Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Yevoni
Ola
kinga
11111iwona
Stefcia14

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Yevoni
Ola
kinga
11111iwona
Stefcia14

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Oczywiście, że zasłynęłam ratując świat przed niebezpieczeństwem. Wykazałam się odwagą, poświęceniem i bohaterstwem. Wszyscy dookoła mnie rozpoznawają, a w ich oczach widać szacunek. Stałabym się wzorem do naśladowania, żywą legendą. Złoczyńci baliby się mnie, przez co na świecie zapanowałby większy spokój i bezpieczeństwo. Powstawałyby liczne opowieści o moich dokonaniach i ludzie zostaliby zmotywowani do działania, osiągania swoich własnych celów. Ale jest to chyba zbyt piękne, żeby mogło się stać prawdziwe...

Oczywiście, że zasłynęłam ratując świat przed niebezpieczeństwem. Wykazałam się odwagą, poświęceniem i bohaterstwem. Wszyscy dookoła mnie rozpoznawają, a w ich oczach widać szacunek. Stałabym się wzorem do naśladowania, żywą legendą. Złoczyńci baliby się mnie, przez co na świecie zapanowałby większy spokój i bezpieczeństwo. Powstawałyby liczne opowieści o moich dokonaniach...

"Nareszcie w domu." Alicja otwiera drzwi samochodu i uderza w nią zapach wsi - czysty i rześki. Uśmiecha się i zmierza w stronę gniazda rodzinnego. Na przeciwko widzi sąsiada z dwiema uroczymi dziewczynkami.
-Dzień dobry, panie Myszkowski. Jak tam dzień?
Sąsiad spojrzał w jej stronę. W pierwszej chwili dostrzegła na jego twarzy dezorientację, która po chwili przerodziła się w szeroki uśmiech. Podszedł do niej, wyciągając dłoń na powitanie.
-Dzień dobry, Alicjo. Aleś ty się zmieniła! Prawie cię nie poznałem - powiedział, potrząsając energicznie jej dłoń.
-Jakie urocze dziewczynki pan prowadzi. Wnuczki?
-Tak, córki Adama, najstarszego syna. Chodziliście razem do klasy, o ile się nie mylę.
Przytaknęła i zwróciła się do wnuczek pana Myszkowskiego.
-Hej, ja jestem Ala. A wy?
Nie uzyskała jednak odpowiedzi. Dziewczynki stały z otwartymi ustami, wpatrując się w nią. Po chwili uprzejmej rozmowy z panem Myszkowskim, pożegnała się.
Weszła do domu. Kiedy tylko zobaczyła rodziców, zapytała się o dziwną reakcję wnuczek sąsiada, sądząc, że jej zawód i zarobki budzą taki podziw u młodego pokolenia.
Rodzice spojrzeli po sobie. I wtedy sobie przypomniała tamten lipcowy koncert popularnego wtedy Kendjiego Giraca. Brzeg spódnicy wciął się w jej zamek, co spowodowało, że mnóstwo ludzi miało okazję zobaczyć jej koronkowe stringi. I osobą, która zwróciła jej na to uwagę był właśnie on, kiedy po koncercie zszedł ze sceny i odnalazł ją pod sceną.
-Nieważne...

"Nareszcie w domu." Alicja otwiera drzwi samochodu i uderza w nią zapach wsi - czysty i rześki. Uśmiecha się i zmierza w stronę gniazda rodzinnego. Na przeciwko widzi sąsiada z dwiema uroczymi dziewczynkami.
-Dzień dobry, panie Myszkowski. Jak tam dzień?
Sąsiad spojrzał w jej stronę. W pierwszej chwili dostrzegła na jego twarzy dezorientację, która po chwili przerodziła...

Pewnego dnia po wielu latach nieobecności, poświęconych na szkoleniu samej siebie, wróciłabym do mojego kraju lat dziecięcych, wróciłabym ciemną nocą, by po cichu dostać się do domu rodzinnego. Nikomu bym nie powiedziała, że właśnie tego dnia wracam, by zrobić rodzinie niespodziankę i uniknąć spotkania ze wszystkimi bliższymi i dalszymi sąsiadami. I właśnie gdybym wchodziła do ciemnego domu i szukała ręką kontaktu, wszyscy by krzyknęli:
Niespodzianka!!! Wiedzieliśmy, że dzisiaj wracasz. W końcu jesteś sławna, jesteśmy z ciebie tacy dumni, rozsławiasz naszą miejscowość w dalekim świecie, aż w stolicy.
Jakto wiedzieliście? Ja sławna? Dlaczego?
No jak to, dlaczego. W internecie czytaliśmy o tobie, jako pierwsza z naszej wsi zaangażowałaś się społecznie, działałaś w wolontariacie, uczyłaś się tylu języków i tyle wiesz o Holokauście?
Ja? Jakich języków?
No, angielskiego, niemieckiego, francuskiego, łaciny, przez chwilę włoskiego, rosyjskiego i nawet tego, no … żydowskiego.
Żydowskiego? Macie na myśli jidysz? No faktycznie, uczyłam się, ale nie wiedziałam, że ktoś o tym pisał i to w Internecie. Dziwne
Jesteś wyjątkowa i jesteśmy z ciebie z dumni. Napisali, że jesteś jedyną osobą w Polsce, która poznała tyle języków, byłaś wolontariuszką i jeszcze przeczytała tyle książek o Holokauście. Kiedy ty znalazłaś na to czas. Niesamowite. Zapisałaś się na kartach historii naszej wsi. Dzieci będą się o tobie uczyć. - wykrzykiwali sąsiedzi.

Pewnego dnia po wielu latach nieobecności, poświęconych na szkoleniu samej siebie, wróciłabym do mojego kraju lat dziecięcych, wróciłabym ciemną nocą, by po cichu dostać się do domu rodzinnego. Nikomu bym nie powiedziała, że właśnie tego dnia wracam, by zrobić rodzinie niespodziankę i uniknąć spotkania ze wszystkimi bliższymi i dalszymi sąsiadami. I właśnie gdybym wchodziła...

- Ludzie, patrzcie! To ta, co ujarzmiła Rysia!
- Kochanie, zobacz! To ta dziewczyna od Kajtka!
- Córciu, bądź grzeczna! Bo oddam cię do tej pani!

Ryś, Kajtek, Zofia, Mati... Dużo ich było... Jako legendarna poskramiacz dzieci byłabym znana głównie z tego, że jestem uparta, cierpliwa i wyrozumiała. Ale także z tego, że ze mną się nie dyskutuje i to ja ustalam warunki. :)

- Ludzie, patrzcie! To ta, co ujarzmiła Rysia!
- Kochanie, zobacz! To ta dziewczyna od Kajtka!
- Córciu, bądź grzeczna! Bo oddam cię do tej pani!

Ryś, Kajtek, Zofia, Mati... Dużo ich było... Jako legendarna poskramiacz dzieci byłabym znana głównie z tego, że jestem uparta, cierpliwa i wyrozumiała. Ale także z tego, że ze mną się nie dyskutuje i to ja ustalam warunki. :)

Myślę (albo marzę), że mogłabym być znana z mojej twórczości malarskiej. Moje obrazy byłyby rozpoznawane na całym świecie, reprinty znajdowałyby się w podręcznikach szkolnych. A ukochane dzieła przedstawiałyby właśnie rodzinne strony, więc każdy mieszkaniec tych okolic byłby mi wdzięczny za rozsławienie tego regionu

Myślę (albo marzę), że mogłabym być znana z mojej twórczości malarskiej. Moje obrazy byłyby rozpoznawane na całym świecie, reprinty znajdowałyby się w podręcznikach szkolnych. A ukochane dzieła przedstawiałyby właśnie rodzinne strony, więc każdy mieszkaniec tych okolic byłby mi wdzięczny za rozsławienie tego regionu

Przyjeżdżam i wszyscy pytają mnie o przepisy na moje słynne ciasteczka. Nie wiem o co im chodzi, A oni mówią że ma niezłe poczucie humoru. Przychodzę do domu mojej babci i cioci i pytam o co chodzi. Okazuje się że babcia mnie źle zrozumiała przez telefon i myślała że jestem doskonałą kucharka, A nie lekarka. Plotka rozniosła się po całym miasteczku. Ja muszę teraz udawać że tak faktycznie jest by nie zepsuć dobrego imienia mojej babci, A tak na prawdę nie mam pojęcia o gotowaniu....

Przyjeżdżam i wszyscy pytają mnie o przepisy na moje słynne ciasteczka. Nie wiem o co im chodzi, A oni mówią że ma niezłe poczucie humoru. Przychodzę do domu mojej babci i cioci i pytam o co chodzi. Okazuje się że babcia mnie źle zrozumiała przez telefon i myślała że jestem doskonałą kucharka, A nie lekarka. Plotka rozniosła się po całym miasteczku. Ja muszę teraz udawać że...

Kocham tworzyć. Są rzeczy, mające swoją historię. Jednak z upłwem czasu stają się one niepotrzebne, stare czy popsute. Uwielbiam przywracać je do życia nadając im nowej wartości i funkcjonalności. Myślę więc, że znana bym była jako ktoś w stylu "pomysłowy Dobromir" czy "kobieta Macgyver". I miałoby to też związek ze sztuką, bo chciałabym wykorzystać szerzej swoją "artystyczną duszę". W takim układzie mogłabym ze zdziwieniem usłyszeć coś w stylu:
- "Ona niemal z niczego potrafi zrobić coś niezwykłego..."
- "A, te jej rzeczy są niezwykłe i piękne - to dzieła sztuki..."

Kocham tworzyć. Są rzeczy, mające swoją historię. Jednak z upłwem czasu stają się one niepotrzebne, stare czy popsute. Uwielbiam przywracać je do życia nadając im nowej wartości i funkcjonalności. Myślę więc, że znana bym była jako ktoś w stylu "pomysłowy Dobromir" czy "kobieta Macgyver". I miałoby to też związek ze sztuką, bo chciałabym wykorzystać szerzej swoją...

- Mówią o nim, że chodzi tylko nocą - szepnął ogorzały mężczyzna w barze.
- Mówią, że jego twarz nie odzwierciedla żadnych emocji - dodał siedzący obok niego mężczyzna.
- Podobno potrafi niszczyć światy - krzyknął ktoś przy barze.
- Słyszałem, że na jego życzenie z oceanów wyłaniają się lądy - powiedział barman.
- Słyszałam, że jednym zamachem ręki zmienia konstelacje gwiazd - powiedziała solistka stojąca przy fortepianie.
- Mówią też, że ma palce umazane atramentem - powiedziała moja narzeczona przytulając się do mojego ramienia - i jest przystojny, ten mój niszowy pisarz...
Rozejrzała się jeszcze dookoła, by po chwili dodać konspiracyjnym szeptem:
- A! I wychodzę za niego za mąż!

- Mówią o nim, że chodzi tylko nocą - szepnął ogorzały mężczyzna w barze.
- Mówią, że jego twarz nie odzwierciedla żadnych emocji - dodał siedzący obok niego mężczyzna.
- Podobno potrafi niszczyć światy - krzyknął ktoś przy barze.
- Słyszałem, że na jego życzenie z oceanów wyłaniają się lądy - powiedział barman.
- Słyszałam, że jednym zamachem ręki zmienia konstelacje...

Oczywiście stałam się sławnym muzykiem - skrzypkiem. To z resztą już było - w szkole muzycznej 1 stopnia, w moim rodzinnym mieście. Mimo, że skończyłam ją dobre 8 lat temu do tej pory odzywają się czasem do mnie ludzie, którzy mnie znają (pamiętają jak grałam na koncertach, popisach, konkursach), ale ja ich niekoniecznie, i opisują mi jakie mieli o moim charakterze wyobrażenie, a zazwyczaj wtedy (kilkanaście lat temu) nie mieli odwagi się odezwać. :P

Oczywiście stałam się sławnym muzykiem - skrzypkiem. To z resztą już było - w szkole muzycznej 1 stopnia, w moim rodzinnym mieście. Mimo, że skończyłam ją dobre 8 lat temu do tej pory odzywają się czasem do mnie ludzie, którzy mnie znają (pamiętają jak grałam na koncertach, popisach, konkursach), ale ja ich niekoniecznie, i opisują mi jakie mieli o moim charakterze...