K: Przecież to jakaś ZMOWA! Jestem niewinny...Marek,nie żartuj. Pracujemy razem od 13 lat.
M: To,że jesteś policjantem, nie oznacza,że jesteś bezkarny.Mamy świadków, którzy twierdzą,że byłeś nad rzeką w dniu morderstwa tej dziewczynki.
K: Byłem, no i co? Każdy chodzi nad rzekę.
M: Dobra, dość tego cyrku...Powiem tak; mamy nagranie, na którym widać,jak pozbywasz się ciała.
K: Marek, żartujesz? NIE UFAJ NIKOMU, oni wszyscy kłamią!Ktoś mnie wrabia. Chcę zobaczyć to nagranie.
M: Nie ma mowy. Jutro staniesz przed sądem i odpowiesz za to, co zrobiłeś.
K: Ale...
M: Koniec rozmowy.

Marek wrócił do domu i myślał, kto będzie jego następną ofiarą...
"Idioci, przecież ja połowę miasteczka mogę wsadzić do więzienia. Naiwniacy uwierzą we wszystko, więc mogę działać spokojnie."- pomyślał.

K: Przecież to jakaś ZMOWA! Jestem niewinny...Marek,nie żartuj. Pracujemy razem od 13 lat.
M: To,że jesteś policjantem, nie oznacza,że jesteś bezkarny.Mamy świadków, którzy twierdzą,że byłeś nad rzeką w dniu morderstwa tej dziewczynki.
K: Byłem, no i co? Każdy chodzi nad rzekę.
M: Dobra, dość tego cyrku...Powiem tak; mamy nagranie, na którym widać,jak pozbywasz się ciała.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Marco Bessana - Kogo jedziemy teraz przesłuchać?
Ilaria Piatti - Może tą starszą sąsiadkę tej zamordowanej ostatniej nocy kobiety?
MB - Oszalałaś!? Ona na pewno nic nie wie. Ma już może ze sto lat i na pewno jest ślepa i głucha.
IP - Ja jednak chciałabym z nią porozmawiać.
MB - Jak chcesz, ale mówie ci, że nic z tego nie będzie.
.......(w domu starszej pani).......
IP - Witam. Możemy z Panią chwilę porozmawiać?
Staruszka - Nicola! Jak dawno cie u mnie nie było. Siadaj, opowiadaj co u ciebie.
IP - Nie jestem Nicola. Mam na imię Ilaria.
S - Och tak, przepraszam. To o czym chciałaś ze mną porozmawiać Nicolo?
IP - Pewnie słyszała pani co się stało z pani sąsiadką.
S - Tak, to bardzo przykre, ale to musiało się prędzej czy później tak skończyć
IP - Dlaczego?
S - Ona była w ZMOWIE z demonen. Pojawiał się zawsze późno w nocy i odprawiali jakieś diabelskie rytuały. Schodzili się jacyś obcy, dziwnie wyglądający ludzie. A może to jakieś zoombie? Sama nie wiem.
IP - To bardzo ciekawe.
S - Mówię ci Nicolo, że to była jakaś diabelska ZMOWA, ale nikt mi nie wierzy.
..... (w samochodzie).......
IP - Słyszałeś co mówiła tamta staruszka?
MB - Tak, że widziała demona i zoombie. (śmiech)
IP - Nie śmiej się, w tym coś musi być. Zaufaj mi.
MB - Ja NIE UFAM NIKOMU.

Marco Bessana - Kogo jedziemy teraz przesłuchać?
Ilaria Piatti - Może tą starszą sąsiadkę tej zamordowanej ostatniej nocy kobiety?
MB - Oszalałaś!? Ona na pewno nic nie wie. Ma już może ze sto lat i na pewno jest ślepa i głucha.
IP - Ja jednak chciałabym z nią porozmawiać.
MB - Jak chcesz, ale mówie ci, że nic z tego nie będzie.
.......(w domu starszej pani).......
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siedząca naprzeciwko detektywów babcia sprawiała wrażenie przerażonej i nieco nieobecnej. Ala, młodsza z dwójki śledczych, przywołała na twarz miły uśmiech chcąc dodać przesłuchiwanej odwagi. To jej pierwsza poważna sprawa i bardzo chciała wypaść dobrze.W dodatku przydzielono ją do tego gbura, Maksa, do którego nie miała za grosz zaufania.Krążyły o nim różne plotki, łącznie z tą, że zanim zaczął ścigać przestępców sam był jednym z nich.
-Proszę jeszcze raz powiedzieć-zaczęła Ala ciepło i spokojnie, na co jej partner westchnął i przewrócił oczami-co widziała pani tego dnia, gdy Panią Elżbietę zabito?
-Słońce, kwiatki, sklep przed domem-prychnął Maks pogardliwie Pytanie precyzyjne jak cholera.
Ala zaczerwieniła się.
-Czy zauważyła pani coś podejrzanego na waszej klatce w godzinach wieczornych?
-Usłyszałam hałas. Za ścianą.-babcia zacisnęła dłonie nerwowo na kancie blatu-U Eli był jakiś mężczyzna. Myślałam, że to jej syn i że znowu się kłócą.
-Często się kłócili?
-Teraz nie tak często jak kiedyś.
Maks westchnął.Kolejna rozmowa przeprowadzana w towarzystwie nowej partnerki przyprawiała go o ból głowy. Była młoda, infantylna i bardzo niedoświadczona.I sprawiała wrażenie bardzo nieodpowiedzialnej.
-Co w takim razie utwierdza Panią w przekonaniu, że w mieszkaniu to nie był on, a ktoś inny?-spytał ignorując towarzyszkę.
-Bo go widziałam - szepnęła starsza pani.-Mmiał tatuaż- starsza pani zająknęła się, gdy jej wzrok napotkał wytatuowanego na ramieniu Maksa czarnego motyla. - Mogłabym na chwilę wyjść do toalety?-spytała patrząc błagalnie na Alę. -niezbyt dobrze się czuję.
-Oczywiście, pomogę pani.-W progu staruszka odwróciła się i szepnęła jej na ucho:Dziecko, NIE UFAJ NIKOMU.To ZMOWA.

Siedząca naprzeciwko detektywów babcia sprawiała wrażenie przerażonej i nieco nieobecnej. Ala, młodsza z dwójki śledczych, przywołała na twarz miły uśmiech chcąc dodać przesłuchiwanej odwagi. To jej pierwsza poważna sprawa i bardzo chciała wypaść dobrze.W dodatku przydzielono ją do tego gbura, Maksa, do którego nie miała za grosz zaufania.Krążyły o nim różne plotki, łącznie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dwóch śledczych zatrzymało się przed salą szpitalną , której leżał jedyny żywy świadek tego tragicznego morderstwa. - Załatwmy to szybko.- powiedział Adam - Mam już serdecznie dość tej ZMOWY milczenia wśród mieszkańców. Chcę wrócić do domu i napić się piwa. - Weszli do jasnej sali, w której leżał ich świadek.
-Śledczy Adam i Krystian, chcieliśmy zadać Panu kilka pytań. Podobno widział pan mordercę. Niech Pan spróbuje się odprężyć i opowiedzieć jak wyglądał.
-Cóż ja.... niewiele pamiętam... Nie wszystko dokładnie widziałem... Był wysoki i dobrze zbudowany.- Krystian ukradkiem przyglądał się swojemu partnerowi. Pomyślał, że wzrost i postawa zgadzają się.
-Pamiętam także silny zapach potu-powiedział mężczyzna, a w głowie Adama zapaliła się czerwona lampka. Jego partner Krystian podczas nawet lekkiego wysiłku pocił się jak świnia. I tak samo pachniał.
-Kiedy nachylił się w moim kierunku zobaczyłem niesamowicie zielone oczy, których do końca życia nie zapomnę. - Cóż każdy wie, że Adam na te swoje "green eyes" poderwał nie jedną dziewczynę, stwierdził w duchu Krystian.
-Aha! Morderca miał chyba całe złote albo srebrne zęby, bo na ułamek sekundy odbiło się w nich światło. - Albo aparat, pomyślał Adam, taki sam jak nosi Krystian. Czy to możliwe? Z posturą i oczyma mógł się stary pomylić, w końcu jest w szoku, ale reszta pasuje! No bo ile mamy w tym małym miasteczku ludzi cuchnących z aparatem na zębach? W dzisiejszych czasach NIE UFA SIĘ NIKOMU, nawet swojemu partnerowi.
Wychodząc śledczy byli zamyśleni, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi sali, równocześnie odrzekli: Gdzie byłeś wczoraj wieczorem, partnerze?

