Akurat tamtego dnia czekałem na paczkę z książką.

By zbyt nie myśleć o czekającej mnie wkrótce lekturze wstałem późno, zjadłem śniadanie i postanowiłem wziąść prysznic.

I właśnie akurat gdy skończyłem się płukać, zabrzmiał dzwonek do drzwi. Jako, że w mieszkaniu byłem sam, niewiele myśląc, wyskoczyłem spod prysznica, owinąłem się pasie ręcznikiem i poszedłem otworzyć.

Tak, jak słusznie się domyślacie to nie był listonosz, a świadkowe Jehowy. Zobaczywszy mnie w negliżu, szybko uciekli, nawet nie wygłaszając swoich podstawowych formułek, a jedynie dając mi jakąś broszurkę.

Akurat tamtego dnia czekałem na paczkę z książką.

By zbyt nie myśleć o czekającej mnie wkrótce lekturze wstałem późno, zjadłem śniadanie i postanowiłem wziąść prysznic.

I właśnie akurat gdy skończyłem się płukać, zabrzmiał dzwonek do drzwi. Jako, że w mieszkaniu byłem sam, niewiele myśląc, wyskoczyłem spod prysznica, owinąłem się pasie ręcznikiem i poszedłem otworzyć.

...

Wierzcie, albo i nie, ale zaskakującą wizytę złożył mi mój dziadek. Nic w tym nie byłoby zaskakującego, gdyby nie fakt, że on nie żyje i nigdy go nie poznałam. To było po remoncie pokoju gościnnego, kiedy moi rodzice na czas malowania ścian zdjęli ślubną ikonkę mojej babci i dziadka. Po remoncie nikt nie spieszył się do powieszenia tej ikony. Zaczęłam słyszeć zawsze po północy lekkie bieganie po schodach (miałam pokój tuż bok schodów na piętrze), hałasy na strychu, a raz gdy spałam w tym wyremontowanym pokoju t słyszałam mocne uderzenie w drzwi. Jestem do dzisiaj w szoku, że nikt z domowników nic nie usłyszał. Starałam się zasypiać wcześniej, żeby nie słyszeć żadnych hałasów, ale nic z tego i tak się budziłam. Wszystko to przestało się dziać jak zmobilizowałam tatę do powieszenia ikony na swoje miejsce. Po powieszeniu hałasy miały miejsce tylko jeszcze jeden raz. Od tamtej pory jest spokój, a ja mam przeczucie, że to dziadek złożył niezapowiedzianą wizytę. Tylko dlaczego akurat do mnie?

Wierzcie, albo i nie, ale zaskakującą wizytę złożył mi mój dziadek. Nic w tym nie byłoby zaskakującego, gdyby nie fakt, że on nie żyje i nigdy go nie poznałam. To było po remoncie pokoju gościnnego, kiedy moi rodzice na czas malowania ścian zdjęli ślubną ikonkę mojej babci i dziadka. Po remoncie nikt nie spieszył się do powieszenia tej ikony. Zaczęłam słyszeć zawsze po...

Mój kuzyn wyjechał do USA. Był tam kilka lat, nie mógł wrócić do Polski, bo potem ze względu na wizę, mógłby już nie polecieć z powrotem do Stanów.
I tak pewnego dnia rozmawiał z rodzicami przez skype. Miał wyłączoną kamerkę- tłumaczył że jest ciemno.
Ciocia usłyszała pukanie do drzwi. Powiedziała, żeby zaczekał chwilę, bo musi otworzyć.
Krzyk. Euforia. Radość.
Jak myślicie, kto stał w progu?
Tak! to był mój kuzyn- jej syn ;).
Wszystko nagrywał, nigdy nie widziałam bardziej szczęśliwej osoby niż moja ciocia w tedy. Nie ma większej radości, niż "odzyskanie" syna po tylu latach ;).

Mój kuzyn wyjechał do USA. Był tam kilka lat, nie mógł wrócić do Polski, bo potem ze względu na wizę, mógłby już nie polecieć z powrotem do Stanów.
I tak pewnego dnia rozmawiał z rodzicami przez skype. Miał wyłączoną kamerkę- tłumaczył że jest ciemno.
Ciocia usłyszała pukanie do drzwi. Powiedziała, żeby zaczekał chwilę, bo musi otworzyć.
Krzyk. Euforia. Radość.
Jak...

Piiiiiiip! Piiiiiip!
-"Jeszcze 5 minut..."
Piiiiiiiiiiiiiiip!
-"Już wstaję..."
PIIIIIIP!
-"Dobra, gdzie ten budzik? Zaraz... To dzwonek do drzwi!"
Wstałam, narzuciłam na siebie bluzę i poszłam otworzyć.
- Dzień dobry! Wymieniamy dzisiaj czujniki w kaloryferach. Można?
- O, matko! Na śmierć zapomniałam! Oczywiście, zapraszam!
Mężczyzna omiótł mnie wzrokiem, wszedł i ruszył w stronę pierwszego pokoju.
- Widzę, że obudziłem - powiedział, widząc moje niepościelone łóżko.
- A, tak. Dosyć późno się położyłam.
- I chyba spieszno było pani do łóżka!
- Słucham? - spojrzałam w kierunku, w którym patrzył mój gość.
Na podłodze leżały mój czerwony biustonosz i majtki w kucyki Pony. Zaczerwieniona zaczęłam zgarniać rozrzucone ubrania. Pan przystąpił do zmiany czujnika.
- O, proszę! - mężczyzna ledwo powstrzymywał śmiech - Moja żona ma podobny!
Co podobny? Zaraz! Szafka. Dolna półka. O nie! Mój mężczyzna wyjechał w delegację na miesiąc.
- Trzeba sobie jakoś radzić... - wydukałam.

Piiiiiiip! Piiiiiip!
-"Jeszcze 5 minut..."
Piiiiiiiiiiiiiiip!
-"Już wstaję..."
PIIIIIIP!
-"Dobra, gdzie ten budzik? Zaraz... To dzwonek do drzwi!"
Wstałam, narzuciłam na siebie bluzę i poszłam otworzyć.
- Dzień dobry! Wymieniamy dzisiaj czujniki w kaloryferach. Można?
- O, matko! Na śmierć zapomniałam! Oczywiście, zapraszam!
Mężczyzna omiótł mnie wzrokiem, wszedł i ruszył w...

To było kilka tygodni po przeprowadzce do większego miast. 40km od domu rodzinnego. Trudny zimowy okres. Krucho z pracą. Dodatkowo choroba mojego ukochanego dawała nam się we znaki. W ponury, zimny dzień, na klęczkach szorowałam dywan po babci. Rękawy miałam podciągnięte za łokcie, włosy upięte w kok, a w dłoniach odzianych w lateksowe rękawiczki trzymałam gąbkę. A wszystko działo się w pustym pokoju z jednym łóżkiem, stolikiem i regałem (tylko tyle mieliśmy), gdzie tliło się małe światełko. Była nim lampka podłączona do kontaktu, bo główna żarówka się przepaliła. Byliśmy zupełnie nowi w mieście, więc dzwonek do drzwi bardzo nas zaskoczył. Ksiądz! Chodził ksiądz po kolędzie. Nie zważając na to co robiłam, otarłam włosy z czoła i zaprosiłam go do środka. Wtedy okazało się, że to nie był zwykły ksiądz, tylko ktoś kogo znam od lat. To było ogromnym zaskoczeniem. Usiedliśmy wszyscy w trójkę, patrząc po sobie z niedowierzaniem i nie mogliśmy się nagadać.

To było kilka tygodni po przeprowadzce do większego miast. 40km od domu rodzinnego. Trudny zimowy okres. Krucho z pracą. Dodatkowo choroba mojego ukochanego dawała nam się we znaki. W ponury, zimny dzień, na klęczkach szorowałam dywan po babci. Rękawy miałam podciągnięte za łokcie, włosy upięte w kok, a w dłoniach odzianych w lateksowe rękawiczki trzymałam gąbkę. A wszystko...

Był wczesny wieczór, za oknem padał śnieg i tliły się spokojnie światła latarni. Pod choinką na każdego czekało kilka prezentów. Zjechała się cała rodzina. Prawie. Już od dawna nie widziałam kilku osób - nie utrzymujemy kontaktu. Mimo tego zapowiadały się święta idealne. Wraz z mężem i dziećmi rozkładaliśmy do stołu. Najdroższy z naszych wszystkich zestawów - jest. Sianko pod obrusem - jest. Miejsce dla niezapowiedzianego gościa - jest. Tak nauczyła mnie moja mama i ja tego samego uczę moje dzieci. Dwadzieścia osób zasiadło do stołu, a moja siostra przyniosła z kuchni pierwsze danie. Po piętnastu minutach wszystkie talerze po pierwszym daniu były już puste, a najmłodsze dzieci zaczęły pytać się o prezenty. Wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Wyszłam z jadalni i przez szybę zobaczyłam kobietę. Otworzyłam drzwi.
- Dobry wieczór. W czym mogę pomóc?
- Dobry wieczór. Wszystkiego najlepszego.
Za kobietą widać było starą walizkę - brudną, trochę potarganą, wyglądała, jakby była używana prawie codziennie przez ostatnie dziesięć lat.
- Dziękuję i nawzajem. Czy chce Pani wejść i dołączyć do nas?
- Nie... Nie wiem. Nie wiem, czy jestem miło widziana.
Patrzyłam na szczupłą, piękną kobietę z krótkimi włosami i niebieskimi oczami. Nie wiem, czy jej nie rozumiałam, bo skupiłam się zbyt bardzo na jej zewnętrznym pięknie, czy po prostu jej nie rozumiałam.
- Dlaczego miałaby Pani być niemiło widziana?
- Nie poznajesz mnie?
- Nie.
- No tak... byłaś taka mała...
- O co Pani chodzi?
- Przepraszam... - zaczęła płakać.
- Ale nie ma za co.
- Przepraszam, że Was zostawiłam.
- Ale...
- Nie wiesz, kim jestem...
- Mama? - Nie... To niemożliwe...

Był wczesny wieczór, za oknem padał śnieg i tliły się spokojnie światła latarni. Pod choinką na każdego czekało kilka prezentów. Zjechała się cała rodzina. Prawie. Już od dawna nie widziałam kilku osób - nie utrzymujemy kontaktu. Mimo tego zapowiadały się święta idealne. Wraz z mężem i dziećmi rozkładaliśmy do stołu. Najdroższy z naszych wszystkich zestawów - jest. Sianko...

Dola aniołów[bookLink]4770188|Dola aniołów[/bookLink]

Dola aniołów[bookLink]4770188|Dola aniołów[/bookLink]

 [bookCover]4770188|Dola aniołów[/bookCover]