Pamiętasz?
TAMTE DNI, TAMTE NOCE, kiedy zanurzaliśmy się w ciemną, gładką toń morza? Woda była tak samo ciepła nocą i w ciągu dnia, ale nocą należała tylko do nas. Cały Adriatyk należał tylko do nas. Cykady akompaniowały naszym nocnym kąpielom, a my mówiliśmy szeptem, żeby nie spłoszyć magii, która nas spowijała. Światła miast na przeciwległym brzegu odbijały się w ciemnej wodzie, migotały i rozpływały się leniwie. Nie wiem, dlaczego nigdy nie powiedzieliśmy sobie, co do siebie czujemy - wtedy, w tamtej chwili, ale może te niedopowiedzenia były właśnie częścią czaru, który możemy tylko wspominać.
Za dnia błądziliśmy wśród wąskich uliczek – tak wąskich, że nie docierało do nich słońce, a przynajmniej nie na tyle, by palić naszą skórę. Pozwalaliśmy, by nasze dłonie ocierały się o siebie, niby przypadkiem, bo nigdy żadne z nas nie wykonało celowego gestu, nie chwyciło dłoni tego drugiego. Rozmawialiśmy o sztuce, architekturze, czasem o poezji, ale baliśmy się powiedzieć zbyt wiele, zdradzić się z sentymentalizmem czy nadwrażliwością. A przecież oboje wiedzieliśmy, że jesteśmy właśnie tacy – siebie warci.
Niosłeś mnie na plecach, kiedy obtarłam sobie stopy w nowych sandałkach. Oddychałam twoim zapachem, licząc piegi na twoim karku i walcząc z pokusą, by je ucałować. Ani razu nie dałeś mi odczuć, że zrobiłam głupstwo. Że sama byłam sobie winna.
Potem każde poszło w swoją stronę – nasze lato się skończyło, a ja wciąż pamiętam i nawet nie tęsknię. Bo przecież tak musiało być.

Pamiętasz?
TAMTE DNI, TAMTE NOCE, kiedy zanurzaliśmy się w ciemną, gładką toń morza? Woda była tak samo ciepła nocą i w ciągu dnia, ale nocą należała tylko do nas. Cały Adriatyk należał tylko do nas. Cykady akompaniowały naszym nocnym kąpielom, a my mówiliśmy szeptem, żeby nie spłoszyć magii, która nas spowijała. Światła miast na przeciwległym brzegu odbijały się w ciemnej...

Wystawiam twarz prosto ku słońcu.
- Kochanie, nasmarowałaś buzię?
- Pewnie, że tak. - Oczywiście, że nie.

- Nie możesz spać? Ja też się lubię włóczyć o tej godzinie. Dopiero przyjechałaś, co? Mieszkasz z rodzicami w domku obok, prawda? Widziałem cię dzisiaj na plaży.
- Matko, strasznie dużo gadasz.

Sytuacja z wystawianiem twarzy na słońce w okolicach południa wymyka się spod kontroli. Rodzice orientują się, że moja skóra zaczyna wyglądać jak skórka z ziemniaka, więc mówię im, że kupili przeterminowany krem z filtrem. Jestem z siebie całkiem zadowolona, bo wymyśliłam to na poczekaniu.

Siedzę na pomoście. Woda jest czarniejsza niż niebo. Zanurzam w niej łydki i zdaje mi się, jakby znikały.
- Nie bój się, wskakuj! Nawet nie wiesz, jakie to przyjemne!
Skaczę.
- Boże, jakie to przyjemne!

Patrzą na mnie podejrzliwie, jakby bycie radosną na wakacjach z rodzicami oznaczało najgorszą zbrodnię. Ja rozumiem, że nie są przyzwyczajeni. Ale żeby cały dzień się tak gapić?
- Nie siedzisz za długo na słońcu? - Ano tak, od słońca musiałam oszaleć. To na tyle niedorzeczne wytłumaczenie mojego nastroju, że sama nie wymyśliłabym lepszego i pozwolę im w nie wierzyć.

- Nie jest ci zimno? Cała drżysz.
Gładzi moje wilgotne włosy, a potem całuje zmarznięte wargi. Po ciele rozchodzą się przyjemne dreszcze.
- Tak. Przytulisz mnie? Proszę.

Zastanawiam się, czy TAMTE DNI, TAMTE NOCE naprawdę się wydarzyły. Czy prawdziwe były tylko dni, czy może to dni zmyśliłam, by móc odtwarzać w pamięci noce.

Wystawiam twarz prosto ku słońcu.
- Kochanie, nasmarowałaś buzię?
- Pewnie, że tak. - Oczywiście, że nie.

- Nie możesz spać? Ja też się lubię włóczyć o tej godzinie. Dopiero przyjechałaś, co? Mieszkasz z rodzicami w domku obok, prawda? Widziałem cię dzisiaj na plaży.
- Matko, strasznie dużo gadasz.

Sytuacja z wystawianiem twarzy na słońce w okolicach południa wymyka się...

Najcudowniejszymi wakacjami były te spędzone w Czarnogórze. Co prawda, był już wrzesień i lato chyliło się ku jesieni, ale wciąż było ciepło. Wtedy właśnie postanowiliśmy wraz z dziadkami i moją mamą wybrać się do pobliskiego miasta Ulcnij. Wcześniej dowiedzieliśmy się, że można się tam dostać małą dróżką, z dala od głównej drogi. Udało nam się odnaleźć ścieżkę i ruszyliśmy na wyprawę. Po lewej stronie zbiegało strome zbocze zakończone ostrymi skałami, o które biły rozbryzgujące się fale. Zewsząd otaczały nas małe drzewka i krzewy, a powietrze wypełniał słony zapach morza. Widzieliśmy jeziorka, jaskinie i zatoczki wypełnione lazurową wodą. Było cudownie. Po pewnym czasie natrafiliśmy na domek po środku niczego- okazało się, że był to niewielki bar. Uroczy gospodarz przywitał nas w kilku językach (nie wiedział skąd pochodzimy, więc na wszelki wypadek uraczył nas różnymi bonjour,hello etc.). Kiedy piłam zamówioną dla siebie zimną wodę na drewnianym tarasie, otoczona przez bliskich i cuda natury, chciałabym powtórzyć za Faustem „chwilo trwaj, jesteś piękna”. Żałuję, że zostały tylko wspomnienia po tej cudownej wyprawie. Być może nigdy nie wrócę do TAMTYCH DNI i idąc na spacer nie dane mi będzie ściskać szczupłej dłoni swojej babci. Nieubłagany czas może mi ją wykraść. Być może już nigdy nie wrócę do TAMTYCH NOCY, gdy siedziałam na tarasie hotelu z dziadkiem i milcząc, wsłuchiwałam się w cichy szum fal Adriatyku. Chwile są piękne, wspomnienia są darem, a życie jest krótkie.

Najcudowniejszymi wakacjami były te spędzone w Czarnogórze. Co prawda, był już wrzesień i lato chyliło się ku jesieni, ale wciąż było ciepło. Wtedy właśnie postanowiliśmy wraz z dziadkami i moją mamą wybrać się do pobliskiego miasta Ulcnij. Wcześniej dowiedzieliśmy się, że można się tam dostać małą dróżką, z dala od głównej drogi. Udało nam się odnaleźć ścieżkę i ruszyliśmy...

Myślałam że zwariowałam, że upalne sierpniowe powietrze zawróciło mi w głowie. Za chwilę mieliśmy się spotkać NA LOTNISKU SCHONEFELD, a do mnie dotarło, że nie pomyślałam o konsekwencjach. Co jeśli Filip wcale nie chce mnie widzieć? Albo, co gorsza, nie mieszka sam? Byłam przerażona.
Dosłownie tydzień wcześniej spotkaliśmy się na ślubie wspólnej przyjaciółki. Widzieliśmy się pierwszy raz odkąd cztery miesiące wcześniej (z mojej inicjatywy zresztą) rozeszliśmy się. I chyba za sprawą letniego, gorącego słońca moje serce się rozpłynęło i uświadomiłam sobie, że nasze rozstanie było z całą pewnością ogromną pomyłką. Jako, że Filip zdążył się przeprowadzić, kilka dni później, niewiele się zastanawiając kupiłam bilet na autobus z Katowic do Berlina. Zapakowałam walizkę i pojechałam. Nie wspomniałam ani słowem, że przyjeżdżam. Dopiero zbliżając się do Berlina, napisałam wiadomość, że za pół godziny będę NA LOTNISKU SCHONEFELD.
I kiedy wysiadłam, sparaliżowana strachem, i stałam z walizką wypatrując Filipa, czułam chyba największą desperację w życiu. Wszystko było postawione na jedną kartę – albo się uda i to będą cudowne wakacje, albo…
Udało się. Moja niepewność ulotniła się w momencie. Do dzisiaj wspominam sierpniowe wieczory, kiedy siedzieliśmy nad brzegiem Szprewy, jedliśmy słone precle i piliśmy wino prosto z butelki. Wtedy wiedziałam wreszcie czego chcę i wszystko wydawało się takie proste. Najcieplejsze wspomnienie lata.

