Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mietowa
miś
Wikitoria1998
triste
Wesolowska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mietowa
miś
Wikitoria1998
triste
Wesolowska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Moja rodzinka to skupisko zawziętych charakterków. Każdy z nas jest uparty jak osioł i musi mieć zawsze racje. Jak to mówią: Gdzie dwóch polaków, tam trzy zdania. Kiedyś podczas Świąt wybuchł konflikt.Co zabawne, wszyscy pokłócili się o księdza. Mamy trzy różne parafie w mieście i każda grupa broniła swojej. Zaczęło się od tego, kto ma najpiękniejszą szopkę w kościele, najwspanialszą Pasterkę i najlepszego duszpasterza przewodnika. Wujek wyszedł obrażony i poszedł pojeździć na motorze, dziadek wziął psa na spacer i nie było go dwie godziny. Reszta rodziny nie odzywała się do siebie, a między nimi wszystkimi biegała roztrzęsiona babcia, która próbowała uratować zaginioną Magię Świąt. Jednak pamiętamy, że zawsze jesteśmy rodziną i żadne spory nie są w stanie nas rozdzielić. Ku uciesze babuli wszyscy zjechali się z powrotem na kawę i ciacho i zachowywali się jakby południowej kłótni w ogóle nie było. Temat szopek i Pasterek nie był już poruszony, a atmosfera znów stała się sielska. :)

Moja rodzinka to skupisko zawziętych charakterków. Każdy z nas jest uparty jak osioł i musi mieć zawsze racje. Jak to mówią: Gdzie dwóch polaków, tam trzy zdania. Kiedyś podczas Świąt wybuchł konflikt.Co zabawne, wszyscy pokłócili się o księdza. Mamy trzy różne parafie w mieście i każda grupa broniła swojej. Zaczęło się od tego, kto ma najpiękniejszą szopkę w kościele,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W mojej głowie gotowało się niczym w garze z barszczem. Czułam, że jest mi coraz bardziej gorąco, a wybuch niepohamowanego gniewu wisiał już pod sufitem i tylko czekał, aż pozwolę mu wyjść do ludzi i narobić niezłego bałaganu.
- No wnusiu, kiedy wreszcie przedstawisz nam jakiegoś kawalera? Już czas założyć rodzinę, przecież nie będziesz wiecznie młoda! A właściwie to już młoda nie jesteś!- słyszałam coraz bardziej podniesiony głos babci i nie mogłam zdecydować, czy zaraz się rozpłaczę, czy wstanę i ucieknę płakać na zewnątrz gdzieś koło bałwanów ulepionych rano z bratankami i siostrzeńcami.
W moich myślach niczym Scrooge pojawiły się duchy wszystkich moich przeszłym związków: facet, który rzucił mnie po 5 latach, bo znalazł sobie wyższą i ładniejszą, mój najlepszy przyjaciel, który wyznał mi miłość, by po paru miesiącach stwierdzić, że jednak nie jestem w związku taka, jak sobie wyobrażał, niesamowicie przystojny Hiszpan, który zawrócił mi w głowie, a potem powiedział „adios” i parę innych „epizodów”, które także nie okazały się „happy ever after”… Przywykłam już do samotności, ale Święta nadal były trudnym czasem, ze względu na niekończące się pytania.
Nagle jakaś żaróweczka zapaliła mi się w głowie i zanim pomyślałam, powiedziałam:
- Ale… tak właściwie… to ja wolę dziewczyny!
Byłam zadowolona z siebie tylko przez ułamek sekundy, po którym w grobowej ciszy usłyszałam odgłosy duszącej się ością karpia babci! Bilans tych Świąt? Dwa dni w szpitalu spędzone przy łóżku babci! Z drugiej strony jednak brak pytań o chłopaka- czyż nie powinno się zawsze szukać pozytywów?

W mojej głowie gotowało się niczym w garze z barszczem. Czułam, że jest mi coraz bardziej gorąco, a wybuch niepohamowanego gniewu wisiał już pod sufitem i tylko czekał, aż pozwolę mu wyjść do ludzi i narobić niezłego bałaganu.
- No wnusiu, kiedy wreszcie przedstawisz nam jakiegoś kawalera? Już czas założyć rodzinę, przecież nie będziesz wiecznie młoda! A właściwie to już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dwa lata temu. Pojechaliśmy z moim mężem na Wigilię do moich rodziców – cieszyłam się bardzo, bo mieszkaliśmy daleko i widzieliśmy się rzadko.

Było miło - wszyscy jacyś… uroczyści, uśmiechnięci. Miałam to cudowne wrażenie, że panuje radosne napięcie. W końcu jednak coś zaczęło „zgrzytać” – było zbyt miło, a dokładniej – zbyt miło DLA MNIE. Wszyscy koncentrowali na mnie uwagę, przyglądali mi się, ojciec odsunął mi krzesło, abym mogła usiąść (?!). Epicentrum tej życzliwości nastąpiło, gdy oświadczyłam, że więcej już w siebie nie zmieszczę. – Dziecko, ale rybę! No, posmakuj, troszkę zjedz! – to moja mama. Ok, pomyślałam, że chce pochwalić się jedzeniem. Zjadłam z trudem. – Specjalnie dla ciebie, proszę – tutaj tata nałożył mi pierogi. No… ok, wcisnęłam w siebie jedzenie i usłyszałam, że MUSZĘ spróbować ciasta. Posmakowałam i dodałam, że wolałabym lampkę wina. Gdybym w tym momencie oświadczyła, że chcę zostać prostytutką, to wzbudziłabym mniejsze zgorszenie. Wszyscy aż się zapowietrzyli! Spytałam, o co im dzisiaj w ogóle chodzi. – Dziecko, w twoim stanie nie możesz pić alkoholu! –mama.

No i banał. „Mój stan” okazał się domniemaną ciążą. Todzina uznała, że w niej jestem, ponieważ mój mąż przed Wigilią oświadczył, że przekażemy im „świetną wiadomość”. Wiadomość o tym, że przeprowadzamy się do ich miasta, więc będziemy się częściej widywać.

Wisienka na torcie? Mój 15-letni brat, cichy obserwator zajść przy stole, który słysząc rewelację o przeprowadzce, rzucił: „Ale uważaj siostra, bo jak będziesz tyle wpierniczać, to nie zmieścisz się przez futryny w nowym mieszkaniu”. Kurtyna.

Dwa lata temu. Pojechaliśmy z moim mężem na Wigilię do moich rodziców – cieszyłam się bardzo, bo mieszkaliśmy daleko i widzieliśmy się rzadko.

Było miło - wszyscy jacyś… uroczyści, uśmiechnięci. Miałam to cudowne wrażenie, że panuje radosne napięcie. W końcu jednak coś zaczęło „zgrzytać” – było zbyt miło, a dokładniej – zbyt miło DLA MNIE. Wszyscy koncentrowali na mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przypomniała mi się jedna miejska legenda już wielokrotnie przekształcana w żart. Jednak historia ta wydarzyła się naprawdę kilkadziesiąt lat temu w jednej z rodzin amerykańskich milionerów. Głowa rodziny, znudzona świąteczną gorączką i zmęczona wymyślaniem coraz to nowych prezentów, postanowiła każdemu członkowi rodziny, na kilka tygodni przed świętami, wysłać kartkę świąteczną wraz z czekiem. Na kartce miał być dopisek "Kupcie sobie sami prezenty, i przynieście je na rodzinną kolację, żebym na przyszły rok wiedział co was naprawdę interesuje".
Bardzo był zdziwiony kiedy przy świątecznym stole zabrakło wielu członków wielopokoleniowej rodziny, a Ci co przyszli nie mieli ze sobą prezentów, kupionych za oferowane pieniądze. Mężczyzna starał się dyskretnie dowiedzieć co spowodowało ten stan rzeczy jednak wszyscy milczeli jak grób, a na ich twarzach widać było konsternację. Kilka godzin później, kiedy towarzystwo się rozeszło, mężczyzna poszedł do swojego gabinetu. Przechodząc obok biurka potrącił leżące na nim dokumenty. Spod pliku papierów wypadły czeki. Widząc leżące na podłodze wypełnione bony, zdał sobie sprawę z tego co się stało. Adresując koperty z kartkami świątecznymi zapomniał włożyć do środka obiecanych czeków a co za tym idzie wszyscy członkowie jego rodziny dostali kartki z przekazem by "sami kupili sobie prezenty".
By naprawić swój błąd kilka kolejnych dni spędził w domach handlowych kupując prezenty, które postanowił dostarczyć osobiście i przeprosić za wynikłą z roztargnienia pomyłkę.

