Codziennie rano siadała i spędzała w jednej pozycji kilka godzin. Często oglądała różne stronki internetowe, śmiała się ze znajomymi. Zajadała się chipsami płacząc do telefonu, że ma za mało czasu i nie wyrobi się do czerwca. Zastanawiało mnie dlaczego więc nie zajmuje się tym co ma, a rozprasza sie na milion sposobów. W kwietniu się spieła, w maju szalała, a w czerwcu obroniła magisterkę. Wiem o tym, bo jestem kamerką internetową jej laptopa.

Codziennie rano siadała i spędzała w jednej pozycji kilka godzin. Często oglądała różne stronki internetowe, śmiała się ze znajomymi. Zajadała się chipsami płacząc do telefonu, że ma za mało czasu i nie wyrobi się do czerwca. Zastanawiało mnie dlaczego więc nie zajmuje się tym co ma, a rozprasza sie na milion sposobów. W kwietniu się spieła, w maju szalała, a w czerwcu...

Ludzie podbiegają do mnie poddenerwowani lub szczęśliwi. Niektórym ręce się trzęsą jak mnie dotykają. Niektórzy mną szarpią. Raz jeden typek podłożył obok mnie bombę, ale bardzo słabej jakości... W zasadzie nic mi się nie stało, ale to pewnie tylko kwestia czasu... Oj ciężkie jest życie parkometru...

Ludzie podbiegają do mnie poddenerwowani lub szczęśliwi. Niektórym ręce się trzęsą jak mnie dotykają. Niektórzy mną szarpią. Raz jeden typek podłożył obok mnie bombę, ale bardzo słabej jakości... W zasadzie nic mi się nie stało, ale to pewnie tylko kwestia czasu... Oj ciężkie jest życie parkometru...

Sesja zbliża się wielkimi krokami, a studenci chcą zaliczyć ją jak najlepiej się da. I czego wymagają od prowadzącego? Prostych pytań, przesłania prezentacji, tego żeby dawał ściągać, bo z ich punktu widzenia, ważne jest, żeby zaliczyć przedmiot i mieć wakacje, fajnie by było mieć też stypendium ;)
A wykładowca? On oczekuje, że nauczył swoich studentów wystarczająco dużo i dobrze, wymaga, aby oni doszlifowali wiedzę i nauczyli się jak najwięcej. On chce żebyśmy potrafili wykorzystać wiedzę którą nam przekazał, żebyśmy wynieśli coś ze studiowania, poza kombinowaniem z czego ściągać ;)

Sesja zbliża się wielkimi krokami, a studenci chcą zaliczyć ją jak najlepiej się da. I czego wymagają od prowadzącego? Prostych pytań, przesłania prezentacji, tego żeby dawał ściągać, bo z ich punktu widzenia, ważne jest, żeby zaliczyć przedmiot i mieć wakacje, fajnie by było mieć też stypendium ;)
A wykładowca? On oczekuje, że nauczył swoich studentów wystarczająco dużo i...

Witajcie, jestem starym zegarem. Niegdyś zdobiłem kominki arystokracji, odliczałem leniwie płynący czas dostojnych panien, spędzających dnie na wyszywaniu i czytaniu romansów, wielmożnych panów palących cygaro i popijających whisky z kryształowych szklanek. Później na wiele lat zamknięto mnie w drewnianym pudle z trocinami i położono w ciemnym koncie piwnicy. Osamotniony wsłuchiwałem się w potworny huk wybuchających bomb, niekończące się salwy z karabinów, krzyki przestraszonych ludzi, płacz dzieci. W końcu ktoś mnie odnalazł i tym razem miałem możliwość cieszyć oko niemieckiego kapitana, i przysłuchiwać się rozmowom, które wprawiały mój mechanizm w osłupienie. Teraz moim właścicielem jest muzeum, stoję na aksamitnym podeście i zza szyby oglądam otaczający mnie świt. Ludzie przyglądają mi się, robią zdjęcia, widać, że im się podobam, ale nie słyszę co mówią, szklana ściana zagłusza słowa. Czuję się osamotniony, kiedyś zdobiłem rezydencje najznamienitszych a teraz jetem tylko eksponatem, jednym z wielu, więźniem muzeum i niemym obserwatorem migających fleszem smartfonów...

Witajcie, jestem starym zegarem. Niegdyś zdobiłem kominki arystokracji, odliczałem leniwie płynący czas dostojnych panien, spędzających dnie na wyszywaniu i czytaniu romansów, wielmożnych panów palących cygaro i popijających whisky z kryształowych szklanek. Później na wiele lat zamknięto mnie w drewnianym pudle z trocinami i położono w ciemnym koncie piwnicy. Osamotniony...

Gdy wbudowanym w siebie aparatem z funkcją nagrywania zarejestrowałem scenę gwałtu w miejskim parku, nie wiedziałem jeszcze, że ofiara wychowała się w domu dziecka i od jego opuszczenia poszukiwała swojego brata, którego oddano do adopcji.

Ponownie ujrzałem ją na policji, która kilka tygodni po zajściu w parku skonfiskowała mnie jako telefon kradziony. To chyba dobrze - rzeczywiście z rąk właściciela, który nagrał gwałt, a potem nie zgłosił go na policję (przecież sam miał zatargi z prawem), trzy miesiące później zostałem wyrwany przez młodocianego chuligana, którego wybryki nie skończyły się na tej kradzieży. Gdy w końcu podpadł, nie trudno było ustalić, żem kradziony. I wciąż w posiadaniu tamtego nagrania.

W końcu przeszedłem na stronę prawa.

Gdy kobieta przyszła obejrzeć nagranie, zdawało się, że ma mnóstwo szczęścia - przecież wszystko to było zbiegiem okoliczności. Jednak dopiero, gdy filmik uruchomiono, zrozumiała jak wielkim...

Nie potrafię opisać szoku odmalowującego się na jej twarzy szoku, nie posiadam takiej funkcji. Wyraźnie nie sądziła, że po tylu latach wciąż będzie w stanie rozpoznać swojego brata. Ja wiedziałem już wszystko. Policja rozpracowała to zawczasu, a akta tej sprawy leżały tuż pod moim czujnym okiem.

Czy kobieta zdecyduje się kryć brata, czy wsadzić go do więzienia? Czy brzuch, który próbowała maskować na komisariacie, zaważy na jej decyzji? No i w końcu - czy dobrze, że przyczyniłem się do złożenia elementów tej układanki w całość?

Gdy wbudowanym w siebie aparatem z funkcją nagrywania zarejestrowałem scenę gwałtu w miejskim parku, nie wiedziałem jeszcze, że ofiara wychowała się w domu dziecka i od jego opuszczenia poszukiwała swojego brata, którego oddano do adopcji.

Ponownie ujrzałem ją na policji, która kilka tygodni po zajściu w parku skonfiskowała mnie jako telefon kradziony. To chyba dobrze -...

Butelka smukła jak wiele innych tutaj.
Drobne, chłodne krople, jak by świeżej rosy, powoli spływają w dół po wąskiej talii. W ten upał są jak pokusa, lub jak zbawienie. To one sprawiają, że nikt nie może się jej oprzeć, każdy chce ją mieć!
Chłopak chwycił ją w talii. Poczuł w dłoni chłód który przeszywał go do szpiku, aż poczuł ból. Jego dłoń pasowała idealnie. Jej talia pasowała idealnie.
- To ON! - pomyślała - W końcu ktoś godny, ktoś...
ucięła
Jego usta się zbliżyły, a ona powoli stawała się ciepła jak jego dłonie... Wszystko wirowało, w środku jak by mały wir, przez który zaraz będzie już pusta. Trwało to tylko chwile, za krótko, tak dla niej, jak i dla niego.
Nastąpił ten najgorszy moment kiedy czuła się odrzucona, kiedy zmienia się w zwykły śmieć. Nie miała w sobie nic cennego, co mogła by oddać.

