pióro którym mój dziadek pisał listy miłosne do swojej ukochanej (mojej babci ). odziedziczył go ojciec który również pisał owym piórem do swojej ukochanej (mojej mamy). i teraz kolej na mnie :D ja również napisałem do swojej miłości tym piórem i mam nadzieje że zostanie ze mną na dłużej i będziemy mogli te pióro przekazać swoim dzieciom.pióro te również nosze przy sobie w trudnych chwilach. przypomina sobie ile dobroci przelano przez to pióro.leży w honorowym miejscu u mnie w pokoju i leżeć tam będzie. pozdrawiam ;)

pióro którym mój dziadek pisał listy miłosne do swojej ukochanej (mojej babci ). odziedziczył go ojciec który również pisał owym piórem do swojej ukochanej (mojej mamy). i teraz kolej na mnie :D ja również napisałem do swojej miłości tym piórem i mam nadzieje że zostanie ze mną na dłużej i będziemy mogli te pióro przekazać swoim dzieciom.pióro te również nosze przy sobie w...

Moje wszystkie rysunki. Choć większość z nich spaliłam, to niektóre przetrwały. Przypominają mi jaka byłam kiedyś, jakie miałam marzenia i jak je zaprzepaściłam. Pamiętam kim chciałam być, co chciałam robić lecz pamiętam również, że bałam się odrzucenia i nie chciałam ich nikomu pokazywać. Poświęcałam temu zajęciu dużo czasu, olewałam szkołę, żyłam w marzeniach, miałam zapał. Aż w końcu przestałam rysować i wróciłam do tego po paru latach. Jednak to nie było to samo. Zapomniałam jak się rysuje. Wszystkiego uczyłam się od nowa. A po 3 latach znowu przestałam. Dlaczego? Sama nie wiem, ale teraz sama próbuje od nowa rysować. Do dziś pamiętam jak budziłam się w nocy, będąc jeszcze dzieckiem i sięgałam po kartki, ołówki i kredki. Rysowałam tak nawet do rana. Szkoda, że teraz nie mam takiego zapału. Bardzo tęsknie za tymi czasami kiedy liczyły się dla mnie tylko marzenia i pasja. Gdyby ktoś teraz pokazał mi moje stare rysunki na pewno bym się rozpłakała. Nie wiem dlaczego, ale nawet pisząc to jestem wzruszona.

Moje wszystkie rysunki. Choć większość z nich spaliłam, to niektóre przetrwały. Przypominają mi jaka byłam kiedyś, jakie miałam marzenia i jak je zaprzepaściłam. Pamiętam kim chciałam być, co chciałam robić lecz pamiętam również, że bałam się odrzucenia i nie chciałam ich nikomu pokazywać. Poświęcałam temu zajęciu dużo czasu, olewałam szkołę, żyłam w marzeniach, miałam...

Broszka bursztynowa w kształcie tulipana oprawionego w srebrne listki.Jedyna pamiątka po mojej babci,która odeszła,gdy miała 33 lata.Jak relikwia przechowywana przez mojego tatę i przekazana mi przez niego gdy czuł,że to jest jego ostatnia rozmowa ze mną.

Broszka bursztynowa w kształcie tulipana oprawionego w srebrne listki.Jedyna pamiątka po mojej babci,która odeszła,gdy miała 33 lata.Jak relikwia przechowywana przez mojego tatę i przekazana mi przez niego gdy czuł,że to jest jego ostatnia rozmowa ze mną.

Dla mnie takim przedmiotem lub raczej przedmiotami są obrazy mojego dziadka. Niestety nie ma go już ze mną, ale był wspaniałym malarzem. Nie pamiętam go zbyt dobrze, ale poprzez jego obrazy staram sobie wyobrazić jak podczas malowania się czuł, czy coś go trapiło albo jakim był człowiekiem. Czasem gdy spoglądam na jego dzieła wyobrażam sobie różne historie (takie jakby pisanie książki w myślach) w oparciu o właśnie te szczególne przedmioty. Twórczość dziadka przypomina mi, żeby nigdy się nie poddawać i kształcić się w rysowaniu, co również jest moim hobby. Chciałabym być kiedyś tak dobra w tym jak dziadek. Pomimo tego, że malunki dają mi siłę do działania, czasem też przywołują melancholię. Przypatrując się głębiej oraz snując swoje własne interpretacje sztuki, zdaje mi się, że dziadziuś był smutnym, a także bojącym się samotności człowiekiem. Teraz stwierdzam, że niby coś tak nieznacznego jak obraz, buduje w mojej głowie wulkan emocji. Chociażby ktoś mi proponował fortunę za jego twórczość w życiu nie oddałabym nawet najgorszego szkicu! :)

Dla mnie takim przedmiotem lub raczej przedmiotami są obrazy mojego dziadka. Niestety nie ma go już ze mną, ale był wspaniałym malarzem. Nie pamiętam go zbyt dobrze, ale poprzez jego obrazy staram sobie wyobrazić jak podczas malowania się czuł, czy coś go trapiło albo jakim był człowiekiem. Czasem gdy spoglądam na jego dzieła wyobrażam sobie różne historie (takie jakby...

Chyba nie mam takiego wyjątkowego przedmiotu. Miłe wspomnienia na pewno wywołałaby moja maskotka z dzieciństwa, którą nazwałam kiedyś Panią Miśaczką. Jadnak najwięcej wspomnień wywołują zdjęcia, spotkania rodziną, szkolnymi kolegami i koleżankami, na których zawsze wspomina się dawne dzieje.

Chyba nie mam takiego wyjątkowego przedmiotu. Miłe wspomnienia na pewno wywołałaby moja maskotka z dzieciństwa, którą nazwałam kiedyś Panią Miśaczką. Jadnak najwięcej wspomnień wywołują zdjęcia, spotkania rodziną, szkolnymi kolegami i koleżankami, na których zawsze wspomina się dawne dzieje.

W pierwszej klasie dostałam nagrodę za naukę - była to mała książeczka "królewna Śnieżka". Mając troje młodszego rodzeństwa było wiadome, że książeczka będzie się zużywać. Do końca nawet nie wiem co się z nią stało, po prostu pewnego dnia zniknęła i już się nie znalazła. W tamtym roku przeglądając z moim synem półkę z książkami dla dzieci w bibliotece znalazłam to samo wydanie z tego samego roku! Strasznie mnie to rozczuliło. Poznałabym ją wszędzie.

W pierwszej klasie dostałam nagrodę za naukę - była to mała książeczka "królewna Śnieżka". Mając troje młodszego rodzeństwa było wiadome, że książeczka będzie się zużywać. Do końca nawet nie wiem co się z nią stało, po prostu pewnego dnia zniknęła i już się nie znalazła. W tamtym roku przeglądając z moim synem półkę z książkami dla dzieci w bibliotece znalazłam to samo...

Takim przedmiotem jest książka - Pinokio. Piękne, ilustrowane wydanie, które dostałam od cioci, gdy miałam 5 lat - zaznaczę, że umiałam już wtedy czytać. Była ze mną już w tylu miejscach, 3 razy się przeprowadzała i ciągle jest w świetnym stanie - zawsze szanowałam książki. Przypomina mi chwile, gdy siedziałam razem z mamą i czytałyśmy przygody drewnianego chłopca, przypomina mi dzieciństwo i radosne dni.

Takim przedmiotem jest książka - Pinokio. Piękne, ilustrowane wydanie, które dostałam od cioci, gdy miałam 5 lat - zaznaczę, że umiałam już wtedy czytać. Była ze mną już w tylu miejscach, 3 razy się przeprowadzała i ciągle jest w świetnym stanie - zawsze szanowałam książki. Przypomina mi chwile, gdy siedziałam razem z mamą i czytałyśmy przygody drewnianego chłopca,...

W 2015 wygrałem konkurs na opowiadanie. Dostałem za to kilka książek, była publikacja w lokalnej gazecie - no i puchar. Naprawdę epicki, wręcz żywcem wyjęty ze świata fantasty, zdobny w dwa czarne smoki o rubinowych ślepiach.

Za kilkanaście lat z pewnością będzie niezłym pretekstem do historii o dawnych czasach i pierwszych sukcesach.

W 2015 wygrałem konkurs na opowiadanie. Dostałem za to kilka książek, była publikacja w lokalnej gazecie - no i puchar. Naprawdę epicki, wręcz żywcem wyjęty ze świata fantasty, zdobny w dwa czarne smoki o rubinowych ślepiach.

Za kilkanaście lat z pewnością będzie niezłym pretekstem do historii o dawnych czasach i pierwszych sukcesach.

Dziewczyna z daleka[bookLink]4121537|Dziewczyna z daleka[/bookLink]

Dziewczyna z daleka[bookLink]4121537|Dziewczyna z daleka[/bookLink]

 [bookCover]4121537|Dziewczyna z daleka[/bookCover]