Przypomniała mi się jedna miejska legenda już wielokrotnie przekształcana w żart. Jednak historia ta wydarzyła się naprawdę kilkadziesiąt lat temu w jednej z rodzin amerykańskich milionerów. Głowa rodziny, znudzona świąteczną gorączką i zmęczona wymyślaniem coraz to nowych prezentów, postanowiła każdemu członkowi rodziny, na kilka tygodni przed świętami, wysłać kartkę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mój tata zawsze straszył mnie diabłem i czarownicami. Powtarzał, że kiedyś po mnie przyjdą. W pewną Wigilię, gdy siadaliśmy do kolacji, ktoś zapukał do drzwi. Pierwszy wszedł Mikołaj, a za nim był cały orszak - anioły i jeden... diabeł. Jak tylko spojrzałam na tego stwora strasznie się przestraszyłam - byłam przekonana, że przyszedł po mnie - i rozpłakana schowałam się pod stołem. Do pokoju, gdzie stała choinka, zabrał mnie tata (na rękach), ale długo po otrzymaniu prezentu i pożegnaniu Mikołaja nie mogłam dojść do siebie. Teraz wspominam to ze śmiechem, wcześniej raczej bliżej było mi do płaczu.

Mój tata zawsze straszył mnie diabłem i czarownicami. Powtarzał, że kiedyś po mnie przyjdą. W pewną Wigilię, gdy siadaliśmy do kolacji, ktoś zapukał do drzwi. Pierwszy wszedł Mikołaj, a za nim był cały orszak - anioły i jeden... diabeł. Jak tylko spojrzałam na tego stwora strasznie się przestraszyłam - byłam przekonana, że przyszedł po mnie - i rozpłakana schowałam się pod...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja mama zawsze marzyła o zorganizowaniu dużej rodzinnej wigilii! Wreszcie się udało! Jakieś 10 lat temu udało się jej u nas taką właśnie zorganizować. Naprawdę była prze szczęśliwa! Szykowała dwanaście dań, wszystko było pięknie zorganizowane! Każdy oczywiście coś pomagał, bo wszystko było szykowane na ponad dwadzieścia osób, więc było co robić.
Zasiedliśmy do kolacji, odczytaliśmy ewangelię, połamaliśmy się opłatkiem i przystąpiliśmy do spożywania wigilijnych dań. Niestety moi dwaj wujkowie zaczęli poruszać trudne tematy. Najtrudniejsze z możliwych...Polityka. A nieszczęśliwie złożyło się tak, że mieli totalnie odmienne poglądy w tych kwestiach. Rozpoczęło się niewinnie od wymiany zdań, która stopniowo przechodziła w awanturę.
Zaczęli rzucać wyzwiskami w stosunku do wszystkich polityków, a przy tych emocjach zaraz cały czerwony barszczyk wylądował na nowym, długo przez mamę wybieranym, pięknym świątecznym obrusie. Dopiero wtedy babcia wkroczyła do akcji.
Nakrzyczała na obu i dała im pół godziny, żeby wszystko naprawili. Wyraźnie akcentując, że Wigilia bez barszczu czerwonego się nie liczy!
Obaj od razu zapomnieli, że polityka istnieje i zgranie pomaszerowali do kuchni. Jeden obierał i kroił buraczki dziękując, że jeszcze dwa został. A zadaniem drugiego było doprowadzenie stołu do porządku.
My mieliśmy zmienioną kolejność i wcześniej odpakowywaliśmy prezenty! Do końca Świąt babcia wprowadziła zakaz poruszania tematów politycznych. Wszyscy bali się nawet wspomnieć o tym, że polityka istnieje! I to wydarzyło się naprawdę :)

Moja mama zawsze marzyła o zorganizowaniu dużej rodzinnej wigilii! Wreszcie się udało! Jakieś 10 lat temu udało się jej u nas taką właśnie zorganizować. Naprawdę była prze szczęśliwa! Szykowała dwanaście dań, wszystko było pięknie zorganizowane! Każdy oczywiście coś pomagał, bo wszystko było szykowane na ponad dwadzieścia osób, więc było co robić.
Zasiedliśmy do kolacji,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Historię tę opowiadał mi mój chłopak już milion razy :)
Działo się to, kiedy był chłopczykiem. Od samego rana pomagał mamie w kuchni: kroił warzywa na sałatkę, mieszał zupę grzybową i układał jedzenie na półmiskach. Gdy cała rodzina przyjechała na Wigilię stół był już pięknie przez niego przystrojony i cały zapełniony wcześniej przygotowanymi daniami. Wszyscy byli zachwyceni tym, że od małego jest taki pomocny, dlatego mój luby – uznając, że jest już na tyle duży, że sobie poradzi – poszedł zrobić kawę i herbatę dla gości. Mama oczywiście mu pomagała przy wlewaniu wody do szklanek, ale doszedł do wniosku, że zaniesie je na tacy do pokoju. Sam. Szło mu pięknie, nic nie rozlał. W salonie postawił tacę na stole, a dokładnie to jej pół, bo nie było miejsca. Dlatego w połowie wisiała w powietrzu. Jak to na moją ciapę przystało zaczął podawać szklanki gościom – zaczynając od strony, która stała na stole. Podniósł dwie szklanki i prawa fizyki zadziałały. Cała taca runęła na ziemie :D
Do dziś wszyscy śmieją się, żeby uważał gdy przynosi gościom picie :D

Historię tę opowiadał mi mój chłopak już milion razy :)
Działo się to, kiedy był chłopczykiem. Od samego rana pomagał mamie w kuchni: kroił warzywa na sałatkę, mieszał zupę grzybową i układał jedzenie na półmiskach. Gdy cała rodzina przyjechała na Wigilię stół był już pięknie przez niego przystrojony i cały zapełniony wcześniej przygotowanymi daniami. Wszyscy byli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kilka lat temu razem z rodzicami przeprowadziliśmy się. Kiedy nadszedł czas świąt Bożego Narodzenia wszystko wyglądało jak co roku tzn przygotowywania pełną parą w kuchni i porzadki. W końcu nadszedł ten długo oczekiwaniy magiczny czas. Razem z rodziną mieliśmy już zasiąść do stołu wigilijnego kiedy w pewnym momencie mama dostała telefon on naszych dalszych krewnych. Na początku myśleliśmy że dzwonią z życzeniami, ale jak się okazało nasze wujostwo chciało zrobić nam niezapowiedzianą wizytę. Tylko że nie widzieli nic o naszej przeprowadzce ( na codzień mieszkają w Niemczech) i zamiast do nas trafili do nowych lokatorów.

Kilka lat temu razem z rodzicami przeprowadziliśmy się. Kiedy nadszedł czas świąt Bożego Narodzenia wszystko wyglądało jak co roku tzn przygotowywania pełną parą w kuchni i porzadki. W końcu nadszedł ten długo oczekiwaniy magiczny czas. Razem z rodziną mieliśmy już zasiąść do stołu wigilijnego kiedy w pewnym momencie mama dostała telefon on naszych dalszych krewnych. Na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kilka lat temu razem z rodzicami przeprowadziliśmy się. Kiedy nadszedł czas świąt Bożego Narodzenia wszystko wyglądało jak co roku tzn przygotowywania pełną parą w kuchni i porzadki. W końcu nadszedł ten długo oczekiwaniy magiczny czas. Razem z rodziną mieliśmy już zasiąść do stołu wigilijnego kiedy w pewnym momencie mama dostała telefon on naszych dalszych krewnych. Na początku myśleliśmy że dzwonią z życzeniami, ale jak się okazało nasze wujostwo chciało zrobić nam niezapowiedzianą wizytę. Tylko że nie widzieli nic o naszej przeprowadzce ( na codzień mieszkają w Niemczech) i zamiast do nas trafili do nowych lokatorów.

Kilka lat temu razem z rodzicami przeprowadziliśmy się. Kiedy nadszedł czas świąt Bożego Narodzenia wszystko wyglądało jak co roku tzn przygotowywania pełną parą w kuchni i porzadki. W końcu nadszedł ten długo oczekiwaniy magiczny czas. Razem z rodziną mieliśmy już zasiąść do stołu wigilijnego kiedy w pewnym momencie mama dostała telefon on naszych dalszych krewnych. Na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej