Jakież to było śmieszne zadanie domowe. Jadąc tramwajem niestety nie widziałam zbyt wielu czytających pasażerów. Studenci wyemigrowali, a to ich najczęściej spotyka się z książką. Jednak udało mi się ,,upolować" pewną dziewczyną z czytnikiem. Zerkając jej przez ramię dojrzałam tytuł książki - ,,Kocha, lubi, szanuje". Nawet przeczytałam z nią kilka stron i może skuszę się na tę pozycję. P.S. Spojrzenie dziewczyny, gdy zorientowała się, że biegnę razem z nią po linijkach tekstu było bezcenne.

Jakież to było śmieszne zadanie domowe. Jadąc tramwajem niestety nie widziałam zbyt wielu czytających pasażerów. Studenci wyemigrowali, a to ich najczęściej spotyka się z książką. Jednak udało mi się ,,upolować" pewną dziewczyną z czytnikiem. Zerkając jej przez ramię dojrzałam tytuł książki - ,,Kocha, lubi, szanuje". Nawet przeczytałam z nią kilka stron i może skuszę się na...

Urlop. Nareszcie urlop. Spacerując gdańskimi ulicami trzymaliśmy się za ręce. Zmęczeni zwiedzaniem, ale zadowoleni - przechodziliśmy przez jeden z moich ulubionych parków. Pomyślałam, że tylko jednego brakuje mi do pełni szczęścia - jakiejś dobrej książki, którą mogłabym chociaż przekartkować, powąchać, otworzyć na przypadkowej stronie i przeczytać pierwsze słowa, na które spojrzę, twierdząc, że to mój „cytat dnia”. I wtedy ujrzałam siedzącą na ławce dziewczynę. Była zatopiona w lekturze. Mijały ją dziesiątki ludzi, a ona nawet na chwilę nie oderwała wzroku od tekstu. Czytała książkę pt. „nieodnaleziona” R. Mroza. Kiedy tylko miałam możliwość skorzystania z internetu, od razu sprawdziłam co to za książka. Thriller psychologiczny?! Wow, coś dla mnie. No i interesująca historia. Nieznajoma nieświadomie zachęciła mnie do zapoznania się z książką, którą sama tak zawzięcie czytała.

Urlop. Nareszcie urlop. Spacerując gdańskimi ulicami trzymaliśmy się za ręce. Zmęczeni zwiedzaniem, ale zadowoleni - przechodziliśmy przez jeden z moich ulubionych parków. Pomyślałam, że tylko jednego brakuje mi do pełni szczęścia - jakiejś dobrej książki, którą mogłabym chociaż przekartkować, powąchać, otworzyć na przypadkowej stronie i przeczytać pierwsze słowa, na które...

To było jakiś czas temu... Wracałam z Gdańska Głównego autobusem, do domu jadę nim około 30 minut. Nie miałam książki do czytania, telefon rozładowany więc bacznie obserwowałam ludzi. Jakiś chłopak, student opowiadał, że kasa mu się skończyła i nawet nie ma za co kupić jedzenia. Żeby to przetrwać, jak tylko poczuje głód to idzie spać.
Śmieszny człowiek, ale to nie o nim chciałam opowiedzieć.
Ten, na którym skupiła się cała moja uwaga, siedział jakieś dwa rzędy dalej. PUNK. Tak mogę go opisać jednym słowem. Irokez na głowie, trampki na nogach, czarna koszulka i jakieś kolczyki w uchu. Na oko koło 30 lat.
Wielce się zdziwiłam jak przeczytałam tytuł lektury, w której był zaczytany. Harry Potter i Komnata tajemnic. W sumie nie wiem jak mogłabym to skomentować. Może tak, że w środku wszyscy jesteśmy dziećmi?