Dwóch śledczych zatrzymało się przed salą szpitalną , której leżał jedyny żywy świadek tego tragicznego morderstwa. - Załatwmy to szybko.- powiedział Adam - Mam już serdecznie dość tej ZMOWY milczenia wśród mieszkańców. Chcę wrócić do domu i napić się piwa. - Weszli do jasnej sali, w której leżał ich świadek.
-Śledczy Adam i Krystian, chcieliśmy zadać Panu kilka pytań....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przesłuchania przypominały ZMOWĘ.
Nie było jednak o tym mowy, dwie osoby były w oddzielnych pomieszczeniach, nie mogąc się ze sobą komunikować, nie mogły też się aż tak dobrze przygotować.
Jej partner przesłuchiwał Tomasza, ona jego kochankę, Alicję.
-Nie ufasz swojemu partnerowi - powiedziała Alicja.
-Nie Twój interes. Martw się o swoje dupsko, które wsadzimy niedługo za kraty jeśli nie zaczniesz mówić. - Kasandra była wściekła, ponieważ jej partner Łukasz faktycznie dawał jej wiele powodów by mu nie ufać a jednak się starała najlepiej jak mogła, w końcu razem pracowali.
-Ty wiesz, że ją zabiliśmy. Mówiąc MY, nie mam na myśli Tomasza. NIE UFAJ NIKOMU, zwłaszcza swojemu partnerowi. - Alicja stawała się coraz bardziej irytująca ale Kasandra nie dawała za wygraną.
-Dobrze, skoro to WY ją zabiliście, opisz mi proszę to szczegółowo.
-Doskonale wiesz co się wydarzyło. To była czysta przyjemność, Ty tego nie rozumiesz, spytaj Łukasza, on rozumie z czego można czerpać przyjemność. Nie tylko krzyk kobiety podczas seksu jest podniecający, także ten gdy się ją obdziera ze skóry jest absolutnie cudowny.
Kasandrę przeszedł dreszcz. Co Łukasz ma z tym wspólnego, skąd ona zna jego imię? Była pewna, że przedstawił się jej tylko z nazwiska.

W tym samym czasie w pokoju obok Łukasz wyrywał paznokcie Tomaszowi. Jego pragnienie zadania bólu drugiemu człowiekowi właśnie z nim wygrało.
Kiedy Kasandra wparowała do pokoju przesłuchań było za późno. Tomasz nadal siedział na krześle, z przypiętymi kajdankami rękami do blatu stołu ale nie było już na nim niemal w ogóle skóry.
Zrozumiała co się dzieje w momencie, gdy odwrócił się do niej Łukasz, z pełnym nienawiści wzrokiem i zaczął biec w jej stronę z nożem. Zdążyła zareagować, zastrzeliła go.
Niestety, dla Tomasza było już za późno a największe wyrzuty sumienia powodował fakt, że był niewinny.
Alicję zamknęli z wyrokiem dożywocia.
Kasandra odeszła z policji. Nie była w stanie zaufać drugiej osobie, widząc w każdym kolejnym człowieku zło.

Przesłuchania przypominały ZMOWĘ.
Nie było jednak o tym mowy, dwie osoby były w oddzielnych pomieszczeniach, nie mogąc się ze sobą komunikować, nie mogły też się aż tak dobrze przygotować.
Jej partner przesłuchiwał Tomasza, ona jego kochankę, Alicję.
-Nie ufasz swojemu partnerowi - powiedziała Alicja.
-Nie Twój interes. Martw się o swoje dupsko, które wsadzimy niedługo za...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kolejny dzień i nic. Porucznik Łoś i sierżant Gil mieli tego dość – prawie tak jak siebie.
- Słuchaj, Król, wiem doskonale, że lubisz wypić, a nocą szlajać się po wsi, więc na pewno widziałeś albo słyszałeś coś ciekawego – zagaił porucznik Łoś. – Burmistrz też za kołnierz nie wylewał.
- Panie władzo, nic nie wiem! – odparł Leon Król.
- Takiego tylko w mordę strzelić, kłamie jak z nut! Cholerna ZMOWA milczenia! – cedził Gil. – Wszyscy łżą!
- Czy ja mógłbym z panem, ale na osobności? – wyszeptał do Łosia. – Ten tam mnie stresuje – rzekł, spoglądając na Gila.
- Sierżancie, idźcie po kawę.
- Ale…
- To rozkaz!
Zniesmaczony Gil udał się do automatu z kawą, a Łoś przyglądał się Królowi.
- No, co mi teraz powiecie?
- Poruczniku, nie mogę wiele, ale… - rozejrzał się podejrzliwie – NIE UFAJ NIKOMU!
Łoś patrzył na Króla, próbując odnaleźć sens w jego słowach.
- Komu mam nie ufać, o co wam chodzi?
- Nikomu, poruczniku, nikomu! – zaczął spoglądać w stronę oddalającego się Gila.
- Czy wy coś sugerujecie? Wiecie, kto kropnął burmistrza?
- Pan bystry facet, ja nic mówić nie muszę. Widział pan zwłoki, to musiał zrobić furjat. Zna pan takiego…? – pytanie zawisło w powietrzu.
Łoś pogrążył się w zadumie, po kilku minutach wrócił Gil.
- Sierżancie, muszę zadzwonić.
Leon poczekał, aż Łoś się oddali.
- Ryje, nie ma co – rzucił Macieszko. – Pewnie donosi do komendanta, że sobie nie radzicie.
- Nie chrzań, kawał z niego draba, ale bez jaj – zauważył Gil.
- Sierżancie, NIE UFAJ NIKOMU!
- Ty coś wiesz…?
- Mądry z pana facet, a ten Łoś… Czy jego żona nie kandydowała kiedyś na burmistrza…?
W głowie Gila zaczęła się istna gonitwa myśli.
Tydzień później znaleziono zwłoki Łosia i Gila, nikt niczego nie widział…

Kolejny dzień i nic. Porucznik Łoś i sierżant Gil mieli tego dość – prawie tak jak siebie.
- Słuchaj, Król, wiem doskonale, że lubisz wypić, a nocą szlajać się po wsi, więc na pewno widziałeś albo słyszałeś coś ciekawego – zagaił porucznik Łoś. – Burmistrz też za kołnierz nie wylewał.
- Panie władzo, nic nie wiem! – odparł Leon Król.
- Takiego tylko w mordę strzelić, kłamie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Marco i Gianna wchodzili śmiałym krokiem na posesją pani Luci. Przekroczyli bramę i już z oddali czuli zapach świeżych mandarynek.
Pani Lucia, wiekowa staruszka siedziała na huśtawce ogrodowej pod drzewem, gdy tylko usłyszała zgrzyt otwieranej bramki, odłożyła gazetę i okulary do czytania.
- Pani Lucia Casella?- spytał wchodzący do ogrodu Marco.
- Tak młody człowieku, czym mogę służyć?
- Jesteśmy z policji- powiedziała Gianna i odruchowo obydwoje pokazali odznaki.
- Ahh tak, chodzi o te biedne dziewczyny? Odkąd usłyszałam o tej tragedii nie śpię po nocach i modlę się za ich dusze.
Staruszka uczyniła znak krzyża.
- Pani Casella czy była pani w domu w nocy z piątku na sobotę 19 lipca?- spytał Marco.
- Tak byłam, rzadko kiedy wychodzę z domu. W piątek wieczór czekałam długo na telefon od mojego wnuka z Neapolu. Dzwoni do mnie co tydzień. Siedziałam w salonie i oglądałam telewizor, ściszyłam odbiornik,żeby dobrze słyszeć telefon.
- I co było dalej?- dopytywał Marco
Usłyszałam jakąś kłótnię na ulicy. Jedna kobieta krzyczała do drugiej, że była w ZMOWIE z jej matką i to przez nią on ją zostawił.
Potem ta druga prosiła ją, żeby nie wracała do tego zbira- jak go określiła, ale tamta najwidoczniej uciekła, bo słyszałam stukot obcasów. Ta pierwsza głośno płakała i krzyczała NIE UFAJ NIKOMU to chorzy ludzie, on cię oszukuje.
- Czy to wszystko?- spytała Gianna
- Tak, chyba tak potem zadzwonił telefon i poszłam odebrać.
- A o której godzinie słyszał pani te kobiety?
- Była ok. 20.50, bo Arturo dzwoni do mnie zawsze o 21.00 jak skończy pracę.
- Dziękujemy, czy pojedzie pani z nami i powtórzy to wszystko jeszcze raz na komendzie?
- Oczywiście- odpowiedziała przejęta staruszka i pomału podniosła się z huśtawki.

Marco i Gianna wchodzili śmiałym krokiem na posesją pani Luci. Przekroczyli bramę i już z oddali czuli zapach świeżych mandarynek.
Pani Lucia, wiekowa staruszka siedziała na huśtawce ogrodowej pod drzewem, gdy tylko usłyszała zgrzyt otwieranej bramki, odłożyła gazetę i okulary do czytania.
- Pani Lucia Casella?- spytał wchodzący do ogrodu Marco.
- Tak młody człowieku, czym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Maddalena Di Carlo była miłą staruszką, która prowadziła mały sklep z warzywami i owocami. Mieścił się on w Navene, małej miejscowości, nad brzegiem jeziora Garda. Maddalena słynęła z tego, że w jej sklepie można było znaleźć najlepsze i najsłodsze pomarańcze. Od dzisiejszego ranka słynęła z jeszcze jednej rzeczy - była głównym świadkiem zabójstwa młodej kobiety przez seryjnego mordercę. Do tej pory zastanawiano się , dlaczego ją oszczędził i pozwolił jej odejść. W małym i spokojnym miasteczku Navene takie informacje rozchodziły się bardzo szybko, ponieważ ta mała społeczność wiedziała o sobie wszystko. Czy aby na pewno?
- Pani Di Carlo, ponawiam pytanie. Czy zna, bądź widziała pani wcześniej tego mężczyznę?
Cisza.
Od momentu, gdy Maddalena Di Carlo weszła na komisariat nie powiedziała ani jednego słowa. Siedziała nieruchomo, patrząc w jeden punkt. Początkowo myśleał, że to chwilowy szok, lecz po tak długim czasie powinno się coś zmienić. Jednak w jego uszach nadal echem odbijały się tylko jego własne słowa. Ze strony Maddaleny Di Carlo dochodziła tylko cisza.
Detektyw wstał. Walnął pięściami w stół.
- Cholera! Czy nie może nam Pani pomóc?!
Cisza.
Detektyw wyszedł.
Maddalena Di Carlo uniosła nieco głowę i rozejrzała się po pokoju.
Na stole została kartka i długopis, na której detektyw wczesniej coś notował. Szybko wzięła długopis do ręki i napisała na kartce "NIE UFAJ NIKOMU"...
Po dziesięciu minutach detektyw wrócił z kawą. Postawił ją na stole, po czym uniósł brwii. "Nie ufaj nikomu" przeczytał...
- Pani Maddaleno? Czy coś pani grozi?
Cisza.
- Dla Pani własnego dobra lepiej by było, gdyby powiedziała Pani wszystko co wie. Czy to jest jakaś ZMOWA?
Cisza.
Z oczu Maddaleny Di Carlo popłynęły łzy.
Nie widział jak zareagować, wiec szybko wyciągnął materiałową chusteczkę z kieszeni marynarki. Maddalena otarła nią swoje łzy, a potem usta. Na chusteczce została krew.
- Skąd to się wzięło?! - wrzasnął.
W tym momencie Pani Di Carlo otworzyła usta, a nich nie wydobyło się żadne słowo. Wypłynęła jedynie strużka krwii.
- Co.. Co on.. Pani zrobił. Bydlak. Zwierzę. On jest nawiedzony!
Detektyw wyjął telefon i wybrał numer do szpitala. Przez telefon powiedział, że potrzebuje transportu do szpitala natychmiast dla pacjentki, której ktoś odciął język...

Maddalena Di Carlo była miłą staruszką, która prowadziła mały sklep z warzywami i owocami. Mieścił się on w Navene, małej miejscowości, nad brzegiem jeziora Garda. Maddalena słynęła z tego, że w jej sklepie można było znaleźć najlepsze i najsłodsze pomarańcze. Od dzisiejszego ranka słynęła z jeszcze jednej rzeczy - była głównym świadkiem zabójstwa młodej kobiety przez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przesłuchiwana kobieta siedziała naprzeciwko dwójki detektywów. Nie ukrywali przed nią tego, że darzą się nawzajem szczerą niechęcią.
-A niech cię diabli wezmą Frank, przecież widzisz, że to cholerną ZMOWA.
-Zmowa? Zmową jest to, że muszę użerać się z tobą. Dwadzieścia lat służby i trafia mi się partner amator, z zamiłowania medium, z doświadzenia wrzód na dupie.
-Przecież moje przeczucie do tej pory się sprawdzały!
-Sprzawdzały?!- Frank wykrzywił się i wywinął oczami tak, żeby było widać tylko białka jego oczu.- NIE UFAJ NIKOMU Mulder!
-Nazywam się Boulder!! - Boulder poczerwieniał nie tylko na policzkach i walnął rękoma w stół. - Przecież to dzięki mnie rozwiązaliśmy sprawę barytonisty podpalacza!
-Tak, bo sam się przyznał żeby nie musieć dłużej oglądać twojej gęby.
Kobieta wpatrywała sie w nich z brzydko otwartymi ustami.
-Przepraszam.-Powiedziała nagle.-Ale nie zadali panowie mi jeszcze żadnego pytania.
-Proszę nam wybaczyć, kolega jest rozeźlony, bo został wezwany tu wprost z domu, a sam nie umie sobie zrobić śniadania. - Wyjaśnił przepraszająco Frank.
-Nie każdy radzi sobie z patelnią Frank, nie wstydzę się tego. - Boulder za poźno zrozumiał co właśnie powiedział więc czym prędzej zmienił temat. - Chcemy znać prawdę, zanim kolejna wiolonczelistka zginie od własnego smyczka! Jeżeli wie pani coś na ten temat prosze nam pomóc.
-Ale ja nic nie wiem.- Odpowiedziała kobieta.
-Myślę, że pani coś jednak wie. -Powiedział Frank. - Odcisk na pani policzku wskazuje na to, że grywa pani na wiolonczeli.
Kobieta nagle spochmurniała i to bardzo. - Nic się przed panem nie ukryje detektywie Frank.
-Robienie śniadań jest naprawdę trudne. -Wyleciał ni stąd ni zowąd Boulder.

Przesłuchiwana kobieta siedziała naprzeciwko dwójki detektywów. Nie ukrywali przed nią tego, że darzą się nawzajem szczerą niechęcią.
-A niech cię diabli wezmą Frank, przecież widzisz, że to cholerną ZMOWA.
-Zmowa? Zmową jest to, że muszę użerać się z tobą. Dwadzieścia lat służby i trafia mi się partner amator, z zamiłowania medium, z doświadzenia wrzód na dupie.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

ZMOWA. Oczywiście, zawsze panuje jakaś zmowa milczenia, zwłaszcza w takich zabitych dechami dziurach jak ta. Przynajmniej z takiego założenia wychodził Karol, który naprawdę wiele już w swoim życiu widział. Szef nalegał, szukał łakomych kąsków do gazety. Maciek miał tutaj jakąś rodzinę, nic więc dziwnego, że przysłano go tutaj razem z najlepszym dziennikarzem. Boże, jak Karol nie znosił tego zniewieściałego typa!
- Rozumiem, pani Jasińska. Ciocia się bardzo tym wszystkim przejmuje – zapewnił właśnie kobietę Maciek, a Karol niemalże wywrócił oczami.
- Przecież to normalne, Maciusiu! Takie rzeczy u nas w miasteczku, kto to w ogóle widział! To tak ładnie z twojej strony, że przyjechałeś pomóc cioci.
- Ciocia mówiła mi, że widziała…
- Ale co ona tam mogła widzieć! Przecież to się stało na polu za domem Orzechowskiego. Wszędzie krew! Boże, chyba przyszedłeś nas pokarać! Słyszałam, że tam podobno jakieś zło dawniej siedziało. Jakiś stary cmentarz był, czy coś!
- Tak, tylko…
- No, Maciusiu! Ty to się w to nie baw! I lepiej NIE UFAJ NIKOMU.
Karol uniósł spojrzenie znad papierosa, którego właśnie zapalał i poczuł, że włoski na karku nieco mu się unoszą. To nie była przyjacielska rada, jaką starsza kobieta mogła udzielić temu lalusiowi. To było prawdziwe ostrzeżenie, ale oczywiście ten idiota tego nie dostrzegł. Zrobił tę swoją zasmuconą minę i spojrzał na Karola, jakby szukał u niego pomocy. Mimowolnie jednak skrzywił się, gdy tylko spojrzał na starszego kolegę po fachu. Nie mógł ścierpieć jego obecności. A teraz pewnie nie zorientował się nawet, że Jasińska sobie z niego jawnie kpi. Była jak stara czarownica, a prawda kryła się w uśmieszku, jaki błąkał się w kąciku jej ust. Wiedziała.

ZMOWA. Oczywiście, zawsze panuje jakaś zmowa milczenia, zwłaszcza w takich zabitych dechami dziurach jak ta. Przynajmniej z takiego założenia wychodził Karol, który naprawdę wiele już w swoim życiu widział. Szef nalegał, szukał łakomych kąsków do gazety. Maciek miał tutaj jakąś rodzinę, nic więc dziwnego, że przysłano go tutaj razem z najlepszym dziennikarzem. Boże, jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej