Nadszedł dzień rozwiązania konkursu!

Nagrody otrzymują:
Gudai
Rudzielec
Michał
WrongWorld
Dawid

Serdecznie gratulujemy. Skontaktujemy się w Wami przez serwis.

Nadszedł dzień rozwiązania konkursu!

Nagrody otrzymują:
Gudai
Rudzielec
Michał
WrongWorld
Dawid

Serdecznie gratulujemy. Skontaktujemy się w Wami przez serwis.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dziękujemy za wszystkie zgłoszenia. Laureatów ogłosimy w ciągu tygodnia.

Dziękujemy za wszystkie zgłoszenia. Laureatów ogłosimy w ciągu tygodnia.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Co dwie stopy, to nie jedna.
Bez swej pary jedna biedna.
Tu tak samo ma się rzecz,
dwie skarpety musisz mieć.
Rano wstawać - ciężka sprawa,
gorzej, gdy dręczy obawa,
że ciężki będzie poranek,
pełen zgryzot, przepychanek.
Ledwo wstaniesz lewą nogą,
już przybierasz minę srogą.
Kołdra ciepła, pokój nie,
gdzie więc są skarpety me?
Lewa grzecznie leży sobie,
kindersztuba to się zowie.
Prawa znikła mi gdzieś hen,
wściec mam się, czy przejść na zen?
Winą za obrót tej sprawy,
obarczam pantofel stary,
który wciąż chce bywać w świecie,
czy to zimą, czy to w lecie.
Sam wojaży nie uznaje,
z kompanem chce zwiedzać kraje.
I skarpeta jechać chce,
wpada w but i już w nim mknie.
Pomykają tak daleko,
za lasami i za rzeką.
Stopa ma niepocieszona,
przez chłód ranka podziębiona.
Ledwo kupię skarpet dwie,
jedna znowu w bucie mknie!
Czas pogadać z tym wałkoniem,
"Czy ja z Pana żarty stroję?
Sprowadzasz mi na złą drogę,
skarpety, dłużej nie mogę!"
Na to but cicho rzecze:
"Ja to robię ku uciesze,
swojej i skarpetek wielu,
bo, mój drogi przyjacielu,
one poznać chcą ten świat,
a u Ciebie to jest pat.
Tylko dom, praca i dom,
„Nudy!”, płaczą, „pomóż, Ziom!”
Więc porywam ich w ten świat,
bo poznałem go już szmat.
Ciebie też chętnie powiodę,
rzucaj korpo, ruszaj w drogę!"
Cóż, przekonał mnie ten but,
tropem skarpet idę znów.
Już zwiedziłam krajów wiele,
w każdym mieście przyjaciele.
Kto chce, niechaj się wnet skupi:
kłamstwem jest, że but jest głupi!

Co dwie stopy, to nie jedna.
Bez swej pary jedna biedna.
Tu tak samo ma się rzecz,
dwie skarpety musisz mieć.
Rano wstawać - ciężka sprawa,
gorzej, gdy dręczy obawa,
że ciężki będzie poranek,
pełen zgryzot, przepychanek.
Ledwo wstaniesz lewą nogą,
już przybierasz minę srogą.
Kołdra ciepła, pokój nie,
gdzie więc są skarpety me?
Lewa grzecznie leży sobie,
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dwa tygodnie temu, środa.
Dziewięć dni temu, poniedziałek.
Wczoraj.

Pamiętasz?

Ona pamięta. Patrzyła, jak on opuszcza szufladę razem z tą różową lafiryndą. Czekała cierpliwie, ale nie wrócił na noc – spędziła ją samotnie, choć otoczona przez inne, szczęśliwe pary. Pojawił się po paru dniach – jak gdyby nigdy nic. Jak gdyby ona nadal miała mu ufać i trwać w tym związku. A to nawet nie był pierwszy raz! Podjęła decyzję.

Teraz trzeba było tylko poczekać, aż zdecydujesz się na te luźne, beżowe spodnie. Do nich – wiadomo – białe trampki no i oczywiście para jasnych stopek. To był ten moment. Spędziła z nim cały dzień na mieście, było nawet przyjemnie. – Ale to nic nie zmienia – upomniała samą siebie. Nawet wspólna noc poza szufladą nie mogła wpłynąć na zmianę zdania pani S.

Rano nastała chwila prawdy. Ręce wpakowały małżeństwo do bębna i wcisnęły guzik. S. patrzyła, jak woda obmywa ich włókna, czuła jej ciepło. Zaczęła się kręcić. Obracała się szybciej i szybciej, a kiedy prędkość osiągnęła maksimum, ona była gotowa. Nie da sobą pomiatać, matka miała rację. – Żegnaj! – zdążyła jeszcze krzyknąć, nim dała się porwać wirowi zmian.

A pan S.? Cóż – po prostu częściej widuje się z lafiryndą. W końcu przy zgaszonym świetle tworzą idealną parę.

Dwa tygodnie temu, środa.
Dziewięć dni temu, poniedziałek.
Wczoraj.

Pamiętasz?

Ona pamięta. Patrzyła, jak on opuszcza szufladę razem z tą różową lafiryndą. Czekała cierpliwie, ale nie wrócił na noc – spędziła ją samotnie, choć otoczona przez inne, szczęśliwe pary. Pojawił się po paru dniach – jak gdyby nigdy nic. Jak gdyby ona nadal miała mu ufać i trwać w tym związku. A...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszystko zaczyna się kiedy skarpetki lądują w pralce. Zrozpaczone płaczą i wołają wniebogłosy. Wtedy słynny skarpetkowy magik wymawia zaklęcie i pozwala jednej skarpetce przedostać się na czas określony do raju,żeby odpoczęła od udeptywania,śmierdzących stóp i porzucenia,które następuje późnym wieczorem,gdy człowiek wróci zmęczony po pracy,bądź imprezie.My osądzamy pralki i złościmy się na nieszczęsne skarpetki nie zastanawiając się co One przeżywają każdego dnia. Każdy miałby dosyć ciągłego deptania, pośpiechu i wkładania butów idealnie dopasowanych do stopy które przy każdym kroku ocierają naszą delikatną skórą o powierzchnię buta.Zawsze MY jesteśmy na pierwszym miejscu.Pomyślmy o skarpetkach,które mają krótsze i cięższe życie,więc nie złośćmy się kiedy dostają możliwość odpoczęcia i zaznania wspaniałych momentów w swoim życiu. Nie możemy być egoistami.Nikt z nas nigdy nie pracował tak ciężko jak One.Dlatego sam jestem wdzięczny magikowi,ponieważ wypoczęta skarpetka to szczęśliwa skarpetka wspierająca własnego właściciela każdego dnia.

