Schowałabym się za murem- tym wyścigowym na warszawskim Służewcu. Choć umiejscowiony niemal w centrum miasta przekroczenie go, to jak wejście w inny mikroklimat. Czas tam zwalnia choć pędzi wraz z końmi przygotowywanymi do gonitw.
Hermetyczne to środowisko, wszyscy się znają ale w obrębie terenu zamkniętego murem. Obcy będzie miał problem wejść i rozpytywać o mnie. Nic mu nikt nie powie, jeśli nie będę tego chciała. Bo trzymamy się tu razem.

A ja założę bryczesy i kask i nikt mnie nie rozpozna. Będę wstawać bardzo rano wraz z pierwszymi promieniami słońca aby z daleka od gwarnych ulic i wszędobylskich kamer w ciszy karmić owsem konie. A ich ciche rżenie będzie jak balsam na me, oczekujące wciąż najgorszego, serce.

Schowałabym się za murem- tym wyścigowym na warszawskim Służewcu. Choć umiejscowiony niemal w centrum miasta przekroczenie go, to jak wejście w inny mikroklimat. Czas tam zwalnia choć pędzi wraz z końmi przygotowywanymi do gonitw.
Hermetyczne to środowisko, wszyscy się znają ale w obrębie terenu zamkniętego murem. Obcy będzie miał problem wejść i rozpytywać o mnie. Nic mu...

Wstąpiłabym do zakonu, raczej w innym województwie. Tam nikt o nic nie zapyta. Również nikt z miejscowych w siostrze zakonnej nie rozpozna poszukiwanego przestępcy. Policja nie śmie przeszukiwać i przesłuchiwać żeńskiego zakonu. A ja spokojnie będę mogła szukać tego, który mnie wrabia! :)

Wstąpiłabym do zakonu, raczej w innym województwie. Tam nikt o nic nie zapyta. Również nikt z miejscowych w siostrze zakonnej nie rozpozna poszukiwanego przestępcy. Policja nie śmie przeszukiwać i przesłuchiwać żeńskiego zakonu. A ja spokojnie będę mogła szukać tego, który mnie wrabia! :)

Dziecięca naiwność powoduje, że najmłodsi chowają się za własnymi rączkami. Dzieci myślą, że zasłonić oczy, to tak jak nie być. Zamknąć powieki, zakryć uszy i zniknąć bez śladu na chwilę. Bez teorii umysłu byłbym, jak dziecko, które jeszcze nie nauczyło się chodzić. Ale tak się przecież nie schowam. Mam trzydzieści lat i umiem już biegać. Nawet czasami potykam się o własne nogi, i z tych potknięć właśnie mogłaby wyłonić się kryjówka doskonała. Może upadłbym w dolinę, spadł w przepaść tak wielką, że wzrok ludzki nie dosięgnąłby mnie nawet z pomocą Słońca. Sokoły tylko, szukając zdobyczy, czaiłyby się na moje wychudłe oblicze. Siedziałbym tak schowany i grał w szachy sam ze sobą. Schować się przed wszystkimi, to przebywać tylko ze sobą. Ja bym przebywał, w przepaści między górami. W dolinie zbudowałbym dom i mieszkał tam, wraz z własnym ja. Otoczyłbym się murem wysokim, sięgającym ponad ogrom palącego mnie wstydu. A później fosę wykopałbym głęboką, żeby nawet sarna do bram mego upokorzenia zapukać nie mogła. Jadłbym rośliny i polował na tych, którym instynkt mnie podaje w menu. Zbudowałbym dom z drewna i kamienia. Postawił wychodek i prysznic naturalny. Prałbym swoje nieczyste ciało w deszczówce, a jakbym już zmył wszystkie winy swoje, wyszedłbym do świata, znów patrząc ludziom w oczy.

Dziecięca naiwność powoduje, że najmłodsi chowają się za własnymi rączkami. Dzieci myślą, że zasłonić oczy, to tak jak nie być. Zamknąć powieki, zakryć uszy i zniknąć bez śladu na chwilę. Bez teorii umysłu byłbym, jak dziecko, które jeszcze nie nauczyło się chodzić. Ale tak się przecież nie schowam. Mam trzydzieści lat i umiem już biegać. Nawet czasami potykam się o własne...

Ukryłabym się w ulubionej wsi. Nie podam nazwy, żeby mnie tam nie znaleziono. Jakby ktoś o mnie pytał zawsze usłyszy, że nie znają takiej osoby.

Ukryłabym się w ulubionej wsi. Nie podam nazwy, żeby mnie tam nie znaleziono. Jakby ktoś o mnie pytał zawsze usłyszy, że nie znają takiej osoby.

W Ekwadorze. To jest geografinczy środek świata. A nie od dziś wiadomo, że jak staniesz w centrum nikt Cię nie zobaczy. Także do widzenia świecie ;)

W Ekwadorze. To jest geografinczy środek świata. A nie od dziś wiadomo, że jak staniesz w centrum nikt Cię nie zobaczy. Także do widzenia świecie ;)

Zaszyłabym się w najgłębszym kącie piwnicy moich rodziców - to miejsce, gdzie diabeł mówi dobranoc, kompletnie nikt tam nie zagląda, a odgruzowanie jej z gratów zajęłoby wyspecjalizowanej ekipie dobry tydzień. Tatuś dołożył wszelkich starań, żeby urządzić tam na przestrzeni lat Tetris w realu, po czym zamknął drzwi z półobrotu na wieki wieków. W sumie tak się zastanawiam, niewykluczone, że w tej piwnicy już ktoś się ukrywa...

Zaszyłabym się w najgłębszym kącie piwnicy moich rodziców - to miejsce, gdzie diabeł mówi dobranoc, kompletnie nikt tam nie zagląda, a odgruzowanie jej z gratów zajęłoby wyspecjalizowanej ekipie dobry tydzień. Tatuś dołożył wszelkich starań, żeby urządzić tam na przestrzeni lat Tetris w realu, po czym zamknął drzwi z półobrotu na wieki wieków. W sumie tak się zastanawiam,...

Blokowisko w Szwecji byłoby miejscem idealnym. Można by sobie żyć anonimowo, jak reszta mieszkańców - tam ludzie żyją samotnie, umierają samotnie, grzebani są również samotnie. Można żyć anonimowo, bezkształtnie, bez zainteresowania. Przysłowiowym końcem świata może nawet własne mieszkanie - warto przywołać przykład Joyce Carol Vincent, Brytyjki zmarłej we własnym mieszkaniu w bloku. Jej zwłoki odkryto... trzy lata później. Kobieta przed śmiercią była w związku, miała znajomych, rodzinę... Wcale nie trzeba się trudzić, by uciec.

Blokowisko w Szwecji byłoby miejscem idealnym. Można by sobie żyć anonimowo, jak reszta mieszkańców - tam ludzie żyją samotnie, umierają samotnie, grzebani są również samotnie. Można żyć anonimowo, bezkształtnie, bez zainteresowania. Przysłowiowym końcem świata może nawet własne mieszkanie - warto przywołać przykład Joyce Carol Vincent, Brytyjki zmarłej we własnym...

Jest wiele miejsc na Ziemi, w których nikomu nie przyszłoby do głowy mnie szukać. Pierwszym, które przychodzi mi do głowy, jest konfesjonał. W konfesjonale nie było mnie już tyle lat, że nawet ja sama miałabym trudność z odnalezieniem go. Ukryta w ciemnym, drewnianym pomieszczeniu o zapachu kadzidła, mogłabym schronić się przed światem i przeczekać wszelkie zawirowania.

Jest wiele miejsc na Ziemi, w których nikomu nie przyszłoby do głowy mnie szukać. Pierwszym, które przychodzi mi do głowy, jest konfesjonał. W konfesjonale nie było mnie już tyle lat, że nawet ja sama miałabym trudność z odnalezieniem go. Ukryta w ciemnym, drewnianym pomieszczeniu o zapachu kadzidła, mogłabym schronić się przed światem i przeczekać wszelkie zawirowania.

Najłatwiej można ukryć się w tłumie. To w nim człowiek odczuwa największą samotność i tęsknotę za ludźmi. W bezustannym gwarze głosów najtrudniej coś usłyszeć, najmocniej trzeba wytężyć wzrok, aby dojrzeć znajomą twarz.
Dlatego na miejsce mojej kryjówki wybrałabym centrum Mombaju, jedno z tych ogromnych przerażających chińskich miast albo hałaśliwe i kolorowe Mexico City.
Leśne chaty, ustronia, pustelnie, domy na odludziu i opuszczone pustostany z pewnością nie dałyby mi schronienia.

Najłatwiej można ukryć się w tłumie. To w nim człowiek odczuwa największą samotność i tęsknotę za ludźmi. W bezustannym gwarze głosów najtrudniej coś usłyszeć, najmocniej trzeba wytężyć wzrok, aby dojrzeć znajomą twarz.
Dlatego na miejsce mojej kryjówki wybrałabym centrum Mombaju, jedno z tych ogromnych przerażających chińskich miast albo hałaśliwe i kolorowe Mexico City.
...

Bieszczady, tam, gdzie nie ma zasięgu

Bieszczady, tam, gdzie nie ma zasięgu