Kiedy chciałam ostatni razu uciec? Myślę, że marzyłam o tym przez cały tydzień na początku stycznia. Jestem w 4 klasie technikum i jak to bywa w klasie maturalnej nauki jest co nie miara. Akurat nastał czas kiedy skumulowały się egzaminy zawodowe, próbne matury i dodatkowo kilka prac klasowych oraz sprawdzianów, których w żaden sposób nie dało się przesunąć, w końcu każdy nauczyciel musi zrealizować swoją podstawę programową... Jedyne o czym marzyłam to o spokoju, abym mogła uczyć się na bieżąco do każdego testu po kolei, przypomnieć sobie pewne informacje, powtórzyć to o czym ciągle zapominam. To był bardzo stresujący czas, chciałam wszędzie wypaść najlepiej jak potrafiłam, a aby czegokolwiek się nauczyć potrzebuję stuprocentowej ciszy. Ale! Przecież nigdy nie jest tak jak sobie zaplanuję i akurat w tym momencie przyjechała do mnie i rodziców na tydzień starsza siostra z 6 letnim synkiem. A wiadomo jak to małe dziecko, w dodatku baaardzo żywiołowe... Spokoju nie było ani grama, chociaż bardzo starali się mi go dać. Właśnie w tamtym momencie miałam ochotę albo zapaść w sen zimowy i obudzić się za 2 tygodnie albo uciec jak najdalej, najlepiej tam gdzie żaden test mnie nie dosięgnie i nie będę musiała martwić się o to jak wypadnę. Dobrze, że ten okres mam już za sobą i przede mną już tylko przygotowania do matury.

Kiedy chciałam ostatni razu uciec? Myślę, że marzyłam o tym przez cały tydzień na początku stycznia. Jestem w 4 klasie technikum i jak to bywa w klasie maturalnej nauki jest co nie miara. Akurat nastał czas kiedy skumulowały się egzaminy zawodowe, próbne matury i dodatkowo kilka prac klasowych oraz sprawdzianów, których w żaden sposób nie dało się przesunąć, w końcu każdy...

Ha, ha, kiedy? A kiedy nie? Jestem introwertykiem, a codziennie pracuję z ludźmi. Codziennie czegoś ode mnie chcą, mają o coś pretensje, albo proszą o pomoc. Pracuję tak od 11 lat. Brak mi już dla nich empatii co, nie ukrywam, pomaga mi przeżyć kolejny dzień. Marzę o domku w lesie, albo na bezludnej wyspie. Jedyne co mnie trzyma w miejscu to rodzina, wspaniała żona i cudowne dzieciaki. Bez nich już pewnie siedziałbym w jakiejś pustelni. Siłę dają mi też książki. Gdy czytam jestem sam, przenoszę się gdzieś i ładuję akumulatory w energię wysysaną przez te "wampiry" dookoła. Zrozumie to tylko ktoś, kto ma tak samo. Rozejrzyjcie się, może to kolega obok...

Ha, ha, kiedy? A kiedy nie? Jestem introwertykiem, a codziennie pracuję z ludźmi. Codziennie czegoś ode mnie chcą, mają o coś pretensje, albo proszą o pomoc. Pracuję tak od 11 lat. Brak mi już dla nich empatii co, nie ukrywam, pomaga mi przeżyć kolejny dzień. Marzę o domku w lesie, albo na bezludnej wyspie. Jedyne co mnie trzyma w miejscu to rodzina, wspaniała żona i...

Tu gdzie jestem jest mi dobrze. Czasem zakopię się pod kocem z książką i zapomnę o tym, że żyje na tym świecie. To wystarczające, w takich momentach również mogę odetchnąć. Nie chcę marzyć nierealnie o ucieczce, samotnej, gdzie nudna przytłoczyłaby mnie po kilku dniach i tęskniłabym za usłyszeniem jakiegokolwiek głosu oprócz własnego, a tym bardziej tych kilku ukochanych. Więc pomimo wielu kłopotów, błędów i chwil bezmyślności, po zastanowieniu wiem, że nie chciałabym opuścić miejsca, w którym jestem teraz. Bo spełniam swój cel życiowy: żyć tak, teraz, w tym momencie, by być szczęśliwa. I jestem, i nie chcę tego zmieniać.

Tu gdzie jestem jest mi dobrze. Czasem zakopię się pod kocem z książką i zapomnę o tym, że żyje na tym świecie. To wystarczające, w takich momentach również mogę odetchnąć. Nie chcę marzyć nierealnie o ucieczce, samotnej, gdzie nudna przytłoczyłaby mnie po kilku dniach i tęskniłabym za usłyszeniem jakiegokolwiek głosu oprócz własnego, a tym bardziej tych kilku ukochanych....

Codziennie myślę o takiej ucieczce. Ucieczce od odpowiedzialności, powinności, obowiązków i zobowiązań. Codziennie myślę, jak by to było wspaniale, gdyby wszyscy dali mi spokój i nic ode mnie nie chcieli. Gdyby na jeden dzień zatrzymać czas i móc wysiąść z tej szalonej karuki zwanej życiem. Jednocześnie, by nie jechała beze mnie i bym nie był „w plecy” ze wszystkim, co miałem tego dnia zrobić. Nie marzę o wakacjach na rajskiej wyspie, gdzie nie ma zasięgu i nikogo nie obchodzi kurs Japońskiego Jena, czy konsekwencje kolejnego przewrotu politycznego w Mozambiku, dla światowego rynku krewetek. Ja po prostu chciałbym zostać na jeden dzień we własnym mieszkaniu, wyjść na balkon z kubkiem kawy, cieszyć się widokiem, tym, że nic nie muszę i świadomością, że jutro nie będę musiał zapłacić za tę chwilę nic-nie-robienia zostaniem po godzinach. Tak sobie wyobrażam swoją ucieczkę by odetchnąć. Ucieczkę do wnętrza mojej oazy ciszy i spokoju, gdzie nie wymyślono jeszcze pojęcia czasu.

Codziennie myślę o takiej ucieczce. Ucieczce od odpowiedzialności, powinności, obowiązków i zobowiązań. Codziennie myślę, jak by to było wspaniale, gdyby wszyscy dali mi spokój i nic ode mnie nie chcieli. Gdyby na jeden dzień zatrzymać czas i móc wysiąść z tej szalonej karuki zwanej życiem. Jednocześnie, by nie jechała beze mnie i bym nie był „w plecy” ze wszystkim, co...

To było jakiś rok temu. Dopiero co skończyłam studia i byłam na stażu. Była to pierwsza praca na poważnie, żadne tam studenckie dorabianie w sklepie. Co ja się wtedy nasłuchałam, jak to ciężko teraz znaleźć dobrze płatną pracę, że umowy o pracę to ja przez najbliższe 10 lat nie zobaczę, że nawet najmniejszej szansy na awans nie ma, że studia to bez sensu, bo już każdy je ma. Że wszystko drożeje, że kredyt mnie dobije. Że skończą się przyjemności, wyjścia, zakupy. Bo dorosłym Polakom przeznaczone jest tylko harować i harować, i spłacać kolejne raty kredytów i na wszystko pożyczać. Wtedy wymyśliłam sobie, że wyjadę do Afryki. Coś mnie musiało natchnąć, już nie pamiętam nawet co. Ale miałam plan, zostać wolontariuszką w afrykańskiej wiosce. Kopać studnie, rozdawać leki, budować szkoły. Miałam mieć interesujące życie z dala od szarości dni codziennego. Nie martwić się o to, gdzie będę mieszkać - zbuduję sobie szałas! Pracować będę jako wolontariuszka. Nie będę potrzebowała nic ponad podstawowe rzeczy, takie jak jedzenie i najprostsze ubranie. A później marzenia zderzyły się z rzeczywistością i okazało się, że ucieczka to tylko zamiana jednych, dobrze znanych problemów, na inne, nowe i obce, z którymi dopiero trzeba będzie się nauczyć sobie radzić. Ale wizja życia w Afryce pozostała, może kiedyś będzie odważniejsza i faktycznie rzucę wszystko i tam wyjadę.

To było jakiś rok temu. Dopiero co skończyłam studia i byłam na stażu. Była to pierwsza praca na poważnie, żadne tam studenckie dorabianie w sklepie. Co ja się wtedy nasłuchałam, jak to ciężko teraz znaleźć dobrze płatną pracę, że umowy o pracę to ja przez najbliższe 10 lat nie zobaczę, że nawet najmniejszej szansy na awans nie ma, że studia to bez sensu, bo już każdy je...

W zeszły piątek siedziałam na peronie i czekałam na pociąg. Byłam umówiona z koleżanką w sąsiednim mieście. Miałam ze sobą jedynie niewielką damską torebkę i trochę drobnych w portfelu. Dygotając z zimna obserwowałam architekturę dworca i innych podróżnych. Byłam rozgoryczona rzeczywistością i zła. Nagle na sąsiedni peron wjechał pociąg do Kopenhagi, który miał jeszcze 15 minut do odjazdu. Przeszło mi przez myśl, że mogłabym, płacąc kartą, szybko kupić na niego bilet i pojechać w nieznane, zostawiając za sobą wszystkie problemy dnia codziennego. Zaszyłabym się w jakimś tanim hoteliku, spacerowałabym po promenadzie i przemyślałabym gruntownie, co dalej z moim z pozoru idealnym życiem. Odwlekałabym powrót do momentu, w którym wyczerpałyby się moje środki finansowe. Nie odezwałabym się ani do męża, ani do przyjaciółki, ani nawet do mamy, ignorowałabym połączenia przychodzące i smsy. Przez moment byłabym szczęśliwa i dumna z siebie, że uciekłam bez zapowiedzi i wstrząsnełam światem moich bliskich. Ale po kilku dniach musiałabym podjąć decyzję, co dalej i moja spektakularna ucieczka okazałaby się jedynie nieudolnym wołaniem o pomoc, chęcią zwrócenia na siebie uwagi za wszelką cenę. Wróciłabym do domu z pomniejszonym stanem konta i na nowo musiałabym stawić czoła problemom, które przecież nie zniknęły, nie rozwiązały się same z siebie. Dlatego porzuciłam niedorzeczne myśli o ucieczce i zaczęłam kartkować zakupiony wcześniej brukowiec, opisujący wielkie problemy, wielkich ludzi.

W zeszły piątek siedziałam na peronie i czekałam na pociąg. Byłam umówiona z koleżanką w sąsiednim mieście. Miałam ze sobą jedynie niewielką damską torebkę i trochę drobnych w portfelu. Dygotając z zimna obserwowałam architekturę dworca i innych podróżnych. Byłam rozgoryczona rzeczywistością i zła. Nagle na sąsiedni peron wjechał pociąg do Kopenhagi, który miał jeszcze 15...

W pracy wszytko szlo na opak. Nic nie było tak jak należy, bo firma miała spore problemy. Nawał obowiązków, brak wolnego czasu popołudniu i do tego jeszcze ciągle niewyspanie.
Dodatkowo na głowie przygotowania do ślubu, który zbliża się wielkimi krokami, a ja coraz częściej odnoszę wrażenie ze nie mam jeszcze nic zorganizowanego. Tego dnia mieliśmy wybierać zaproszenia, które już od kilku dni spędzały mi sen z powiek. W ostatniej chwili narzeczony zmienił zdanie i postanowił, że może jednak byśmy wyszli ze znajomymi.
Po ciężkim tygodniu w pracy, a dodatkowo kiepskim dni-szczególnie ze miałam dodatkowo ciężkie kobiece dni-miarka się przebrała. Miałam poprostu ochotę zebrać się i wyjechać jak najdalej. Tak, żeby nie znać nikogo i moc zacząć wszystko od nowa. Daleko od tego co tu i teraz.
Przy natłoku spraw i problemów często zdarza się, że miałabym ochotę uciec jak najdalej. Ale kiedy tylko ochłonę i docenić co tutaj mam, zawsze ciesze się że jednak zostałam :-)

W pracy wszytko szlo na opak. Nic nie było tak jak należy, bo firma miała spore problemy. Nawał obowiązków, brak wolnego czasu popołudniu i do tego jeszcze ciągle niewyspanie.
Dodatkowo na głowie przygotowania do ślubu, który zbliża się wielkimi krokami, a ja coraz częściej odnoszę wrażenie ze nie mam jeszcze nic zorganizowanego. Tego dnia mieliśmy wybierać zaproszenia,...

Teraz. Wczoraj. Rok i 3 lata temu. Jutro pewnie nie będzie inaczej. Tak wiem. Przemawia przeze mnie pesymizm. Ale naprawdę próbuje żyć i tylko w te długie samotne wieczory jest tak bardzo ciężko. Chce uciec, od codzienności, problemów, przeszłości. Ale się nie da. Nie można zostawić wszystkiego, zatrzasnąc drzwi i udawać, że nas nie było. Odpowiedzialność. Stawianie czoła problemom, życiu, własnym słabościom. Trzeba. Bo uciec nie ma jak. No chyba że uciekniemy do małych przyjemności, bo tyle można, tyle się da... 🙂na szczęście chociaż tyle ☺

Teraz. Wczoraj. Rok i 3 lata temu. Jutro pewnie nie będzie inaczej. Tak wiem. Przemawia przeze mnie pesymizm. Ale naprawdę próbuje żyć i tylko w te długie samotne wieczory jest tak bardzo ciężko. Chce uciec, od codzienności, problemów, przeszłości. Ale się nie da. Nie można zostawić wszystkiego, zatrzasnąc drzwi i udawać, że nas nie było. Odpowiedzialność. Stawianie...

Kiedy ostatni raz chciałam uciec? Zostawić wszystko? Pomimo tego, że naprawdę kocham swoje życie, ale tak na poważnie. Nie żałuję niczego w swoim życiu chociaż trwa ono dopiero 23 lata, ale przychodzi taki moment w życiu, a pewnie będzie ich więcej. Taki moment, w którym myślisz i co dalej? Po co to wszystko? Taki moment miałam niedawno, własnie w dniu swoich 23 urodzin, zamiast się cieszyć, świętować z osobami, które kocham. Własnie wtedy naszła mnie myśl, po co tak gnać przez życie, walczyć o swoje, uczyć się po to aby stać się jednym z wielu korposzczurów, a później cieszyć się ze swojego "idealnego" życia przy wielkim kredycie , tylko po to aby żyć na pokaz? Na szczęście to był tylko chwilowy kryzys, czas na zastanowienie czy warto tak gnać.... Myślę jednak, że warto.

Kiedy ostatni raz chciałam uciec? Zostawić wszystko? Pomimo tego, że naprawdę kocham swoje życie, ale tak na poważnie. Nie żałuję niczego w swoim życiu chociaż trwa ono dopiero 23 lata, ale przychodzi taki moment w życiu, a pewnie będzie ich więcej. Taki moment, w którym myślisz i co dalej? Po co to wszystko? Taki moment miałam niedawno, własnie w dniu swoich 23 urodzin,...

W młodości, może pod wpływem piosenki zespołu "2+1" a pewnie też burzących równowagę hormonów w chwilach kryzysu (także przed klasówką)marzyłam, że o to podjeżdża srebrna limuzyna, uchylają się drzwi i wsiadam. Przedtem wyrzucam na bruk co tam akurat trzymam w rękach - torebkę, zakupy, po które musiałam iść, choć miałam przecież swoje sprawy, torbę z książkami szkolnymi... I odjeżdżam w jednej sukience do lepszego świata...
Auto nigdy nie podjechało, jakoś sobie bez niego poradziłam. A potem to już polubiłam swoje życie.

W młodości, może pod wpływem piosenki zespołu "2+1" a pewnie też burzących równowagę hormonów w chwilach kryzysu (także przed klasówką)marzyłam, że o to podjeżdża srebrna limuzyna, uchylają się drzwi i wsiadam. Przedtem wyrzucam na bruk co tam akurat trzymam w rękach - torebkę, zakupy, po które musiałam iść, choć miałam przecież swoje sprawy, torbę z książkami...