Wszystko zaczyna się kiedy skarpetki lądują w pralce. Zrozpaczone płaczą i wołają wniebogłosy. Wtedy słynny skarpetkowy magik wymawia zaklęcie i pozwala jednej skarpetce przedostać się na czas określony do raju,żeby odpoczęła od udeptywania,śmierdzących stóp i porzucenia,które następuje późnym wieczorem,gdy człowiek wróci zmęczony po pracy,bądź imprezie.My osądzamy pralki i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Ileż można być z kimś, kto wygląda dokładnie tak jak ty? Jak długo chciałbyś budzić się obok takiego samego misia, sówki czy króliczka? Ten sam grymas/uśmiech, splot, długość, rodzaj materiału, który dotykasz. To jak współżycie i macanie samego siebie, do cholery!
Tak dłużej być nie może…
-Ale.. O czym Ty mówisz? Przecież żyjemy tak od wieków! Nikt nigdy się nie sprzeciwił, a jeśli tak, to i o jednym i o drugim słuch ginie bardzo szybko.
-Nie wiem. Doskwiera mi to uczucie już od bardzo dawna. Nie widzisz jak one oglądają się za Tobą na ulicy? Nie widzisz tej iskry w oczkach między groszkami, a paskami? Te nieśmiałe spojrzenia po drugiej stronie chodnika. Tyle, że w jednej parze dwie amarantowe w kropki, a w drugiej dwie chabrowe w listki….
Te, które chcą żyć identycznie obok siebie, niech sobie będą! Ja się nie wtrącam. Ale dlaczego, my, odmienni, którzy mają pociąg do innej płci mamy cierpieć? Dlaczego mamy być skazywani na męczarnie? To już wolę być sam!
-Nawet tak nie mów… Wiesz, że ci co porwali się na odejście przepadają bez śladu za miastem.
-To wolę iść za miasto i tam znaleźć swoją pasującą połowę. Prawdziwą.
To jest nasza szansa, kotku. Nie chcesz spróbować? Nawet jeśli wiesz, że nic dobrego nas później nie czeka? No, dalej. Widziałem jak spoglądasz na tę piękną w gruszki spod piątki.
Możemy to zrobić dziś. Wyskoczymy z pociągu w drodze powrotnej z pracy. Nikt się nie zorientuje pod osłoną nocy. Zdążymy się oddalić bezpiecznie, tak żeby nasze żony nie miały problemu. Rozpoczniemy całkiem nowe życie! Im też damy szansę, stary!
-Oh, Włóczykiju. Co Ty ze mną robisz…. Wiedziałem, że ten wygląd będzie odbiegał od reszty społeczeństwa. Pomyślał Kot, wciskając guzik zatrzymujący pociąg na stacji.
Mamy czas do wieczora więc.... Gromada pojedynczych skarpet szybko wskoczyła z peronu do pociągu na kolejny dzień pracy.

-Ileż można być z kimś, kto wygląda dokładnie tak jak ty? Jak długo chciałbyś budzić się obok takiego samego misia, sówki czy króliczka? Ten sam grymas/uśmiech, splot, długość, rodzaj materiału, który dotykasz. To jak współżycie i macanie samego siebie, do cholery!
Tak dłużej być nie może…
-Ale.. O czym Ty mówisz? Przecież żyjemy tak od wieków! Nikt nigdy się nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Drogi Septimusie, czy mógłbyś mi wytłumaczyć, dlaczego projekt, który kazałem Ci przydzielić Hawkingowi, przyniósł rezultaty? Przypominam Ci tylko, że miałeś mu wyznaczyć badanie niemożliwe do zrealizowania, abyśmy mogli ośmieszyć i całkowicie wygasić iskrę nauki wśród naszego ludu. Miało to stanowić dowód, że wszystko co mogło, zostało już odkryte i zbadane, a naszemu światu pozostaje jedynie doskonalić się w dziedzinach sztuki.
- Z całym szacunkiem, Octaviusie, ale odwieczny problem pojawiania się trzeciej skarpetki w pralce był najbardziej abstrakcyjnym projektem, jaki mogłem wybrać. Nikt nie spodziewał się, że badania nad powielającym się praniem umożliwią odkrycie innego wymiaru.
- To wszystko jest absurdalne! Niby synchronizacja ruchów dwóch urządzeń piorących w dwóch rożnych światach miałaby otwierać portal?
- To nie do końca tak, po prostu zmienna określająca pozycję materii w piątym wymiarze ulega aberracji i obiekt ze świata Beta przenika do naszego.
- Tak czy inaczej, jeżeli senat się o tym dowie, to natychmiast każe rozpocząć badania, prawdopodobnie ucinając budżet sekcji harfy celtyckiej. Musimy wygasić temat, zanim spowoduje straty w naszej kulturze.
- W takim razie natychmiast wyślę wiadomość do siebie sprzed piętnastu lat, kiedy rozpoczynał, abym wyznaczył mu przeanalizowanie przyczyny upadania chleba masłem do dołu.
- Wyśmienicie! Mam tylko nadzieję, że i tej zagadki nie uda mu się rozwikłać.

- Drogi Septimusie, czy mógłbyś mi wytłumaczyć, dlaczego projekt, który kazałem Ci przydzielić Hawkingowi, przyniósł rezultaty? Przypominam Ci tylko, że miałeś mu wyznaczyć badanie niemożliwe do zrealizowania, abyśmy mogli ośmieszyć i całkowicie wygasić iskrę nauki wśród naszego ludu. Miało to stanowić dowód, że wszystko co mogło, zostało już odkryte i zbadane, a naszemu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Zenek? Zenek, gdzieś ty jest?! - zaczęłam się rozglądać zaraz po pobudce. Nigdzie go nie było. Zeskoczyłam z suszarki.
Muszę czym prędzej działać. Dlaczego tak często znika tylko jeden z pary? Postanowiłam dostać się do parku wodnego "Pralka" w ekspresowym tempie. Zaczęłam się rozglądać i od razu dostrzegłam rozlany na podłodze napój. Po chwili już byłam cała wykąpana w słodkiej, brązowej cieczy. Czekałam.
Minęło trochę czasu zanim panna Irena mnie dostrzegła. Gosposia wykrzykując wyrazy zażenowania podniosła mnie i zniosła prosto tam, gdzie chciałam się znaleźć.
Park wodny "Pralka" jak zwykle był zatłoczony. Wokół mnie wirowały różnorakie pary skarpetek. Po czasie dostrzegłam Zenka.
-U licha, gdzieś ty był?
- Kunegunda? Czy to ty? – krzyknęła druga część mojej pary.
-Zenek, ale się najadłam strachu przez ciebie!
- Ależ kochanie, nie trzeba było się martwić. Ja się tutaj świetnie bawię. – odrzekł.
- Słucham? Ja myślałam, że cię porwali albo zabili!
- A, gdzie tam! Kiedy Pralka przestała być czynna postanowiłem się schować, żeby mieć jeszcze więcej frajdy. Już mam dość bycia noszonym cały dzień na cudzych stopach, a potem porzucany w kąt. – tłumaczył Zenek. – Przerwy techniczne nie są najlepsze, jednak wolę spędzić tutaj resztę życia niż na stopach albo w szufladzie! Jeszcze bardziej pragnę, byś spędziła resztę życia ze mną. – zakończył.
A ja oczywiście musiałam odmówić. Od teraz wiedziałam, że za zanikanie nie jest odpowiedzialny park „Pralka", lecz właśnie my sami - skarpetki.

-Zenek? Zenek, gdzieś ty jest?! - zaczęłam się rozglądać zaraz po pobudce. Nigdzie go nie było. Zeskoczyłam z suszarki.
Muszę czym prędzej działać. Dlaczego tak często znika tylko jeden z pary? Postanowiłam dostać się do parku wodnego "Pralka" w ekspresowym tempie. Zaczęłam się rozglądać i od razu dostrzegłam rozlany na podłodze napój. Po chwili już byłam cała wykąpana w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, co się dzieje ze skarpetkami w pralce i dlaczego zawsze w kieszeniach spodni znajdujecie mnóstwo paprochów? Oto opowieść, która odpowie na wasze pytania:
Stali przed dość dużym, ciemnym otworem. Ktoś krzyknął:
-Wskakujemy na trzy! Raz…dwa…trzy!
Skoczyli, każdy mocno trzymał swojego partnera. Zaufali tym, którzy stamtąd wrócili. Nie tyle żywi, co nierozłączeni. Mówili, że w tym otworze nie czai się nic złego. Niewielu im uwierzyło, ale nikt nie miał wpływu na decyzję o praniu.
Kiedy znaleźli się w środku poczuli niesamowity smród. Gorszy, niż w butach. Nagle drzwiczki się zamknęły i zewsząd zaczęła napływać woda. Wśród panującej ciemności rozległ się głos:
-Tędy! Tu jest wyjście.
Kilka par zaczęło pełznąć w tamtym kierunku. Nagle coś świsnęło i mąż pani Kropkowej zniknął. W głębi rozległ się śmiech, z pewnością należał do tego samego ,,ktosia’’, który powiedział o wyjściu. Ukazał się chwilę później. Był to mały, kolorowy stworek z proszku do prania i płynu.
-Co zrobiłeś mojemu partnerowi?- zapytała pani Kropkowa płacząc.
Nie usłyszała odpowiedzi. Płakała jeszcze kilka minut, kiedy nagle usłyszała, że ktoś coś do niej mówi. Odwróciła się i zobaczyła kilka par jeansów intensywnie się w nią wpatrujących.
-Zobacz, co znaleźliśmy w naszych kieszeniach.- mówiąc to kilku z nich sięgnęło i położyło przed nią mnóstwo paprochów. Na kilku z nich rozpoznała kropki pokrywające jej męża…

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, co się dzieje ze skarpetkami w pralce i dlaczego zawsze w kieszeniach spodni znajdujecie mnóstwo paprochów? Oto opowieść, która odpowie na wasze pytania:
Stali przed dość dużym, ciemnym otworem. Ktoś krzyknął:
-Wskakujemy na trzy! Raz…dwa…trzy!
Skoczyli, każdy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- PADNIJMY NA KOLANA PRZED BOSKIM WYSŁAŃCEM!
Bach!
James był zachwycony. Lubił miewać realistyczne sny, szczególnie po libacjach z kumplami z pracy. Ten był na tyle realistyczny, że wręcz czuł ściekający mu po plecach pot. Rozejrzał się z ciekawości po otoczeniu, skupiając jedynie na moment wzrok na profilu Sfinksa, by po chwili powrócić do postaci stojącej przed nim.
- O WIELKI, CZEGO SOBIE ŻYCZYSZ?!
Żona James'a właśnie kupiła absolutną nowość na rynku - pralkę. Zużyła na to wszystkie pieniądze, jakie zdołał odłożyć na alkohol z wyższej półki.
- Eee przepraszam, czy klątwy kwalifikują się do życzeń?
Mimo, że James mówił po angielsku, kapłan zrozumiał go. W końcu to był sen.
- O WSZECHPOTĘŻNY, JESTEŚ... WSZECHPOTĘŻNY!
James chciał pochwalić się przed kumplami, że nawet w czasach prohibicji można być 'kimś' i nie pić 'byle czego', ale nie - ona musiała mieć pralkę. Przecież do tej pory prała wszystko w rękach i jakoś dawała sobie radę.
Odchrząknął, wczuł się w rolę i wrzasnął:
- NIECH WSZYSTKIE TE DIABELNE MASZYNY ZŻERAJĄ PRANIE WSZYSTKIM DURNYM BABOM!
W tłumie niewolników stojących za kapłanem nastąpiło nieznaczne poruszenie wywołane niezrozumieniem, wymieszanym z obawą przed gniewem wysłannika. James zarumienił się lekko ze wstydu.
- Przepraszam, bardzo przepraszam, spróbuję jeszcze raz.
Zastanowił się, pomamrotał chwilę pod nosem i wrzasnął po raz drugi:
- OBY WSZYSTKIE PRALKI NA ŚWIECIE ZŻERAŁY SKARPETKI W PRANIACH ROBIONYCH PRZEZ WREDNE ŻONY!

- PADNIJMY NA KOLANA PRZED BOSKIM WYSŁAŃCEM!
Bach!
James był zachwycony. Lubił miewać realistyczne sny, szczególnie po libacjach z kumplami z pracy. Ten był na tyle realistyczny, że wręcz czuł ściekający mu po plecach pot. Rozejrzał się z ciekawości po otoczeniu, skupiając jedynie na moment wzrok na profilu Sfinksa, by po chwili powrócić do postaci stojącej przed nim.
- O...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej