Czyta Krystyna Czubówna
Młody osobnik płci męskiej wyrusza w podróż przed świtem. Nisko zawieszony księżyc jest obiektem nawoływań budzących się do życia tramwajów. Ich wycie zwiastuje początek kolejnego dnia w bezkresie miejskiej dżungli. Osobnik zajmuje miejsce siedzące w jednym z pojazdów, nie traci jednak czujności. Ściany wehikułu dają tylko pozorne poczucie bezpieczeństwa. Osobnik wie,że chwila nieuwagi doprowadzić może do ataku ze strony starszych w stadzie. W tramwajowej hierarchii jednostki leciwe i schorowane mają podyktowane normami moralnymi pierwszeństwo do miejsc siedzących, o czym pamiętać muszą nawet samce alfa.
Plastikowy druczek noszony w portfelu chroni go przed kolejnym, pozornie skrzydlatym zagrożeniem. To miejskie sępy, padlinożercy, zwani również kanarami. Polują z reguły parami. Aktywni szczególnie wraz z końcem miesiąca. Osobnik któremu karta padnie trupem, jest narażony na utratę cennego bilonu przeznaczonego na wieczorne gody, mające na celu zdobycie samicy.
Wychodząc z tramwaju osobnik wkracza w tłum. Wysoka wilgotność powietrza wskazuje, że miasto zalane jest studentami. Ich odpływ spodziewany jest dopiero w suchej porze letniej. Wieczorami, odurzeni dużymi ilościami sfermentowanych owoców, mogą stanowić zagrożenie. Teraz jednak spokojni a ich wystraszone twarze zwiastują nadejście okresu wzmożonych polowań–sesji.
Samiec dociera do pracy wychodząc zwycięsko z pojedynku z miejską dziczą. Niestety za parę godzin walka rozpocznie się na nowo.

Czyta Krystyna Czubówna
Młody osobnik płci męskiej wyrusza w podróż przed świtem. Nisko zawieszony księżyc jest obiektem nawoływań budzących się do życia tramwajów. Ich wycie zwiastuje początek kolejnego dnia w bezkresie miejskiej dżungli. Osobnik zajmuje miejsce siedzące w jednym z pojazdów, nie traci jednak czujności. Ściany wehikułu dają tylko pozorne poczucie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Do bezpiecznego przystanku, z domowej bazy mam ok 150 metrów.,jednak jest to za każdym razem trudna przeprawa z uwagi na Żulissy - człekopodobne stwory skupione wokół magazynów i polujące na Twój dobytek, ich wyziew bywa śmiertelny. Jest, dotarłem cały, teraz 20-minut w ciasnym automobilu, w którym siedzę skulony między ścianą a podłogą, z obawy przed Kanarsem - mitycznej hybrydzie człowieka i wpłatomatu. Gdy podróż dobiega końca, pozostaje mi przebrnąć przez rwisty potok, obejść opuszczone domostwa zajęte przez watahy dzikich psów, przemknąć "ulicą szaleńców", którą z furią patrolują mechaniczne bestie czterokołowe, pokonać odcinek zmrożonej pustyni - to wszystko w czasie 15 minut - i...jestem już w pracy.