Teraz jest już w innym miejscu.
Obok są inne takie jak ona.
Jedne są całe, a inne pęknięte. Czyste, brudne, ale wszystkie puste. Na szczęście gdy upadała nie zrobiła sobie, ani żadnej innej krzywdy.
Był to jej koniec, nie pierwszy i nie ostatni. Jednak dalej była najschludniejszą tutaj pustą butelką. Cieszyła się niezmiernie. Te kilka chwil z tym człowiekiem, ta bliskość. Wiedziała, że to był szczęśliwy traf.
- Mam nadzieje, że znów na niego trafię gdy mnie umyją i napełnią- powiedziała na głos.
- Ja tez czekam na takiego jednego, już sama nie wiem jak długo. Ale czekam. Był ze mną bardzo długo. - powiedziała z tęsknotą inna.
Później już można było słyszeć ich rozmowy. Były to wspomnienia po wcześniejszych właścicielach i butelkowych wcieleniach.

Butelka smukła jak wiele innych tutaj.
Drobne, chłodne krople, jak by świeżej rosy, powoli spływają w dół po wąskiej talii. W ten upał są jak pokusa, lub jak zbawienie. To one sprawiają, że nikt nie może się jej oprzeć, każdy chce ją mieć!
Chłopak chwycił ją w talii. Poczuł w dłoni chłód który przeszywał go do szpiku, aż poczuł ból. Jego dłoń pasowała idealnie. Jej talia...

Tym razem przynajmniej nie rzucił mną o ścianę, ale wymruczał w moim kierunku kilka niecenzuralnych słów. Nie rozumiem dlaczego każdego ranka jest na mnie taki zły. Przecież poprzedniego wieczoru sam kazał mi to zrobić, a teraz walnął we mnie dłonią, żeby mnie uciszyć. Mówi, że mnie nie znosi, ale gdyby nie ja już dawno wywaliliby go z pracy z spóźnialstwo i gniłby w łóżku do południa. Jest dla mnie miły jedynie w weekendy, kiedy siedzę cicho i pozwalam mu spać. Wtedy czuję się jakbym był niewidzialny, wcale nie zwraca na mnie uwagi. Kiedyś zrobię mu na złość i specjalnie nie zadzwonię. Prawdopodobnie wybiorę dzień, w którym będzie miała bardzo ważne poranne spotkanie. Zaśpi, spóźni się i naje wstydu. To będzie moja zemsta. Ahhhhh…. ciężkie jest życie budzika.

Tym razem przynajmniej nie rzucił mną o ścianę, ale wymruczał w moim kierunku kilka niecenzuralnych słów. Nie rozumiem dlaczego każdego ranka jest na mnie taki zły. Przecież poprzedniego wieczoru sam kazał mi to zrobić, a teraz walnął we mnie dłonią, żeby mnie uciszyć. Mówi, że mnie nie znosi, ale gdyby nie ja już dawno wywaliliby go z pracy z spóźnialstwo i gniłby w łóżku...

Stoję w rogu kuchni, jestem dziś wyładowania po brzegi. Chłodze sobie spokojnie jedzenie, nie martwię się niczym, prąd przyplywa do mnie, więc jest ok.
Nagle słyszę szybkie kroki po schodach i krzyk.
Co oni robią? Głupi ludzie!
Z tego co wiem, powinni teraz spać.
Patrzę, kobieta wbiegła do kuchni jak opętana, wzięła nóż ze stojaka, za nią wpadł jakiś obcy facet.
On ma broń!
Strzelił dwa razy.
Pociski trafiły ja w pierś, patrzylam jak nóż wślizgnął się jej z dłoni, i upadł na kafelki z głuchym brzdękiem, zacisnęła ranę dłońmi.
Zaczęła posuwac się w moją stronę.
- Tylko nie na mnie - próbuje krzyczeć, lecz oni słyszą tylko cichutkie buczenie lodówki.
Z przerażeniem patrzyłam, jak brudna ręką z krwi, ociera się o mnie, zostawiając krwawy ślad.
- No nie! Wczoraj byłam polerowana! Nie mogłaś upaść na stół?- krzyczałam.
Od tego uderzenia włączył mi się dozownik kostek lodu, a że nikt nie podstawił szklanki, kostki spadały prosto na jej martwą twarz.
Oj, ja biedna upokorzona! A głupi ludzie, nigdy nie zmądrzeją!

Stoję w rogu kuchni, jestem dziś wyładowania po brzegi. Chłodze sobie spokojnie jedzenie, nie martwię się niczym, prąd przyplywa do mnie, więc jest ok.
Nagle słyszę szybkie kroki po schodach i krzyk.
Co oni robią? Głupi ludzie!
Z tego co wiem, powinni teraz spać.
Patrzę, kobieta wbiegła do kuchni jak opętana, wzięła nóż ze stojaka, za nią wpadł jakiś obcy facet.
On ma broń!
...

Widzę jak on wpatruje się we mnie każdego dnia. Nie uśmiecha się tak jak kiedyś, gdy była z nami pani Marta. Zaczyna ze mną dzień i go kończy. Czasem stoi obok mnie, czasem przynosi krzesło i siada. Widzę jak o poranku na jego zmęczoną twarz pada światło wschodzącego słońca. Potem idzie do pracy, a ja spoglądam na niego, gdy wsiada do samochodu i odjeżdża. W domu panuje cisza. Już nie słychać muzyki, którą włączała pani Marta, nie słychać jej śpiewu podczas gotowania obiadu.
Potem on wraca i zasiada przy pustym stole, widzę jak jego wzrok spowija mgła, a umysł zatapia się we wspomnieniach. Niekiedy potrafi siedzieć przy stole wiele godzin, a potem staje przy mnie i wygląda na zewnątrz. W ogrodzie, pośród więdnących kwiatów, które wcześniej aż oślepiały swymi kolorami, nie ma pani Marty.
On stoi przy mnie. Ciemność ogarnia ogród i zapalają się latarnie, a on dalej wypatruje pani Marty. Po jego policzkach spływają łzy, nie wypowiada żadnego słowa, wciąż ma nadzieję, że pani Marta poszła tylko na zakupy, zaraz wróci z wesołym uśmiechem i pocałuje go na powitanie.
Ale ona nigdy nie wróci. Odeszła na moich oczach. Na ulicy przed domem, gdy wracała ze spaceru. To był ułamek sekundy .
Nie tylko jemu brakuje jej obecności. Tęsknię za momentami, gdy uchylała mnie, by wpuścić do domu trochę świeżego powietrza, za chwilami, gdy przyozdabiała mnie firankami, gdy stawiała na parapecie młode kwiaty i zachwalała mnie, że daje im tyle światła.
Odeszła.
Nie potrafię go pocieszyć.

Widzę jak on wpatruje się we mnie każdego dnia. Nie uśmiecha się tak jak kiedyś, gdy była z nami pani Marta. Zaczyna ze mną dzień i go kończy. Czasem stoi obok mnie, czasem przynosi krzesło i siada. Widzę jak o poranku na jego zmęczoną twarz pada światło wschodzącego słońca. Potem idzie do pracy, a ja spoglądam na niego, gdy wsiada do samochodu i odjeżdża. W domu panuje...

Wiem o Tobie wszystko. Wiem wszystko o Twoim mężu. Wiem wszystko o Twoim przyjacielu z pracy - szkoda, że Twój mąż nie wie o nim wszystkiego. Mam oczywiście na myśli, to co łączy Ciebie i tego przyjaciela, a dokładniej tego co "łączy" was w dosłownym rozumieniu fizycznym. Pewnie nie byłby już Twoim mężem gdyby wiedział to co ja. A już na pewno, gdyby widział to co ja. Na Twoje szczęście kochana, nigdy się nie dowie. Ściany mają uszy. Ust - natomiast nie.

Wiem o Tobie wszystko. Wiem wszystko o Twoim mężu. Wiem wszystko o Twoim przyjacielu z pracy - szkoda, że Twój mąż nie wie o nim wszystkiego. Mam oczywiście na myśli, to co łączy Ciebie i tego przyjaciela, a dokładniej tego co "łączy" was w dosłownym rozumieniu fizycznym. Pewnie nie byłby już Twoim mężem gdyby wiedział to co ja. A już na pewno, gdyby widział to co ja. Na...