U nas nie tak bardzo w klimacie wakacyjnym, choć również wypoczynek był. Wybrałam się z synem do Rymanowa-Zdroju na turnus rehabilitacyjny. Pojechaliśmy autobusem jednej ze znanych linii,które jeżdżą w tamtym kierunku. Wyobraźcie sobie czterolatka, który podróżuje 7 godzin autobusem i jest idealnie grzeczny. Niemożliwe? A jednak był, choć jego zachowanie było dla mnie największą obawą to on zachowywał się idealnie. Mieliśmy jedną przesiadkę. Ja+dziecko+walizka+plecak+wózek inwalidzki syna. Kiedy dojechaliśmy na miejsce, chodniki były tak zasypane, że koła od wózka i walizki grzęzły nam w śniegu. Jedyną rzeczą na jaką miałam wtedy ochotę to się rozpłakać. Całe szczęście dział mi Internet,a ku mojemu zdziwieniu okazało się, że mają nawet taksówkę! Zadzwoniłam do Pana taksówkarza i mówię:
- Dzień dobry, chciałabym zamówić taksówkę do pensjonatu Anna, stoję na przystanku autobusowym.
W słuchawce usłyszałam rechot jakby dławiła się żaba, a Pan informuje mnie, ze:
- Proszę Pani, pensjonat Anna jest 300metrow dalej, szkoda mojego czasu i Pani pieniądzy.
Mówię człowiekowi:
-Proszę Pana, jestem z wózkiem, dzieckiem, walizką, błagam Pana niech mi Pan tu przyjedzie i mnie tam zawiezie!
Pan szanowny przyjechał, ja byłam zapłakana jak dziecko, mój syn zachwycony widokiem podskakiwał w wózku, a Pan taksówkarz stwierdził, że mam "jaja", że przyjechałam tutaj z środka Polski (Warszawa) z małym dzieckiem i bagażem. Na pożegnanie rzucił mi, że będzie miał co opowiadać innym klientom, oraz, że mam uważać na niedźwiedzie.
Poza przymusowymi rehabilitacjami w innym budynku, nie wychodziłam prawie z pensjonatu. Balam się niedziedzia.

U nas nie tak bardzo w klimacie wakacyjnym, choć również wypoczynek był. Wybrałam się z synem do Rymanowa-Zdroju na turnus rehabilitacyjny. Pojechaliśmy autobusem jednej ze znanych linii,które jeżdżą w tamtym kierunku. Wyobraźcie sobie czterolatka, który podróżuje 7 godzin autobusem i jest idealnie grzeczny. Niemożliwe? A jednak był, choć jego zachowanie było dla mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siedziałam samotnie w hotelowym pokoju i napawałam się świeżym, wieczornym powietrzem wpadającym przez okno, gdy nagle go zauważyłam.
Próbował dostać się niepostrzeżenie do mej sypialni i, dzięki drobnej, zwinnej sylwetce oraz wyćwiczonym kończynom, prawie mu się udało. Ja jednak go dostrzegłam i gwałtownie zatrzasnęłam okno, przestraszona. Jednak nie odszedł, a ja miałam okazję zauroczyć się w jego pięknie wyrzeźbionym ciele, eleganckiej muszce, czarnych, jak noc oczach i rudej czuprynie, która odróżniała go od wielu jemu podobnych.
Kolejnego dnia już się przemogłam i go wpuściłam. Odtąd, codziennie, spędzaliśmy czas wspólnie, a do mnie dotarło, że nie jestem w stanie bez niego żyć. Byłam gotowa zrobić dla niego wszystko, jak wtedy mi się wydawało, z wzajemnością. Ufałam mu, a on bronił mnie przed niechcianymi intruzami - brutalami, żądnymi mojej krwi. Już wtedy mogłam się domyślić, że takie wspaniałe nogi w końcu będą musiały gdzieś go ponieść, a ja stanę się tylko ciężarem.
Pewnego dnia postanowił odejść i na pożegnanie rzucił tylko mgliście, żebym nie szukała go na Facebooku, gdyż ma problemy z siecią. Dalej nie mogę powstrzymać potoku na łez, gdy o tym myślę.
Od tamtej chwili go nie widziałam, ale dalej jest pająkiem mojego życia. ;)

Siedziałam samotnie w hotelowym pokoju i napawałam się świeżym, wieczornym powietrzem wpadającym przez okno, gdy nagle go zauważyłam.
Próbował dostać się niepostrzeżenie do mej sypialni i, dzięki drobnej, zwinnej sylwetce oraz wyćwiczonym kończynom, prawie mu się udało. Ja jednak go dostrzegłam i gwałtownie zatrzasnęłam okno, przestraszona. Jednak nie odszedł, a ja miałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja najzabawniejsza historia to jednocześnie historia mojego męża.
Ja zostałam z córką w domu, a on wyruszył w samotny, tygodniowy treking po Bieszczadach. Przygotował sobie folię termiczną, hamak, porządny zapas suszonego mięsa (którego to suszenie przepaliło mi żarówkę w piekarniku:) ) i pojechał.
Pierwszy dzień mąż wspomina bardzo przyjemnie-ale już nie noc. Postanowił- jak to przystało na dumnego starego harcerza- nocować pod gwiazdką i to w dodatku w spartańskich warunkach. Znalazł dwa drzewka i rozwiesił między nimi swój hamak- czyli w zasadzie plecionkę ze sznurków. Ułożył tam śpiwór i zasnął. W nocy obudził go dźwięk coraz głośniejszego i częstszego chlupotania. Co jednoznacznie w ciemności oznaczało wizytę głodnego niedźwiedzia, któremu to ślina kapała na myśl o smakowitej szynce z mojego męża. Tak też pierwszym jego odruchem było zadzwonienie do mnie, pożegnanie się i wskazanie miejsca ukrycia gotówki na czarną godzinę. Drugim odruchem była walka- w tym przypadku " oślepię go i ucieknę". Włączył latarkę w telefonie i gdy zaświecił temu niedźwiedziowi prosto w nibyoczy to okazało się,że stało tam jedynie drzewo. A chlupotem był sznurek od hamaka, który został nieudolnie zwinięty i po wyślizgnięciu się z pętli rytmicznie uderzał w małą kałużę :D
Ja się śmiałam do łez. Do dziś namawiam męża na opowieści o tym jak pokonał wielkiego niedźwiedzia :)

Moja najzabawniejsza historia to jednocześnie historia mojego męża.
Ja zostałam z córką w domu, a on wyruszył w samotny, tygodniowy treking po Bieszczadach. Przygotował sobie folię termiczną, hamak, porządny zapas suszonego mięsa (którego to suszenie przepaliło mi żarówkę w piekarniku:) ) i pojechał.
Pierwszy dzień mąż wspomina bardzo przyjemnie-ale już nie noc....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najzabawniejsza przygoda? Po 7 latach od moich ostatnich wakacji w końcu wybrałam się z rodziną w góry. Jesteśmy w trasie, słoneczko aż razi w oczy. Docieramy na miejsce i cały tydzień pada, lub nie! Leje! W piątek wracamy do domu i w połowie trasy znów świeci słońce!

Najzabawniejsza przygoda? Po 7 latach od moich ostatnich wakacji w końcu wybrałam się z rodziną w góry. Jesteśmy w trasie, słoneczko aż razi w oczy. Docieramy na miejsce i cały tydzień pada, lub nie! Leje! W piątek wracamy do domu i w połowie trasy znów świeci słońce!

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W końcu miałam sama jechać na wakacje. Musiałam udowodnić rodzicom,że mam już 18 lat, co oznacza,że jestem dorosła i potrafię o siebie zadbać.
Postanowiłam wybrać się w góry. W dzień wyjazdu wstałam już o 4 rano, gdyż o 5:20 odjeżdżał mój pociąg.
Pełna optymizmu ruszyłam na dworzec i po krótkim czekaniu wsiadłam do pociągu. "Ahoj przygodo!" - pomyślałam.
Po paru minutach jazdy zasnęłam. Obudziłam się 3 godziny później. Akurat przyszedł kontroler biletów, który po obejrzeniu mojego biletu i legitymacji poprosił mnie na korytarz.
- Ma pani zły bilet. Albo do złego pociągu pani wsiadła. - zakomunikował.
- Jak to? Przecież jedziemy do Zakopanego?- przestraszyłam się.
- Ten pociąg jedzie do Gdańska. Niestety musi pani wysiąść na najbliższej stacji i przyjąć mandat.
Mimo próśb dostałam 100 zł mandatu. Byłam zrozpaczona. Na szczęście rodzice zdołali po mnie przyjechać i tydzień później pojechaliśmy razem w góry. Moje wielkie samodzielne wakacje okazały się klęską...
Jednak dziś się z tego śmieję :-)

W końcu miałam sama jechać na wakacje. Musiałam udowodnić rodzicom,że mam już 18 lat, co oznacza,że jestem dorosła i potrafię o siebie zadbać.
Postanowiłam wybrać się w góry. W dzień wyjazdu wstałam już o 4 rano, gdyż o 5:20 odjeżdżał mój pociąg.
Pełna optymizmu ruszyłam na dworzec i po krótkim czekaniu wsiadłam do pociągu. "Ahoj przygodo!" - pomyślałam.
Po paru minutach...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wybrałam się kilka lat temu z koleżanką do Czech. Pojechałyśmy z wycieczką autokarową i m.in. jedną z atrakcji turystycznych było zwiedzanie tamtejszej jaskini. Oczywiście widoki były przepiękne, przewodnik też ciekawie opowiadał. Wszystko przebiegało zgodnie z planem do momentu, kiedy moja koleżanka o puszystej figurze i bujnym biuście zaklinowała się między dwoma skałami. Pół grupy z przewodnikiem przez dość wąskie przejście przeszło, a reszta już nie mogła, bo Klaudyna zatarasowała drogę. Najgorsze było to, że nie można było ruszyć jej ani do przodu, ani do tyłu. Panie na początku patrzyły na całą sytuację skonsternowane, panowie zaś zakasali rękawy i próbowali coś wykombinować. Zabawnie wyglądały próby uwolnienia Klaudyny z objęć skał. Nie ukrywam, że ukradkiem nieźle się uśmiałam razem z innymi. Trochę czasu zeszło na przepchnięcie dziewczyny i wszystko zakończyło się pomyślnie. Na szczęście Klaudyna ma do siebie dystans i całą przygodę wspomina z uśmiechem.

Wybrałam się kilka lat temu z koleżanką do Czech. Pojechałyśmy z wycieczką autokarową i m.in. jedną z atrakcji turystycznych było zwiedzanie tamtejszej jaskini. Oczywiście widoki były przepiękne, przewodnik też ciekawie opowiadał. Wszystko przebiegało zgodnie z planem do momentu, kiedy moja koleżanka o puszystej figurze i bujnym biuście zaklinowała się między dwoma skałami....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Działo się to zeszłego lata. Znajomy ze szkoły podszedł do mnie i bez ogródek zapytał, czy nie wybiorę się z nim w podróż po Europie. Propozycja ta zszokowała mnie, a jak to ze mną w stresie bywa, zgodziłam się bez zastanowienia. Zaplanowaliśmy trasę Amsterdam-Paryż-Drezno, wszystko mieliśmy opracowane- "będzie dobrze"- mówiłam tak sobie w chwilach zwątpienia. Była to przecież moja pierwsza wyprawa na własną rękę, bez mamusiów i tatusiów, więc stres był uzasadniony. Do Amsterdamu dostaliśmy się bez problemu. Za to wyjazd nie był taki prosty- mój towarzysz zgubił dowód osobisty. Zatrzymało nas to w stolicy Holandii. Na szczęście mogliśmy liczyć na pomoc Polaków z naszego pola kempingowego. Za dobre zioło zrobiliby dla nas wszystko. Następnie Paryż. Cudowne miasto, kto był ten wie, każdy znajdzie tam coś dla siebie. Tylko uwaga na twarde ciastka z migdałami, wypadają po nich plomby. Francja też nie chciała nas wypuścić. Przegapiliśmy nocnego busa do Drezna, było to szczególnie bolesne, gdyż pół dnia straciliśmy, aby dostać się na przystanek. No cóż, wtedy zaczęło do mnie docierać, że pech znowu nas dopadł. Aby nie tracić czasu, postanowiliśmy spać na lotnisku. Tanio i niewygodnie, czyli do zaakceptowania. Nad ranem sprzątacz kupił mi nawet bułki i mnie poczęstował, pewnie wyglądałam jak siedem nieszczęść. Kiedy po kilkunastu godzinach w końcu wsiedliśmy do busa, odetchnęłam. Ostatnie miasto. Teraz wszystko będzie dobre. I poszłam spać. BŁĄD. Żadne z nas nie nastawiło budzika, pogrążeni w śnie minęliśmy Drezno i wylądowaliśmy w Pradze. Przynajmniej nie musieliśmy dopłacać.

Działo się to zeszłego lata. Znajomy ze szkoły podszedł do mnie i bez ogródek zapytał, czy nie wybiorę się z nim w podróż po Europie. Propozycja ta zszokowała mnie, a jak to ze mną w stresie bywa, zgodziłam się bez zastanowienia. Zaplanowaliśmy trasę Amsterdam-Paryż-Drezno, wszystko mieliśmy opracowane- "będzie dobrze"- mówiłam tak sobie w chwilach zwątpienia. Była to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kilka lat temu wybrałem się wraz z rodzicami na pielgrzymkę do Włoch. Jednym z naszych przystanków był oczywiście Rzym z Watykanem na czele. Poszliśmy na plac Św. Piotra, aby uczestniczyć we Mszy Św. prowadzonej przez papieża. Tego dnia miałem przy sobie w plecaku swoją ulubioną przypinkę z „Laboratorium Dextera”. Ponieważ przypinka miała w sobie ostrą igłę, bałem się, że ochrona będzie kazała mi ją wyrzucić. Skonsultowałem sprawę z rodzicami i uznaliśmy, że przypinka zostanie w plecaku, bo "a nuż jej nie zauważą". Błąd. Ochroniarz wzywa do siebie właściciela seledynowego plecaka, który uruchomił alarm w wykrywaczach. Podchodzę do niego i obserwuję jak grzebie w moich rzeczach, starając się znaleźć przyczynę alarmu. Wreszcie ją wyciąga... moją latarkę! Ochroniarz przeprasza za zamieszanie, odkłada latarkę do plecaka i pozwala mi dołączyć do pozostałych pielgrzymów na placu. Kiedy oddalam się od ochroniarzy i sprawdzam plecak, moja przypinka wciąż tam jest, schowana pod natłokiem rzeczy. Latarka z metalową obudową odwróciła uwagę ochroniarza, a ja zachowałem swoją ulubioną przypinkę. Już mogłem skupić się na Mszy i ze spokojem przyjąć na koniec błogosławieństwo od papieża. Dopiero pod koniec dnia na jaw wyszło drugie dno tej historii. Kiedy wieczorem w hotelu rozpakowywaliśmy nasze torby, okazało się, że w moim seledynowym plecaku był nóż! Używaliśmy go normalnie do obierania jabłek w trakcie drogi i Mama kompletnie zapomniała, że schowała go u mnie. Od teraz nazywamy go „świętym nożem”, bo na koniec Mszy Św. papież pobłogosławił wszystkich pielgrzymów z ich przedmiotami.

Kilka lat temu wybrałem się wraz z rodzicami na pielgrzymkę do Włoch. Jednym z naszych przystanków był oczywiście Rzym z Watykanem na czele. Poszliśmy na plac Św. Piotra, aby uczestniczyć we Mszy Św. prowadzonej przez papieża. Tego dnia miałem przy sobie w plecaku swoją ulubioną przypinkę z „Laboratorium Dextera”. Ponieważ przypinka miała w sobie ostrą igłę, bałem się, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiele lat temu wybraliśmy się z rodzicami na wakacje do Zakopanego. Korzystając z okazji bycia tam, wybraliśmy się na wycieczkę do Wieliczki. Bardzo dużo czasu zajęło nam stanie w samej kolejce po bilety. Z tego tytułu uciekło nam z dnia kilka godzin, przysięgam. Dodatkowo czas poświęcony na zwiedzanie kopalni. Po dniu pełnych wrażeń jak dla 10-latki, przyszedł czas na powrót. Trochę czasu zajęło nam znalezienie punktu odjazdu autobusów międzymiastowych. Rozlał się okropny deszcz. Do dzisiaj pamiętam jaka to ulewa była. Z racji, że trochę zajęło nam dostanie się do punktu odjazdu autobusów, czas do odjazdu malał i malał. Okazało się, że pętla/ dworzec - cokolwiek to było, miałam 10 lat, nie pamiętam - było w całkowitym remoncie. Wszystko zostało przeniesione w kompletnie inne miejsce, daleko. Oczywiście biegiem w to "nowe" miejsce, autentycznie, tour de Wieliczka biegiem. Jasne było to, że nie od razu znaleźliśmy punkt odjazdu. Na ulicy nie było kogo pytać, bo ulewa zagoniła wszystkich do domów. Jak można przypuszczać, dotarliśmy na miejsce za późno. 10-letnia ja śmiałam się i cieszyłam, że jak "menele" w ulewie spaliśmy na dworze czekając na najbliższy autobus do Zakopanego. Rodzicom nie było do śmiechu :)

Wiele lat temu wybraliśmy się z rodzicami na wakacje do Zakopanego. Korzystając z okazji bycia tam, wybraliśmy się na wycieczkę do Wieliczki. Bardzo dużo czasu zajęło nam stanie w samej kolejce po bilety. Z tego tytułu uciekło nam z dnia kilka godzin, przysięgam. Dodatkowo czas poświęcony na zwiedzanie kopalni. Po dniu pełnych wrażeń jak dla 10-latki, przyszedł czas na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wilno, 2014 rok. Po całonocnej podróży przybyłam do miasta i dotaszczyłam bagaż do domu Polaków wynajmujących pokoje. Furtka otwarta, drzwi wejściowe też. W drzwiach stał kudłacz kundelek i ujadał zawzięcie. Sięgnęłam ręką do dzwonka, a wtedy pies ugryzł mnie w łydkę (przez dżinsy, uff). Chwilę później w drzwiach pojawiła się starsza pani, mama gospodyni. Miała chorą nogę, dlatego nie zeszła od razu, słysząc ujadanie psa.
Ugryzienie nie było rozległe, ale bolało. Kulejąc na spacer, mijałam gabinet lekarski. Gdy sprawdzałam godziny przyjęć, nie zauważyłam dziury w chodniku. Wpadłam w nią i skręciłam kostkę. Spuchłam, więc wróciłam na stancję. Starsza pani odesłała mnie do szpitala, w którym jej córka - czyli moja gospodyni - pracowała jako pielęgniarka w gabinecie RTG. Pani gospodyni zrobiła mi zdjęcie gratis i orzekła, że nic nie zostało naruszone, ale powinnam smarować opuchliznę. Zaopatrzona w zdjęcie i dobre rady pokuśtykałam jednak do gabinetu lekarskiego Przy Dziurze w Chodniku. Pielęgniarka i lekarka zajęły się bardziej raną po psie niż spuchniętą kostką. Wywiad, czy pies znany i szczepiony. Polecenie, żeby go obserwować (późniejszy komentarz gospodyni: "A to pies pogryzł Joannę czy Joanna pogryzła psa?"). Zastrzyk przeciwtężcowy, recepty, opatrunki.
Ubezpieczyciel zwrócił mi całą kwotę, co do lita. Jednego nie uwzględnił: po skręceniu kostki zastanawiałam się, co jeszcze mnie dziś spotka. Spotkała mnie wycieczka dziarskich niemieckich emerytów. Niestety, za urazy psychiczne (byłam na urlopie z niemieckiej firmy, a tu Niemcy hurtem) ubezpieczyciel nie zwracał;)

Wilno, 2014 rok. Po całonocnej podróży przybyłam do miasta i dotaszczyłam bagaż do domu Polaków wynajmujących pokoje. Furtka otwarta, drzwi wejściowe też. W drzwiach stał kudłacz kundelek i ujadał zawzięcie. Sięgnęłam ręką do dzwonka, a wtedy pies ugryzł mnie w łydkę (przez dżinsy, uff). Chwilę później w drzwiach pojawiła się starsza pani, mama gospodyni. Miała chorą nogę,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej