Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

deadboy
Ela
Klaudia
milka761
Kasia_Kaś

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

deadboy
Ela
Klaudia
milka761
Kasia_Kaś

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

- Dzień dobry, Joan! - mówi radośnie Eric, odsłaniając ciężkie, zakurzone zasłony i wpuszczając do pokoju promienie słońca. Zasłaniam oczy przedramieniem, jego wesoły baryton działa mi na nerwy, ale nic nie mogę poradzić. Mój mąż jest cudownym człowiekiem i właściwie tylko on mi się w życiu udał. Całuje mnie w czoło. Pachnie dobrą wodą po goleniu, jednym z nielicznych luksusów, na jakie sobie pozwalamy. - No już, wstawaj, kotku. Zrobiłem ci kawę, o dziewiątej masz uczennicę.
- Tę głupią Louise o drewnianych palcach?
- Tę samą. Wykrzesz z siebie nieco entuzjazmu, pozwala nam zapłacić za gaz.
- Ach. To ona jest dziewczyną od gazu? Myślałam, że Głuchy Sam...
- Nie, pieniędzmi od Głuchego Sama płacimy za prąd. Tępa Eva to jedzenie, a Leniwa Ann – benzyna. Oczywiście łatam to moją pensyjką, ale w tym miesiącu odpuszczamy wino i niedziele w restauracji. Trzeba oddać samochód do mechanika – tłumaczy. To on dba o finanse.
- Co za upadek... - wzdycham, wygrzebując się z łóżka. Eric obejmuje mnie mocno i całuje moje dłonie. Jego bujne włosy posiwiały, ale nadal jest przystojny i sprawia, że moje życie zapomnianej pianistki nadal ma sens. Kiedyś był śpiewakiem operowym, teraz pracuje w sklepie z garniturami. Ma niesamowitą klasę i potrafi podsuwać pomysły tak, by klient był przekonany, że to on sam na nie wpadł. Mnie zresztą też to dotyczy.
- Nie brakuje ci tournée? - pyta znienacka.
- A tobie sceny?
- Bardziej brakowało mi ciebie. I wspólnych śniadań.
Patrzymy sobie w oczy. Starzy romantycy.

- Dzień dobry, Joan! - mówi radośnie Eric, odsłaniając ciężkie, zakurzone zasłony i wpuszczając do pokoju promienie słońca. Zasłaniam oczy przedramieniem, jego wesoły baryton działa mi na nerwy, ale nic nie mogę poradzić. Mój mąż jest cudownym człowiekiem i właściwie tylko on mi się w życiu udał. Całuje mnie w czoło. Pachnie dobrą wodą po goleniu, jednym z nielicznych...

W latach 70-tych działałem w kabarecie. Jeździłem po Polsce razem z Bogusiem Smoleniem, jeszcze zanim ten na dobre spiknął się z Laskowikiem a ich sukcesy przyćmiły nasze wspólne. Zjeździliśmy cały kraj. Wygraliśmy kilka przeglądów kabaretów, wystąpiliśmy w dziesiątkach klubów studenckich, a w sezonie letnim zdarzało nam się grywać do kotleta w świetlicach domów wczasowych. Wychlaliśmy wtedy masę wódy. Praktycznie co wieczór po występie szliśmy do baru i tam piliśmy do upadłego, albo upodlaliśmy się w pokojach hotelowych. Zresztą co można było wtedy robić innego, skoro nie było niczego, a wódy było zawsze pod dostatkiem. No i były jeszcze kobiety, których przewinęło się sporo przez nasze zadymione od papierosów pokoje. Jednonocne przygody, chociaż zdarzało się, że zabieraliśmy jakieś lalunie do busa i wio w trasę. Takie to było życie. Co z niego pozostało? Niewiele. Wstaję rano, piję setkę czystej i wypalam jednego papierosa na dobry rozruch (drugiego wypalam w południe a trzeciego na wieczór). Część znajomych z tamtych lat już nie żyje, część od dawna nie działa w branży i znajomości się pokończyły. Co drugi dzień o 9 rano odwiedza mnie Krystyna, moja pani od sprzątania i zakupów. Nie wychodzę już z domu. Czasem Krystyna zostaje na wieczór i razem oglądamy filmy w telewizji, rozmawiamy o polityce i życiu. I tak jakoś leci. Zwyczajne życie. Nie wspominam lat świetności bo i co w sumie było w tym takiego świetnego. Za moment przeminą dzisiejsi cebryci i nadejdą następni.

W latach 70-tych działałem w kabarecie. Jeździłem po Polsce razem z Bogusiem Smoleniem, jeszcze zanim ten na dobre spiknął się z Laskowikiem a ich sukcesy przyćmiły nasze wspólne. Zjeździliśmy cały kraj. Wygraliśmy kilka przeglądów kabaretów, wystąpiliśmy w dziesiątkach klubów studenckich, a w sezonie letnim zdarzało nam się grywać do kotleta w świetlicach domów wczasowych....

Nie sądziłam, że widok zachodzącego słońca może mnie jeszcze tak zachwycić. Wyciągnęłam rękę w poszukiwaniu pióra, które zawsze leżało na stoliku. Moja dłoń spotkała się z próżnią a ja znowu przeklinałam się w duchu, że dałam się nabrać na ckliwy krajobraz. Żaden przyrząd do pisania nie znajdował się w zasięgu mojego wzroku od dawna. Wszystkie długopisy, ołówki i pióra powędrowały do kosza, skąd następnie przetransportowały się do śmietnika przy bloku aby znaleźć się w końcu na wysypisku. I dobrze im tak. To przez nie stałam się rozentuzjazmowaną, wierzącą w ideały naiwniaczką. Głupia duma kazała mi sądzić, że jestem kimś więcej aniżeli tylko drobnomieszczańską pisareczką. Zawsze wiedziałam, że słowo pisane straciło już na wartości. Jesteś kimś, dopóki piszesz tak, jak oni chcą. Jeżeli wtrącisz tu siebie, pokażesz, że choć trochę ci zależy, wtedy cały trud wspinania się na wyżyny chwały legnie w gruzach. Krótkie lata chwały mam już za sobą, a przede mną tylko nie wart słów widok zachodzącego słońca.

Nie sądziłam, że widok zachodzącego słońca może mnie jeszcze tak zachwycić. Wyciągnęłam rękę w poszukiwaniu pióra, które zawsze leżało na stoliku. Moja dłoń spotkała się z próżnią a ja znowu przeklinałam się w duchu, że dałam się nabrać na ckliwy krajobraz. Żaden przyrząd do pisania nie znajdował się w zasięgu mojego wzroku od dawna. Wszystkie długopisy, ołówki i pióra...

Był popyt na modelki anorektyczki, modelki plus size, modelki eksponujące swoją niepełnosprawność ( kojarzycie tą piękność, która nosiła protezę nogi jako element stylizacji?) i było też 5 minut modelek brzydkich. Kobiet niskich, piegowatych, o bladej ziemistej cerze i wystającym pociązowym brzuszku. To był mój moment. Świat jest dziwny i nieprzewidywalny, dlatego dla każdego jest w nim miejsce i czas. Taka pochwała brzydoty ten czas również dostała. Moje 5 minut przebrzmiało i już nikogo nie ciekawi i nie fascynuje brzydka kobieta.
Siedzę w swoim małym białym domku otoczona zdjęciami z pokazów i okładkami gazet, z których nieszczerze uśmiecha się do mnie moja brzydka twarz. Siedzę z papierem i ołówkiem - bo komputer i klawiatura nie mają duszy- i pisze książki. Moje ukochane, najdroższe, najbliższe, najckliwsze. Książki, które pisałbym już dawno gdybym nie wpadła w zaborcze szpony sławy, kariery i wielkich pieniędzy. Jak dobrze nie być w końcu sławną, można pozwolić sobie na luksus bycia szczęśliwą!

Był popyt na modelki anorektyczki, modelki plus size, modelki eksponujące swoją niepełnosprawność ( kojarzycie tą piękność, która nosiła protezę nogi jako element stylizacji?) i było też 5 minut modelek brzydkich. Kobiet niskich, piegowatych, o bladej ziemistej cerze i wystającym pociązowym brzuszku. To był mój moment. Świat jest dziwny i nieprzewidywalny, dlatego dla...

To jest ta chwila.
Nieznośny blask każe zmrużyć oczy.
Wszechobecny zapach perfum panujący wewnątrz pomieszczenia w pierwszej chwili otumania mnie.
Szmer i poruszenie na sali ustępują, gdy wychodzę na scenę.
Kocham to.
Czuję się niezwykle seksowna. Spowita w pudrową suknię odbijającą światło, w wieczorowym makijażu i starannej fryzurze wydaję z gardła pierwsze wibrujące dźwięki.
Publiczność, jak zelektryzowana zdaje się wstrzymywać oddech, gdy tembr mojego głosu staje się silniejszy i silniejszy...

Oczy tępo patrzą na obdarty tynk ściany. A więc to był tylko sen. Kolejny piękny sen o dniach świetności, które bezpowrotnie minęły. Zapadam się w kołdrę.
Kiedyś, jako sławna Maggie Palmer uwielbiałam poranki. Pachnąca tytoniem i whiskey przeciągałam zgrabne ciało, po którym zawsze wędrowały czyjeś ręce.
Dziś, prawie czterdzieści lat później, jestem pomarszczona jak gnijąca pomarańcza, a każde przeciągnięcie powoduje ból w krzyżu. Pozostał tylko zapach whiskey i tytoniu, lecz i on jest już inny, znacznie mniej wyrafinowany.

Wiszące smutno złote płyty, umieszczone w ciężkich ramach pokryła gruba warstwa kurzu.
Mój majątek skurczył się niebotycznie w konsekwencji hulaszczego życia gwiazdy. Ja, niegdyś zapełniająca każdą salę gwiazda jazzu, dziś nie mogę pozwolić sobie na sprzątaczkę, która uporałaby się z wszechobecnym brudem.
Prowincjonalne chałtury, wieczorki jazzowe w domach starców - tak dziś wygląda życie wielkiej gwiazdy.
-Ironia losu, mówię i połykam garść pigułek nasennych.

Nieznośny blask każe zmrużyć oczy...

To jest ta chwila.
Nieznośny blask każe zmrużyć oczy.
Wszechobecny zapach perfum panujący wewnątrz pomieszczenia w pierwszej chwili otumania mnie.
Szmer i poruszenie na sali ustępują, gdy wychodzę na scenę.
Kocham to.
Czuję się niezwykle seksowna. Spowita w pudrową suknię odbijającą światło, w wieczorowym makijażu i starannej fryzurze wydaję z gardła pierwsze wibrujące...

Niedawno doszłam do wniosku, że muszę zacząć spełniać swoje marzenia. Dlatego siedzę teraz w maderyjskiej wiosce, na środku oceanu, obmyślając plan działania. Początkowo chciałam kupić wycieczki i jechać z biurem podróży. Jednak lepiej będzie działać na własną rękę. Czytelnicy byli zachwyceni wymyślonymi przeze mnie przygodami, mimo że były to tylko wytwory mojej bujnej wyobraźni. Może zorientowali się i dlatego moja sława tak szybko przeminęła... Pora przekonać się na własnej skórze, co oznacza samotna wyprawa. W pobliskiej miejscowości wynajmuję prawdziwe cudo. Jeep. Pierwszym punktem jest taras widokowy położony wysoko w górach. Całkowicie polegam na kreskach dorysowanych przez mojego gospodarza na mapie, które pokazują nieużywane, ale malownicze drogi. Włączam Rolling Stonesów i jadę z otwartym dachem, czując się beztrosko jak nigdy dotąd. Kiedy dojeżdżam na miejsce, jestem wprost zachwycona. Zieleń mchów i ogromne zrębowe góry robią na mnie tak wielkie wrażenie, że decyduję się iść pieszym szlakiem trochę dalej. Trzy godziny później jestem u podnóża gór i widzę mały klasztor. W Dolinie Zakonnic siostry usilnie namawiają mnie na spróbowanie ich lokalnego wyrobu - likieru kasztanowego. Tłumaczę, że jestem samochodem, na co one podają mi maleńką buteleczkę w prezencie. Droga powrotna zajmuje mi dwa razy dłużej i kiedy jestem już na górze, widzę ciepłe promienie słońca chowające się za najwyższe szczyty. Tego dnia miałam zobaczyć dużo więcej, ale jestem naprawdę szczęśliwa.

Niedawno doszłam do wniosku, że muszę zacząć spełniać swoje marzenia. Dlatego siedzę teraz w maderyjskiej wiosce, na środku oceanu, obmyślając plan działania. Początkowo chciałam kupić wycieczki i jechać z biurem podróży. Jednak lepiej będzie działać na własną rękę. Czytelnicy byli zachwyceni wymyślonymi przeze mnie przygodami, mimo że były to tylko wytwory mojej bujnej...

Z przyjemnością patrzę na skomplikowany układ taneczny w TV. Teraz telewizor to mój najwierniejszy przyjaciel. Aha, zapomniałam jeszcze o kocie, który kręci się pod moimi nogami. Niestety, starość dopada wszystkich. Także pięknych, młodych i utalentowanych. Uśmiecham się na samą myśl tych pięknych wspomnień. Oto ja, sławna na cały świat, primabalerina. Miałam masę wielbicieli, dostałam miłosne listy, a nawet drogie prezenty. Byłam posiadaczką najpiękniejszych kreacji od znanych projektantów, występowałam w najsłynniejszych przedstawieniach. Zakochał się we mnie nawet hrabia. Miałam wszystko. A gdzie teraz podziało się mocniejsze bicie serca, gdy za chwilę miałam wyjść za kulisy, podekscytowanie, że wszyscy będą wstawać na mój widok z uznaniem i kłaniać mi się pas oraz nieopisana radość z samego tańca? Z bogactwa nie zostało nic, z pasji jedynie mgliste wspomnienia. Kiedy doznałam kontuzji, wszystko poszło na rehabilitację. Mieszkam na parterze starej kamienicy. Sąsiadów widuję rzadko. Ludzkim sercem rządzi zawiść. Nie mam już siły wychodzić. Dobrze, że przychodzi chociaż opiekunka, która robi mi zakupy. Z nią mogę chwilę porozmawiać i napić się mojej ulubionej jaśminowej herbaty. Niestety, ona też nie ma za dużo czasu, więc znów zostaję sama ze swoimi wspomnieniami, telewizorem i radiem. Czasami spoglądam w okno. Patrzę na ludzi i zastanawiam się, gdzie idą, co robią, czy mają rodziny? Tak schodzi mi cały dzień, pusty i smutny dzień niegdyś wielkiej primabaleriny....

Z przyjemnością patrzę na skomplikowany układ taneczny w TV. Teraz telewizor to mój najwierniejszy przyjaciel. Aha, zapomniałam jeszcze o kocie, który kręci się pod moimi nogami. Niestety, starość dopada wszystkich. Także pięknych, młodych i utalentowanych. Uśmiecham się na samą myśl tych pięknych wspomnień. Oto ja, sławna na cały świat, primabalerina. Miałam masę...

Budzi mnie, łechtający moją twarz, promyk słońca. Parskam rozgoryczona, kiedyś sprawiał mi on radość niewypowiedzianą. Wzrok mój pada na białą ścianę, z jaśniejszymi prostokątami. Kiedyś wisiały tu nagrody i zdjęcia ze znanymi kiedyś ludźmi. Kiedyś, kiedyś... Czas nie zna litości. Wszystko marnieje i kończy się, wypala. Wstaję, choć nogi mam opuchnięte i tak bardzo bolą przy każdym kroku. Czy to na nich przemierzałam dziesiątki kilometrów, szukając natchnienia? Wlokę się do kuchni. Jak nienawidzę tego krajobrazu za ogromnym oknem, jak nienawidzę tej, otaczającej zewsząd, ciszy. Zaparzam kawę i siadam przy zbitym z surowych desek stole. Wokół mnie nie ma nic. Zupełnie nic. Tysiące książek spaliłam. Figurki potukłam. Zdjęcia podarłam. Meble porąbałam. Skoro opuściły mnie słowa, opuściło mnie wszystko inne.

Budzi mnie, łechtający moją twarz, promyk słońca. Parskam rozgoryczona, kiedyś sprawiał mi on radość niewypowiedzianą. Wzrok mój pada na białą ścianę, z jaśniejszymi prostokątami. Kiedyś wisiały tu nagrody i zdjęcia ze znanymi kiedyś ludźmi. Kiedyś, kiedyś... Czas nie zna litości. Wszystko marnieje i kończy się, wypala. Wstaję, choć nogi mam opuchnięte i tak bardzo bolą...

Ach może tak jak Marianna byłam aktorką teatralna. Lubianą, cenioną, nagradzaną. Owacji a stojąco nie było końca. Ciągłe występy w całej Europie , wywiady, spotkania, radio, telewizja, gazety, ochy i achy. I przeminęło z wiatrem. Spędzam więc dzień na spacerach w okolicach teatru gdzie świeciłam triumfy, siadam na kawę w kawiarence artystycznej by podsłuchać czy o mnie się mówi, czy się pamięta. Już nie nosze ciemnych okularów i wielkich kapeluszy. zaglądam w oczy każdego przechodnia próbując dojrzeć w nich błysk rozpoznania.Sama dzwonię do paparazzich by poinformować jako "życzliwa sąsiadka" gdzie i kiedy i jaki mały skandalik będzie udziałem wielkiej artystki. A może przy okazji wspomna o moim artystycznym dorobku. może cała seria artykułów o dokonaniach, osiągnieciach, może na dalszy plan zepchnie się te małą wpadkę- i miejmy nadzieję nikt się nie domyśli że buty nie do pary założyłam celowo.
{ tak naprawde w zyciu bym takich żeczy nie robiła, bo to nie ja, nie mój charakter, ale chcieliście by popłynąć na falach wyobraźni więc zapędziłam się aż na środek oceanu :) }

Ach może tak jak Marianna byłam aktorką teatralna. Lubianą, cenioną, nagradzaną. Owacji a stojąco nie było końca. Ciągłe występy w całej Europie , wywiady, spotkania, radio, telewizja, gazety, ochy i achy. I przeminęło z wiatrem. Spędzam więc dzień na spacerach w okolicach teatru gdzie świeciłam triumfy, siadam na kawę w kawiarence artystycznej by podsłuchać czy o mnie się...