Owszem, pewnego dnia, gdy z siostrą miałyśmy siedem lat, M. dłużej spała. Babcia stwierdziła, że może sobie poleniuchować, dopóki nie zrobi śniadania. Gdy nie wstawała do tego czasu, poszła do niej i chciała ją obudzić. Niestety M. nie budziła się, ponieważ miała wylew. W całej krzątaninie lekarzy oraz rodziców, którzy w panice wbiegli do mieszkania, pamiętam tylko to, że chciałam ją po prostu złapać za rękę. Rodzice pojechali z M, a ze mną została babcia. Lekarze pomogli mojej siostrze, więc po kilku godzinach sytuacja się „unormowała” (jeśli mogę tak to nazwać). Nie pozwolono mi jej zobaczyć, dni mijały. Byłam przerażona. Wiedziałam jak dojechać do szpitala na Niekłańskiej, więc napisałam kartkę, że nie wytrzymam i jadę do M. W szpitalu moja ucieczka wyszła na jaw, chciano nawet wzywać policję, ale obyło się bez tego. Rozwścieczeni i przerażeni rodzice zaprowadzili mnie do siostry. Obie płakałyśmy i powtarzałyśmy swoje dziecięce przezwiska (Lala i Dudu). Pamiętam, że M. miała mieć pobieraną krew, bała się igieł i zaproponowałam pielęgniarce, żeby wzięła moją krew, bo jesteśmy bliźniaczkami. Nigdy nie zapomnę co wtedy czułam. Pomimo wszystkiego nigdy tego nie żałowałam, bo wyraz ulgi na twarzy siostry gdy mnie zobaczyła, był nieopisany. M. do dziś nie chce się ze mną rozstawać, pomimo iż mamy 20 lat. Kocham ją jeszcze bardziej, ponieważ skutki wylewu okazały się nieodwracalne. Dzięki mojej miłości do książek, M. w wieku 16 lat nauczyła się dość płynnie czytać i uwielbia to.


[1499 znaków]

Owszem, pewnego dnia, gdy z siostrą miałyśmy siedem lat, M. dłużej spała. Babcia stwierdziła, że może sobie poleniuchować, dopóki nie zrobi śniadania. Gdy nie wstawała do tego czasu, poszła do niej i chciała ją obudzić. Niestety M. nie budziła się, ponieważ miała wylew. W całej krzątaninie lekarzy oraz rodziców, którzy w panice wbiegli do mieszkania, pamiętam tylko to, że...

Pamiętam jak uciekłam. Wyszłam przez okno i łaziłam po lesie, aż mi się nie znudziło. Nie pamiętam jaki był powód, ale musiał być dość błahy, bo nie byłam dość zbuntowana, aby się spakować. Skończyło się na tym, że wylądowałam u kuzynki i poszukiwania zostały zakończone.
Nie żałowałam własnego czynu, lecz pomyślałam wtedy o znalezieniu lepszej kryjówki niż dom kuzynki znajdujący się ledwie kilka domów dalej od mojego miejsca zamieszkania. Taki epizod bez większego znaczenia.

Pamiętam jak uciekłam. Wyszłam przez okno i łaziłam po lesie, aż mi się nie znudziło. Nie pamiętam jaki był powód, ale musiał być dość błahy, bo nie byłam dość zbuntowana, aby się spakować. Skończyło się na tym, że wylądowałam u kuzynki i poszukiwania zostały zakończone.
Nie żałowałam własnego czynu, lecz pomyślałam wtedy o znalezieniu lepszej kryjówki niż dom kuzynki...

W domu nigdy nie było kolorowo więc często marzyłam o tym żeby zabrać młodszego brata i uciec z domu razem z nim. Byliśmy dziećmi więc pierwszym planem był nasz domek na drzewie, który razem ze znajomymi zbudowaliśmy w lesie. Plan oczywiście się nie powiódł, mimo wszystko chęć ucieczki prawie nigdy mnie nie opuszczała. Ostatecznie wszystko skończyło się rozwodem rodziców. Teraz mieszkam w innym miejscu jednak i tak nadal szukam swojego miejsca na świecie.

W domu nigdy nie było kolorowo więc często marzyłam o tym żeby zabrać młodszego brata i uciec z domu razem z nim. Byliśmy dziećmi więc pierwszym planem był nasz domek na drzewie, który razem ze znajomymi zbudowaliśmy w lesie. Plan oczywiście się nie powiódł, mimo wszystko chęć ucieczki prawie nigdy mnie nie opuszczała. Ostatecznie wszystko skończyło się rozwodem rodziców....

W wieku 17 lat postanowiłam wyjść za mąż, za chłopaka, którego znałam 3 msc, wielka miłość małolatów.Rodzice byli przeciwni, myśleli , że to żart.W przypływie buntu i rozpaczy, wyjechałam do ukochanej Babci na drugi koniec Polski.Wróciłam po dwóch tygodniach wyleczona z pomysłu małżeństwa i oczywiście skruszona.Związek rozpadł się parę miesięcy później.

W wieku 17 lat postanowiłam wyjść za mąż, za chłopaka, którego znałam 3 msc, wielka miłość małolatów.Rodzice byli przeciwni, myśleli , że to żart.W przypływie buntu i rozpaczy, wyjechałam do ukochanej Babci na drugi koniec Polski.Wróciłam po dwóch tygodniach wyleczona z pomysłu małżeństwa i oczywiście skruszona.Związek rozpadł się parę miesięcy później.

Zawsze byłam grzeczną córeczką i pomysł ucieczki nigdy nie przeszedł mi przez głowę. W domu nie miałam autokracji, panowało raczej partnerstwo - konflikty staraliśmy się rozwiązywać poprzez dyskusje. Czasem dochodziło jednak do sytuacji bezkompromisowych i ostatnie zdanie należało oczywiście do rodziców. Co wtedy?

Można powiedzieć, że uciekałam. Ale nie fizycznie z domu. Uciekałam do swojego świata, zamkniętego w mojej głowie i nikogo do siebie nie dopuszczałam. Nieodzywanie się do rodziców było moją ucieczką a ich "karą" za to, że się nie dogadaliśmy. Ta forma ucieczki, dzięki rozwiniętej dziecięcej wyobraźni, była nie mniej satysfakcjonująca a na pewno bezpieczniejsza.

Były jeszcze różne formy chowania się po kątach. Dzieci naiwnie twierdzą, że ciężko je znaleźć w małym mieszkaniu z bardzo ograniczoną ilością kątów. Odwieczną przyjaciółką takiego ukrywania się w domu była kołdra. Jak komicznie musiałam wyglądać z głową schowaną pod pierzyną, a resztą ciała odkrytą. Ja byłam zadowolona, pewna, że jestem schowana i rodzice muszą mnie teraz szukać. Oni za to byli o mnie spokojni i zapewne rozbawieni sytuacją.

Zawsze byłam grzeczną córeczką i pomysł ucieczki nigdy nie przeszedł mi przez głowę. W domu nie miałam autokracji, panowało raczej partnerstwo - konflikty staraliśmy się rozwiązywać poprzez dyskusje. Czasem dochodziło jednak do sytuacji bezkompromisowych i ostatnie zdanie należało oczywiście do rodziców. Co wtedy?

Można powiedzieć, że uciekałam. Ale nie fizycznie z domu....

Kilka razy miałam takie pomysły, ale zawsze gdy podczas nastoletnich kłótni mówiłam rodzicom, że ucieknę z domu, zaczynali się śmiać i przedstawiali mi swoje wersje wydarzeń: jak to będę siedzieć pod mostem w krzakach i drżeć ze strachu przed pijakami, jak to będę w śmietniku szukać czegoś do jedzenia... swoimi opowieściami skutecznie mnie zniechęcali do opuszczenia domu ;)

Kilka razy miałam takie pomysły, ale zawsze gdy podczas nastoletnich kłótni mówiłam rodzicom, że ucieknę z domu, zaczynali się śmiać i przedstawiali mi swoje wersje wydarzeń: jak to będę siedzieć pod mostem w krzakach i drżeć ze strachu przed pijakami, jak to będę w śmietniku szukać czegoś do jedzenia... swoimi opowieściami skutecznie mnie zniechęcali do opuszczenia domu ;)

W dzieciństwie zdarzało mi się 'uciekać' z domu bardzo często.
Dlaczego? Wiele dzieci 'ucieka' z kaprysu, bo obraziło się na rodziców, chce żeby się nim bardziej zainteresowali. W moim domu wybuchały ciągłe kłótnie, mieszkaliśmy z dziadkami i nie mogliśmy się dogadać, starsza siostra sprawiała nieustanne problemy, wszystko to odbija się fatalnie na dziecku którym byłam. Z pewnością miało też negatywny wpływ na moje późniejsze życie... Żeby uciec od stresującej i napiętej atmosfery w mieszkaniu, wychodziłam na całe dnie, chodząc bez celu po osiedlu i nieraz nawiązując przy tym nowe znajomosci - dziecku o wiele łatwiej jest poznawać i bawić się z nowymi koleżankami... Pewnego dnia miałam tak dosyć tych krzyków i nerwów że postanowiłam się wyprowadzić na zawsze. Myślałam, że naprawdę jest to możliwe. Spakowałam się, wyszłam i postanowiłam zamieszkać na... drzewie. Siedziałam tam przez kilka godzin! Razem z przyjaciółką nagrywałyśmy filmiki i z tego co pamiętam świetnie się bawiłyśmy a ja byłam pewna że nigdy nie wrócę do domu. Cóż, wróciłam kiedy tylko przyszła pora obiadu, a mi zachciało się jeść. Pomyślałam że wyprowadzę się od razu po zjedzeniu... i wrócę na kolację...
I tak zakończyła się moja pierwsza największa ucieczka. Zdałam sobie po tym sprawę że nie mogę się tak po prostu wyprowadzić mając 8 lat. Byłam dość mądrym dzieckiem mimo wszystko.
Nie znaczy to, że w starszym wieku nie znikałam na długo i nie wracałam do domu późno, nie odpowiadając na telefony. W naszej rodzinie długo jeszcze nie było spokoju, nawet gdy przeprowadziłyśmy się od dziadków. Jednak z czasem zaczęło być coraz lepiej, a ja zrozumiałam że ucieczka nie jest sposobem. Teraz jestem już dorosła i za rok zamierzam się wyprowadzić. Czy to jest jak ucieczka? Od domu, od tego miasta w którym czuję się źle i nudno? Nie wiem. Możliwe. Może po prostu potrzebuję zmian, odetchnięcia świeżym powietrzem.

