Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

FiliżankaSzczęścia
Ollie
Artemis
shadow
Cassie

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

FiliżankaSzczęścia
Ollie
Artemis
shadow
Cassie

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

To miłe, że ciągle mówicie mi że jestem wyjątkowa. Nawet bardzo.
Niestety muszę was zawieść - wcale nie jestem taka niezwykła. Mogę wręcz powiedzieć, że nigdy nie usłyszelibyście o mnie, gdyby nie jedno wydarzenie. Przygoda z dzieciństwa.
Miałam sąsiadkę. Nie była to zwykła starsza pani, ale najprawdziwsza Czarodziejka. Możecie się śmiać, ale dla małej dziewczynki wszystko co robiła BaBunia to najprawdziwsza magia.

Często do niej przychodziłam. Lubiłam to. Tylko ona umiała opiekować się takimi cudownymi zwierzętami. W jej ogromnej szklarni rosły kolorowe kwiaty, cale z łusek, z których co jakiś czas wykluwały się piękne smoki. Te żyjątka nie były zbyt duże, a to wszystko dlatego, że nie miałyby się gdzie zmieścić. BaBunia hodowała też inne rośliny. Na przykład mandragory, które czasem wyciągała z ziemi. Wyglądały wtedy jak małe brudne dzidziusie.

Zawsze gdy odwiedzałam Czarodziejkę, byłam zasypywana maślanymi ciasteczkami i różnymi historiami. I nie wiem, co lubiłam bardziej. Patrząc na wygląd można by powiedzieć, że słodycze. Jednak nie dajmy się zwieść pozorom, najbardziej pokochałam jej opowiadania.
I mimo tego, że póżniej już wiedziałam, że smoki to tak naprawdę ważki, że brzydkie dzieci to żeń-szeń a jaja to tylko suchołuski to i tak w to wierzyłam.
Bo chciałam. I dlatego teraz piszę książki dla dzieci - chcę się z nimi podzielić tym darem, tą magią.

To miłe, że ciągle mówicie mi że jestem wyjątkowa. Nawet bardzo.
Niestety muszę was zawieść - wcale nie jestem taka niezwykła. Mogę wręcz powiedzieć, że nigdy nie usłyszelibyście o mnie, gdyby nie jedno wydarzenie. Przygoda z dzieciństwa.
Miałam sąsiadkę. Nie była to zwykła starsza pani, ale najprawdziwsza Czarodziejka. Możecie się śmiać, ale dla małej dziewczynki wszystko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- A więc… czytasz w myślach, tak?

Twarz prowadzącej wyraża więcej niż tysiąc słów, a mianowicie:
a) „O matko, co za bzdury! Za jakie grzechy muszę tu siedzieć i wysłuchiwać kolejnej zmyślonej historii jakiejś małolaty?”
b) „Bo to SĄ bzdury, prawda? To znaczy… ty nie możesz… nie zaglądasz mi właśnie do głowy, nie?”.
Nie, nie zaglądam. Po prostu potrafię dostrzec ten ledwo dostrzegalny grymas ni to znudzenia, ni to pogardy (studiowało się tę psychologię) oraz krople potu delikatnie wstępujące na czoło Adelajdy Talk – tak, tej od „Talk’s Talk Show”. I żeby nie było – nie, nie umiem czytać ludziom w myślach. Sorry. „To po co się pchasz do talk show?” - moglibyście zapytać. A ja z przyjemnością udzieliłabym odpowiedzi, że po pierwsze wcale się nie pchałam, a po drugie nie jestem znowu aż tak ekstremalnie zwyczajna, okej? Potrafię przesyłać ludziom myśli, np. zaszczepiając im w umyśle jakiś obraz. Na chwilę. Tak, to już. Wiem, że to nie tak niesamowite, jak czytanie w myślach, ale moja umiejętność też jest całkiem fajna, wiecie?
Mogę sprawić, że płacząca na przystanku dziewczynka się uśmiechnie.
Mogę choć na chwilę odwrócić uwagę dziadka od rozmyślań o chorobie.
Mogę prewencyjnie pokazać wyraźnie tracącemu cierpliwość ojcu twarz jego zapłakanej córeczki.
Mogę wpłynąć na cały wasz dzień.
Jak to się stało, że jestem w stanie to zrobić? Nie wiem. Rodziców nie poznałam. Z dzieciństwa pamiętam tylko babcię i śmiesznego, różowego kota, który pojawiał się w mojej głowie zawsze, kiedy robiło mi się smutno. Hmm...

Uśmiecham się i mówię: „Tak jakby”.

- A więc… czytasz w myślach, tak?

Twarz prowadzącej wyraża więcej niż tysiąc słów, a mianowicie:
a) „O matko, co za bzdury! Za jakie grzechy muszę tu siedzieć i wysłuchiwać kolejnej zmyślonej historii jakiejś małolaty?”
b) „Bo to SĄ bzdury, prawda? To znaczy… ty nie możesz… nie zaglądasz mi właśnie do głowy, nie?”.
Nie, nie zaglądam. Po prostu potrafię dostrzec ten ledwo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pytanie: Więc... pani wie, co wybrać z menu?
Ja: Zawsze.
P: Ale jak? Jak to możliwe? Konszachty z kelnerem, szefem kuchni...?
J: Nie, to intuicja. Patrząc na kartę dań, po prostu WIEM, co będzie najlepsze, najświeższe, najlepiej doprawione.
P: Rozumiem. I jakie ma to skutki?
J: To zależy. Jeśli moi współbiesiadnicy ufają w mój osąd, wszystko kończy się dobrze, wszyscy radośnie ucztują I gratulują mi dobrego wyboru.
P: A jeśli nie ufają...?
J: Albo łypią na mnie złowrogo, przełykając rozgotowany makaron, nieświeżą rybę lub suchą kaczkę, albo... cóż...
P: Tak...?
J: Dopuszczają się aktu przemocy...
P: Przemocy?!
J: Tak. Zabierają mi moje danie i dzielą między siebie.
P: Ależ to... barbarzyństwo.
J: Widzi pan, panie redaktorze - gdy chodzi o jedzenie, nie różnimy się tak bardzo od jaskiniowców.
P: Ekhm... rozumiem. Zawsze pani tak miała?
J: Tak, od wczesnego dzieciństwa. A przede mną moja matka, babka i prababka. Przy czym u nich wiązało się to również z nadzwyczajnym talentem kulinarnym.
P: A u pani?
J: Cóż... mój talent kulinarny jest... pasywny. Ja degustuję, nie gotuję. Błąd genetyczny, można powiedzieć, bo nigdy w życiu bym nie tknęła tego, co sama ugotuję.
P: To bardzo interesujące. Dziękuję za tę rozmowę, mam nadzieję, że nie narazi się pani szefom kuchni w całym kraju...
J: Proszę pana, nigdzie nie ruszam się bez mojego ochroniarza. O, macha do nas z widowni!

Pytanie: Więc... pani wie, co wybrać z menu?
Ja: Zawsze.
P: Ale jak? Jak to możliwe? Konszachty z kelnerem, szefem kuchni...?
J: Nie, to intuicja. Patrząc na kartę dań, po prostu WIEM, co będzie najlepsze, najświeższe, najlepiej doprawione.
P: Rozumiem. I jakie ma to skutki?
J: To zależy. Jeśli moi współbiesiadnicy ufają w mój osąd, wszystko kończy się dobrze, wszyscy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Powoli wchodziłam po schodach czując się niepewnie w szpilkach pożyczonych od siostry na ostatnia chwile i w długiej sukience od koleżanki. Zwykle nie noszę takich ciuchów. Tyle ludzi i jeszcze kamery, straciłam równowagę ale jakiś pan w ostatniej chwili mnie przytrzymał. Uśmiechnęłam się nieśmiało i wkroczyłam na scenę. Tam już moglam zasiąść w wygodnym fotelu.
- A teraz nasz gość specjalny. Opowie nam o swoich specjanych umiejętnościach
Na poczekaniu strzeliłam buraka. Jakich umiejętnościach?
- Czy zechcialabyś opowiedzieć widzom jaką to super moc posiadasz?
- Wlaściwie... - zatkało mnie, kompletnie nie wiedziałam co powiedziec. Nienawidzę takich sytuacji. Co mam teraz powiedzieć, że jestem wielką ofiarą losu i...
- To ty! - krzyknął ktoś z widowni.
- Ja?
- Śniłaś mi się. Mówiłaś, że się stresujesz występem i mam Ci pomóc.
- Tak. To właśnie ta moc. Przemawiam do ludzi we śnie, czasem nawet w myślach. Wpływam na nich...
- Czy to pozwala Ci być superbohaterką ratujesz innych?
- Wlaściwie to oni mnie...
- Jak to się zaczęło?
- Jak byłam mała ciągle pakowałam się w kłopoty. Kiedyś zamknęłam sę w schowku i pewnie bym siedziała tam do teraz... - o matko, koniec zestresowalam się.
- Chyba już czas zakończyć nasz program. Dziękujemy bardzo naszemu gościowi.
Odetchnęłam z ulgą.

Powoli wchodziłam po schodach czując się niepewnie w szpilkach pożyczonych od siostry na ostatnia chwile i w długiej sukience od koleżanki. Zwykle nie noszę takich ciuchów. Tyle ludzi i jeszcze kamery, straciłam równowagę ale jakiś pan w ostatniej chwili mnie przytrzymał. Uśmiechnęłam się nieśmiało i wkroczyłam na scenę. Tam już moglam zasiąść w wygodnym fotelu.
- A teraz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedyś, jako mała dziewczynka, uwielbiałam baśnie z różnych stron świata traktujace o zwierzętach. Najbardziej przypadła mi do gustu ta o foczej królowej, której rybak wykradł skórę, przez co pozostała w ludzkiej postaci. Zgodziła się zostać jego żoną i urodziła mu dziecko, ale skrycie tęskniła za otwartym morzem, beztroską i foczymi towarzyszkami. Gdy męża nie było, przetrząsała domostwo w poszukiwaniu skradzionej własności. Gdy ją wreszcie znalazla, opuściła rodzinę i podążyła za zewem morza. W każdym razie ubzdurałąm sobie, że nad każdym jeziorem można znależć takie futro i przemienić się w zwinną fokę.
Zgadnijcie, czym się zajmowałam na spacerach?
No tak, macie rację. Oczywiście myszkowałam po nabrzeżu i wypatrywałam szarego, cętkowanego płaszcza.
Lata mijały, a ja stopniowo wyrastałam z marzeń o igraszkach w morzu. Jak już straciłam nadzieję, na wakacjach w Rewalu wieczorem natrafiłąm na jakieś grube, szare, nienajlepiej pachnące grube okrycie, przesiąkniete wonią surowych ryb i jakieś masakrycznie natłuszczone.
Od tego czasu jak jestem nad Bałtykiem, otulam się w moje znalezisko i udaję królową fok nurkując w morskich głębinach.
Dobrze, że nie zaczytywałam sie w dzieciństwie legendą o dwunastu łabędziach, bo jeszcze zbierałabym pokrzywy i plotła z nich koszule, a populacja łąbędzi zdecydowanie by ucierpiała.

Kiedyś, jako mała dziewczynka, uwielbiałam baśnie z różnych stron świata traktujace o zwierzętach. Najbardziej przypadła mi do gustu ta o foczej królowej, której rybak wykradł skórę, przez co pozostała w ludzkiej postaci. Zgodziła się zostać jego żoną i urodziła mu dziecko, ale skrycie tęskniła za otwartym morzem, beztroską i foczymi towarzyszkami. Gdy męża nie było,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Witam państwa, zapraszamy dzisiaj do naszego studia, gdzie gościmy niezwykła osobę, która opowie nam o swojej mocy! Powiedz, co to za moc i jak ją otrzymałaś?
-Moc? Raczej cholerne przekleństwo i przyszłam tu tylko po to by powiedzieć, że nie będę drugim, pieprzonym Spidermanem.
-Naprawdę nie chciałabyś zrobić coś pożytecznego dla świata?
Prychnęłam.
-A co ty takiego pożytecznego robisz, pochwal się?
Uwielbiam jak tacy idioci są zakłopotani, ale to jest twardsza sztuka.
-Dostarczam rozrywki widzom.
Uśmiechnął się nieskazitelnie swymi białymi zębami, jak te gwiazdki do zdjęć w gazetach. Na widowni rozbrzmiały oklaski. Nie mogłam się nie uśmiechnąć kpiąco.
-Widzom, których jak najbardziej nie szanujesz. Zarobisz za ten wywiad kupę kasy, wrócisz do domu, położysz się niby spać, w nocy się wymskniesz do kochanki. Mówisz tu o czymś pożytecznym dla świata, a nawet nie szanujesz tego co masz.
Na widowni dało się usłyszeć buczenie.
-Chyba zbaczasz z tematu, młoda damo-uśmiech nie schodził mu z tej okropnej gęby, ale bym w nią chętnie przywaliła wazonem, który znajdował się dwa metry ode mnie. Nie, jeszcze nie czas.
-I tak wiadomo, że to jedna, wielka komercja. Ludzi zaciekawi to jak sprzeczamy się nie na temat, więc co ci szkodzi?
-A jednak wróćmy do tego. Jaka jest twoja moc?
- To on zaimprowizował tę akcję. Pamiętasz? To on podłączył tę grę. Przerzucił mnie do innego świata. To tam zostałam zmieniona. Miałam zaledwie 6 lat, gdy dopadł mnie ten koszmar, ale przecież taką sierotą jak ja nikt by się nie zainteresował, prawda? Nawet nie zauważyłeś, że nagle zdrowiał z dnia na dzień.
Cel osiągnięty. Koleś wie o czym mówię, ale przecież nie przyzna się, że jego najlepszy przyjaciel był potworem.
-Nie mam pojęcia o kim mówisz, ale byłoby miło jakbyś opowiedziała o tym, jak mówisz, koszmarze.
-No, to słuchajcie drodzy widzowie, szukający rozrywki. Przyjaciel tego oto człowieka, był bardzo chory, żeby zdobyć siłę postanowił stworzyć grę. Tylko potrzebował osoby, która mu to będzie dawała. Ja, gdy zabijałam ludzi, byłam wyczerpana, brakło mi sił- on ją zyskiwał. Nie miałam kontroli żadnej nad tym co robię. Minęło okropnych 10 lat. Gdy znalazłam się w tym świecie przypomniałam sobie co się ze mną działo. Wszystkie moce jakie miałam tam, mam i tu-przeniosłam umysłem wazon, który upadł obok jego głowy.- Wiesz, że wystarczy jeden ruch, żebyś skręcił kark?-Zapamiętam tę minę do końca życia.- A wracając do tematu: ten idiota jechał po pijaku. Zginął na miejscu. Automatycznie gra przestała istnieć, ale, że ja istniałam przed grą wróciłam do tego świata.
-Jakie to są moce?
-Potrafiłabym cię zabić w ułamku sekundy.
-To mam nadzieję, że tego nie zrobisz. Jak...
-To takie pytanko do ciebie teraz. Dlaczego nawet tego nie zauważyłeś?
-Jak miałem to zauważyć...-Nawet nie spostrzegł jak przyznał się do winy.-Był moim przyjacielem. Jak do cholery mogłem się domyślać, że stworzył grę wykorzystując małą dziewczynkę, która zabijała innych, a on czerpał siły z tego powodu?
-Byliśmy w jednym sierocińcu. Tobie się udało stamtąd wyjść, ja już nie miałam takiej możliwości.
-Dobrze, dziękujemy za wyw...- Jedno uderzenie nożem wystarczyło, żeby upadł.
-Jak widać nawyki też mi nadal zostały-drugi cios w brzuch i trzeci nim ktokolwiek zdąży się zorientować co się dzieje. Zabicie go wykorzystując tylko nabyte umiejętności sprawiło mi jeszcze większą przyjemność. Wyskoczyłam przez wcześniej upatrzone okno. Może zobaczymy się w piekle.

-Witam państwa, zapraszamy dzisiaj do naszego studia, gdzie gościmy niezwykła osobę, która opowie nam o swojej mocy! Powiedz, co to za moc i jak ją otrzymałaś?
-Moc? Raczej cholerne przekleństwo i przyszłam tu tylko po to by powiedzieć, że nie będę drugim, pieprzonym Spidermanem.
-Naprawdę nie chciałabyś zrobić coś pożytecznego dla świata?
Prychnęłam.
-A co ty takiego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

(...)
-Pewnego dnia w trakcie czytania, przecięłam się kartką, wtedy to wszystkie litery zaczęły wirować i przeskakiwać z jednej strony na drugą, zaczęły zataczać dziwne kręgi i zlały się w jedną plamę. Byłam przerażona, nie mogłam ruszyć nawet palcem, z którego nadal sączyła się cienka stróżka krwi. Nagle owa plama zaczęła bulgotać, dopiero wtedy zauważyłam, że moja krew do niej dotarła. Czarna maź zaczęła mieszać się ze szkarłatem krwi i dotarła do rany na palcu. Kiedy to nastąpiło, dostałam zawrotów głowy (nadal trzymałam książkę w rękach) i wtedy wszystko pochłonęła ciemność, upadłam na podłogę wypuszczając tomiszcze z dłoni. Nie wiem ile tak leżałam, ale kiedy się obudziłam znajdowałam się w jakimś dziwnym miejscu, a w oddali spostrzegłam jakąś postać, wtedy coś wybuchło w mojej głowie. Przez oczy przelatywało mi tysiące obrazów, widziałam jakiś ludzi oraz miejsca. Byłam zdezorientowana. W kałuży, obok mnie, zobaczyłam odbicie i wtedy zaczęłam krzyczeć, ale mój głos był inny. Należał do chłopaka i to nie byle jakiego, zmieniłam się w słynnego Harry'ego Pottera, a te wszystkie obrazy które widziałam były jego wspomnieniami. Wtedy zrozumiałam, że byłam w środku książki i wiedziałam już, że mam niesamowity dar. Po przecięciu się kartką dowolnego utworu, dzieje się to samo. Mdleje i budzę się w innym świecie, zmieniam się w ulubionego bohatera z danej powieści. Potrafię wejść do książki, mogę przeżywać przygody postaci, zrozumieć jej uczucia oraz zmieniać bieg wydarzeń. Wracam do prawdziwego świata, kiedy 3 razy wypowiem imię bohatera którym jestem. To mój dar.

(...)
-Pewnego dnia w trakcie czytania, przecięłam się kartką, wtedy to wszystkie litery zaczęły wirować i przeskakiwać z jednej strony na drugą, zaczęły zataczać dziwne kręgi i zlały się w jedną plamę. Byłam przerażona, nie mogłam ruszyć nawet palcem, z którego nadal sączyła się cienka stróżka krwi. Nagle owa plama zaczęła bulgotać, dopiero wtedy zauważyłam, że moja krew...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy byłam dzieckiem, rodzice porzucili mnie na chodniku, w takim miejscu, do którego każdy bał się zaglądać. Mieszkali tam dziwni ludzie, którzy ukrywali się w dzień. Z opowieści przechodniów, którzy tam zabłądzili wynikało, że w mieszkaniach świeciły się światła, lecz nie było w nich żywego ducha.
Znalazła mnie kobieta, która głowę miała przykrytą chustą. Było widać tylko jej stalowoszare oczy. Okazała się być milczącą kobietą. Nigdy nie ściągała chusty. Raz zakradłam się do jej sypialni. Nachyliłam nad jej śpiącym ciałem, a ona nagle chwyciła mnie za ramię. Uciekłam i ukryłam się na strychu. Znalazłam w kącie stary dywan. Rozłożyłam go i położyłam się na nim i przykryłam. A rano… byłam przerażona. Czułam wibracje podłogi pod sobą. Otworzyłam oczy i zobaczyłam niebo i słońce. Zerwałam się i prawie spadłam. Byłam wysoko nad ziemią! Zaczęłam płakać i błagałam, żeby znów być w domu. Dywan drgnął i zaczął lecieć ostro w dół. Kurczowo złapałam się frędzli. Dywan zahamował 3cm nad ziemią, przed drzwiami. Zeskoczyłam z niego, a dywan spadł na ziemię, wzbijając kurz z chodnika. Rozglądnęłam się wokół. Nikogo nie było. Zwinęłam go i weszłam do domu. Kobieta popatrzyła na mnie przenikliwie i powiedziała: ,, Jesteś jednym z nas. Jesteś poskramiaczem dywanów. Odtąd będą ci służyć i wypełniać twoje rozkazy”. Patrzyłam na nią z rozdziawioną buzią, szeroko otwartymi oczami i dywanem pod pachą. Nie zdziwiły mnie jej słowa. To była najdłuższa wypowiedź, jaką usłyszałam!
Od tamtej pory każdy dywan jest na moje rozkazy, a ja stałam się najpotężniejszą poskramiaczką dywanów wszech czasów.

Gdy byłam dzieckiem, rodzice porzucili mnie na chodniku, w takim miejscu, do którego każdy bał się zaglądać. Mieszkali tam dziwni ludzie, którzy ukrywali się w dzień. Z opowieści przechodniów, którzy tam zabłądzili wynikało, że w mieszkaniach świeciły się światła, lecz nie było w nich żywego ducha.
Znalazła mnie kobieta, która głowę miała przykrytą chustą. Było widać tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oślepiające światło lampy cały czas dawało mi mocno po oczach. Znajdujący się za lampą stanowczy głos znowu przemówił.
-Jeszcze raz. Od początku.
-No dobrze. -Powiedziałam. -Moja siostra jest maniaczką starożytnych artefaktów. Pół mieszkania ma zawalone jakąś starą bronią, naczyniami i innymi rupieciami. Nie ma tygodnia żeby w tym całym bajzlu coś się nie wywróciło i wywołało z uśpienia jakiegoś starożytnego zła i potem trzeba latać po całym świecie żeby to naprostować.. W tym celu byłam już chyba wszędzie. W tym roku chciałam polecieć do Londynu trochę pozwiedzać, więc zamówiłam przez internet bilet, nie minęło piętnaście minut i już zadzwonił tamtejszy minister obrony z pytaniem skąd tym razem ma ewakuować ludzi. Drugie pół mieszkania ma zawalone starymi książkami, kamiennymi płytami i opieczętowanymi zwojami. Co miesiąc jeździ na podejrzane aukcje żeby kupić kolejną kopię Necronomiconu albo innego szajsu. Albo tworzy fałszywe aukcje w internecie, niby przypadkiem podaje swój adres jakimś podejrzanym typkom licząc, że przyjadą i przypadkiem wydobędzie z nich informacje o jakichś jeszcze nie odnalezionych skarbach. Jakby to ode mnie zależało to z miejsca spaliłabym ten cały jej syf, same z tym problemy.
-Wystarczy. -Wykrzyczał głos, tym razem po stanowczości nie było śladu, przesłuchujący miał dość. - Po co pani przyleciała do Paryża?
-Aaa, to trzeba było tak od razu. -Wyciągnęłam do przodu nóżkę.-Po te cudowne buty, nie dość, że wygodne to jeszcze jak wyglądają.

Oślepiające światło lampy cały czas dawało mi mocno po oczach. Znajdujący się za lampą stanowczy głos znowu przemówił.
-Jeszcze raz. Od początku.
-No dobrze. -Powiedziałam. -Moja siostra jest maniaczką starożytnych artefaktów. Pół mieszkania ma zawalone jakąś starą bronią, naczyniami i innymi rupieciami. Nie ma tygodnia żeby w tym całym bajzlu coś się nie wywróciło i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej