Stoję tu już od lat moje ciało połączone jest z siecią kabli, które odżywiają mnie co noc, abym mógł rozświetlić ciemną uliczkę. Psy regularnie sikają na moje nogi, czasem pijany mężczyzna opiera się o moje twarde ciało, by móc dokonać takiej czy innej paskudnej czynności. Czasem zdarzają się przyjemne chwile, gdy młoda kobieta opiera się o moje ciało plecami, a jej partner ją całuje. Ostatniej nocy byłem świadkiem czegoś okropnego, młoda ładna dziewczyna biegła w moją stronę, a za nią w szybkim tempie pojawili się mężczyźni, było ich trzech. Jeden z nich złapał ją za włosy, chciała krzyczeć, lecz nim zdołała mężczyzna przycisnął do jej twarzy szmatę, która zdusiła krzyk. Zaciągnęli ją w najciemniejsze miejsce, wszystko widziałem, choć nie chciałem, niestety pomóc nie mogłem. Jestem tylko latarnią, która stoi samotnie i oświetla ludzką drogę, choć w tym przypadku mój blask wcale nikomu nie pomagał. Czuję się okropnie, trwało to wszystką wieki, lecz tak naprawdę zaledwie kilka godzin. Rano następnego dnia znaleziono dziewczynę, włożona ją do czarnego worka, nigdy więcej już jej nie widziałem, lecz tych mężczyzn owszem widywałem często, przepełniony najgorszymi uczuciami.

Stoję tu już od lat moje ciało połączone jest z siecią kabli, które odżywiają mnie co noc, abym mógł rozświetlić ciemną uliczkę. Psy regularnie sikają na moje nogi, czasem pijany mężczyzna opiera się o moje twarde ciało, by móc dokonać takiej czy innej paskudnej czynności. Czasem zdarzają się przyjemne chwile, gdy młoda kobieta opiera się o moje ciało plecami, a jej partner...

Co wieczór przysiadałem na parapecie jednego z domów, aby przyglądać się życiu tych stworzeń. Pewnego razu na swojej drodze napotkałem przepiękny, duży biały dom. Prowadziły do niego marmurowe schody, a podwórko otoczone było potężną, metalową bramą. Przysiadłem na parapecie jednego z ogromnych okien. Jak się okazało było to okno jadalni. Wieczorna pora sprawiła, że spodziewałem się tam zastać całą rodzinę, jedzącą kolację. Pomieszczenie jednak było puste. Przysiadłem na parapecie innego z okiem i ujrzałem tam człowieka pochylającego się nad zapisanymi papierami. Podleciałem do drugiego okna. Kobieta, siedząc na krześle rozmawiała przez telefon, gestykulując przy tym rękoma. Podleciałem do kolejnego okna. Usłyszałem płacz noworodka. Drobne dzieciątko leżało samotnie w kołysce umiejscowionej pod oknem. Podleciałem do następnego okna. Ujrzałem dziewczynkę. Siedziała na krześle. Jej głowa była spuszczona w dół i opadała na ramię, a z jej nadgarstków, aż po palce spływały strużki czerwonej krwi. Okno do tego pokoju było uchylone, więc przecisnąłem się przez nie i przysiadłem na ramieniu dziewczynki, trącając lekko jej policzek. Nie zareagowała. Podleciałem do biurka i ujrzałem ten, oto list:

„Mamo, tato, Evie. Nie płaczcie. Kiedy postanowiłam zakończyć to wszystko, też chciałam płakać. Uświadomiłam sobie, jednak, że tylko wyświadczam wam przysługę. Tato, zawsze jesteś tak zapracowany, a ja tylko zawracałam Ci niepotrzebnie głowę swoimi opowieściami. Teraz będzie lepiej. Będziesz mógł pracować jeszcze więcej, zarabiać więcej i kupować więcej. Czyż to nie cudowne? Mamo, mam nadzieję, że już nigdy nie będziesz musiała opowiadać swoim koleżankom o tym, jaka to piękna i bogata byłabyś, gdybyś nie urodziła przedwcześnie dziecka. Teraz będzie lepiej. Nie musisz się mną zajmować, więc możesz zacząć pracę w branży kosmetycznej. Czyż to nie cudowne? Evie. Tobie nie mam nic do powiedzenia oprócz jednego. Teraz będzie lepiej, bo wreszcie poznam prawdziwe szczęście.”