W dzieciństwie zdarzało mi się 'uciekać' z domu bardzo często.
Dlaczego? Wiele dzieci 'ucieka' z kaprysu, bo obraziło się na rodziców, chce żeby się nim bardziej zainteresowali. W moim domu wybuchały ciągłe kłótnie, mieszkaliśmy z dziadkami i nie mogliśmy się dogadać, starsza siostra sprawiała nieustanne problemy, wszystko to odbija się fatalnie na dziecku którym byłam. Z...

Wiele razy mialam takie wychodne z domu. Pakowalam wtedy plecak,bralam rower i wychodzilam z domu trzaskajac drzwiami.Jechalam do mojej najlepszej kolezanki gdzie okazywalo sie ,ze u niej jest jeszcze gorzej. Wracalam wiec po godzinie do domu przekonana ,ze jednak u mnie nie jest az tak zle.

Wiele razy mialam takie wychodne z domu. Pakowalam wtedy plecak,bralam rower i wychodzilam z domu trzaskajac drzwiami.Jechalam do mojej najlepszej kolezanki gdzie okazywalo sie ,ze u niej jest jeszcze gorzej. Wracalam wiec po godzinie do domu przekonana ,ze jednak u mnie nie jest az tak zle.

Odkąd pamiętam zawsze chciałam żyć po swojemu. W okresie największego buntu, ucieczka z domu wydawała mi się czymś wspaniałym, bo klapki na oczach wyobrażenia o niezależnym życiu całkowicie przysłaniały mi to, jak trudne jest ono naprawdę. Potrafiłam co noc układać w głowie plan. Począwszy od zapakowania plecaka. Dokładnego zastanowienia nad każdą cenną rzeczą, którą muszę zabrać, po godzinę ucieczki, sposób i miejsce do którego się udam. Zawsze usilnie wmawiałam sobie, że żyję jak w klatce, która powoli zaczyna mnie zgniatać. Jednakże każdego ranka, jak tchórz, budziłam się z przestudzoną głową, mając zupełnie nowe pomysły, plany i myśli, a po kolejnym dniu "tortur" nastolatki, znowu rozmyślałam o tym "jak żyć?" i co zrobić, żeby wziąć życie we własne ręce.

Odkąd pamiętam zawsze chciałam żyć po swojemu. W okresie największego buntu, ucieczka z domu wydawała mi się czymś wspaniałym, bo klapki na oczach wyobrażenia o niezależnym życiu całkowicie przysłaniały mi to, jak trudne jest ono naprawdę. Potrafiłam co noc układać w głowie plan. Począwszy od zapakowania plecaka. Dokładnego zastanowienia nad każdą cenną rzeczą, którą muszę...

Nie raz ani nie dwa tak bywało. O co były kłótnie? Nie pamiętam. Pewnie o bałagan, który nie chciał się posprzątać w magiczny sposób albo o lekcje które niestety nie odrabiały się same. Jak na tamte czasy to były moje jedyne i największe problemy.
Kiedy czegoś mi zabraniano pragnęłam tego jeszcze bardziej. Nawet jeśli wiązało się to z trzaśnięciem drzwiami i pójściem przed siebie bez wyznaczonego celu. Nic nie pakowałam. Brałam telefon i to co zawsze czyli jakieś pieniądze, dokumenty i klucze.
Chodziłam drogami, które dobrze znałam. Nie kombinowałam, nie chciałam się zgubić i martwić o drogę powrotną.
Wychodziłam bo chciałam się uspokoić, wyciszyć, dać sobie i rodzicom czas na przemyślenia i na spojrzenie na całą sytuację z innej perspektywy.
Czy to było dobre? Nie wiem. Ale pomagało.

Nie raz ani nie dwa tak bywało. O co były kłótnie? Nie pamiętam. Pewnie o bałagan, który nie chciał się posprzątać w magiczny sposób albo o lekcje które niestety nie odrabiały się same. Jak na tamte czasy to były moje jedyne i największe problemy.
Kiedy czegoś mi zabraniano pragnęłam tego jeszcze bardziej. Nawet jeśli wiązało się to z trzaśnięciem drzwiami i pójściem przed...