Mój największy akt desperacji, a zarazem jedna z najfajniejszych chwil w moim życiu wiążę się ze studniówką. A mianowicie, pierwszy partner którego zaprosiłam na nią mi odmówił. Nie wiedząc, kogo mogłabym zaprosić jako moją osobę towarzyszącą, poprosiłam moją koleżankę o pomoc. Wyniku czego moim towarzyszem na studniówce, był facet, którego pierwszy raz widziałam na oczy. Nie żałuję, najlepsza impreza życia.

Mój największy akt desperacji, a zarazem jedna z najfajniejszych chwil w moim życiu wiążę się ze studniówką. A mianowicie, pierwszy partner którego zaprosiłam na nią mi odmówił. Nie wiedząc, kogo mogłabym zaprosić jako moją osobę towarzyszącą, poprosiłam moją koleżankę o pomoc. Wyniku czego moim towarzyszem na studniówce, był facet, którego pierwszy raz widziałam na oczy....

Pamiętam mój akt desperacji w 2 klasie gimnazjum. Przez cały rok szkolny unikałam zajęć artystycznych jak ognia. Pani nigdy nie rozumiała co chciałam przekazać danym obrazkiem i ogólnie nie dogadywałyśmy się zbyt dobrze. Nadszedł czas klasyfikacji, wiedziałam, że muszę mieć jak najlepszą ocenę z tego przedmiotu, ponieważ stopnie "przepisywano" na świadectwo z 3 klasy. A przecież każdemu zależy, na skończeniu gimnazjum z jak najwyższym wynikiem. Tak mi głupio, gdy przypomnę sobie jak stałam przed panią i wręcz błagałam na kolanach: "Proszę, czy mogłabym mieć 6, mogę zrobić jakieś prace dodatkowe?". Z jednej strony nienawidziłam tej kobiety, a z drugiej modliłam się, by dała mi szansę. Kiedy teraz o tym myślę, wydaje się to idiotyczne, ale wtedy byłam tak zdesperowana, by mieć dobrą ocenę, że nawet jeśli musiałabym tańczyć Krakowiaka przed całą szkołą, to bez dwóch zdań zrobiłabym to.

Pamiętam mój akt desperacji w 2 klasie gimnazjum. Przez cały rok szkolny unikałam zajęć artystycznych jak ognia. Pani nigdy nie rozumiała co chciałam przekazać danym obrazkiem i ogólnie nie dogadywałyśmy się zbyt dobrze. Nadszedł czas klasyfikacji, wiedziałam, że muszę mieć jak najlepszą ocenę z tego przedmiotu, ponieważ stopnie "przepisywano" na świadectwo z 3 klasy. A...

Mając 19 lat wyprowadziłam się z domu do mojego rok starszego chłopaka. Po miesiącu szukania pracy w małej miejscowości, postanowiliśmy rzucić się na głęboką wodę i przeprowadzić się do miasta wojewódzkiego. Co w tym szalonego? Nie mieliśmy pracy, oszczędności, nie byliśmy nawet umówieni na żadną rozmowę kwalifikacyjną, wszyscy pukali się w głowę, gdy z wszystkimi swoimi rzeczami jechaliśmy podpisać umowę wynajmu mieszkania. Łatwo nie było, ale po dwóch tygodniach pracę znalazł, obecnie już od kilku lat, mąż, a tydzień później ja. Z czasem zmieniliśmy mieszkanie na większe, pracę zmienialiśmy wielokrotnie, by obecnie wychowywać synka we własnym mieszkaniu, które również było kupowane na szybko, gdy mieliśmy ostatnią szansę wzięcia kredytu na dobrych warunkach - dokumenty składane dzień przed sylwestrem mówią same za siebie 😁 Czasem warto zaryzykować, rzucić wszystko na jedną kartę i zyskać wiele więcej :)

Mając 19 lat wyprowadziłam się z domu do mojego rok starszego chłopaka. Po miesiącu szukania pracy w małej miejscowości, postanowiliśmy rzucić się na głęboką wodę i przeprowadzić się do miasta wojewódzkiego. Co w tym szalonego? Nie mieliśmy pracy, oszczędności, nie byliśmy nawet umówieni na żadną rozmowę kwalifikacyjną, wszyscy pukali się w głowę, gdy z wszystkimi swoimi...

Pamietam, że po dodatkowych zajęciach w liceum chciałam wracać do domu, jednak już uciekły mi wszystkie autobusy. Byłam wściekła, bo nie posiadałam prawa jazdy i nie miałam jak wrócić. Niestety rodzina również nie dałaby rady po mnie przyjechać. Siedziałam na schodach mówiąc mojej mamie przez telefon, że nie wiem co teraz zrobię, pewnie na piechotę zajdę za jakaś godzinę lub dwie. Usłyszała to akurat znajoma z klasy, z którą nie bardzo się lubiłyśmy. Jej słowa mnie po prostu zdziwiły, ponieważ zaproponowała mi, że może mnie podwieźć, bo i tak mieszkam po drodze. Byłam tak strasznie zdziwiona i stoczyłam prawdziwą batalię w środku. Z jednej strony perspektywa spędzenia z nią czasu podczas podróży po prostu mnie załamywała, ale wiedziałam, że nie mam innego wyboru, chyba że chcę nocować w szkole albo wracać spory kawał na piechotę. Pokonałam swoją niechęć i przyjęłam jej ofertę. Oczywiście podróż minęła nam w grobowej atmosferze, rozmowa się nie kleiła, a jedna odpowiadała drugiej na jakiekolwiek pytania od niechcenia. Jakoś udało się wytrzymać, z radością wysiadłam z jej samochodu i podziękowałam. Jednak od tamtej pory zawsze pilnowałam czasu i nawet wcześniej wychodziłam, żeby nie być w podobnej sytuacji i na łasce osoby, z którą niezbyt się dogaduję.

Pamietam, że po dodatkowych zajęciach w liceum chciałam wracać do domu, jednak już uciekły mi wszystkie autobusy. Byłam wściekła, bo nie posiadałam prawa jazdy i nie miałam jak wrócić. Niestety rodzina również nie dałaby rady po mnie przyjechać. Siedziałam na schodach mówiąc mojej mamie przez telefon, że nie wiem co teraz zrobię, pewnie na piechotę zajdę za jakaś godzinę...

Surogatka[bookLink]4819965|Surogatka[/bookLink]

Surogatka[bookLink]4819965|Surogatka[/bookLink]

 [bookCover]4819965|Surogatka[/bookCover]