S - Nie powiem tego.
R - Powiesz, powiesz.
S - Zatnę się i co? Na pewno źle mi pójdzie.
R - Dajże już spokój, to tylko zwykłe wystąpienie. Każdy z nich się denerwował...
S - Ale oni są zdolni, inteligentni, błyskotliwi...
R - Nie rozśmieszaj mnie. Są tacy, jak ty. Serce, przestań tak walić, na miłość boską!
S - Kiedy ja nie mogę... Ucieknijmy!
R - To tylko jakieś dziesięć minut twojego życia, a przeżywasz to od jakiejś godziny.
S - No bo...
R - No bo co?
S - Bo tak!
R - Wytłumaczenie godne mistrza. Uspokój się i słuchaj: wychodzisz na środek na tych swoich trzęsących się nóżkach, mówisz to, co wcześniej sobie przygotowałeś i już! Ta-dam! Po bólu.
S - Łatwo powiedzieć. Mam mini-zawał! Mam zawał!
R – Jasne, jasne… Są gorsze rzeczy. Jak chcesz to wyświetlę Ci kilka propozycji.
S - Nie, dziękuję, już mi lepiej...
R - Ale dlaczego? O, popatrz, a pamiętasz...
S - Rozum! Naprawdę już mi lepiej. Nawet biję normalnie, czujesz?
R – Nie ja tu jestem od czucia, ale faktycznie jest trochę lepiej, nie słychać tego nieznośnego dudnienia w czaszce. Co ty tak zamilkłeś?
S – Wyciszam się.
R – Nareszcie.
5 minut później...
S - Ale rozum...!
R - Ech, skaranie boskie z tym sercem...

S - Nie powiem tego.
R - Powiesz, powiesz.
S - Zatnę się i co? Na pewno źle mi pójdzie.
R - Dajże już spokój, to tylko zwykłe wystąpienie. Każdy z nich się denerwował...
S - Ale oni są zdolni, inteligentni, błyskotliwi...
R - Nie rozśmieszaj mnie. Są tacy, jak ty. Serce, przestań tak walić, na miłość boską!
S - Kiedy ja nie mogę... Ucieknijmy!
R - To tylko jakieś dziesięć...

- " Ty możesz wszystko, możesz wszystko wystarczy tego chcieć..."
-Jezuńcu serce jak Ty wyjesz. Możesz dużo, ale trzeba pracować, a nie śpiewać jakieś pioseneczki..
-Nie jakieś pioseneczki, a piękne, pełne nadziei utwory. Nie znasz się rozum na niczym i nigdy nie będziesz sie znał..
-Nie mogę się z tym zgodzić.. Należy pracować. Musisz się uczyć, żeby dostać się na aplikację. Uczyć.
-lalalalalallalala... Nie słucham. POZYTYWNE MYŚLENIE TO PODSTAWA, słyszałeś o tym ty stary, nudny zgredzie?
-Pozytywne myślenie?! Tanie farmazony, a potem miliony przelanych łez.
-Na niektóre rzeczy warto poczekać i nie można się poddawać.
-Na większość rzeczy trzeba zapracować! Ty marzycielu...
-A pamiętasz tego Marka z grupy 9? Jak długo wizualizowaliśmy sobie z nim randkę to zaprosił nas po dwóch miesiącach. I co? Łyso? Sprawidzło sie!
-A pamietasz zaliczoną sesję? Trzeba się było uczyć.
-Co do zasady! Pamiętasz Historię Prawa Polskiego? Czwóreczka, a praktycznie bez nauki.
-To akurat było zwykłe szczęście. Ciężka praca popłaca.
-Ale trzeba marzyć, trzeba wierzyć, trzeba wizualizować.
-Oj, sreducho Ty kochane. Trzeba to połączyć.
-Rozumku, rozumku jak my się uzupełniamy. To co słuchamy piosenki?
- I uczymy się.
-Ale zaśpiewasz ze mną? " Mam tę moc..."
-"Mam tę moc..."

- " Ty możesz wszystko, możesz wszystko wystarczy tego chcieć..."
-Jezuńcu serce jak Ty wyjesz. Możesz dużo, ale trzeba pracować, a nie śpiewać jakieś pioseneczki..
-Nie jakieś pioseneczki, a piękne, pełne nadziei utwory. Nie znasz się rozum na niczym i nigdy nie będziesz sie znał..
-Nie mogę się z tym zgodzić.. Należy pracować. Musisz się uczyć, żeby dostać się na...

S:Mógłbyś raz nie myśleć, tylko pozwolić mi żyć i się tym cieszyć?
M:Ty nie myślisz racjonalnie.
S:Mózg, ja nie myślę, ja czuję. Chcę tego, bardzo, cholernie bardzo.
M:Motocykl to pojazd samobójców. Rodzice dostaną przez ciebie zawału. Tak, dobrze słyszysz Serce, zawału!
S:Słyszę, aż za wyraźnie. Kocham ich. Ale to moje marzenie. Dwie opony, skórzana kurtka, pełne namiętności spojrzenia kobiet, gdy książe na ognistym rumaku będzie je mijał.
M:Litości. Chcesz być dawcą narządów? Ciebie chociaż przeszczepią! U mnie muszą stwierdzić zgon! Serce, ja cię proszę, ogarnij się. Nie chcę umierać.
S:Nie umrzesz. Chyba… Boję się tego trochę.
M:Boisz się, bo chcesz kupić ścigacza. 100km/h w 3 sek., gdy ty nigdy, żadnym, nie jeździłeś!
S:A właśnie, że jeździłem jako pasażer. To było wspaniałe. Czułem ten wiatr, tą maszynę, ten klimat jazdy. Chcę tego jako kierowca! Jak jeden organizm, ja biję, silnik ryczy.
M:Ja umieram. Słyszałeś, że każdy motocyklista miał wywrotkę, a jeśli nie, to znak, że będzie miał? A co jak połamiesz nogi?
S:Nie odpuścisz?
M:Nie, bo samochód jest bezpieczniejszy.
S:Wiedziałem, że to powiesz! Czy nie rozumiesz, że ja nie chcę samochodu, tylko motocykl?
M:Rozumiem…
S:Co mi po tym, skoro tylko zrzędzisz, a nie masz żadnego pomysłu.
M:Pomysłu? Niech no pomyślę.
S:To ci nowość.
M:A gdybyś zamiast ścigacza, kupił wolniejszą maszynę? Nauczyłbyś się jeździć, dobrze manewrować w każdej pogodzie. Metoda małych kroków.
S:A mój rumak?
M:Poczeka jeszcze rok, dwa, gdy już będziesz wiedział jak go dojeżdżać.
S:W sumie, genialne! Tylko jak to powiemy rodzicom?
M:O tym jeszcze nie myślałem…

S:Mógłbyś raz nie myśleć, tylko pozwolić mi żyć i się tym cieszyć?
M:Ty nie myślisz racjonalnie.
S:Mózg, ja nie myślę, ja czuję. Chcę tego, bardzo, cholernie bardzo.
M:Motocykl to pojazd samobójców. Rodzice dostaną przez ciebie zawału. Tak, dobrze słyszysz Serce, zawału!
S:Słyszę, aż za wyraźnie. Kocham ich. Ale to moje marzenie. Dwie opony, skórzana kurtka, pełne...

S: O Boże! Krwawi!
R: Spokojnie, to tylko płyn ustrojowy. Sprawdź czy oddycha.
S: Jezu! Pogotowie, ucieczka…?
R: Zostań. Jak już przyszedłeś, to doprowadź sprawę do końca. No sprawdź.
S: Klatka piersiowa w ogóle się nie unosi!
R: Nie histeryzuj. To jeszcze niczemu nie dowodzi. Przyłóż wierzch dłoni do policzka.
S: Dalej nic… Co robić, co robić?
R: Dzwoń po pogotowie. I bierz się za resuscytację, do jasnej cholery.
S: Słuszna uwaga. Boże, boże. No i na co było mi tak szybko jechać? Gdybym zwolnił choć trochę…
R: Nie myśl tyle. Dzwoń, a potem zrób sztuczne…
S: Sztuczne co?
R: … oddychanie.
S: Może lepiej niech zrobi to ktoś inny. Pomocy…!
R: Stary, jesteśmy na zadupiu w ciemną noc. Nie bądź frajerem.
S: A co, jeśli dostanę gronkowca albo mononukleozę?
R: Najwyżej się zarazisz. Nie histeryzuj. W walizce masz maseczkę.
S: Gdzie - w jakiej walizce?! Ach! Mam! Jest! I co teraz?
R: Pamiętasz jak całowałeś Kaśkę w liceum?
S: No. A co ma jedno do drugiego?
R: Postaram Ci się wyjaśnić jasno – rób to tak samo jak wtedy.
S: Czyli co? Całować się ze starą potrąconą kobietą? Powaliło cię?
R: Nie. Po prostu wdmuchuj jej powietrze do skrzeli równie mocno, jak mocno wpychałeś język do ust tej biednej dzieweczce.
S: Jesteś ohydny.
R: Cała prawda. Musiałeś się tego kiedyś dowiedzieć.
S: Skąd ty…?
R: Wyczytałem obserwując jej grymas zaraz po pocałunku. Ty tego nie widziałeś, bo miałeś klapki na oczach.
S: Dzięki. Teraz mi się otworzyły. Przez ciebie nikogo nie uratuję.
R: Daj spokój. Ogarnij się, bo nie tylko tę kobietę będziesz miał na sumieniu.
S: Boję się, jakiego argumentu za chwilę użyjesz. Dobra… Przekonałeś.

S: O Boże! Krwawi!
R: Spokojnie, to tylko płyn ustrojowy. Sprawdź czy oddycha.
S: Jezu! Pogotowie, ucieczka…?
R: Zostań. Jak już przyszedłeś, to doprowadź sprawę do końca. No sprawdź.
S: Klatka piersiowa w ogóle się nie unosi!
R: Nie histeryzuj. To jeszcze niczemu nie dowodzi. Przyłóż wierzch dłoni do policzka.
S: Dalej nic… Co robić, co robić?
R: Dzwoń po pogotowie. I...

- Nie! Nie jedź do niej! Przecież wiesz, jak to się skończy...
- Wiem, wiem... Ale nie mogę wytrzymać kiedy nie jestem przy niej
- Ostatnim razem jak u niej byliśmy nie skończyło się to dobrze. Słuchaj, tylko popatrz na moje obliczenia. Korzystając ze wzoru na rachunek prawdopodobieństwa widzimy, że istnieją ogromne szanse na szybkie opuszczenie jej mieszkania zatrzaskując drzwi za sobą! Nie wspominając już o wykrzykiwaniu wulgarnych słow!
- Oj Mózgi, nie zrozumiesz tego, to trzeba kochać... Będę się tym razem kontrolować, zobaczysz!
- Obliczenia pokazują wyraźnie, że średnia czasu Twojej kontroli nad emocjami to około... 13,4 minuty od wejścia do domu.
- Móżdżku mój kochany, zmieniłem się, teraz wyciągnę do dwudziestki za jednym zamachem. Dojrzałem, mam akurat romantyczny nastrój, jedźmy, co?
- Słuchaj Serce, pojedziemy, ale jeśli wytrzymasz krócej niż 20 minut, kupujesz mi nowy kalkulator, jasne? Umowa stoi?
- Stoi i bije! Jak ja na samą myśl, że zaraz będę ją całował... Oh, jedźmy już!
- Dobra, dobra. Zaraz Ci wyliczę ile się musisz dołożyć na paliwo!

- Nie! Nie jedź do niej! Przecież wiesz, jak to się skończy...
- Wiem, wiem... Ale nie mogę wytrzymać kiedy nie jestem przy niej
- Ostatnim razem jak u niej byliśmy nie skończyło się to dobrze. Słuchaj, tylko popatrz na moje obliczenia. Korzystając ze wzoru na rachunek prawdopodobieństwa widzimy, że istnieją ogromne szanse na szybkie opuszczenie jej mieszkania zatrzaskując...

- Jak długo mam Ci powtarzać, żebyś dało sobie spokój? – warknął rozum – Ona jest beznadziejna. Nic tego nie zmieni. A Ty ranisz ją pozwalając jej czasem myśleć inaczej.
- To nieprawda. Jest wyjątkowa i wspaniała – odparło serce.
- Bo co? Bo mamusia jej tak powiedziała? – z ironią zapytał rozum.
- Nie tylko. On też powtarzał, że jest świetną dziewczyną – na to wspomnienie serce zabiło mocniej.
- To gdzie on teraz jest? Zostawił ją tak jak każdy.
- Mówił, że nie chce jej zranić. – odparło cicho serce.
- Nie rozśmieszaj mnie i nie mów, że w to wierzysz. Zabawił się nią i zostawił jak śmiecia. Tak. Właśnie tym dla niego była. Zabawką – krzyczał rozum.
- Ale…
- Ona jest głupia i do niczego się nie nadaje, więc lepiej się ucisz i zajmij się tym do czego zostałeś stworzone, do pompowania krwi.
- Jak możesz tak mówić? – odrzekło cicho serce.
- Wiesz, że mam rację. Zamilcz na zawsze a ja sprawię, że jakoś przejdzie przez to beznadziejne życie. Aha i twoja koleżanka - Nadzieja też lepiej niech siedzi cicho. – rzekł triumfalnie rozum.
Serce umilkło. Wiedziało, że znów przegrało i tym razem postanowiło posłuchać rozumu. Jednak w duszy nadal tliła się iskierka Nadziei. Ona jest uparta i zawzięta i nikt nie jest w stanie sprawić, że zamilknie.

- Jak długo mam Ci powtarzać, żebyś dało sobie spokój? – warknął rozum – Ona jest beznadziejna. Nic tego nie zmieni. A Ty ranisz ją pozwalając jej czasem myśleć inaczej.
- To nieprawda. Jest wyjątkowa i wspaniała – odparło serce.
- Bo co? Bo mamusia jej tak powiedziała? – z ironią zapytał rozum.
- Nie tylko. On też powtarzał, że jest świetną dziewczyną – na to wspomnienie...

S: Podejść czy nie podejść?
M: Muszę zrobić ten krok, zagadam do niego jeszcze dzisiaj.
S: Te jego błękitne oczy, z daleka przypominają ocean. A o gęstych lokach na głowie już nie wspomnę...
M: Po zachowaniu widać jaki musi być wykształcony, geniusz w rzeczy samej. Ciekawe czy ma poczucie humoru?
S: To jest ta szansa, sam schodzi po schodach!
M: Jednak jeszcze nie jestem gotowa, będzie inna okazja (jak zawsze, po raz któryś)

S: Podejść czy nie podejść?
M: Muszę zrobić ten krok, zagadam do niego jeszcze dzisiaj.
S: Te jego błękitne oczy, z daleka przypominają ocean. A o gęstych lokach na głowie już nie wspomnę...
M: Po zachowaniu widać jaki musi być wykształcony, geniusz w rzeczy samej. Ciekawe czy ma poczucie humoru?
S: To jest ta szansa, sam schodzi po schodach!
M: Jednak jeszcze nie jestem...

- Tylko spokojnie. Zastanówmy się na tym raz jeszcze. Należy rozważyć wszystkie opcje. Och! I jeszcze raz powrócić do wniosków wcześniej odrzuconych. Tak, to zdecydowanie brzmi najbardziej logicznie i rzeczowo. Tak właśnie trzeba zrobić.
- Co ty tam mamroczesz pod nosem?! Och, dajże już spokój! W takim tempie Małgośka zdąży się zestarzeć, zanim jakakolwiek decyzja zostanie podjęta. Ja mam plan i grunt to się go trzymać. Nie pękaj!
- Nie pękaj?? Chyba żartujesz... Już nie pamiętasz co stało się poprzednim razem? Wtedy też mnie ponaglałeś i co… Do dziś nie wybaczę sobie tej chwili słabości. Małgorzata 2 miesiące leżała w szpitalu!
- Dobra już dobra. Myślisz, że mnie to nie zabolało? Działać trzeba szybko. Akcja – reakcja. Popatrz tylko na niego… na te piękne oczy i kasztanowe włosy muskane słońcem.
- Nie rozśmieszaj mnie. Od razu widać, że coś złego tu się kroi. Te śliczne oczka cały czas biegają tam i z powrotem, prawo -lewo. Myślisz, że nie wiem co to znaczy? Kłamie, oszust plugawy. Już ja go pogonię. Dawno trzeba było to zrobić. Mniej byłoby łez i samotnych wieczorów.
- A nie pamiętasz już jak siedział z nami całą noc, kiedy się źle czułyśmy? Zdecydowanie zasługuje na jeszcze jedną szansę. Nie można tak po prostu skreślić człowieka.
- Jeszcze chwila i to my się skreślimy. Patrz szerzej, przestań odsuwać od siebie nieprzyjemne fakty. Tego już za wiele. Tyle razy ją zawiodłaś Serce… Ze mną będzie bezpieczniejsza i z pewnością rozsądniejsza. Koniec z tym! Na razie jesteś ostatnim głosem ‘dobrej rady’ którego potrzebuje.

- Tylko spokojnie. Zastanówmy się na tym raz jeszcze. Należy rozważyć wszystkie opcje. Och! I jeszcze raz powrócić do wniosków wcześniej odrzuconych. Tak, to zdecydowanie brzmi najbardziej logicznie i rzeczowo. Tak właśnie trzeba zrobić.
- Co ty tam mamroczesz pod nosem?! Och, dajże już spokój! W takim tempie Małgośka zdąży się zestarzeć, zanim jakakolwiek decyzja zostanie...

S: Hej Mózgu chyba twoje synapsy coś szwankują.
M: O nie, znowu to samo.
S: To miłość jej życia, chodź raz wyłącz logiczne myślenie.
M: Drogą dedukcji doszedłem do wniosku, że ona do niego nie pasuje. Poprostu Serce nie wtrącaj się, ja wiem lepiej.
S: A kto wydzielał endorfiny, jak tylko on się pojawił?
M: To nie moja wina, że z oka dostałem sygnał, że on jest taki przystojny, cały układ nerwowy się nim zachwycał i przekazywał mi, iż on jest taki uroczy, zabawny, opiekuńczy... Nie, nie, nie gdy tylko zaczynam z tobą rozmawiać przestaję rozsądnie myśleć.
S: Widzisz Mózgu, tak będzie dla nich najlepiej. Czuję, że będą razem szczęśliwi.
M: Na wszystkie neurony Serce, tylko ten jeden raz będę po twojej stronie.
S: Dobra, dobra już nie marudź tylko podwyższaj poziom serotoniny. Niech dziewczyna, w końcu będzie cała w skowronkach.

S: Hej Mózgu chyba twoje synapsy coś szwankują.
M: O nie, znowu to samo.
S: To miłość jej życia, chodź raz wyłącz logiczne myślenie.
M: Drogą dedukcji doszedłem do wniosku, że ona do niego nie pasuje. Poprostu Serce nie wtrącaj się, ja wiem lepiej.
S: A kto wydzielał endorfiny, jak tylko on się pojawił?
M: To nie moja wina, że z oka dostałem sygnał, że on jest taki...