-Może pojedziemy do Paryża?- jego głos był tak monotonny.- Zawsze o tym marzyłaś. Wprawdzie jest obawa zamachów, ale nie możemy się zamknąć w domu. Co sądzisz o wrześniu w Paryżu?
-Nie chcę.- warknęłam, a on popatrzył na mnie.
-Słucham? Coś się stało? -czułam jego badawcze spojrzenie.- Okej, jak nie Paryż to może Turcja. Albo Praga lub Kraków?
-Nie chce z Tobą nigdzue jechać.- popatrzyłam mu długo w oczy cedząc słowa.- Nienawidzę Cię. Męczę się z Tobą wyłącznie dlatego, że jesteś bogaty i tak Ci na mnie zależy. Ale mam dość...
-Kotku, co się dzieje? Problemy w pracy? Pokłóciłaś się z przyjaciółką?
-Twoja rodzinka mnie mierzwi. Twoja upierdliwa siostrzyczka i jej dzieciak, który jest wiecznie obśliniony. Ochydne sweterki Twojej mamy i jej serniczki. Mam dość, odchodzę. Ale zabiorę biżuterię i wszystkie prezenty. Zabiorę też połowę oszczędności.
-Nie rozumiem... Dlaczego?
-Bo jesteś wrzodem na tyłku, małą zbitką kompleksów. Życiową niezdarą. Żegnaj.

-Może pojedziemy do Paryża?- jego głos był tak monotonny.- Zawsze o tym marzyłaś. Wprawdzie jest obawa zamachów, ale nie możemy się zamknąć w domu. Co sądzisz o wrześniu w Paryżu?
-Nie chcę.- warknęłam, a on popatrzył na mnie.
-Słucham? Coś się stało? -czułam jego badawcze spojrzenie.- Okej, jak nie Paryż to może Turcja. Albo Praga lub Kraków?
-Nie chce z Tobą nigdzue...

Właśnie wróciłam z kościoła. Wstąpiłam też do supermarketu. Sąsiadka, patrząc na moje zakupy, skwitowała.
- Skromniutko, Izuniu, tylko żółty ser, paróweczki i jogurcik...
- Trzeba oszczędzać, a i na zdrowie wyjdzie.
W domu przywitał mnie mąż, który zajął się wypakowywaniem zakupów.
- Wiesz, ta wścibska jędza spod szóstki znowu zaczepiła mnie przy kasie.
- A czego chciała? - spytał Karol.
- W sumie to nie wiem, coś bączała pod nosem. Stara plotkara. A niech ją...
- O - przerwał mi Karol - kupiłaś te cukierki czekoladowe z rumem! Ty wiesz, jak dogodzić mężczyźnie.
- No pewnie...
- Pomidory i ogórki na wieczorną przekąskę włożę do zlewu.
- Ser i parówki wędrują do lodówki.
- Lubię zapach świeżo upieczonych bułeczek - Karol głęboko wciągnął zapach pieczywa - Masz swoją drożdżówkę z jabłkiem.
Kiedy wstawiałam wodę na kawę, Karol od niechcenia obejrzał kwitek ze sklepu.
- Iza, byłaś tylko w supermarkecie czy jeszcze gdzieś...
- Tylko w markecie.
- To dziwne, bo tu jest napisane, że kupiłaś ser, parówki i jogurt...
- A co w tym dziwnego! Wyrzuć to do kosza!
- Zaraz, zaraz... Iza, czy ty to wszystko ukradłaś?
- To jest kuchnia, a nie konfesjonał!
- Iza, ostatnio stać nas na coraz więcej: lepiej jemy, ty masz lepsze ciuchy, w łazience jest zapas papieru toaletowego na dwa miesiące...
- Tak, jestem złodziejką, ale teraz wszyscy kradną. Od sprzątaczek do polityków. I powiem ci coś jeszcze - sprawia mi to przyjemność!
- Iza, musisz wybrać. Ja albo twój proceder.

Właśnie wróciłam z kościoła. Wstąpiłam też do supermarketu. Sąsiadka, patrząc na moje zakupy, skwitowała.
- Skromniutko, Izuniu, tylko żółty ser, paróweczki i jogurcik...
- Trzeba oszczędzać, a i na zdrowie wyjdzie.
W domu przywitał mnie mąż, który zajął się wypakowywaniem zakupów.
- Wiesz, ta wścibska jędza spod szóstki znowu zaczepiła mnie przy kasie.
- A czego chciała? -...

To wszystko mnie przerosło i musiałem się do tego przyznać. Zacząłem od rodziców. Wszystko wyglądało następująco.
Wyrzuty sumienia dręczyły mnie tak bardzo, że nie mogłem wytrzymać i w zeszły piątek, po kolacji przyznałem się rodzicom. Zacząłem:
-Mamo, tato, musze się Wam do czegoś przyznać. Tego już jest za dużo, a widząc na ostatnim spacerze te tłumy protestujące przed sądem uznałem, że musze to zakończyć.
-Gej, no wiedziałem, że gej, mówiłem tobie….
-NIE, tato!! Nie oto chodzi, nie jestem gejem. Chodzi o Pana Prezesa Kaczorka…
-Co się stało synu?
-No bo wiecie 2 lata temu na grillu po kilku piwach wpadłem na pomysł, żeby napisać list do jakiejś znanej osoby. Marek podpowiedział, żebym napisał do Prezesa. Więc napisałem, że niby jako jakiś milioner mam takie układy, że mogę zamienić jego życie w ruinę jeżeli nie zrobi tego co chcę.
-Jak to? Ty? To niemożliwe…
-Też tak myślałem. Posłuchaj, napisałem mu, że nie może być tak, że wielodzietne rodziny, w których od pokoleń nikt nie pracuje, nie mają za co wyjechać na wakacje. Rozumiesz? Taki żart. Jednak miesiąc później uchwalono „500+”.
-To tylko zbieg okoliczności.
-No właśnie nie. Napisałem więc kolejny list. Pisałem, że denerwują mnie drzewa rosnące przy drodze jak się jedzie do Białowieży. Tydzień później rozpoczęto wycinkę.
-O Panie!? Pisałeś coś jeszcze?
-Niestety tak. Ostatnio napisałem: „…spróbuj mi tylko nie wygrać następnych wyborów…”. Widzisz co się dzieje? To ja jestem odpowiedzialny za sytuację w Polsce…

To wszystko mnie przerosło i musiałem się do tego przyznać. Zacząłem od rodziców. Wszystko wyglądało następująco.
Wyrzuty sumienia dręczyły mnie tak bardzo, że nie mogłem wytrzymać i w zeszły piątek, po kolacji przyznałem się rodzicom. Zacząłem:
-Mamo, tato, musze się Wam do czegoś przyznać. Tego już jest za dużo, a widząc na ostatnim spacerze te tłumy protestujące przed...

- Jak tam w pracy? Wszystko w porządku?
- Tak…
- Na pewno?
- Tak, kierowniczka powiedziała, że jest ze mnie bardzo zadowolona. Wyróżniam się wśród innych pracowników pracowitością, kreatywnością i samodzielnością. Powiedziała, że mi ufa, i mam szansę na awans.
- Nie cieszysz się?
- No wiesz, awans oznaczałby więcej pieniędzy, więc jasne.
- Ale?
- Ale szczerze mówiąc, mam już dość tej roboty.
- Jak to? Do tej pory mówiłaś zawsze, że ci tam dobrze.
- Tak, ale ostatnimi czasy wprowadzono zmianę polityki w firmie i pogorszyły się warunki dla pracowników.
- A dokładnie?
- Firma nie widzi już ludzi w swoich pracownikach, teraz traktuje się nas jak zastępowalne roboty. Jedynymi ludźmi, jakich szanuje firma, są klienci. A właściwie nawet nie ludźmi – w ich przekonaniu są teraz bogami. A to dlatego, że stanowią dojną krowę, z której firma czerpie korzyści. Usłyszałam ostatnio od innej przełożonej, że mamy im całować stopy i lizać im… pośladki, byle tylko zechcieli coś u nas kupić.
- Coś takiego!
- Sami klienci też mnie już wkurzają. Czasem mam ochotę…
- Co?
- Po prostu pobić ich wszystkich. Mam ochotę skopać marudzące starsze panie, walnąć w twarz ciężarne idiotki i znokautować głupich mężczyzn. Czasem marzę, że przyłapię kogoś na kradzieży i dzięki temu będę miała pretekst, by się na niego rzucić z pięściami. Nienawidzę ich wszystkich.
- Hm, chyba potrzebujesz dłuższego urlopu…

- Jak tam w pracy? Wszystko w porządku?
- Tak…
- Na pewno?
- Tak, kierowniczka powiedziała, że jest ze mnie bardzo zadowolona. Wyróżniam się wśród innych pracowników pracowitością, kreatywnością i samodzielnością. Powiedziała, że mi ufa, i mam szansę na awans.
- Nie cieszysz się?
- No wiesz, awans oznaczałby więcej pieniędzy, więc jasne.
- Ale?
- Ale szczerze mówiąc, mam...

Poprosisz mnie o śmierć[bookLink]4844102|Poprosisz mnie o śmierć[/bookLink]

Poprosisz mnie o śmierć[bookLink]4844102|Poprosisz mnie o śmierć[/bookLink]

 [bookCover]4844102|Poprosisz mnie o śmierć[/bookCover]