To było jakiś czas temu... Wracałam z Gdańska Głównego autobusem, do domu jadę nim około 30 minut. Nie miałam książki do czytania, telefon rozładowany więc bacznie obserwowałam ludzi. Jakiś chłopak, student opowiadał, że kasa mu się skończyła i nawet nie ma za co kupić jedzenia. Żeby to przetrwać, jak tylko poczuje głód to idzie spać.
Śmieszny człowiek, ale to nie o nim...

Sądzę, że ludzie czytający w drodze, podróży, parku, poczekalni to ludzie wrażliwi, którym nie zawsze podoba się otaczająca rzeczywistość; nie chcą uczestniczyć w danej sytuacji (zawsze biorę do lekarza książkę, bo nie mogę słuchać licytacji kto "chorszy", o cudownych kuracjach itp.); nie chcą uczestniczyć w zaczepkach, konwersacjach bzdurnych i jałowych; nie chcą słyszeć przykrych wiadomości. Chcą się odciąć, zapomnieć, znaleźć w innym świecie, oderwać się od tu i teraz.
Zdarza mi się często podejrzeć nie tylko tytuł cudzej lektury, ale i czytać razem z kimś-np. stoję w autobusie a ktoś siedzący czyta. Szybciej, milej płynie czas, robi się wtedy lepiej na duszy, nie czuć zaduchu, nie irytują tak rozdarte nastolatki. A zdarzyło mi się parokrotnie, że ktoś czytał książkę, którą znam i wtedy z przeogromną radością zaczepiam i wyrażam pochwałę książki- to tak jak byśmy rozmawiali o wspólnych znajomych. To jest swoiste porozumienie dusz. Tak było kiedyś gdy starsza kobieta czytała "Jeźdźca Miedzianego"; westchnęłam "o! jak ja kocham tę książkę" Pani spojrzała "prawda? wciągnęła mnie". I rozpoczęła się konwersacja o kolejnych częściach i wcześniejszych, o których pani nie miała pojęcia oraz o blokadzie Leningradu i rosyjskiej kulturze. To była podróż 60 km a czułyśmy się jakbyśmy się znały nie wiem ile. To jest uczta duchowa niesamowita i radość ogromna dla mnie, bo z racji chorób i depresji jestem raczej wycofana i taki spontaniczny kontakt to duża odwaga, ale to jest magia książek :)

Sądzę, że ludzie czytający w drodze, podróży, parku, poczekalni to ludzie wrażliwi, którym nie zawsze podoba się otaczająca rzeczywistość; nie chcą uczestniczyć w danej sytuacji (zawsze biorę do lekarza książkę, bo nie mogę słuchać licytacji kto "chorszy", o cudownych kuracjach itp.); nie chcą uczestniczyć w zaczepkach, konwersacjach bzdurnych i jałowych; nie chcą słyszeć...

Niedziela. Godzina przedpołudniowa. Czas powrotów z porannych Mszy. Wśród wracających również ja.
Park miejski. Ludzi jak na lekarstwo. Wszak to jeszcze młoda godzina. Na jednej z ławek siedzi młoda kobieta, tak 25-30 lat i czyta książkę. To dość niespodziewany widok jak na moje miasto. Niestety tytułu nie udało mi się zaobserwować, zbyt daleka odległość jednak sam fakt czytania nie przejdzie u mnie niezauważony, takie zboczenie zawodowe.

Niedziela. Godzina przedpołudniowa. Czas powrotów z porannych Mszy. Wśród wracających również ja.
Park miejski. Ludzi jak na lekarstwo. Wszak to jeszcze młoda godzina. Na jednej z ławek siedzi młoda kobieta, tak 25-30 lat i czyta książkę. To dość niespodziewany widok jak na moje miasto. Niestety tytułu nie udało mi się zaobserwować, zbyt daleka odległość jednak sam fakt...

Jestem z tych osób, które czytają w autobusach i tramwajach, na przystankach i w kolejkach do lekarza czy w urzędzie. Czytam, jadąc choć jeden przystanek lub gdy do okienka na poczcie przede mną są trzy osoby. Zawsze mam w torebce książkę. W podróże (małe i duże) zabieram zazwyczaj formaty mniejsze, kieszonkowe. Te opasłe zostawiam sobie do zapadnięcia się w fotel z kubkiem herbaty.
Jako że jestem „z tych osób”, uwielbiam ludzi, którzy robią jak ja: umilają sobie czas do pracy czy szkoły lekturą. Uwielbiam zatem starsze panie pochłaniające harlequiny, młode mamy korzystające z paru minut spokoju, gdy ich dzieci śpią w wózku, studentów zaczytanych w egzemplarzach z tak zużytymi już kartkami i popodkreślanymi cytatami, że aż wstyd. Niemniej uwielbiam ich wszystkich, niezależnie od tego co czytają i w jakiej formie (papierowa książka/e-book).
Ilekroć tylko mam okazję, podpatrują co oni czytają. Widząc znajomy tytuł, chcę zapytać, czy lektura się podoba. Gdy kojarzę tytuł, a nie pamiętam dokładnie o co szło – chcę prosić o przypomnienie fabuły. A gdy widzę coś nowego – chcę zapytać, co w tej książce jest wartego uwagi.
Bardzo poruszającym (?) czytelnikiem jest bezdomny, który ilekroć go widzę, coś czyta. Widuję go od czasu do czasu: siedzi na przystanku z całym swym dobytkiem i przerzuca kartki jakiejś książki. Podobno chętnie przyjmuje książki od ludzi, bo wiecznie mu mało. Zatem nawet na życiowych zakrętach, nie można sobie odmawiać tej przyjemności.

Jestem z tych osób, które czytają w autobusach i tramwajach, na przystankach i w kolejkach do lekarza czy w urzędzie. Czytam, jadąc choć jeden przystanek lub gdy do okienka na poczcie przede mną są trzy osoby. Zawsze mam w torebce książkę. W podróże (małe i duże) zabieram zazwyczaj formaty mniejsze, kieszonkowe. Te opasłe zostawiam sobie do zapadnięcia się w fotel z kubkiem...

Podążając obok dość ruchliwej ulicy w dzień targowy dostrzegłam na murku dziewczynę, która była dosłownie zatopiona w czytaniu książki. Zainteresowałam się jaka to lektura potrafi tak oderwać od rzeczywistości, jednak nie chciałam jej przeszkadzać. Stanęłam obok tablicy ogłoszeń, zasłonilam twarz gazetą i postanowiłam obserwować. Co chwilę dziewczyna uśmiechała się do książki, ale nic nie potrafiło jej rozproszyc. Jadące z tyłu samochody, podążający z przodu przechodni- nic, jakby świat przestał istnieć. Nikt nie zwracał na nią nawet uwagi. W pewnej chwili dziewczyna zamknęła książkę, przytuliła do siebie a rozmarzony wzrok skierowała ku górze. Cała ta historia nie trwała dłużej niż kwadrans. Myślę, że jest to doskonały przykład tego co znaczy "trafić na dobrą książkę" a była to lektura pt. "Coś do ocalenia" autorstwa Cory Carmack.

Podążając obok dość ruchliwej ulicy w dzień targowy dostrzegłam na murku dziewczynę, która była dosłownie zatopiona w czytaniu książki. Zainteresowałam się jaka to lektura potrafi tak oderwać od rzeczywistości, jednak nie chciałam jej przeszkadzać. Stanęłam obok tablicy ogłoszeń, zasłonilam twarz gazetą i postanowiłam obserwować. Co chwilę dziewczyna uśmiechała się do...

Podróżując do pracy zwykle pokonuję krótkie odcinki, przy czym rzadko zdarza się, aby znalazła się w autobusie miejskim czytelniczka zagłębiona w lekturze. Najczęściej mam do czynienia z ludźmi czytającymi książki podróżując pociągiem, tudzież autobusem. Wówczas mogę spojrzeć na osoby zanurzone w lekturze, całą osobą zaabsorbowane tym co dzieje się w książce, niezwracające uwagi na współtowarzyszy podróży. Odrywają oczy od lektury tylko gdy do przedziału wchodzi konduktor, bądź też robi się chaos gdy wchodzą nowi pasażerowie z bagażami. Zdarzyło mi się natomiast wchodząc do małego sklepu, gdzie przyszedłem nabyć nowe okulary zauważyć książkę leżącą pod sklepowym regalikiem. Jej właścicielka odłożyła ją na chwilę, aby obsłużyć mnie jako klienta i wówczas zwróciłem uwagę na autora książki, a był nim Harlan Coben z „Nieznajomym”. Czyż to nieurocze, że młody człowiek potrafi znaleźć chwilę czasu w pracy, aby zagłębić się w książce?

Podróżując do pracy zwykle pokonuję krótkie odcinki, przy czym rzadko zdarza się, aby znalazła się w autobusie miejskim czytelniczka zagłębiona w lekturze. Najczęściej mam do czynienia z ludźmi czytającymi książki podróżując pociągiem, tudzież autobusem. Wówczas mogę spojrzeć na osoby zanurzone w lekturze, całą osobą zaabsorbowane tym co dzieje się w książce, niezwracające...

Przez kilka lat dojeżdżałam autobusem do pracy. Zawsze na tym samym miejscu siedział starszy Pan, elegancko ubrany z książką. Witaliśmy się skinieniem i każde wracało do swojej lektury. Jego podróż kończyła się dwa przystanki wcześniej niż moja. Pewnego dnia podnoszę głowę znad książki, zbliża się przystanek szanownego Pana, A on czyta dalej. Ja w ten pędy szturcham go w ramię, że pora wysiadać. A on z stoickim spokojem:
Młoda damo, czasami warto pojechać dalej gdy książka tego wymaga.
Do dnia dzisiejszego jak go widzę o poranku na mej twarzy gości uśmiech prawie wokół całej głowy.

Przez kilka lat dojeżdżałam autobusem do pracy. Zawsze na tym samym miejscu siedział starszy Pan, elegancko ubrany z książką. Witaliśmy się skinieniem i każde wracało do swojej lektury. Jego podróż kończyła się dwa przystanki wcześniej niż moja. Pewnego dnia podnoszę głowę znad książki, zbliża się przystanek szanownego Pana, A on czyta dalej. Ja w ten pędy szturcham go w...

Jako wzorowa uczennica potraktowałam owe zadanie domowe bardzo poważnie, dlatego moja odpowiedź pojawia się tak późno. Był to dla mnie nie lada wyczyn, bo nie podróżuje często komunikacją miejską, a park jest obszarem służącym, z tego co widzę, tylko do upajania się i zostawiania po sobie śmieci. Jednak po kilku dniach poszukiwań w końcu się udało! I to w zupełnie niespodziewanym dla mnie momencie i miejscu, albowiem było to w... Przychodni. Czekając na swoją kolej, moją uwagę przykuła kobieta. Eleganca, może po sześćdziesiątce, pochylała się nad książką. Trzymała ją niefortunnie, dlatego miałam problem z ujrzeniem tytułu, ale po mych akrobatycznych wyczynach udało się. Tajemniczą książką była pozycja Elizabeth Gilbert pt. "Jedz, módl się, kochaj". Książka lekka, niesamowicie pozytywna i po prostu idealna na lato. Oczywiście chciałam podejść do owej kobiety i zagadać na temat książki, gdyż jest to jedna z moich ulubionych, wakacyjnych książek, ale... Jestem zbyt dzika. :)

Jako wzorowa uczennica potraktowałam owe zadanie domowe bardzo poważnie, dlatego moja odpowiedź pojawia się tak późno. Był to dla mnie nie lada wyczyn, bo nie podróżuje często komunikacją miejską, a park jest obszarem służącym, z tego co widzę, tylko do upajania się i zostawiania po sobie śmieci. Jednak po kilku dniach poszukiwań w końcu się udało! I to w zupełnie...