaprobatą innych gości.
Mężczyzna jednak doskonale zdawał sobię sprawę z tego, że patrzy się w lustro, a to co widział nie dawało mu powodów do optymizmu. Uciekająca młodość, którą zaczyna już gonić czas i oczy, zmęczone tym co widziały, a jednocześnie pozbawione mądrości jaką dawało przeżywania na własnej skórze, tego co widziały. Czlowiek ten był obserwatorem, osobą, która koleje dziejów widziała na własne oczy,ale nie pozwoliła im odcisnąć na sobie ich piętna. Patrząc w lustro człowiek ten widział w odbiciu siebie i nie tylko siebie.
-Wracamy do domu. -Usta w odbiciu poruszyły się, mimo iż meżczyzna pozostał bez ruchu.
-Tak, w końcu wrócimy do domu. -odpowiedział mężczyzna do lustra, a potem ruszył w stronę schodów, do pokoju, gdzie czekało przepłacone łoże.
Starzec, który obserwował tę dziwną scenę dokładnie w tej chwili stracił panowanie na swoim pęcherzem, bo odbicie puściło swojego właściciela przodem, a samo zostało w lustrze po to by grzecznie ukłonić się ciekawskiemu widzowi.

Grobową ciszę przerywał odgłos ciężkiej okiennicy, która pozbawiona zaczepu, raz za razem uderzała o ramę okna, a nastrój gości pogarszał się z każdym uderzeniem. Nie inaczej było w przypadku mężczyzny, który jak głupi wgapiał się w stojące w kącie lustro.
-Jak długo byś się nie gapił, tamten nie zejdzie ci z drogi. - Przerywając ciszę rzucił do mężczyzny lekko podchmielony...

Marne to lustro. Marna też gospoda, ale czasami nie ma się wyboru. Co prawda wolałabym o wiele bardziej być już w dalszej drodze, ale nawet nasze najwspanialsze kuce nie dadzą sobie rady w tej zamieci szalejącej za oknem. Nie ma zresztą sensu ich narażać, są równie cenne co połowa ozdób zdobiących moje włosy. W końcu każda szanująca się krasnoludzka kobieta musi dbać o swój wygląd, nawet w czasie dalekiej podróży. Kto to widział chadzać bez bransolet, klamer i kolczyków? Oczywiście, wszystko musi być dobrane do stroju, do czasu i miejsca, ale nie da się o tym po prostu zapomnieć. Zresztą, na całe szczęście, włosy mam niczego sobie, gęste, długie i grube, dają się splatać w warkocze, które na czas wyprawy można wygodnie podpinać klamrami wykutymi przez naszych najznamienitszych rzemieślników.
Przynajmniej oczy mam nieco mniej podkrążone, zimno wyraźnie lepiej podziałało na moją delikatną cerę. W zielonych oczach kryje się stosowny blask, a bokobrody są starannie zaczesane. Tylko odchodzące od nich warkoczyki nieco się potargały, ale to nic. To nawet dodaje mi pewnej zadziorności. Wargi nieco pogryzione, nieszczęsny nawyk znowu powrócił! Ale przynajmniej z nosa zniknęły piegi. Zupełnie nie wiem dlaczego ludzie tak bardzo naśmiewają się z jego wielkości, przecież to absurdalne. Każdy krasnolud wie, że kobieta powinna prezentować szeroką, obszerną twarz z wydatnym nosem.

Marne to lustro. Marna też gospoda, ale czasami nie ma się wyboru. Co prawda wolałabym o wiele bardziej być już w dalszej drodze, ale nawet nasze najwspanialsze kuce nie dadzą sobie rady w tej zamieci szalejącej za oknem. Nie ma zresztą sensu ich narażać, są równie cenne co połowa ozdób zdobiących moje włosy. W końcu każda szanująca się krasnoludzka kobieta musi dbać o swój...