Wasza ukochana
Trish

Wyleciałem z pokoju. Zacząłem myśleć o tym dziwnym świecie. O tych dziwnych stworzeniach. Ta dziewczynka zginęła przez miłość. Miłość ludzi do posiadania.

Co wieczór przysiadałem na parapecie jednego z domów, aby przyglądać się życiu tych stworzeń. Pewnego razu na swojej drodze napotkałem przepiękny, duży biały dom. Prowadziły do niego marmurowe schody, a podwórko otoczone było potężną, metalową bramą. Przysiadłem na parapecie jednego z ogromnych okien. Jak się okazało było to okno jadalni. Wieczorna pora sprawiła, że...

Małe zielone pudełko toczy się przez świat. Porusza go wiatr, a ono mknie. Mija pola, łąki, lasy, doliny, miasta i wsie. Zielone pudełko boi się wody, bo jest papierowe i boi się, że ulegnie zniszczeniu.
Małe zielone pudełko nie narzeka, że jest z papieru. Wie, że gdyby było blaszane to by tkwiło w miejscu, a żaden wiatr nie dałby mu skrzydeł i nie mogłoby lecieć jak leci.
Ludzie nie zwracają uwagi na zielone pudełko. Tylko raz rudy kocur próbował je złapać. Ale pudełko pomyślało, że nie dla niego zabawy z kocim pazurem. Na pewno z takiej zabawy nie wyszłoby cało. Dlatego pudełko wzięło powietrze w swoje pudełkowe płuca i pofrunęło wyżej poza zasięg kociego pazura.
Małe zielone pudełko ma swój rozum i swoje oczy, ale nie potrzebuje jedzenia i spać też nie musi. Wielu by tak chciało lecieć przez świat, ale nie każdy może być małym zielonym pudełkiem.

Małe zielone pudełko toczy się przez świat. Porusza go wiatr, a ono mknie. Mija pola, łąki, lasy, doliny, miasta i wsie. Zielone pudełko boi się wody, bo jest papierowe i boi się, że ulegnie zniszczeniu.
Małe zielone pudełko nie narzeka, że jest z papieru. Wie, że gdyby było blaszane to by tkwiło w miejscu, a żaden wiatr nie dałby mu skrzydeł i nie mogłoby lecieć jak leci.
...

okulary : Dzięki mnie widzisz lepiej chociaż czasem o mnie nie dbasz i na moich oczach są linie papilarne Twoich palców. Kiedy Ty spisz śpię i ja, a w życiu tyle widziałem co TY >

okulary : Dzięki mnie widzisz lepiej chociaż czasem o mnie nie dbasz i na moich oczach są linie papilarne Twoich palców. Kiedy Ty spisz śpię i ja, a w życiu tyle widziałem co TY >

Jestem przy Tobie zawsze.
Podtrzymuję Cię.
Jestem przy Tobie, gdy upadniesz.
Stabilizuję Twój świat.
Podłoga.
Choć minęło już tyle lat, nikt nadal nie zna sprawcy. Muszę przyznać, dobry był. W końcu znał każdy zakątek mieszkania. W końcu znał Cię jak nikt inny. W końcu Cię kochał. W końcu to był Twój narzeczony. Niewinny jąkała. Któżby go podejrzewał?
Morderstwo idealne.
I choć Twój krzyk rozerwał noc na strzępy, tak, że aż mi drzazgi w kątach stanęły dęba, i krew Twoja sączyła się na mnie powoli, chociaż Twoja mama przyszła następnego dnia zobaczyć co u Małej, nikt się nie zorientował.
Wyjechał najszybciej jak mógł.
Ale wraca. Wraca co roku. Właśnie tego dnia, pod osłoną nocy. Otwiera butelkę szampana, nalewa do dwóch kieliszków. Podnosi oba mówiąc 'Tttt-twoje zd-zd-zdrowie Ma-ma-margo' i wylewa zawartość jednego kieliszka prosto na mnie, sam wychodzi na balkon i delektuje się trunkiem. A plama alkoholu pali żywym ogniem, niczym Twoja krew tamtej nocy.

Jestem przy Tobie zawsze.
Podtrzymuję Cię.
Jestem przy Tobie, gdy upadniesz.
Stabilizuję Twój świat.
Podłoga.
Choć minęło już tyle lat, nikt nadal nie zna sprawcy. Muszę przyznać, dobry był. W końcu znał każdy zakątek mieszkania. W końcu znał Cię jak nikt inny. W końcu Cię kochał. W końcu to był Twój narzeczony. Niewinny jąkała. Któżby go podejrzewał?
Morderstwo idealne.
I...

- Do tej pory nie rozumiem, jak mogła?! Chciała zrobić Ci krzywdę, pozbyć się, spalić… Wszystko we mnie płonie. Z gniewu. Bezsilności… Pamiętasz chwilę, w której się poznaliśmy, gdy Cię przyniósł? Jak na nią patrzył – sama się rumieniłam, a wiesz, że muszę uważać na ogień – na samo wspomnienie tamtej chwili świeca uśmiechnęła się mimowolnie.
- Takich listów jak Ty się nie pali – rzekła do kartki opartej o książki, leżącej tuż obok niej.
List westchnął.
- Co ja mogę? – świecy wydawało się, że kartka papieru jest bliska płaczu. Już nieraz widziała Annę, która płakała nad nią, ale nie wiedziała, że list może się wzruszyć. – Wiem, że gdy ona się pojawi, wrzuci mnie w ogień.
- Będę robiła, co mogła, by Cię zachować. Ale mam tylko płomień.
- Tylko płomień? – zamyślił się list.
- Musimy się pożegnać, pozwól mi się jeszcze raz przeczytać – rzekła zrezygnowana świeca.
„Ja też Cię kocham. Nie walcz z uczuciem, wiemy obydwoje, że jest silniejsze od naszego rozsądku. Piotr”
Wtedy do pokoju weszła Anna z Szymonem.
- Nareszcie sami – powiedział Szymon do ukochanej.
- Tak, sami. – odparła zamyślona Anna. Usiadła na łóżku i ściągnęła żakiet. - Zamknęłam ten rozdział. Nie mogę pozwolić, by Piotr zaprzątał mi myśli. To jego najlepszy przyjaciel. Kocham Szymona - szepnęła bardzo cicho.
Świeca i list wymienili spojrzenia. Obydwoje wiedzieli, że Anna próbuje samą siebie przekonać, że to prawda.
Szymon przysłonił roletami okna. Zrobiło się ciemno.
- Już idę skarbie – rzekł. – Zapalę tylko świecę.

- Do tej pory nie rozumiem, jak mogła?! Chciała zrobić Ci krzywdę, pozbyć się, spalić… Wszystko we mnie płonie. Z gniewu. Bezsilności… Pamiętasz chwilę, w której się poznaliśmy, gdy Cię przyniósł? Jak na nią patrzył – sama się rumieniłam, a wiesz, że muszę uważać na ogień – na samo wspomnienie tamtej chwili świeca uśmiechnęła się mimowolnie.
- Takich listów jak Ty się nie...

Au! To boli… Tym razem obrywam czerwonym kolorem (że też te długopisy muszą być takie ostre), litery tworzą imię… Ach, chyba już wiem co się dzieje, otrzymam kolejny podpis, kolejnej psiapsiółki… Jakby nie wystarczyło, że wcześniej musiałem być szyty, obszywany jakimś oryginalnym wzorkiem, bym był oryginalny, markowy, bo inaczej byłbym bez wartości… I po co to wszystko? Jak mama Asi zobaczy te podpisy to od razu trafię do pralki… a to jeszcze większy ból, przecież to środki chemiczne – docierają wraz z wodą wszędzie… To jest niepojęte. I jeszcze tak dużo rzeczy muszę nosić… Ja rozumiem, jestem do tego przeznaczony, ale jakbym chociaż był noszony na dwóch szelkach, a nie tylko na jednym ramieniu. O nie, a jeśli ona tym sposobem się przyzwyczaja i chce mnie wymienić na torbę… To może już przestanę narzekać.

Au! To boli… Tym razem obrywam czerwonym kolorem (że też te długopisy muszą być takie ostre), litery tworzą imię… Ach, chyba już wiem co się dzieje, otrzymam kolejny podpis, kolejnej psiapsiółki… Jakby nie wystarczyło, że wcześniej musiałem być szyty, obszywany jakimś oryginalnym wzorkiem, bym był oryginalny, markowy, bo inaczej byłbym bez wartości… I po co to wszystko? Jak...

Byłam jej najlepszą przyjaciółką.
Tutaj, w tym małym pokoiku, ze mną przy swoim boku, zawsze mogła być sobą. Tylko przede mną nie musiała odgrywać żadnej roli. Tylko przede mną naprawdę się otwierała.
Często słyszałam, jak radośnie śmieje się tam na dole, z rodzicami. Żartowała, opowiadała – była taka żywa i energiczna. A potem przychodziła do pokoju i, zamknąwszy za sobą drzwi, zaczynała cicho płakać. Brała mnie wówczas w ramiona i kładła się ze mną na łóżku. Przytulała mnie do siebie i szeptała, jak bardzo nienawidzi ojca, jak bardzo boi się chodzić do szkoły. Ja mogłam tylko słuchać.
I przeklinać mojego twórcę za to, że podarował mi duszę, lecz uczynił mnie bezwładną.
Widziałam, jak jest coraz gorzej. Zakradała się do pokoju w obszarpanych ubraniach, poczochrana i zapłakana. Brała małe pudełeczko i wysypywała na dłoń dwie lub trzy białe kuleczki, które następnie połykała. Czasami brała cienki stalowy płatek i kreśliła na rękach czerwone linie.
Tęskniłam za jej uśmiechem – tym, którym tak często obdarzała mnie w dzieciństwie. Tym, który sięgał aż do jej pięknych, błękitnych oczu. Tym, który potrafił rozjaśnić najbardziej ponury dzień.
Kiedy przestałam ją widywać? Kiedy przestała przychodzić do pokoju? Zniknęła tak nagle, nie wyjaśniła, dokąd odchodzi, nie pożegnała się ze mną. Jej pokój opustoszał i tylko czasem jej ojciec przychodzi tutaj, siada na jej łóżku i bierze mnie w ramiona.
Teraz to jego płaczu słucham.
I przeklinam mojego twórcę za to, że podarował mi duszę.

Byłam jej najlepszą przyjaciółką.
Tutaj, w tym małym pokoiku, ze mną przy swoim boku, zawsze mogła być sobą. Tylko przede mną nie musiała odgrywać żadnej roli. Tylko przede mną naprawdę się otwierała.
Często słyszałam, jak radośnie śmieje się tam na dole, z rodzicami. Żartowała, opowiadała – była taka żywa i energiczna. A potem przychodziła do pokoju i, zamknąwszy za sobą...

Ciekawe czy choć kropla deszczu na mnie spadnie,stoję i schnę od dwóch dni,nikt o mnie nie pamięta,nikt nie dba.Posadzą mnie i myślą ,ze dam sama sobie radę.Czasem jakaś chyba kobiecina nade mną się pochyli,zachwyci zapachem i moim wyglądem.Słysze jak szepcze mi do ucha..piękna jesteś różyczko..Dobrze,że jeszcze nie rozkwitłam porządnie bo już bym siedziała w wazonie.Oj ,parzy mnie to słońce ..o a ten psiak co tu robi?aha...nowa zabawka ludzi.Będzie szczekał,łaził po moich korzonkach,oj popieszczę go moimi kolcami.
-No co ty psiaku wyrabiasz,złaź z mojej nogi.halo słyszysz?
O nie ,tylko nie rób tego,nie waż się ,bo uschnę za szybko.Nie podnoś tej łapy!Chwila! Ja potrzebuje czystego deszczu...O Matko...już po mnie,dobrze,że nie prosiłam o grad z nieba..:-)

Ciekawe czy choć kropla deszczu na mnie spadnie,stoję i schnę od dwóch dni,nikt o mnie nie pamięta,nikt nie dba.Posadzą mnie i myślą ,ze dam sama sobie radę.Czasem jakaś chyba kobiecina nade mną się pochyli,zachwyci zapachem i moim wyglądem.Słysze jak szepcze mi do ucha..piękna jesteś różyczko..Dobrze,że jeszcze nie rozkwitłam porządnie bo już bym siedziała w wazonie.Oj...