-Jasny gwint- słychać- kogo znowu niesie
-Dzień dobry- powitał gościa Adam
-Witam- rzekł mężczyzna w czerwonym płaszczu i białą brodą
-Czyżby Mikołaj mnie odwiedził?- zaśmiał się
-We własnej osobie- uśmiechnął się
-Co to za zaszczyt? Święta minęły, a ja grzeczny wcale nie byłem
-Na pewno grzeczniejszy niż ja
-Słucham? Mógłby Pan wyjaśnić?
-Ale to przecież Pan jest detektywem, chyba dociekanie to Pański zawód?
-Mam zły dzień
-Już wyjaśniam skoro tak. Przypomnijmy sobie 06 grudnia, Galeria Handlowa. Mówi to coś Panu?
-Absolutnie nic- powiedział szczerze mężczyzna
-To niech Pan zajrzy do swojego pamiętnika
-Ahh tak, morderstwo. Sprawcy nie odnaleziono. Rozumiem jesteś świadkiem?
-Niezupełnie. Niech Pan doda dwa do dwóch. Kto pojawił się pierwszy na miejscu zdarzenia? Kto uciekał przed policją?
-No…ten… Nie wiem.
-No to przegapiłeś Pan bardzo wiele. No ale nie będę przeciągnął. To ja-przyznał się Mikołaj
-Skoro był Pan na miejscu zdarzenia to niech Pan opowie co się stało- zaciekawił się Adam
-No jak to co. Dzieciaki już mnie irytowały, a śmiech tego faceta mnie dobił. Wy nie macie pojęcia ile to pracy przez rok robić prezenty, a później te wszystkie posiedzenia z dzieciakami całe dnie w Galeriach. Oszaleć można! A ten głupi facet jeszcze się śmieje i wyzywa, ze taki Mikołaj to raz w roku pracuje.
-Czyli to ten mężczyzna zabił? Może go Mikołaj opisać?
-Eh, nie nadaje się Pan na detektywa. Właśnie się przyznałem
-Haha, mam uwierzyć, że Święty Mikołaj kogoś zabił?
-Każdy ma swoje tajemnicze oblicze-z powagą odpowiedział Mikołaj

-Jasny gwint- słychać- kogo znowu niesie
-Dzień dobry- powitał gościa Adam
-Witam- rzekł mężczyzna w czerwonym płaszczu i białą brodą
-Czyżby Mikołaj mnie odwiedził?- zaśmiał się
-We własnej osobie- uśmiechnął się
-Co to za zaszczyt? Święta minęły, a ja grzeczny wcale nie byłem
-Na pewno grzeczniejszy niż ja
-Słucham? Mógłby Pan wyjaśnić?
-Ale to przecież Pan jest...

-Halo! Niech mi pani otworzy!- mężczyzna nie przestawał dobijać się do drzwi pomimo nieprzychylnych spojrzeń sąsiadki, która akurat w tym momencie zdecydowała się wynieść śmieci.
-No niech się pani zlituje! Stoję tu od 20 minut!
Zza drzwi słychać było zbliżające się kroki i serię przekleństw. W końcu drzwi się otworzyły.
-Tak? Słucham pana. Musi być jakiś ważny powód skoro narusza pan spokój mój i moich sąsiadów w sobotę! I to o 5 rano!
-No, bo ja chciałem powiedzieć, że to ja jestem tym złodziejem, co go pani szuka. To ja obrabowałem ten bank.-powiedział stanowczo, wiedząc na co się pisze.
Kobieta odpowiedziała perlistym śmiechem, po czym spojrzała na niego z politowaniem i już miała zamiar zamknąć drzwi, gdy zaczął na nią krzyczeć.
-ZWARIOWAŁA PANI? JESTEM SPRAWCĄ ZBRODNI, A PANI MNIE TAK PO PROSTU ZIGNORUJE?!
Kobieta spojrzała na niego z oburzeniem, zawiązując mocniej szlafrok.
-Znam się na swoim fachu. Zbrodniarze tak po prostu nie oddają się w nasze ręce. A poza tym dobrze panu z oczu patrzy, no może poza tym oczywistym brakiem kultury. A teraz proszę mnie już zostawić w spokoju, bo policję na pana naślę.
-NA TO PRZECIEŻ CZEKAM!
-A już rozumiem! To ta nowa metoda ćwiczenia aktorstwa. Ćwiczenie na niczego nieświadomych obywatelach! Słyszałam o niej. Moim zdaniem lepiej do tej sytuacji pasowałby brytyjski akcent. Proszę to rozważyć.
-NIE JESTEM AKTOREM!
-Och, proszę tak nie mówić statyści to też aktorzy..Tylko tacy mniej ważni..
-Ech, a pomyśleć, że mogłem sobie oszczędzić całego tego upokorzenia..
-Nie jest tak źle, trochę pracy nad sobą i będzie lepiej.
-Tak..z pewnością. Do widzenia.
-Do widzenia! Proszę nie zapominać o brytyjskim akcencie!

