- Nie poradzimy sobie same w dodatku bez pieniędzy. – Irka była najbardziej pesymistycznie nastawiona do świata.
- Musimy jakoś zarobić te pieniądze. – Helena, jak przystało na dziewczynę ze wsi nigdy niczego się nie bała. Była odważna i ślepo dążyła do wyznaczonego celu.
- Tylko jak. Jesteśmy różne jak Kubuś Puchatek, Calineczka i Myszka Miki. –Zocha była z nich najmłodsza. Jej sposobem radzenia sobie ze stresem było czytanie bajek.
Dziewczyny dłuższą chwilę siedziały w milczeniu. Każda z nich próbowała wymyślić co studentka architektury, tancerka kabaretowa i dziewczyna ze wsi mogłyby robić wspólnie.
- Otwórzmy pralnie. Teraz tak wielu ludzi nie radzi sobie z domowymi obowiązkami.
- Ale nie mają też pieniędzy a poza tym my z Irką nie potrafimy tego robić.
- To może malutka szkoła tańca. Widziałam jak wiele dzieci aż pali się do tego, aby zostać profesjonalnymi tancerzami.
- To fajny pomysł. Tylko znowu odpada.
Irka milczała. Nie mogła wymyślić niczego sensownego.
- Wiem… - Helenka wybuchła nagle. – Otwórzmy kasyno.
Koleżanki popatrzyły na nią jakby urwała się z choinki.
- Nie żartuję dziewczyny. Ja mogłabym być kelnerką. Usługiwałabym bogatym Niemcom i Rosjanom, bo to oni stanowiliby naszą główną grupę docelową. Mam doświadczenie, bo przed wojną pomagałam mamie w barze. Irenka byłaby tancerką i zabawiałaby gości kabaretowymi występami a Zośka liczyłaby pieniądze, wypłacała żetony i późniejsze wygrane. Mówię wam to musi się udać.
Dziewczyny popatrzyły na siebie z nadzieją.

- Nie poradzimy sobie same w dodatku bez pieniędzy. – Irka była najbardziej pesymistycznie nastawiona do świata.
- Musimy jakoś zarobić te pieniądze. – Helena, jak przystało na dziewczynę ze wsi nigdy niczego się nie bała. Była odważna i ślepo dążyła do wyznaczonego celu.
- Tylko jak. Jesteśmy różne jak Kubuś Puchatek, Calineczka i Myszka Miki. –Zocha była z nich...

Z: Jakoś musimy zorganizować życie, wiele się zawaliło, wszystkie wiele straciłyśmy. Ale nam się udało i żyjemy wiec to doceńmy.
I: Tylko co mogłybyśmy teraz robić?
H: wiecie co ja zawsze marzyłam o własnej knajpce, gdzie będzie można dobrze zjeść.
I: a wieczorem, wracając z pracy napić się piwa. To jest świetny pomysł.
Z: Natomiast obok mogłybyśmy wydzielić niewielkie pomieszczenie na bibliotekę. U mnie na uczelni, kiedy Studiowałam wprost zakochałam się w swojej bibliotece. Spędziłam tam każdą wolną chwilę i marzyłam o założeniu takiej właśnie u siebie.
H: To świetny pomysł. Każda z nas będzie miała swój kawałek interesu, co w całości da nam ciekawe rozwiązanie dla każdego. Na początek możemy zacząć w mojej gospodzie, jest sporo miejsca wiec nie powinno być problemów z pomieszczeniem wszystkiego. Szczególnie, że kuchnia jest ogromna!
I: Zapowiada się ciekawie.
Z: Zawsze marzyłam o czymś wspólnym, co pozwoli nam pracować i przyjemnie spędzać czas.
H: Mam nadzieje, ze to się sprawdzi!
Z i I: Ja też!

Z: Jakoś musimy zorganizować życie, wiele się zawaliło, wszystkie wiele straciłyśmy. Ale nam się udało i żyjemy wiec to doceńmy.
I: Tylko co mogłybyśmy teraz robić?
H: wiecie co ja zawsze marzyłam o własnej knajpce, gdzie będzie można dobrze zjeść.
I: a wieczorem, wracając z pracy napić się piwa. To jest świetny pomysł.
Z: Natomiast obok mogłybyśmy wydzielić niewielkie...

- Z czegoś trzeba żyć!- rzuciła, jak zawsze praktyczna Helenka- Nie ma co się rozwodzić i kombinować!
- Racja. Co jednak mamy zrobić? Jesteśmy trójką kobiet! Nie mamy tyle siły ile mają mężczyźni! Wszyscy będą mówić, że nasze miejsce jest w domu przy dzieciach!- żachnęła się Zośka.
- Faceci są zawsze tacy sami!- zgodziła się Irenka, która miała największe doświadczenie w temacie- Tylko jeść, spać i oglądać się za babami!- także udała oburzoną.
- Dokładnie! Tutaj właśnie ich mamy!- wystrzeliła Helenka a pozostałe dziewczyny spojrzały na nią pytająco- Przecież to wszystko można połączyć! Ludzie teraz potrzebują mieszkań a nie wszyscy wiedzą gdzie chcą zamieszkać!- dalej patrzyły na nią bez zrozumienia, ponagliły ją gestami, aby kontynuowała.
- Założymy gospodę!- dziewczyny najpierw milczały, ale potem parsknęły śmiechem. Helenka nie miała zamiaru dać się zbyć tak szybko- Nazwijcie to jak chcecie! Miejsce do spania, z jedzeniem i obsługą! Ja mogę zając się gotowaniem i sprzątaniem, Zośka zajmie się finansami. A ty zajmiesz się mężczyznami!- spojrzała zawadiacko na Irenkę. Dziewczyny spojrzały na siebie porozumiewawczo.
- A skąd weźmiemy budynek?- spytała trzeźwo Zośka.
- Jest takie opuszczone miejsce, zaraz przed miastem…- zaczęła Helenka. Mówiła jak natchniona, los zaczął uśmiechać się do przyjaciółek.

- Z czegoś trzeba żyć!- rzuciła, jak zawsze praktyczna Helenka- Nie ma co się rozwodzić i kombinować!
- Racja. Co jednak mamy zrobić? Jesteśmy trójką kobiet! Nie mamy tyle siły ile mają mężczyźni! Wszyscy będą mówić, że nasze miejsce jest w domu przy dzieciach!- żachnęła się Zośka.
- Faceci są zawsze tacy sami!- zgodziła się Irenka, która miała największe doświadczenie w...

Helena: Dziewczyny, musimy połączyć siły i założyć wspólny biznes! Będziemy
jak Spice Girls.
Irenka: Oj, nie nie nie... Chyba nie chcesz założyć muzycznego tria? Ja
odpadam, nie chcę żeby pod moim domem czaiło się jakieś paparazzi i
pstrykało fotki z drzewa, gdy siedzę na kibelku...
Zośka: Poza tym to niepewny biznes... dziś jesteś Ty, a jutro piszą o
jakichś Kardashianach...
Helena: Dziewczyny ja nie myślałam o branży muzycznej!!! Raczej o...
Irenka:Tylko pamiętaj, że gdzie kucharek sześć...
Zośka: Ale Ireno nas jest tylko trzy... a nie sześć. Może by warto
spróbować...
Helena: O nie nie Zosiu... Kto by sprzątał cały ten bałagan po naszych
kulinarnych eksperymentach??
Irenka: Heleno!! To jest genialny pomysł. Zostańmy trzyścicielkami!!
Helena i Zośka razem: CZYM????????????
Irenka: Nooo... trzyścicielkami. Jest nas trzy? Jest... Sprzątać trzeba
wszędzie i po wszystkim. Z naszą energią i zapałem poradzimy sobie
z każdym burdelem.
Helena: Ja się zgadzam! Porządek rzecz święta. Zostaniemy więc jak to
powiedziała Irena TRZYŚCICIELKAMI.
Zośka: Nie szkodzi spróbować. Takich sześciu jak nas trzech to nie ma ani
jednej! O ile biznes się uda to...wyczyścimy i niejedno konto ;)

Helena: Dziewczyny, musimy połączyć siły i założyć wspólny biznes! Będziemy
jak Spice Girls.
Irenka: Oj, nie nie nie... Chyba nie chcesz założyć muzycznego tria? Ja
odpadam, nie chcę żeby pod moim domem czaiło się jakieś paparazzi i
pstrykało fotki z drzewa, gdy siedzę na kibelku...
Zośka: Poza tym to niepewny biznes... dziś jesteś Ty, a jutro...

- Helenko jestem już taka zmęczona, dlaczego życie nie może być chociaż trochę łatwiejsze? Dlaczego ciągle musi być pod górę?
Ciągle kogoś tracimy. Jestem sama jak palec. Ledwo co się pozbieram i stanę na własne nogi to znowu upadam! Przecież to nie jest normalne zaszlochała Irenka.
- Kochana, nikomu nie jest łatwo. Wszystko się rozpada ale trzeba żyć dalej, nie jesteś sama masz mnie i Zosię.
Możesz zająć się sobą, już zapomniałaś jak świetnie tańczysz? Nie dramatyzuj, tancerka i jeszcze aktorka w sam raz do teatru! Teatr! Zabrzmiał z kąta mocny głos Zosi. Siedziała na ogromnym fotelu z nosem wsadzonym w gazetę.
Architektura jest jej całym światem, więc czytała każdy artykuł, który był jej poświęcony.
No może nie teatr, ale to miejsce nazwiemy "Inny świat".
- Że co? Krzyknęły równocześnie Helena i Irka.
- Nie tylko Helenie jest źle, większość ludzi straciło rodziny, a to idzie w parze z utratą chęci do życia. Smutek jak gąbka wsysa wszystko co było piękne. Stwórzmy coś własnego, ale dla wszystkich.
- Ale ja nic nie potrafię, jestem gruba i brzydka, całe życie mieszkałam na wsi! Oznajmiła Helenka.
Zosia nikogo nie słuchając rzuciła gazetę w kąt i na ogromnej kartce papieru rozpisała plan.
"INNY ŚWIAT- od świtu do nocy tworzymy dla Was piękno"
Pon: Pokaz tańca, następnie nauka tańca dla par.
Wt: Przedstawienie kukiełkowe, nauka rysunku.
Śr: Kącik poetycki, poczęstunek, kolacja dla zakochanych.
Czw: Gimnastyka dla amatorów.
Piątek: Kabarety.
-To musi się udać krzyknęła Zosia. Dom kultury.

- Helenko jestem już taka zmęczona, dlaczego życie nie może być chociaż trochę łatwiejsze? Dlaczego ciągle musi być pod górę?
Ciągle kogoś tracimy. Jestem sama jak palec. Ledwo co się pozbieram i stanę na własne nogi to znowu upadam! Przecież to nie jest normalne zaszlochała Irenka.
- Kochana, nikomu nie jest łatwo. Wszystko się rozpada ale trzeba żyć dalej, nie jesteś...

- Dziewczyny, dzisiaj mamy małą ucztę! - radośnie powiedziała Helenka podając do cienkiej zbożowej placek z jabłkami.
- O rany! Skąd mamy ciasto? - Spytała Irenka wyciągając szczuplutką dłoń po kawałeczek i dodała - Nie mogę uwierzyć, że przed wojną sobie odmawiałam takich smakołyków, żeby nie wyglądać jak tańczący słoń w cyrku!
Zosia, najrezolutniejsza wśród przyjaciółek wyglądała na nieco strapioną.
- Helenko, czy możemy sobie na to pozwolić? Ciągle musimy sobie wszystkiego odmawiać...
- Nic się nie martw - przerwała jej Helenka.-Na targu spotkałam naszą dawną sąsiadkę ze wsi, dała mi parę jajek, a jabłka nazbierałam w ogrodzie tego opuszczonego domu. To przecież nie grzech, tam nikogo nie było, kto mógłby je zerwać...
Irenka rozkoszując się smakołykiem rozmarzonym tonem rzekła:
- To ciasto smakuje jak w tej kawiarence, gdzie byłam na spotkaniu z Andrzejem... dawno temu. Ależ on był przystojny! Później już tam bywali tylko niemieccy żołnierze. To było takie miłe miejsce.
- Pamiętam! - zaszczebiotała Zośka, zapominając na chwilę o swoich rozterkach.- Przed wojną chodziliśmy tam na ciastka z bitą śmietaną.
- Nigdy nie byłam w takim miejscu - zasmuciła się Helenka. - Wiecie, na wsi to tylko kopanie ziemniaków i pasanie krów. A teraz to już nawet nie ma takich miejsc.
Irenka rzuciła szybko - Więc stwórzmy takie!
Irena zawsze była marzycielką, wymyślała sobie niestworzone cele, ale jakimś cudownym trafem, a także za sprawą jej uporu, zawsze udawało jej się te cele osiągać. W dodatku miała prawdziwy zmysł artystyczny. Nie tylko w tańcu się sprawdzała, ale także dekorując ich skromne mieszkanko w taki sposób, że wyglądał on przytulnie i gustownie, choć niewiele miały dobytku.
O dziwo Zosienka też zapaliła się do pomysłu. - Świetny pomysł, urządzenie małej kawiarenki nie byłoby dla mnie trudnym wyzwaniem. Talent Helenki też się nie zmarnuje, a Ciebie, Irenko, ludzie kochają od pierwszego wejrzenia, nie opędzimy się od klientów!

- Dziewczyny, dzisiaj mamy małą ucztę! - radośnie powiedziała Helenka podając do cienkiej zbożowej placek z jabłkami.
- O rany! Skąd mamy ciasto? - Spytała Irenka wyciągając szczuplutką dłoń po kawałeczek i dodała - Nie mogę uwierzyć, że przed wojną sobie odmawiałam takich smakołyków, żeby nie wyglądać jak tańczący słoń w cyrku!
Zosia, najrezolutniejsza wśród przyjaciółek...

- Irenka, ty jesteś świetną tancerką. Na pewno poradzisz sobie w tym nowym świecie spragnionym rozrywki, by zapomnieć te smutne czasy. Powiedziała cicho Helena.
- Głupoty pleciesz. Odpowiedziała Zosia. I uśmiechnęła się do przyjaciółki
- Nie, ty Zosiu jesteś młodą pełną nowych pomysłów architektką. Będziesz potrzebna by odbudować miasta z dzisiejszych ruin. Helenka spuściła głowę, los połączył ją z tymi dziewczynami chyba by zrobić sobie z niej żart jak miała się z nimi równać. Była zwykłą dziewczyną z małej wsi nie miała żadnych perspektyw.- Ja nic nie potrafię.
Zosia z Ireną popatrzyły na siebie i przytuliły mocno przyjaciółkę.
- Oj Helka przestań się nad sobą użalać. Burknęła Zośka -Przetrwałyśmy bo trzymałyśmy się razem wszystkie trzy i tak zostanie.
- Zosia ma rację. Ty jesteś tu bo nas połączyłaś twój upór, determinacja i wytrzymałość zdobyta podczas życia na wsi doprowadziła nas do tego miejsca same byśmy sobie nie poradziły. Wychuchane panienki z bogatych domów ty pokazałaś nam że wszytko można wytrzymać.
- Oj dziewczyny. Hela odwzajemniła uścisk dziewczyn.
- A ja mam pomysł na mały biznesik. Zaszczebiotała Irena
- Jaki? Wypowiadając to jedno głośnie dziewczyny popatrzyły na nią.
- To miasto potrzebuję nowego bakcyla by podnieść się z ruin. Potrzebuje rozrywki, piękna i rozkoszy w podniebieniach aby znów cieszyć się życiem, a my mu to damy.
- Ale jak? Spytała Helena
- No jasne dobrze mówisz. odpowiedziała Zosia -Znajdziemy lokal i ja go odbuduje i zaprojektuje.
- Ja zadbam o piękną muzykę i zabawianie gości tańcem.
- To ja będę gotować najlepsze dania. Dopowiedziała Hela podniesiona na duchu po słowach dziewczyn.
- Oczywiście. To jest plan.
- Nie to jest początek nowego życia. Odpowiedziała Hela
Dziewczyny przyklepały nowe postanowienie. I słysząc z dala muzykę niosącą w przestrzeń nowe nadzieje zaczęły tańczyć śmiejąc się tak jak nie robiły tego już bardzo dawna.

- Irenka, ty jesteś świetną tancerką. Na pewno poradzisz sobie w tym nowym świecie spragnionym rozrywki, by zapomnieć te smutne czasy. Powiedziała cicho Helena.
- Głupoty pleciesz. Odpowiedziała Zosia. I uśmiechnęła się do przyjaciółki
- Nie, ty Zosiu jesteś młodą pełną nowych pomysłów architektką. Będziesz potrzebna by odbudować miasta z dzisiejszych ruin. Helenka...

- Nie wiem co będzie trudniejsze - odbudowa Warszawy, czy naszego życia. - zastanawiała się Zośka, studiując książkę z architektury.
- Też nie wiem, ale nie zamierzam czekać aż do mojego życia, niczym do Warszawy wjadą ciężkie roboty budowlane. Chcę w końcu sama zadecydować i muszę zrobić to teraz. Razem musimy! - powiedziała Helenka.
- Świetnie, to może ja wam do tych rozmyślań zatańczę? Bo co innego mogę robić? - półżartem, półserio zawtórowała koleżankom Irenka - przedwojenna tancerka kabaretowa.
Dziewczyny różniły się posiadaną wiedzą, zainteresowaniami i umiejętnościami. Łączyła je jednak wielka przyjaźń, wspólne przeżycia i nadzieja na lepsze jutro.
- Tyle razem przeszłyśmy - zaczęła Zośka odkładając na bok książkę. - Może powinnyśmy coś wspólnie przedsięwziąć. Jakiś biznes, firma, coś, co pozwoli nam stanąć na nogi. Nie tylko finansowo, ale na nowo obudzi w nas pasję do życia! Myślałam nawet o małej gastronomii, ale pewnie powstanie ich teraz na pęczki. Po ciężkim okresie wojny, to zrozumiałe, ale... Sama nie wiem. - zastanawiała się.
- ... ale, żeby żyć nie wystarczy tylko jeść! - uśmiechnęła się konspiracyjnie Irenka. - Przynajmniej już nie, kiedy wojna i najgorszy głód są już za nami. Myślę, że ludziom potrzeba teraz... hmm... - przeciągała słowa i zaczęła robić obroty po pokoju.
- ... potrzeba miłości! - podsumowała Helenka. - To jest to! Dziewczyny, otwórzmy... stwórzmy... biuro... - jej wzrok przesuwał się po twarzach przyjaciółek.
- Biuro matrymonialne! - krzyknęły wszystkie trzy równocześnie.
W tym trudnym, powojennym okresie ludziom faktycznie brakowało miłości. Wiele osób straciło bezpowrotnie swoje drugie połówki, nie wiedziało, jak znów zacząć żyć i w tym nowym świecie ponownie obdarzyć kogoś miłością.
Irenka, Zośka i Helenka otworzyły w centrum Warszawy małe biuro z usługami matrymonialnymi. Jednak ilość osób, chcących skorzystać z oferty przerosła ich najśmielsze oczekiwania i ku swemu wielkiemu zaskoczeniu i zachwycie - zdecydowały się na otworzenie kilku mniejszych filii w różnych punktach miasta. To był strzał w dziesiątkę! Można powiedzieć, że miłość w starciu z trudnymi czasami wygrała. Była konieczna i niezbędna, niczym romans w mrocznym kryminale.

- Nie wiem co będzie trudniejsze - odbudowa Warszawy, czy naszego życia. - zastanawiała się Zośka, studiując książkę z architektury.
- Też nie wiem, ale nie zamierzam czekać aż do mojego życia, niczym do Warszawy wjadą ciężkie roboty budowlane. Chcę w końcu sama zadecydować i muszę zrobić to teraz. Razem musimy! - powiedziała Helenka.
- Świetnie, to może ja wam do tych...

Zbliżał się wieczór. Trzy przyjaciółki siedziały w domu Zośki i zajadały upieczoną przez Helenkę szarlotkę. W ciszy każda z nich wspominała swoje dawne życie i myślała o tym, co będzie dalej. Nagle ciszę przerwała Irena: -Hej dziewczyny! Pamiętacie jak kiedyś obiecałyśmy sobie, że wspólnie będziemy prowadzić bistro?
-Tak. I co w związku z tym?- zapytała Zośka. Każdy kiedyś miał jakieś dziecięce marzenia.
- Pomyślałam, że właśnie teraz mogłybyśmy je zrealizować. Co wy na to?
- Teraz. Niby jak?-zapytała wyrwana z zamyślenia Helenka.
- Zwariowałaś. Przecież my nic nie mamy?- zawtórowała jej Zośka.
- Ej dziewczyny więcej optymizmu. Najważniejsze jest to, że mamy siebie. Reszta się jakoś ułoży.
-Tak. Ciekawe jak? Żeby otworzyć bistro trzeba mieć lokal. Lokal trzeba będzie wyremontować. Poza tym ktoś musiałby gotować i zarządzać lokalem. Pomyślałaś o tym?- zapytała Zośka.
-No pewnie!- zawołała a Irena. Możemy urządzić bistro u mnie. Ty zajmiesz się remontem. Pomogą Ci koledzy z roku. Helka będzie gotować, przecież robi to świetnie. A ja mogłabym występować. No same pomyślcie kabaret w lokalu to było by coś. No to jak wchodzicie w to?
- Czy ja wiem?- zapytała Helena.
- Oj przestańcie marudzić. Nic nie tracimy. Możemy jedynie zyskać, realizację marzeń i nowe życie. To jak będzie?
- Dobra wchodzimy w to!- dziewczyny odpowiedziały chóralnie.
- I to rozumiem. Zobaczcie dziewczyny wszystko będzie dobrze.
I tak oto trzy przyjaciółki z nadzieją patrzyły w przyszłość i planowały wspólny biznes.

Zbliżał się wieczór. Trzy przyjaciółki siedziały w domu Zośki i zajadały upieczoną przez Helenkę szarlotkę. W ciszy każda z nich wspominała swoje dawne życie i myślała o tym, co będzie dalej. Nagle ciszę przerwała Irena: -Hej dziewczyny! Pamiętacie jak kiedyś obiecałyśmy sobie, że wspólnie będziemy prowadzić bistro?
-Tak. I co w związku z tym?- zapytała Zośka. Każdy kiedyś...