1995.
Moja ukochana siostrzenica się urodziła. Jestem pewna, że łączy nas specyficzna więź. Gdyby było to możliwe, to byłybyśmy bardzo blisko, byłabym jej bratnią duszą. Niestety nie mogłam jej ujrzeć. Mogę sobie zadawać w kółko to samo pytanie: dlaczego?. Chociaż znam odpowiedź. Mam złą krew. Nazywam to przekleństwem, chociaż wielu za to zabijało i zabijać będą. A więc kim jestem? Nazywam się Mara. Jestem Śmiercią. Nie mogę być przy moich bliskich, przy mojej jedynej siostrzenicy Nie mogę, gdyż to ona przejmie moje dziedzictwo. Nie chcę tego!

1995.
Moja ukochana siostrzenica się urodziła. Jestem pewna, że łączy nas specyficzna więź. Gdyby było to możliwe, to byłybyśmy bardzo blisko, byłabym jej bratnią duszą. Niestety nie mogłam jej ujrzeć. Mogę sobie zadawać w kółko to samo pytanie: dlaczego?. Chociaż znam odpowiedź. Mam złą krew. Nazywam to przekleństwem, chociaż wielu za to zabijało i zabijać będą. A więc...

Niedziela, 09.09.1996r.
Nie mogę uwierzyć w to co zrobiłam. Zrobiłam to.
Wczoraj podszedł do mnie, gdy gotowałam obiad. Znów na mnie krzyczał. Uderzył mnie. Nie powinien był tego robić...ani ja. Nie powinnam była wbijać mu noża w brzuch.
Ciało zakopałam w lesie. Muszę wymyślić jakiś powód jego nieobecności. Może powiem, że wyjechał w delegacje? Pomyśle o tym później. Teraz muszę ukołysać Martusie do snu.
Ona nie może nigdy dowiedzieć się o tym co zrobiłam.

Niedziela, 09.09.1996r.
Nie mogę uwierzyć w to co zrobiłam. Zrobiłam to.
Wczoraj podszedł do mnie, gdy gotowałam obiad. Znów na mnie krzyczał. Uderzył mnie. Nie powinien był tego robić...ani ja. Nie powinnam była wbijać mu noża w brzuch.
Ciało zakopałam w lesie. Muszę wymyślić jakiś powód jego nieobecności. Może powiem, że wyjechał w delegacje? Pomyśle o tym później. Teraz...

25.07.2010
Postanowiłem przelać na papier, upamiętnić, w jakiś sposób zachować, żeby nie zapomnieć... Nie... Żeby pamiętać, że to prawda. Że to nie był sen.
Dziesięć lat temu przyszła na świat Młoda. W ogóle nie płakała. Była taka cichutka i spokojna. Patrzyła na mnie tymi swoimi dużymi, brązowymi oczami z taką ufnością... Dalej to robi. Wyglądała jak aniołek. Że też trafiła na takiego starszego brata, jak ja. Jest narażona na niebezpieczeństwo przez moje cholerne układy. Jestem gównianym starszym bratem. Wolałbym umrzeć, niż żeby coś jej się stało. Ale muszę żyć, żeby ją chronić.
Dzisiaj, w jej 10 urodziny nasi rodzice musieli wyjechać do dziadków zawieźć babcię Basie do szpitala. Zostaliśmy sami z babcią Józią, która i tak usnęła o 19. Karola bawiła się w moim pokoju. Wziąłem pieniądze, nóż (ten duży do sushi-KUP NOWY) i wyszedłem. Dotrzymałem umowy. Oddałem im wszystkiego oszczędności... Które zaraz potem do mnie wróciły. Ciężko mi o tym pisać... Mam nadzieję, że wszystko jest jasne. Będzie bezpieczna. Nie żałuję tego co zrobiłem. Oni by tu wrócili. Nie mogę jej nigdy więcej narażać na niebezpieczeństwo.
A każdy kto spróbuje ją skrzywdzić
Skończy jak tamte śmiecie.

25.07.2010
Postanowiłem przelać na papier, upamiętnić, w jakiś sposób zachować, żeby nie zapomnieć... Nie... Żeby pamiętać, że to prawda. Że to nie był sen.
Dziesięć lat temu przyszła na świat Młoda. W ogóle nie płakała. Była taka cichutka i spokojna. Patrzyła na mnie tymi swoimi dużymi, brązowymi oczami z taką ufnością... Dalej to robi. Wyglądała jak aniołek. Że też...

Każda rodzina ma jakiegoś trupa w szafie. Niektóre to nawet kilka.
A to dziadek nie był zwykłym partyzantem, tylko w czasie wojny wykonywał wyroki śmierci.
A to babcia popełniła mezalians i teściowie nigdy nie potrafili jej zaakceptować.
A to ojciec miał jakąś kobietkę na boku i o mały włos nie zostawił rodziny. Od tamtego czasu tylko pije.
A to mama ma depresję i tylko silne leki przyklejają uśmiech do jej twarzy.
A to Twoja własna data urodzenia nijak nie współgra z datą ślubu rodziców. Może nawet z datą ich poznania. Tego nie idzie się dowiedzieć.
A ja?
Ja wyciągam zakrwawiony nóż z jego pleców. Dokładnie wycieram ostrze chusteczką. Odrzucam warkocz na plecy, dokładam swojego trupa do rodzinnej szafy i odchodzę w ciemną noc.

Każda rodzina ma jakiegoś trupa w szafie. Niektóre to nawet kilka.
A to dziadek nie był zwykłym partyzantem, tylko w czasie wojny wykonywał wyroki śmierci.
A to babcia popełniła mezalians i teściowie nigdy nie potrafili jej zaakceptować.
A to ojciec miał jakąś kobietkę na boku i o mały włos nie zostawił rodziny. Od tamtego czasu tylko pije.
A to mama ma depresję i tylko...

Pojechałam na wieś, do domu dziadków. Byłam pewna, że tam znajdę to, czego szukam. Ich strych był skarbnicą pełną starych przedmiotów. Sprawdzałam szufladę po szufladzie, karton po kartonie w poszukiwaniu albumów ze zdjęciami swoich przodków. Potrzebowałam ich do stworzenia drzewa genealogicznego. Na dnie jednego z kartonów wymacałam zeszyt, który po wyciągnięciu z pudła okazał się pamiętnikiem. Przez chwilę zawahałam się. Jednak pokusa, by tam zajrzeć była silniejsza. Moją uwagę przykuły rozmazane litery na jednych z ostatnich zapisanych kartek pamiętnika. Zaczęłam czytać.

25.XI.1957
Nie wiem co robić. Nie wiem do kogo się zwrócić. Matka i tak mi nie uwierzy. Boję się! Co z nami będzie? Co powiedzą ludzie? Przecież nie będziemy mieli tu żadnego życia. Może umrę przy porodzie razem ze swoją dzieciną. Może tak byłoby najlepiej. Przynajmniej nie oglądałabym go już nigdy więcej. Wuj - cieszący się sławą i nieposzlakowaną opinią. Nienawidzę go. Jeśli jeszcze raz się do mnie zbliży, zniszczę mu życie!

Odwróciłam kartkę. Moim oczom ukazała się zniszczona fotografia przedstawiająca młodziutką babcię w zaawansowanej ciąży. Na dole znajdowała się data 07.VI.1958. Moim ciałem zaczęły targać dreszcze. Przecież dwudziestego urodziła się mama! Czy babcię gwałcił wujek? Czy mama jest jego córką? Dlaczego nikt mi nigdy o tym nie powiedział? O Boże! czy mama w ogóle wie?!

Pojechałam na wieś, do domu dziadków. Byłam pewna, że tam znajdę to, czego szukam. Ich strych był skarbnicą pełną starych przedmiotów. Sprawdzałam szufladę po szufladzie, karton po kartonie w poszukiwaniu albumów ze zdjęciami swoich przodków. Potrzebowałam ich do stworzenia drzewa genealogicznego. Na dnie jednego z kartonów wymacałam zeszyt, który po wyciągnięciu z pudła...

Wczoraj to był dzień, czyste szaleństwo. Postanowiłam, że nie będę tylko grzeczną panienką z dobrego domu. Poukładaną i śliczną. Śliczną tak; zamierzam wykorzystać swój wygląd i zrobiłam to. Szczerze, bez rewelacji, fajerwerków i motyli w brzuchu. Właściwie nie wiem o co tyle hałasu. Byłam na imprezie z Inką, obiecała, że mnie nie zostawi i się nie ulotni. Oczywiście jak zawsze gdzieś się zaszyła i tyle z jej towarzystwa. Był tam, śliczny taki. Palił papierosa( nienawidzę smrodu palonego tytoniu) ale tym razem mi to nie przeszkadzało. Niechlujny, przystojny, taki inny od chłopaków których znam, buntownik. Podeszłam, podałam mu rękę i tak poszło. Nie pamiętam imienia, zresztą byłam pijana. Wszystko wina Inki, zostawiła mnie, a ja miałam zły dzień i się upiłam. Nic jej nie powiem, to będzie nasza tajemnica.

Wczoraj to był dzień, czyste szaleństwo. Postanowiłam, że nie będę tylko grzeczną panienką z dobrego domu. Poukładaną i śliczną. Śliczną tak; zamierzam wykorzystać swój wygląd i zrobiłam to. Szczerze, bez rewelacji, fajerwerków i motyli w brzuchu. Właściwie nie wiem o co tyle hałasu. Byłam na imprezie z Inką, obiecała, że mnie nie zostawi i się nie ulotni. Oczywiście jak...

Otwieram pamiętnik mojego dziadka, którego Niemcy wywieźli na roboty przymusowe podczas wojny pod Giżycka. Pracował w niemieckim gospodarstwie. Czytam i czytam. Słowa, które przelał na papier początkowo potwierdzają to, o czym opowiadał przez lata, a więc, że tam nie było tak źle, a jego gospodarze reprezentowali wysoką kulturę i także, to, że właśnie tam mój dziadek nauczył się palić papierosy. Zresztą zmarł na rozedmę płuc i tuż przed śmiercią już przestał palić. Ale do czego zmierzam mój dziadek całe życie nie był człowiekiem wylewnym, mało emocjonalnym i miał problem z okazywaniem uczuć. Nie wiem, może nawet był zimny. Jak już napisałam czytam i czytam i sama nie wierzę. Odkrywam coś, w co mi trudno uwierzyć, z powodów o których pisałam wyżej. Niemieccy gospodarze mieli córkę - Ruth i właśnie jej mój dziadek, mimo tego, że to było niebezpieczne potrafił okazać uczucie. Pracowali razem przy krowach i dziadek lubił te wspólne chwile oraz każdą skradzioną chwilę. Nie rozmawiali o przyszłości, która nie była im pisana, ale ten czas na zawsze z tego, co pisze dziadek pozostał w jego pamięci. Dziadek wraz z końcem wojny wrócił do swojej wsi pod Białymstokiem i z czasem ożenił się z moją babcią. Co do Ruth to wie, że ona i jej rodzina wyjechali pod Hamburg nad Menem. Moja babcia nie wiedziała o Ruth. Niemniej zawsze się denerwowała jak dziadek wspominał Giżycko - czuła, że jest coś nie tak, ale umarła jeszcze przed dziadkiem nie poznając do końca prawdy. Pamiętnik, który znalazłam nie był dziennikiem pisanym przez dziadka systematycznie przez lata, ale był takimi zapiskami, które spisywał w ostatnim okresie swoje życia, kiedy wszystko, co przeżył zaczęło przelatywać mu przed oczami i wracać do niego - wtedy właśnie poczuł potrzebę sięgnięcia za pióro. Gdy odszedł z tego świata ten jego pamiętnik trafił, może nie przypadkiem w moje ręce.

Otwieram pamiętnik mojego dziadka, którego Niemcy wywieźli na roboty przymusowe podczas wojny pod Giżycka. Pracował w niemieckim gospodarstwie. Czytam i czytam. Słowa, które przelał na papier początkowo potwierdzają to, o czym opowiadał przez lata, a więc, że tam nie było tak źle, a jego gospodarze reprezentowali wysoką kulturę i także, to, że właśnie tam mój dziadek...

wrzesień 1943r.
Gdy rano jak zwykle w wielkim strachu wybrałam się do sklepy. Zauważyłam stojące w bramie jednej z kamienic małe dziecko. Chłopiec bardzo płakał. Podeszłam do niego i zapytałam co się stało. Powiedział, że do jego mieszkania weszli panowie z pistoletami, strzelali do jego taty, on z mamą uciekał i teraz nie wie gdzie ona jest, bo się zgubił. Zabrałam Rysia do mojego domu i obiecałam, że będziemy szukać jego mamy. Codziennie, gdy było bezpiecznie, chodziliśmy po mieście, rozpytywałam po znajomych, szukałam jego mamy przez PCK nie poszłam z nim do Urzędu, bo bałam się , że umieszczą go w sierocińcu.
czerwiec 1950
Po wojnie okazało się, że jego mama została aresztowana (za działalność konspiracyjną) i zmarła w więzieniu. Rysiek nie miał żadnej bliskiej rodziny dlatego został ze mną na stałe. I mimo, że później założyłam rodzinę i miałam biologiczne dzieci, Rysia kocham wyjątkowo i wiem, że on mnie też - jest on dla mnie najbliższym przyjacielem

wrzesień 1943r.
Gdy rano jak zwykle w wielkim strachu wybrałam się do sklepy. Zauważyłam stojące w bramie jednej z kamienic małe dziecko. Chłopiec bardzo płakał. Podeszłam do niego i zapytałam co się stało. Powiedział, że do jego mieszkania weszli panowie z pistoletami, strzelali do jego taty, on z mamą uciekał i teraz nie wie gdzie ona jest, bo się zgubił. Zabrałam Rysia...

26 lipca 1983
Kocham go i nienawidzę. Pragnę i buntuję się wobec tej namiętności. Chcę, choć za każdym razem się boję.
Och, jakby mało było trosk w życiu!
Dziś udało mi się kupić dobrą kiełbasę za ostatnią kartkę na ten miesiąc. Tyle dobrze. Ale to nie wszystko, bo trafiła mi się od koleżanki z pracy cudna różowa pomadka! Mam nadzieję, że dla niego będę jeszcze piękniejsza (mąż oczywiście pokręci tylko nosem, ale co tam!).
Czuję już ten dreszczyk przed kolejnym ekscytującym spotkaniem. Tylko wtedy czuję się naprawdę piękną kobietą. Nikt mnie nie tłamsi, nie krytykuje wszystkiego, nie ma pretensji. Gdyby jednak mąż się dowiedział, że taka niemota jak ja potrafi być szczęśliwa nie tylko przy dzieciach, to chyba by mnie zabił! Oby nigdy się nie dowiedział. Oby moje dzieci nigdy się nie dowiedziały, jak kłamliwa potrafię być. Tak bardzo je kocham, a one mnie! Nie mgę ich stracić!!! I skończyć tego związku też nie mogę.

26 lipca 1983
Kocham go i nienawidzę. Pragnę i buntuję się wobec tej namiętności. Chcę, choć za każdym razem się boję.
Och, jakby mało było trosk w życiu!
Dziś udało mi się kupić dobrą kiełbasę za ostatnią kartkę na ten miesiąc. Tyle dobrze. Ale to nie wszystko, bo trafiła mi się od koleżanki z pracy cudna różowa pomadka! Mam nadzieję, że dla niego będę jeszcze piękniejsza...

Lipiec 2016,
Kochany Pamiętniku,
nie wierzę, że to zrobiłam. Moja przyjaciółka tak bardzo cierpi, a ja właśnie dowiedziałam się, że jestem w ciąży z jej byłym. Co mam teraz zrobić? Nie kocham jego, ale dziecko tak. Tak się boję. Muszę usunąć, wiem o tym. Inaczej stracę przyjaciółkę. Nienawidzę siebie za swoje błędy i za to co robię. Nigdy nikomu już nie zaufam. Boję się, nie chcę stracić nikogo! Ale inaczej nie mogę. K. nie może się o niczym dowiedzieć, to było jednorazowe. Nie może dowiedzieć się, że zaszłam z nim w ciąże. Wolałabym się sama zabić, niż dziecko. Może to dobry pomysł? Zraniłam tyle ludzi.
L.

Lipiec 2016,
Kochany Pamiętniku,
nie wierzę, że to zrobiłam. Moja przyjaciółka tak bardzo cierpi, a ja właśnie dowiedziałam się, że jestem w ciąży z jej byłym. Co mam teraz zrobić? Nie kocham jego, ale dziecko tak. Tak się boję. Muszę usunąć, wiem o tym. Inaczej stracę przyjaciółkę. Nienawidzę siebie za swoje błędy i za to co robię. Nigdy nikomu już nie zaufam. Boję się,...