-Halo! Niech mi pani otworzy!- mężczyzna nie przestawał dobijać się do drzwi pomimo nieprzychylnych spojrzeń sąsiadki, która akurat w tym momencie zdecydowała się wynieść śmieci.
-No niech się pani zlituje! Stoję tu od 20 minut!
Zza drzwi słychać było zbliżające się kroki i serię przekleństw. W końcu drzwi się otworzyły.
-Tak? Słucham pana. Musi być jakiś ważny powód skoro...

-Inspektorze Berek, ktoś do pana... trochę dziwna sprawa, bo ten człowiek twierdzi, że to on podłożył bombę, od której zginął właściciel sklepu wędkarskiego... - tymi słowami sekretarka zapowiedziała wysokiego, rudego jegomościa.
- Tak, to ja. Nazywam się Ryszard Zamora i jestem tym, kogo szukacie.
- Nie mam teraz czasu.
- S...słucham???
- Nie mam czasu, niech się pan streszcza! Mam na głowie sprawę tego podkładacza bomb!
- Ale przecież mówię, że to ja!
- Akurat! On nie był rudy.
- Skąd pan to wie?
- Gdyby był rudy, ktoś by go zauważył.
- Było ciemno i miałem kominiarkę.
- Ma pan za małe stopy.
- Jak to za małe? A jakie mam mieć?
- Rozmiar 46.
- Dokładnie taki rozmiar miały moje kalosze, choć normalnie kupuję 45, ale to rzadki rozmiar, akurat nie było w sklepie.
- Nie przekonał mnie pan. Jest pan pewnie jednym z tych, którzy chcą się zobaczyć w Fakcie, co? Nie zrobimy panu tej radości. Znam jednego dziennikarza z tej gazety i osobiście do niego zadzwonię, żeby z panem nie rozmawiali. Ludzie tu ciężko pracują, a ten przychodzi i zawraca głowę! Może jeszcze pan powie, że tę bombę to sam pan zrobił, co? I że może w internecie są instrukcje?! Takie rzeczy to w gimnazjum sobie możecie wciskać! Ale tu jest porządna instytucja, policja kryminalna to jest! Proszę sobie stąd iść i więcej nie przychodzić, nawet jak panu rower ukradną! Pani Basiu, niech pani go wyprowadzi i więcej nikogo nie wpuszcza, bo zaraz zaczynamy przesłuchania w sprawie wybuchu, a z osobą postronną się na pewno nie odbędą!

-Inspektorze Berek, ktoś do pana... trochę dziwna sprawa, bo ten człowiek twierdzi, że to on podłożył bombę, od której zginął właściciel sklepu wędkarskiego... - tymi słowami sekretarka zapowiedziała wysokiego, rudego jegomościa.
- Tak, to ja. Nazywam się Ryszard Zamora i jestem tym, kogo szukacie.
- Nie mam teraz czasu.
- S...słucham???
- Nie mam czasu, niech się pan...

Morderca, ochrzczony przez media "Łupaczem Lasek", szalał bezkarnie. Kobiety nie wychodziły z domu, a mężczyźni organizowali trójki sąsiedzkie, bijąc każdego, kto wydawał się podejrzany lub miał śniadą cerę.
***
Janusz był znużony mordowaniem. Często wracał tramwajem, a wtedy podchodziła jakaś emerytka i stukała laską, aż musiał przestać udawać wpatrzonego w okno i ustąpić miejsca. Ale po tym jechał za nią i dawał upust swojej furii. Potem łamał laskę w drobne drzazgi.
Wszedł do komendy.
- Jestem mordercą, "Łupaczem Lasek".
- Tak? Nazwisko ofiary?
- Eee, nie wiem. Nie pytałem.
- To jak Pan chce wypełnić formularz US-WSM-01 z opisem sprawy?
- Po prostu mnie aresztujcie.
- Proszę w takim razie wypełnić wniosek US-UIU-01, formularze RZ-WZD-01 i RZ-OZS-01 oraz druki oświadczeń o niekaralności i dobrowolności składanych zeznań OPR-01 i EWZUU
Janusz westchnął i poczuł się bardziej znużony. Po godzinie z ulgą oddał formularze.
- Hm, - policjant przeglądał formularze - Zaraz! Pan nie miejscowy? Trzeba było mówić. Zamiejscowych obowiązuje wniosek RD-FAB-0, formularze ER-WUG-0, ER-WPS-02 a oświadczenia na żółtych, nie białych drukach!
- Panie, aresztujcie mnie! - krzyknął zdesperowany - Specjalnie, przy ostatniej zbrodni, podrzuciłem swój dowód osobisty!
- To zmienia postać rzeczy. Żeby odzyskać dowód musi Pan wypełnić druk ER-DK-01. I bez awantur!
- Gdzieś mam wasze formularze! Jestem "Łupacz Lasek"!
Policjant wypchnął Janusza za drzwi.
- Dość awantur! Nie próbuj wracać, bo drugi raz dołożę pałą!
"Furiat, pracować nie daje, a ja tu mam ciężkie śledztwa" - pomyślał.

Morderca, ochrzczony przez media "Łupaczem Lasek", szalał bezkarnie. Kobiety nie wychodziły z domu, a mężczyźni organizowali trójki sąsiedzkie, bijąc każdego, kto wydawał się podejrzany lub miał śniadą cerę.
***
Janusz był znużony mordowaniem. Często wracał tramwajem, a wtedy podchodziła jakaś emerytka i stukała laską, aż musiał przestać udawać wpatrzonego w okno i ustąpić...

Poranek, biuro detektywa. Drzwi uchylają się i wchodzi szczupły mężczyzna ubrany na czarno:
- Pani detektyw, to ja!
- Ja czyli kto?
- No ja, morderca. - mężczyzna wydaje się nieco zmieszany.
- Morderca..ale jaki?
- No ten, którego szukacie! - Konsternacja na twarzy się powiększa.
- Aaaaa ten... jednoręki dusiciel?
- Nie! Bosy nożownik! - wykrzykuje już poddenerwowany osobnik.
- Bosy nożownik zgłosił się wczoraj. Do wzięcia oprócz jednorękiego jest Zezowaty snajper i Włochaty bokser.
- Ale kiedy to ja jestem bosy nożownik! - na twarzy mężczyzny widać rozpacz.
- Proszę pana, nie może się pan podać za kogoś innego? Zamknąć i tak pana zamkniemy, a papierów mniej do pisania.
- Ale ja nie chcę! Jestem bosy nożownik i już! - przestępca jest zdeterminowany.
- Od kiedy dajemy nagrody finansowe za pomoc w ujęciu morderców wszyscy się nagle zgłaszają i podają za owych morderców. A czy Pan wie, że nie dostanie pan nagrody jeśli jest Pan mordercą? Te nagrody są tylko dla zwykłych cywili!
- A po co mi ta nagroda w więzieniu?! Ja jestem bosy nożownik, o tutaj mam nóż, proszę mnie już aresztować! - mężczyzna miał już łzy w oczach.
- Ten poprzedni bosy nożownik też przyniósł nóż, no i był wcześniej od Pana. Także albo proszę sobie wybrać innego mordercę do udawania, albo proszę iść do domu i przestać mi zawracać głowę.
- Jak sobie tam Pani chce! Będę dalej zabijał i udowodnię, że bosy nożownik to ja! - na twarzy gościa pojawił się uśmiech.
- Proszę bardzo, ale bosego nożownika już mamy, więc będzie pan tylko jego naśladowcą.
W tym momencie odziany na czarno mężczyzna, z nożem w ręce rozpłakał się i wybiegł z biura.

Poranek, biuro detektywa. Drzwi uchylają się i wchodzi szczupły mężczyzna ubrany na czarno:
- Pani detektyw, to ja!
- Ja czyli kto?
- No ja, morderca. - mężczyzna wydaje się nieco zmieszany.
- Morderca..ale jaki?
- No ten, którego szukacie! - Konsternacja na twarzy się powiększa.
- Aaaaa ten... jednoręki dusiciel?
- Nie! Bosy nożownik! - wykrzykuje już poddenerwowany...

-Nazywam się Bolesław Niefart i to ja zabiłem Edwarda Szczęściarskiego.
-A tak,tak, dziękuję,może pan wyjść.
-Jak to wyjść? Przecież przyznaję się do morderstwa.
-Cóż...jest pan piąty w kolejce.
-Jak to piąty? W jakiej kolejce?
-Od tygodnia przymrozki, zapowiadają -20,a u nas cieplutko.
-To absurd, kto zabija człowieka z takiego powodu? Ja jestem mordercą, mogę to udowodnić, proszę pytać.
-Skoro pan nalega...To kiedy niby dokonał pan tej zbrodni?
-Dwa dni temu we wtorek, ok.20-tej.
-Zgadza się, ale trąbią o tym co godzinę w lokalnym radiu. To może... jak zginął Szczęściarski?
-Zepchnąłem go z mostu.
-Sposób też się zgadza ale i o tym wiedzą wszyscy. Ostatnia szansa: jaki miał pan motyw?
-Szczerze...od tygodnia przymrozki,a zapowiadają -20...
-Ha! A nie mówiłem?! Jest pan piąty, proszę wyjść i nie przeszkadzać mi w pracy.

-Dwa lata temu podpaliłem aptekę-na zimę wsadzili Edka, rok temu napadłem na fryzjera-na zimę wsadzili Edka, jak teraz sprzątnąłem Edka to jestem piąty w kolejce...-narzekał sam do siebie morderca zatrzaskując drzwi komisariatu.

-Nazywam się Bolesław Niefart i to ja zabiłem Edwarda Szczęściarskiego.
-A tak,tak, dziękuję,może pan wyjść.
-Jak to wyjść? Przecież przyznaję się do morderstwa.
-Cóż...jest pan piąty w kolejce.
-Jak to piąty? W jakiej kolejce?
-Od tygodnia przymrozki, zapowiadają -20,a u nas cieplutko.
-To absurd, kto zabija człowieka z takiego powodu? Ja jestem mordercą, mogę to...

- Sprawa wcale nie jest rozwiązana! - krzyknęła stojąca w drzwiach kobieta.
- Nie rozumiem o czym pani mówi. Czy zechciałaby...
- O tym! - patrząc dzikim wzrokiem w oczy komisarz Fox rzuciła na biurko poranną gazetę.
- A o tym. No cóż sprawa jest już zamknięta. Wiem, że ciężko w to uwierzyć, ale sprawca sam się przyznał, są dowody. Nie ma o czym mówić. - odparła Fox.
- Dowody? Jakie dowody? To była zbrodnia doskonała. Nie zostawiłam żadnych śladów! - wrzeszczała histerycznie kobieta.
- Co pani powiedziała?
- Powiedziałam, że NIE ZOSTAWIŁAM ŻADNYCH ŚLADÓW! Tak, to ja zabiłam tą sukę i zrobiłabym to drugi raz bo przez nią straciłam rodzinę, przez nią...
- Ale zaraz my już mamy sprawcę, który sam się do wszystkiego przyznał. Ja rozumiem, że ofiara wyrządziła wiele zła wielu osobom. Nie jest pani jedyna, ale żeby od razu brać winę na siebie.
- Ta zbrodnia była doskonała, byłam i wciąż jestem z niej dumna. To co zrobiłam jest godne podziwu, może nawet powstanie o tym film a wy... No cóż, wy woleliście zamknąć jakąś ofermę i po sprawie?!
- Zdecydowanie za dużo kryminałów pani czyta. Proszę stąd wyjść.
- O nie! Ja tak tego nie zostawię. Myślisz, że już po wszystkim? Masz już swojego "sprawcę", teraz awans i co jeszcze?
- Dość tego!
- W takim razie opowiem krok po kroku co z nią zrobiłam, każdy szczegół. Ciekawe czy wasz "sprawca" też jest tak wiarygodny...
- Nie będę tego słuchać!
- Więc przygotuj się na przedstawienie. Ja w roli oprawcy, Ty w roli ofiary! Odtworzymy wydarzenia tamtej nocy! - krzyczała kobieta zbliżając się do komisarz Fox z nożem w ręku.
- Nieeee!

- Sprawa wcale nie jest rozwiązana! - krzyknęła stojąca w drzwiach kobieta.
- Nie rozumiem o czym pani mówi. Czy zechciałaby...
- O tym! - patrząc dzikim wzrokiem w oczy komisarz Fox rzuciła na biurko poranną gazetę.
- A o tym. No cóż sprawa jest już zamknięta. Wiem, że ciężko w to uwierzyć, ale sprawca sam się przyznał, są dowody. Nie ma o czym mówić. - odparła Fox.
-...

W pokoju było parno mimo mrozu na zewnątrz. W ciasnym gabinecie Detektyw Kozica siedział naprzeciwko młodego mężczyzny z dziewiczym wąsem i we flanelowej koszuli w kratę wpuszczonej w sztruksowe spodnie. Brakuje tylko sandałów i skarpet pomyślał Kozica patrząc na młodego z powątpiewaniem. Składał zeznania w sprawie brutalnego morderstwa dokonanego parę miesięcy temu.
- Panie Inspektorze- ja to zrobiłem-westchnął młody skubiąc zalążek wąsa.
-Panie…- Kozica zawahał się -Panie Strój, czy Pan wie jakie są konsekwencje składania fałszywych zeznań?
- To byłem ja–stwierdził z całą stanowczością- zamordowałem ją, bo mi przeszkadzała.
- W czym jeśli można spytać –podniósł głowę znad klawiatury i uważniej przyjrzał się młodej twarzy.
-W grze. Grałem w grę. Byłem bliski zdobycia istotnego artefaktu, a wtedy ona zaczęła swoje wywody na temat nowych trendów w modzie.
- To chyba nie jest wystarczający powód do morderstwa- odchrząknął inspektor
-Mogę podać panu wszystkie szczegóły.
Inspektor bystro spojrzał na człowieka, który jeszcze przed chwilą wydawał mu się zabawny. Nagle w jego oczach dostrzegł coś czego wcześniej nie widział. Młody był zadowolony z tego co zrobił i przerażająco stabilny. Zachowywał się tak jakby z góry ułożył sobie cały tekst, albo.. przez głowę Kozicy przebiegła myśl, że oto ma przed sobą prawdziwego psychopatę, takiego jak z powieści, którymi zaczytywał się samotnymi popołudniami.
- No dobrze. Powiedzmy, że mówi Pan prawdę. Dlaczego Pan się do nas zgłosił?
- Podobno w więzieniu macie całkiem niezłe wi-fi, a ja muszę w końcu zdobyć ten artefakt.

W pokoju było parno mimo mrozu na zewnątrz. W ciasnym gabinecie Detektyw Kozica siedział naprzeciwko młodego mężczyzny z dziewiczym wąsem i we flanelowej koszuli w kratę wpuszczonej w sztruksowe spodnie. Brakuje tylko sandałów i skarpet pomyślał Kozica patrząc na młodego z powątpiewaniem. Składał zeznania w sprawie brutalnego morderstwa dokonanego parę miesięcy temu.
-...

- Dzień dobry kochany panie detektywie.
- Dobry… my się znamy?
- No ja cały czas śledzę postępy w śledztwie, które pan prowadzi już… 7 miesięcy, a tu mordercy ani widu, ani słychu.
- Panie… Jak tam pana zowią? Nieważne zresztą, proszę wyjść, nie mam czasu i ochoty na rozmowę z panem. Kto w ogóle pana wpuścił!
- A nikt, sam wszedłem. I spokojnie, bez nerwów, mam broń.
- No dobrze, słucham pana.
- O, tak już lepiej. Drogi panie, czy czyta pan kryminały?
- Nie znoszę tego gatunku.
- I błąd, sporo pan traci. Mógłby się pan dużo nauczyć od takiego Poirota, panny Marple czy naszego rodaka Jakuba Mortki.
- Co mi pan tu za głupoty wygaduje, proszę wyjść!
- Niech pan zachowa spokój, przekonam zaraz, że warto by poświęcił mi pan swój cenny czas. Zapytam zatem wprost, chce pan złapać mordercę Anny M.?
- Powiedzmy, że chcę. I co?
- Siedzi przed panem…
- Cha, cha, cha…
- Panie detektywie… chociaż myślę, że to zaszczyt, że tak pana nazywam, zważywszy na mierne umiejętności.
- Wypraszam sobie!
- Spokój. Powiem tak; nie mogę już dłużej czekać na to, aż pan wreszcie trafi na mój trop. W kryminałach to taki detektyw uwinie się raz dwa, przeanalizuje kontakty ofiary, zbada niedopałki papierosa i inne takie i już. A pan, zero. Zostawiam tu moje pisemne oświadczenie o tym, jak dokonałem morderstwa, adresu nie podaję, może chociaż to uda się panu ustalić. Wychodzę, bo kumple czekają, założyłem się z nimi o piwo, że pogadam z panem i się przyznam. To pa, do zobaczenia.
- Wariat! Widać co te kryminały potrafią zrobić z człowieka. Dobrze, że nie czytam.

- Dzień dobry kochany panie detektywie.
- Dobry… my się znamy?
- No ja cały czas śledzę postępy w śledztwie, które pan prowadzi już… 7 miesięcy, a tu mordercy ani widu, ani słychu.
- Panie… Jak tam pana zowią? Nieważne zresztą, proszę wyjść, nie mam czasu i ochoty na rozmowę z panem. Kto w ogóle pana wpuścił!
- A nikt, sam wszedłem. I spokojnie, bez nerwów, mam broń.
- No...