Myślałam że zwariowałam, że upalne sierpniowe powietrze zawróciło mi w głowie. Za chwilę mieliśmy się spotkać NA LOTNISKU SCHONEFELD, a do mnie dotarło, że nie pomyślałam o konsekwencjach. Co jeśli Filip wcale nie chce mnie widzieć? Albo, co gorsza, nie mieszka sam? Byłam przerażona.
Dosłownie tydzień wcześniej spotkaliśmy się na ślubie wspólnej przyjaciółki. Widzieliśmy...

Pani Tosia i pan Józef ukryci w wiklinowym siedzisku obserwują plażę. Leżymy na tyle blisko, że widzimy jak kompletnie ubrani rozglądają się wokół siebie. Od razu dostrzegamy w oczach pana Józefa błysk rozpoznania, wiedział już, że obsługujemy jego salę podczas hotelowych posiłków. Przechylenie głowy, uśmiech i lody przełamane. Z plaży wracamy już razem. Wszystkie równocześnie opowiadamy o sobie, bo młodość tak już ma. Rozpływamy się w uśmiechach, bo takie czujemy się ważne. Rozstajemy się zanurzone w zauroczeniu. Jacy oni mili, jacy mądrzy mówimy do siebie. Wieczorami cieszą nas wspólne spacery i plaża, która w sierpniowe noce, kiedy niebo obciążone gwiazdami ugina się nad wodą, przypomina deptak. Wędrujemy wolniutko, zasłuchane. Józef i Tosia, bo tak zaczynamy o nich myśleć wspominają TAMTE DNI, TAMTE NOCE kiedy po raz pierwszy, właśnie na tej plaży się całowali, kiedy rozdzielił ich San i on znalazł się daleko na wschodzie, a ona "bawiła się" w konspirację po drugiej stronie rzeki. Liczą ile to daje miesięcy i dni, kiedy TAMTE DNI, TAMTE NOCE aż bolały z tęsknoty, a my nie możemy uwierzyć, że to im się kiedyś przydarzyło. Bo jakże to możliwe, żeby tacy pomarszczeni mieli takie wspomnienia, żeby ciągle patrzyli na siebie z tą czułością pierwszego zakochania, żeby on mówił "moja Tosia ma najpiękniejsze nogi na tej plaży", a my widzimy tylko ortopedycznego buta i zniekształconą łydkę Królika z Ravensbruck. Ale im dłużej słuchamy, tym więcej, tym lepiej ...

Pani Tosia i pan Józef ukryci w wiklinowym siedzisku obserwują plażę. Leżymy na tyle blisko, że widzimy jak kompletnie ubrani rozglądają się wokół siebie. Od razu dostrzegamy w oczach pana Józefa błysk rozpoznania, wiedział już, że obsługujemy jego salę podczas hotelowych posiłków. Przechylenie głowy, uśmiech i lody przełamane. Z plaży wracamy już razem. Wszystkie...

Gdy zamykam oczy ciągle widzę TAMTE DNI, TAMTE NOCE. To był piękny czas. Mogłam się wysypiać, nie pracowałam- słońce, swoboda i beztroska. Oczywiście, że był też jakiś on i piękno pierwszej miłości, ale z perspektywy czasu skupiam się na czymś o wiele piękniejszym i ważniejszym.
Jechałyśmy rowerami: sześć szalonych dziewczyn z wielkimi marzeniami, których spełnienie nieco się utrudnia, ale wtedy tego nie wiedziałyśmy. Jechałyśmy, śpiewałyśmy pod nosem i jestem pewna, że chwytałyśmy dzień. A jak skończyła się ta wycieczka? Cóż, ognisko ze znajomymi. Długie rozmowy pod rozgwieżdżonym niebem i świadomość, że ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Przyjaźń pozostała. Jest inna, bo my jesteśmy inne. Ale niewątpiwie to najcenniejsze co zostało po tamtym lecie.

Gdy zamykam oczy ciągle widzę TAMTE DNI, TAMTE NOCE. To był piękny czas. Mogłam się wysypiać, nie pracowałam- słońce, swoboda i beztroska. Oczywiście, że był też jakiś on i piękno pierwszej miłości, ale z perspektywy czasu skupiam się na czymś o wiele piękniejszym i ważniejszym.
Jechałyśmy rowerami: sześć szalonych dziewczyn z wielkimi marzeniami, których spełnienie nieco...

Pojedyncze promienie popołudniowego słońca przedzierają się przez zielone korony drzew. W powietrzu wciąż unosi się zapach deszczu. Do moich uszu dobiega radosny śpiew ptaków ukrytych wśród gałęzi. Spokój wokół mnie tak bardzo kontrastuje z tym, co dzieje się wewnątrz. Z okropną, gwałtowną burzą uczuć rozgrywającą się w moim wnętrzu. Ciepła, znajoma dłoń łapie mnie za rękę. Nasze palce się splatają. Podnoszę wzrok i patrzę mu w oczy. Oczy, które wyrażają to, czego nie potrafią wyrazić słowa. Zastanawiam się, jak to możliwe, by nieznajoma osoba w ciągu kilkunastu dni stała się tak mi bliska. Bliższa, niż wiele osób, które są częścią mojego życia od kilku lat.
Ktoś kiedyś powiedział, że nic nie trwa wiecznie. Kończy się lato, kończą się wakacje.
Nadszedł czas pożegnania. Uśmiecham się, bo to jedyne, co mi zostało.
"Nie obiecuj, że będziesz pisać. Nie obiecuj, że będziesz dzwonić. Obiecaj, że nie zapomnisz."
Obiecuję. Będę powracać do TAMTYCH DNI, TAMTYCH NOCY ilekroć zamknę oczy i pomyślę o moim szczęśliwym miejscu na ziemi. Bo wtedy, w jego ramionach poczułam się naprawdę szczęśliwa.
Nic nie trwa wiecznie. Wspomnienia o wakacyjnej miłości przetrwają nicość i wieczność. Bo niektórych osób, miejsc i wydarzeń nie da się tak po prostu usunąć z pamięci.

Pojedyncze promienie popołudniowego słońca przedzierają się przez zielone korony drzew. W powietrzu wciąż unosi się zapach deszczu. Do moich uszu dobiega radosny śpiew ptaków ukrytych wśród gałęzi. Spokój wokół mnie tak bardzo kontrastuje z tym, co dzieje się wewnątrz. Z okropną, gwałtowną burzą uczuć rozgrywającą się w moim wnętrzu. Ciepła, znajoma dłoń łapie mnie za rękę....

Był upalny lipcowy dzień. Ja, mając wtedy zaledwie 16 lat wysiadałam już z pociągu w Krakowie, aby czym prędzej przesiąść się do następnego- tego, który zawiezie mnie wprost na lotnisko. Od kilku dni nie spałam po nocach z ekscytacji przed czekającą mnie przygodą. W TAMTE DNI, TAMTE NOCE byłam jak wulkan, który tylko czeka, by wybuchnąć z ekscytacji!
Wysiadłam z pociągu i szybkim krokiem ruszyłam w stronę odprawy bagażowej, aby chwilę później wsiąść do samolotu lecącego do Włoch. Leciałam sama, w nieznane strony, do koleżanki, którą poznałam 4 miesiące wcześniej na wymianie szkolnej. Szaleństwo? Nie. Przygoda życia? Jak najbardziej! Nigdy wcześniej nie czułam się tak szczęśliwa jak w TAMTE DNI, TAMTE NOCE spędzone we Włoskiej miejscowości. Czułam się wolna, odpowiedzialna i szczęśliwa. Po prostu szczęśliwa. Spędziłam tam tydzień zdana praktycznie sama na siebie z grupą osób, w której byłam jedyną osobą znającą j. polski. Podróżowałyśmy codziennie, przeżywałyśmy przygody i śmiałyśmy się do utraty sił.

Był upalny lipcowy dzień. Ja, mając wtedy zaledwie 16 lat wysiadałam już z pociągu w Krakowie, aby czym prędzej przesiąść się do następnego- tego, który zawiezie mnie wprost na lotnisko. Od kilku dni nie spałam po nocach z ekscytacji przed czekającą mnie przygodą. W TAMTE DNI, TAMTE NOCE byłam jak wulkan, który tylko czeka, by wybuchnąć z ekscytacji!
Wysiadłam z pociągu i...

TAMTE DNI, podczas których moja dłoń błądziła po kartach kolejnych powieści, z czułością porównywalną pieszczocie zarezerwowanej kochankom, podczas których leżąc na trawie obok rodzinnej posiadłości poznawałam na nowo kolory, które– jak zresztą wszystko – swą intensywnością zajmowały każdy skrawek mego umysłu. Skóra przy skórze, skóra przy skale niezliczonych rzeźb oraz płótnie malowideł, odkrywałam świat sztuki, kiedy wpuściłam go do umysłu, ale przede wszystkim i serca. TAMTE NOCE, podczas których patrząc w gwiazdy, zanurzona kilka metrów pod wodą, otulona ciszą, otoczona życiem, rozmyślałam jedynie o tym, co tu, o tym co teraz, nietknięta przez tych kilka momentów ciężarem przyszłości – ciężarem dorosłości, widząc na żywo, to co Van Gogh próbował ująć w swym najznamienitszym dziele. Podczas TAMTYCH DNI (i) TAMTYCH NOCY, choć na krótko, poznałam również najsłodszy ze smaków emocji – smak uwielbienia. Platonicznego, zakazanego, oddzielonego żeliwnym zamkiem niemożności ziszczenia, lecz równie intensywnego, co piękno otaczającego mnie świata. To uczucie, naznaczyło całe moje dotychczasowe życie. To jedno lato, te ukradkowe spojrzenia, wylane łzy, potajemne uśmiechy, zawieszone w przestrzeni słowa, tyle wystarczyło, by nauczyć się czuć, zrozumieć po co żyć. Tamte lato zmieniło mnie na zawsze, mój umysł, moje serce, moje spojrzenie na świat, złamało mnie i posklejało na nowo. To jedno lato w otoczeniu piękna, sprawiło, że piękno, nie tylko fizyczne jest tym, czego poszukuję.

TAMTE DNI, podczas których moja dłoń błądziła po kartach kolejnych powieści, z czułością porównywalną pieszczocie zarezerwowanej kochankom, podczas których leżąc na trawie obok rodzinnej posiadłości poznawałam na nowo kolory, które– jak zresztą wszystko – swą intensywnością zajmowały każdy skrawek mego umysłu. Skóra przy skórze, skóra przy skale niezliczonych rzeźb oraz...

To było rok temu. TAMTE DNI, TAMTE NOCE nadal pamiętam mocno. Wieczorne rodzinne imprezy, wspólne ogniska i wiele gwiazd, w które patrzyliśmy. Był przyjacielem mojego brata i zauroczyłam się w nim. Wspominam do dziś te pare nocy, w których oglądaliśmy razem filmy, siedzieliśmy przy ognisku i patrzyliśmy się w gwiazdy, leżąc na ulicy. I dni, kiedy wszystko było beztroskie, kiedy czas się zatrzymał i nic się nie liczyło.

To było rok temu. TAMTE DNI, TAMTE NOCE nadal pamiętam mocno. Wieczorne rodzinne imprezy, wspólne ogniska i wiele gwiazd, w które patrzyliśmy. Był przyjacielem mojego brata i zauroczyłam się w nim. Wspominam do dziś te pare nocy, w których oglądaliśmy razem filmy, siedzieliśmy przy ognisku i patrzyliśmy się w gwiazdy, leżąc na ulicy. I dni, kiedy wszystko było beztroskie,...