Do bezpiecznego przystanku, z domowej bazy mam ok 150 metrów.,jednak jest to za każdym razem trudna przeprawa z uwagi na Żulissy - człekopodobne stwory skupione wokół magazynów i polujące na Twój dobytek, ich wyziew bywa śmiertelny. Jest, dotarłem cały, teraz 20-minut w ciasnym automobilu, w którym siedzę skulony między ścianą a podłogą, z obawy przed Kanarsem - mitycznej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciemność. Błoga ciemność, przez którą uparcie próbowały się przebić promienie słoneczne. Wiedziała, że musi stawić czoła i postawić pierwszy krok. Wszak każda wędrówka, najciekawsza przygoda zaczynają się od pierwszego kroku. Walczyła. Każdy wysiłek, przynajmniej w obiegowej opinii przynosi skutek, zatem i ten nie może być podjęty na darmo. Co jednak, gdy na końcu drogi nie dostrzegamy przygody, tropikalnego lasu, rozległych przestrzeni, po których szaleje nadzieja? Zamiast tego jawi się nam tylko utarta ścieżka codzienności prowadząca do starej, nudnej pracy, albo co gorsza nie prowadząca donikąd? Mimo pesymistycznych refleksji pseudofilozoficznych przegoniła ciemność, przyzwyczaiła oczy do promieni słonecznych i choć na chwilę zagłuszając rozkrzyczane myśli w głowie, postawiła krok poza bezpieczny i ciepły obszar łóżka. Teraz wystarczy się tylko podnieść i udać w drogę do kuchni. Wstawić wodę na kawę. Potem łazienka – poranna toaleta. "Boże, nie dam rady…". Mimo że na jej niespełna 40 metrach kwadratowych, które nawet nie były jej, a tylko przez nią wynajmowane, nie było białowieskich Żebrów Żubra, pagórków poprzecinanych rzekami, czy śliskich od wody kamieni, to resztki snu co rusz popychały ją na różne przedmioty użytkowe. Sprawiały one wrażenie, jakby ich jedynym przeznaczeniem w tej chwili było zadanie jej bólu. Przeklinając pod nosem dotarła do łazienki, obmyła twarz. Jeszcze tylko kawa. "Boże, dzięki Ci za kawę o poranku".

Ciemność. Błoga ciemność, przez którą uparcie próbowały się przebić promienie słoneczne. Wiedziała, że musi stawić czoła i postawić pierwszy krok. Wszak każda wędrówka, najciekawsza przygoda zaczynają się od pierwszego kroku. Walczyła. Każdy wysiłek, przynajmniej w obiegowej opinii przynosi skutek, zatem i ten nie może być podjęty na darmo. Co jednak, gdy na końcu drogi nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Otwieram oczy i czuję, że oto nadszedł kolejny dzień, w którym zmierzę się z morderczą naturą, by pokonać dzielącą mnie odległość z ukochanego domu do szkoły. Po porannej toalecie, obserwuję teren w poszukiwaniu zagrożenia czyhającego z każdej strony. Wciąż czujna decyduję się wyjść, gdy wtem od razu, tuż po przekroczeniu progu, moją skórę atakują przebrzydłe komary, nieopodal widzę całą ich chmarę, więc nie chcąc ryzykować kolejnych ukąszeń wyciągam moją broń - spray przeciwko komarom. Doznaję euforii, gdy widzę rozpierzchające się owady, lecz wiem, że to dopiero początek. Docieram do ulicy, ale zamiast iść dziarskim krokiem zmuszona jestem do powolnego człapania w wodzie, gdyż właśnie trwa pora deszczowa. Zmordowana już pokonuję trasę do przystanku i wsiadam do autobusu. Do kolejnej męczarni. Okna szczelnie zamknięte, klimatyzacji brak, a obok mnie pasażer, który nie wie, co to dezodorant. Zaczynam panikować i gorączkowo przedzierać się do drzwi, by zdobyć chociaż łyk świeżego powietrza w tym parnym i dusznym miejscu. Ledwo trzymając się na nogach wysiadam na moim przystanku i wychodzę na palące słońce oraz rozgrzany beton. Obok mnie nieustannie padają inne osobniki, moje życie zależy od tego, jak szybko pokonam trasę, więc przekraczam możliwości mojego ciała i z uporem dążę do budynku szkoły, aż w końcu, zlana potem, ale jednocześnie szczęśliwa, wczołguję się do środka.

Otwieram oczy i czuję, że oto nadszedł kolejny dzień, w którym zmierzę się z morderczą naturą, by pokonać dzielącą mnie odległość z ukochanego domu do szkoły. Po porannej toalecie, obserwuję teren w poszukiwaniu zagrożenia czyhającego z każdej strony. Wciąż czujna decyduję się wyjść, gdy wtem od razu, tuż po przekroczeniu progu, moją skórę atakują przebrzydłe komary,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest czerwiec. Słońce praży jakby było nadzorcą piekła, a ja na tym łez padole zmuszony zostałem przez własnych rodziców,aby iść do miejsca nieudaczników, przegrywających w pokera z własnym losem. Strzeżone jest przez klawisz, wokół mury i jedna podejrzanie wyglądająca furtka. Wygląda tak nie postrzeżenie, że mogę się domyślać, nie, ja to wiem,że jest podłączona do prądu i jak tylko ją dotknę zostanę porażony prądem o napięciu 1000000 volt. Po całym budynku krążą klawisze, niektórzy przypominaja potworów z najstraszniejszych opowieści.
Jednak rodzice są nieubłagani. Postanawiam wyruszyć wczesnym rankiem. Jednak ja, jak to ja, zaspałem. Jest 8.00. Wybiegam z łóżka. biegnę tak szybko, że prawie nie dotykam ziemi. (byłem ubrany, bo zasnąłem ze zmęczenia) Wsiadam na rower. Otwieram bramę garażu i pojawia się ono. Mój najgorszy wróg(zaraz po niechęci do wysiłku)-Słońce. Jednak jestem nieustraszony. Przemierzam ulicę tak, jakby do samo Słońce chciało mnie dorwać. Ukrywam się w objęciach cienia. Mknę rowerem pod prąd(nie wiem dlaczego, tak po prostu). Auta na mnie nie zwracają uwagi. Jadą na oślep. Ja w cieniu wieżowców nic nie widzę. Skręcam to w prawo, to w lewo. Schodzę z roweru. Asfalt zaczyna się topic i tak droga zamienia się w bagno! Sunę przez moczary. Z latarni, teraz zgaszonych, wiszą girlandy po obchodach rocznicy założenia naszego miasta. Łapię się z jednej z nich. Wydostaję się na chodnik. O to jestem u wrót piekieł. Otwieram podejrzaną uliczkę,widocznie teraz nie była pod napięciem, dostaję się na teren królestwa podupadłych. Dotarłem do Szkoły.

Jest czerwiec. Słońce praży jakby było nadzorcą piekła, a ja na tym łez padole zmuszony zostałem przez własnych rodziców,aby iść do miejsca nieudaczników, przegrywających w pokera z własnym losem. Strzeżone jest przez klawisz, wokół mury i jedna podejrzanie wyglądająca furtka. Wygląda tak nie postrzeżenie, że mogę się domyślać, nie, ja to wiem,że jest podłączona do prądu i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jak zwykle dojechałaś na bliższy przystanek w godzinach przerwy, więc na połączenie autobusowe musisz czekać cztery godziny. Piechotą będzie szybciej.
Brak chodnika, dlatego musisz iść jak najdalej od jezdni, ale nie za daleko, bo jak wlecisz do rowu to minie pół godziny zanim się wygramolisz. To i tak łatwiejsza część zadania. Wiosna jeszcze się nie przywitała, więc błyskawicznie się ściemni, a las po drodze nieoświetlony. Trzeba się śpieszyć, bo każda minuta może zdecydować czy będziesz widzieć po czym idziesz, czy dowiesz się dopiero jak reflektory nadjeżdżającego auta oświetlą trasę na kilka kroków w przód.
Jak przeżyjesz poruszanie się po omacku, to przyjdzie czas na nadłożenie drogi. Chyba, że wolisz uciekać z krzykiem przed bandą bezpańskich psów. Im bez różnicy, ale ty nie lubisz być postrzegana jako kawał mięcha. Krzykiem jeszcze nigdy nic nie zwojowałaś, nawet współczucia, więc znowu pójdziesz ciemnym lasem i stracisz godzinę, byle nie oglądać zębisk ujadających psów. Komary są bardziej znośne, a i samochody przez las nie jeżdżą. Jak ci się uda wypatrzeć wydeptaną ścieżkę (jest dość szeroka, więc to się może udać) to nawet w chaszcze nie wpadniesz.
I tak zamiast czekać cztery godziny, zajdziesz w trzy i pół, tylko po to, by zaoszczędzone pół godziny zmarnować na czyszczenie butów.
Trudno, czasem po prostu nie ma lepszej opcji, jest tylko tańsza.

Jak zwykle dojechałaś na bliższy przystanek w godzinach przerwy, więc na połączenie autobusowe musisz czekać cztery godziny. Piechotą będzie szybciej.
Brak chodnika, dlatego musisz iść jak najdalej od jezdni, ale nie za daleko, bo jak wlecisz do rowu to minie pół godziny zanim się wygramolisz. To i tak łatwiejsza część zadania. Wiosna jeszcze się nie przywitała, więc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Właśnie wyruszyłam, ale niestety wszędzie dookoła czają się kolejne auta, które tylko czyhają żeby się gdzieś wcisnąć albo na kogoś zatrąbić! A ja stoję i czekam na zielone jak na zbawienie. Jest! Zaświeciło się, a kiedy przechodzę przez pasy z aut spoglądają na mnie złowrogo kierowcy! Oni muszą stać a ja mogę iść. Dla nich to straszne. Jedna jzdnia pokonana i znów czerwone! Znów czekam wciskając guzik aby zapaliło się zielone. Jest wiec ruszam i znowu te same spojrzenia. Ale już mnie to nie wzrusza. Dalej maszeruję wzdłuż ulicy po której w żółwim tempie, zdecydowanie wolniejszy od mojego toczą się auta. Zdenerwowani kierowcy nerwowo spokładają na zegarki. A ja idę do kolejnego przejścia. Tu nie ma świateł. Trzeba wtargnąć. Wszyscy zbytnio się spieszą żeby mnie przypuszczać. Wiec wychodzę uważając tylko żeby kierowca wyhamował. Juz coraz bliżej celu.jeszcze tylko jedne światła. Jedne wrogie spojrzenia. Zielone! Wiec pędzę. Nareszcie. Dworzec i wsiadam do autobusu. Koniec batalii, która pokonuje każdego dnia.

Właśnie wyruszyłam, ale niestety wszędzie dookoła czają się kolejne auta, które tylko czyhają żeby się gdzieś wcisnąć albo na kogoś zatrąbić! A ja stoję i czekam na zielone jak na zbawienie. Jest! Zaświeciło się, a kiedy przechodzę przez pasy z aut spoglądają na mnie złowrogo kierowcy! Oni muszą stać a ja mogę iść. Dla nich to straszne. Jedna jzdnia pokonana i znów...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zaczęło się to dnia 1 września 2014 roku. Gdy wyszłam z domu niebo zasnuwały ciemne chmury a wokół wznosiła się gęsta, lepka mgła. Przez parę nieskończenie długich minut czekałam, aż moim oczom ukażą się ogromne ślepia czarnej bestii, która miała mnie przetransportować do celu mej wyprawy. Towarzyszyło mi przeczucie czegoś nieuchronnego, od czego nie da się uciec, być może przeznaczenia. Podczas podróży mijałam rzeczy niespotykane, zagmatwane i groteskowe. Stare, walące się domy, w których poruszały się nieznane sylwetki, osobliwe drzewa, których rozdrapana kora przypominała ludzkie rysy, fosforyzujące obrzydliwą zielenią łąki i pola. Gdzieniegdzie w cieniu, kątem oka, dostrzegałam kuriozalne postacie i inne osobliwości, o których wolę nie mówić głośno. Z biegiem czasu niebo stawało się coraz jaśniejsze, jednak nie zmieniało to atmosfery panującej wokół - ciężkiej i napiętej, niczym struna skrzypiec pod rękoma niedoświadczonego muzyka. W oddali dostrzegałam już mury obrzydliwego siedliska zła, które było tym miejscem, w które się udawałam. Gdy opuściłam wnętrze fantastycznego pojazdu w moją twarz buchnęło, mimo pory roku, niesamowicie parne i lepkie powietrze. Już tylko parę metrów dzieliło mnie od wejścia do prastarego budynku. Czułam wszechobecne, obserwujące mnie byty, jednak szybko, zanim opuściła mnie odwaga, przeszłam przez zbutwiałe od wilgoci drzwi. Byłam w środku. Ogarnęło mnie oślepiające światło i wiedziałam już, że nic nie uchroni mnie od mego tragicznego losu.

Zaczęło się to dnia 1 września 2014 roku. Gdy wyszłam z domu niebo zasnuwały ciemne chmury a wokół wznosiła się gęsta, lepka mgła. Przez parę nieskończenie długich minut czekałam, aż moim oczom ukażą się ogromne ślepia czarnej bestii, która miała mnie przetransportować do celu mej wyprawy. Towarzyszyło mi przeczucie czegoś nieuchronnego, od czego nie da się uciec, być może...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Znów czekała mnie pełna wybojów i dziur droga do pracy.
Stary rower już ledwo dawał radę codziennie wieźć mnie te 7 kilometrów.
Jednak byłam dobrej myśli.
Po dwóch kilometrach omal nie wpadłam w kałużę, która wyglądała jak staw pełen ryb. Ufff, cóż za okropna droga!
Później o mało nie wpadłam pod samochód, jednak na szczęście rower postanowił wpaść do rowu, czym uratował mi życie.
I w końcu po wielu trudach dojechałam do celu cała spocona i znerwicowana.
Ot,taki codzienny ranek...

Znów czekała mnie pełna wybojów i dziur droga do pracy.
Stary rower już ledwo dawał radę codziennie wieźć mnie te 7 kilometrów.
Jednak byłam dobrej myśli.
Po dwóch kilometrach omal nie wpadłam w kałużę, która wyglądała jak staw pełen ryb. Ufff, cóż za okropna droga!
Później o mało nie wpadłam pod samochód, jednak na szczęście rower postanowił wpaść do rowu, czym uratował...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wychodzę z mego szałasu i biegnę kawałek do drogi, którą kursują autobusy. Przez ten krótki odcinek mijam odrażające stworzenia z gatunku Sebixus Dresix. W autobusie wypatruję miejsca, w którym mogę się ulokować, najlepiej z dala od samic z ich młodymi – żeńskie Homo Sapiens najczęściej podżegają je do pisków i wrzasków, nieustannie zaczepiając, co wzbudza we mnie niesłychaną odrazę. Wyjmuję książkę i chowam się przed otaczającym mnie światem, a potem, gdy dotrę już na mój przystanek, wysiadam w gromadzie zwierząt, w której przeważają Korpo-Szczury. Ten dziwny gatunek wyróżnia się garniturowym umaszczeniem oraz atrybutami przyrośniętymi do ich rąk jak teczki, drogie zegarki i IPhone’y. Korpo-Szczury nie zwracają na mnie uwagi, toteż spokojnie w ich tłumie docieram do podziemnego przejścia pod dżunglą, zwanego metrem. Tym głównym węzłem podróżują wszystkie odmiany i gatunki fauny. Można tam spotkać m. in. przedstawicieli Studentix Słoixus, czy Fetorus Bezdomnus. Najgorszym jednak zagrożeniem, czyhającym w trzewiach dżungli, są Kanary. Te podstępne stworzenia polują nieustannie na słabe jednostki, nieposiadające biletu – obowiązkowego wyposażenia mieszkańców lasu. Gdy zwęszą ofiarę, rzucają się na nią bezlitośnie, krzywdząc za pomocą swej najgorszej broni – mandatów. Mi na szczęście udaje się je pokonać kartą miejską i bezpiecznie docieram do swojej stacji.

Wychodzę z mego szałasu i biegnę kawałek do drogi, którą kursują autobusy. Przez ten krótki odcinek mijam odrażające stworzenia z gatunku Sebixus Dresix. W autobusie wypatruję miejsca, w którym mogę się ulokować, najlepiej z dala od samic z ich młodymi – żeńskie Homo Sapiens najczęściej podżegają je do pisków i wrzasków, nieustannie zaczepiając, co wzbudza we mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej