Moje pierwsze urodziny, które pamiętam nie były w sumie niczym szczególnym. Nie miałam nawet tortu, ponieważ jak byłam mała ich nie znosiłam, ale były babeczki a w nich świeczki, które zdmuchnęłam wraz z przyjaciółmi. Potem graliśmy w jaką to melodię, tak to leciało, kalambury i takie tam rzeczy. Jedyną osobą, która triche zakłóciła zwyczajność moich urodzin, był mój brat, który obrał sobie za cel jedną z moich koleżanek i dręczył ją niemiłosiernie. Wszyscy oczywiście staraliśmy się go jakoś od niej odciągnąć, ale jak przystało na trzylatka uparcie robił swoje. Ale pamiętam, że mimo wszystko, ten dzień był dla mnie niezwykle udany. Zabawa z innymi i oderwanie się od szkoły i innych codzienności.

Moje pierwsze urodziny, które pamiętam nie były w sumie niczym szczególnym. Nie miałam nawet tortu, ponieważ jak byłam mała ich nie znosiłam, ale były babeczki a w nich świeczki, które zdmuchnęłam wraz z przyjaciółmi. Potem graliśmy w jaką to melodię, tak to leciało, kalambury i takie tam rzeczy. Jedyną osobą, która triche zakłóciła zwyczajność moich urodzin, był mój brat,...

Moje pierwsze zapamiętane urodziny były 28(!), wcześniej nikt nie pamiętał a ja z kolei się nie przypominałam .W dniu 28 urodzin wszyscy zrobili niespodziankę , był tort i pierwszy raz zdmuchiwałam świeczki.

Moje pierwsze zapamiętane urodziny były 28(!), wcześniej nikt nie pamiętał a ja z kolei się nie przypominałam .W dniu 28 urodzin wszyscy zrobili niespodziankę , był tort i pierwszy raz zdmuchiwałam świeczki.

Ja pamiętam wszystkie nasze przyjęcia. nie wiem które było pierwsze natomist pamiętam,że każde z nas a było nas czworo i czworo u wujka na tej samej działce, miało przyjęcie. Mama zawsze robiła torta, masę kruchych babeczek z kremem i galaretką, wafle i ciasto z owocami i galaretką. a i hit tamtych czasów czyli "przysmak świętokrzyski". Wszyscy się schodziliśmy plus babcia z dziadkiem i świętowaliśmy. dmuchaliśmy świeczki na torcie, oglądaliśmy bajki i bawiliśmy się świetnie do późna. zawsze później pozostawał armagedon zabawkowy ale mama nigdy nie narzekała a że było nas w sumie ośmioro to prawie co miesiąc gdzieś świętowaliśmy :). Mam nadzieję, że moje dzieci będą miały podobne miłe wspomnienia

Ja pamiętam wszystkie nasze przyjęcia. nie wiem które było pierwsze natomist pamiętam,że każde z nas a było nas czworo i czworo u wujka na tej samej działce, miało przyjęcie. Mama zawsze robiła torta, masę kruchych babeczek z kremem i galaretką, wafle i ciasto z owocami i galaretką. a i hit tamtych czasów czyli "przysmak świętokrzyski". Wszyscy się schodziliśmy plus babcia...

Pamiętam swoje 5 urodziny. Wspominam je bardzo dobrze. Był tort,prezenty i mnóstwo śmiechu. To co jeszcze kojarzy mi się z tyn dniem to niezwykły czas beztroski do którego wraca się teraz z sentymentem. Ucieszyły mnie otrzymane prezenty m.in zestaw plastikowych filiżanek, puzzle czy kaseta z bajką "Mała Syrenka" do słuchania do której też była dołączona książeczka,ale najbardziej podobało mi się to,że najbliżsi chcieli ze mną świętować ten szczególny dzień.

Pamiętam swoje 5 urodziny. Wspominam je bardzo dobrze. Był tort,prezenty i mnóstwo śmiechu. To co jeszcze kojarzy mi się z tyn dniem to niezwykły czas beztroski do którego wraca się teraz z sentymentem. Ucieszyły mnie otrzymane prezenty m.in zestaw plastikowych filiżanek, puzzle czy kaseta z bajką "Mała Syrenka" do słuchania do której też była dołączona książeczka,ale...

Z perspektywy lat trudno mi przypomnieć sobie, co z wczesnego dzieciństwa kojarzę dzięki własnej pamięci a co dzięki wspomnieniom rodziny. Moi najbliżsi nie szczędzili mi opowiadania najbardziej żenujących historii zaczynając zawsze od słów, „A pamiętasz jak miałaś trzy latka i …”
Moment, w którym rodzinne anegdoty ustępują miejsca realnym wspomnieniom to 4 urodziny. Jedne z najciekawszych urodzin w moim życiu, o czym może świadczyć pozostawiona na całe życie pamiątka w postaci złamanego nosa i niewyprostowanej do dziś przegrody nosowej.
Jak przystało na rezolutną i pełną młodzieńczego wigoru 4-latkę postanowiłam zaryzykować i zamiast obejść znajdujący się w pobliżu mojego domu 60-centymetrowy murek spróbowałam go przeskoczyć. Wzięłam, więc głęboki oddech, rozpędziłam się i zaczęłam biec. Mój sprinterski rozbieg zakończył się, kiedy zatrzymałam się twarzą na krawędzi muru. Jedyne, co potem pamiętam to smutek po tym, że mój ulubiony tort czekoladowy nie smakuje tak wyśmienicie, gdy nie czuje się jego zapachu z powodu opatrunków na nosie i krew na koszulce z Pikachu.
Być może SOR to nie najlepszy sposób na celebrowanie urodzin, ale zdecydowanie jeden z najbardziej spektakularnych. Warto też wspomnieć, że od tamtej pory dałam sobie całkowity spokój z bieganiem i wybrałam zdecydowanie mniej ryzykowne hobby, czyli czytanie. Dzięki Bogu przy użyciu książki zdecydowanie trudniej złamać sobie nos niż przy rozwiązanych sznurówkach.

Z perspektywy lat trudno mi przypomnieć sobie, co z wczesnego dzieciństwa kojarzę dzięki własnej pamięci a co dzięki wspomnieniom rodziny. Moi najbliżsi nie szczędzili mi opowiadania najbardziej żenujących historii zaczynając zawsze od słów, „A pamiętasz jak miałaś trzy latka i …”
Moment, w którym rodzinne anegdoty ustępują miejsca realnym wspomnieniom to 4 urodziny....

Opiszę historię, która wydarzyła się na moich szóstych urodzinach, mimo że pamiętam z nich tylko przebłyski, moja rodzina nie daje mi zapomnieć o pewnym incydencie, który miał na nich miejsce. Jak to na urodzinach, dużo gości, duży tort, ale wiadomo, że dzieci zawsze najbardziej zainteresowane są prezentami. Tak samo oczywiście było ze mną. Więc mała ja, pierwsze co rzuciłam się na prezenty. Dostałam lalki, książeczki i tym podobne rzeczy, które zwykle dostają takie małe dziewczynki. Od babci natomiast dostałam taką sukienkę prawie do ziemi, ponieważ wybierałam się na wesele do mojej cioci. Pamiętam, że była ona różowa i miała naprawdę dużo falbanek. Więc moja mama kazała mi ją od razu przymierzyć. Więc szczęśliwa poszłam się przebrać. Już ubrana w tą jakże piękną sukienkę, przeszłam się po pokoju, żeby się zaprezentować.
- Wyglądasz jak prawdziwa modelka - powiedziała wtedy moja babcia.
- Może kiedyś zostaniesz modelką, co? - skomentowała chyba moja ciocia.
A ja na to odparłam wielce obrażonym tonem:
- Nie będę, nie będę jeść papieru jak one.
Cała rodzina do dzisiaj się ze mnie śmieje. Jednak to prawda, że dzieci szybko przyswajają co inni mówią.

Opiszę historię, która wydarzyła się na moich szóstych urodzinach, mimo że pamiętam z nich tylko przebłyski, moja rodzina nie daje mi zapomnieć o pewnym incydencie, który miał na nich miejsce. Jak to na urodzinach, dużo gości, duży tort, ale wiadomo, że dzieci zawsze najbardziej zainteresowane są prezentami. Tak samo oczywiście było ze mną. Więc mała ja, pierwsze co...

Ja jakoś nie bardzo pamiętam moje urodziny we wczesnym dzieciństwie... Już lepiej zapamiętałam Mikołajki. Doskonale za to pamiętam moje jedenaste urodziny. Postanowiłam, że zorganizuje ognisko obok lasu, jakiś kilometr od mojego domu. Oczywiście przyszły wszystkie koleżanki, jednak na większość bardzo długo musieliśmy czekać. A dlaczego? Dlatego, że one wymyśliły, że przywiozą mi prezent w taczkach! :D Na zmianę pchały te taczki przez łąki. Nigdy nie zapomnę tego widoku! Prezent oczywiście był wspaniały, bo dostałam całą serię „Harry’ego Pottera” ze wspaniałą dedykacją od koleżanek na pierwszej stronie „Kamienia Filozoficznego”. To były niezapomniane urodziny :)

Ja jakoś nie bardzo pamiętam moje urodziny we wczesnym dzieciństwie... Już lepiej zapamiętałam Mikołajki. Doskonale za to pamiętam moje jedenaste urodziny. Postanowiłam, że zorganizuje ognisko obok lasu, jakiś kilometr od mojego domu. Oczywiście przyszły wszystkie koleżanki, jednak na większość bardzo długo musieliśmy czekać. A dlaczego? Dlatego, że one wymyśliły, że...

Moje urodziny wypadają 2 dni przed urodzinami mojej starszej siostry. Dzieli nas 5 lat, co w dzieciństwie było prawdziwą przepaścią rozwojową, jednak ze względu na bliskość dat, świętowałyśmy zawsze razem. Pierwsze przebłyski, które pamiętam wiążą się z tortem jedzonym przy biurku lub na kolanie (ci, którzy nie zmieścili się już przy blacie), przesiadywaniem na podłodze, włosami związanymi w dwa kucyki, eleganckimi spodniami w drobną kratkę i białymi koszulkami odsłaniającymi pępek. Dorośli byli w drugim pokoju, my jako dzieci wolałyśmy bawić się we własnym gronie. Były to pierwsze urodziny, które miały równoległą imprezę z koleżankami, więc moja siostra nie była zbyt zadowolona z mojej obecności, a dla mnie było to fascynujące – każde dziecko chce spędzać czasu ze znajomymi starszego rodzeństwa. Przy dmuchaniu świeczek na torcie obok dorosłego szampana na stole stał przygotowany mój pierwszy szampan dziecięcy - truskawkowy. W oczach odbijały się ogniki, goście bili brawo, nieco nierówny, najpiękniejszy, zrobiony przez mamę tort rozpływał się w ustach. Smakował owocami i prawdziwą, ubitą śmietaną. W „dużym pokoju” blokowego mieszkania mieściło się 17 osób. A najlepiej zapamiętany prezent dnia to puzzle z bajki dzwonnik z Notre Dame (dla mnie) i przegrana kaseta z przebojami Petera Andrew (dla mojej siostry od koleżanek). Nie była potrzebna restauracja, drogie prezenty, bez których dzisiaj wiele dzieci nie wyobraża sobie urodzin. Było cudownie tak, jak było.

Moje urodziny wypadają 2 dni przed urodzinami mojej starszej siostry. Dzieli nas 5 lat, co w dzieciństwie było prawdziwą przepaścią rozwojową, jednak ze względu na bliskość dat, świętowałyśmy zawsze razem. Pierwsze przebłyski, które pamiętam wiążą się z tortem jedzonym przy biurku lub na kolanie (ci, którzy nie zmieścili się już przy blacie), przesiadywaniem na podłodze,...

Kiedy tak myślę o moich poprzednich urodzinach to dochodzę do wniosku, że oprócz migawek, uczuć i kilku fotografii nie pamiętam praktycznie żadnych!
Zawsze był jakiś tort dla kolegów, którzy przecież przebywali u mnie prawie codziennie, więc dla mnie był to dzień jak co dzień. Później zrezygnowałam z dużych imprez i nastawiłam się na najbliższą rodzinę.
Wydaje mi się, że urodziny nigdy nie były dla mnie ważnym dniem.
Mile wspominam za to moje osiemnaste urodziny. Zaprosiłam całą swoją rodzinę i od rana z mamą przygotowywałyśmy smakołyki. Sałatki, ciasta, pieczonego kurczaka. Tak naprawdę to się liczyło w całej tej imprezie. Czas z rodzicami spędzony na szykowaniu. To mnie najbardziej cieszyło.
Po imprezie rodzinnej, już tak bardziej kameralnie, zabrałam swoje najbliższe koleżanki (dodam że było ich aż trzy) na kawę i dobre ciacho. Spędziłyśmy kilka godzin na plotkowaniu i śmianiu się. Typowe, dorosłe, babskie spotkanie. Zdjęcia z tego wypadu do dziś zdobią ściany w moim pokoju, a od tego momentu minęło przecież dziesięć lat.

Kiedy tak myślę o moich poprzednich urodzinach to dochodzę do wniosku, że oprócz migawek, uczuć i kilku fotografii nie pamiętam praktycznie żadnych!
Zawsze był jakiś tort dla kolegów, którzy przecież przebywali u mnie prawie codziennie, więc dla mnie był to dzień jak co dzień. Później zrezygnowałam z dużych imprez i nastawiłam się na najbliższą rodzinę.
Wydaje mi się, że...

Pamiętam moją imprezę urodzinową- zaprosiłam koleżanki z przedszkola, był tort, prezenty, zabawa, szaleństwo.
Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Kto to może być? Przecież wszyscy już są.
W progu stał mój kilka lat starszy sąsiad z prezentem.
Ale ja Cię nie zapraszałam! Powiedziałam.
Kacper był we mnie zakochany, nawet któregoś dnia oświadczył mi się pierścionkiem z kiosku z niebieskim delfinem- a ja nienawidzę niebieskiego! Unikałam go jak mogłam bo nie podzielałam jego uczuć.
Tak, czy siak kultura wymaga zaprosić gościa- szczególnie, że ma prezent, i to jaki! Książka- "Przygody Alladyna" w dodatku z dedykacją: "Dla Emilki od Muszkietera".
Jako, że był jedynym mężczyzną na imprezie musiałyśmy to wykorzystać i jak to kobietki trochę się nad nim poznęcałyśmy.

PS. Kacper teraz jest po ambitnych studiach, jest przystojny i umięśniony. Niestety kilka lat po imprezie wyprowadził się do Krakowa i jego uczucie wygasło :(.

PPS. Książka nadal lezy na mojej półce ;).

Pamiętam moją imprezę urodzinową- zaprosiłam koleżanki z przedszkola, był tort, prezenty, zabawa, szaleństwo.
Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Kto to może być? Przecież wszyscy już są.
W progu stał mój kilka lat starszy sąsiad z prezentem.
Ale ja Cię nie zapraszałam! Powiedziałam.
Kacper był we mnie zakochany, nawet któregoś dnia oświadczył mi się pierścionkiem z kiosku...