Drodzy Państwo, dzisiejszy program jest wyjątkowy. Pierwszy raz naprzeciw mnie usiądzie skazaniec. Wyrok dożywocia za manipulacje życiami setek osób poprzez sny otrzymała rok temu. Dziś, na jej prośbę, przeprowadzę z nią wywiad i spróbuję dotrzeć do istoty tego, co nią kierowało, gdy zmieniała bieg wydarzeń w życiach niczego nieświadomych osób. Witaj. Dlaczego zdecydowałaś się na publiczne wystąpienie?

To będzie ostrzeżenie.

Dla kogo? Przed czym?

Dla wszystkich, przed takimi jak ja.

Mów dalej, proszę.

Dopóki nie wyszło na jaw, co robiłam ze snami nikt nie zdawał sobie sprawy z ich potęgi. Nikt nie miał pojęcia, jak bardzo wpływają na to, co dzieje się w rzeczywistości…

I jak skutecznie można manipulować czyimś zachowaniem, poprzez jego sny?

Tak.

Powrócimy do tego za chwilę. Opowiedz o tej osobliwej zdolności. Jak odkryłaś, że potrafisz to robić?

Nie odkryłam, zawsze to wiedziałam, to dla mnie normalne, tak jak dla Ciebie to, że potrafisz w myślach wykonywać działania matematyczne.

Jak myślisz, skąd to się wzięło?

Moja mama zaczęła mnie rodzić będąc w głębokiej fazie snu. Mimo skurczów, bólu, lekarze widzieli, że jej zachowanie nie jest typowe dla rodzącej kobiety. Okazało się, że jej mózg pozostał w tej fazie snu. Tutaj upatruję źródła tej…osobliwej zdolności, jak to nazwałeś.

Jak to jest, żyć z taką umiejętnością?

Siedzi w Tobie bestia, która chce się wydostać za wszelką cenę, cały czas. A Ty próbujesz ją powstrzymać.

Tobie się nie udało?

Nie, ale nie zmieniłam życia tych ludzi na gorsze. Pomogłam im zwalczyć strach, osiągnąć cele. Ale inni…wykorzystają to inaczej. Nie pozwólcie im.

Drodzy Państwo, dzisiejszy program jest wyjątkowy. Pierwszy raz naprzeciw mnie usiądzie skazaniec. Wyrok dożywocia za manipulacje życiami setek osób poprzez sny otrzymała rok temu. Dziś, na jej prośbę, przeprowadzę z nią wywiad i spróbuję dotrzeć do istoty tego, co nią kierowało, gdy zmieniała bieg wydarzeń w życiach niczego nieświadomych osób. Witaj. Dlaczego zdecydowałaś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszystko zaczęło się od wypadku.Jechaliśmy na Wielkanoc do mojej babci: mama czytała,ja słuchałam muzyki ,a tata prowadził .Pamiętam tylko że coś w nas uderzyło (tata mówi że ciężarówka) wpadliśmy do rowu słyszałam jakieś krzyki ,aż wszystko się uspokoiło .Najdziwniejsze było to ze nie czułam bólu swojego,patrzyłam na wszystko w całkiem inny sposób ,nie byłam sobą tyko swoja mama ,albo ojcem.Po jakimś czasie się obudziłam .Gdy teraz patrze na to co się wydarzyło ,odnoszę wrażenie że pomogło mi to bardzo
w zrozumieniu ludzi i ich postępowań

Wszystko zaczęło się od wypadku.Jechaliśmy na Wielkanoc do mojej babci: mama czytała,ja słuchałam muzyki ,a tata prowadził .Pamiętam tylko że coś w nas uderzyło (tata mówi że ciężarówka) wpadliśmy do rowu słyszałam jakieś krzyki ,aż wszystko się uspokoiło .Najdziwniejsze było to ze nie czułam bólu swojego,patrzyłam na wszystko w całkiem inny sposób ,nie byłam sobą tyko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jak byłem mały, nie pamiętam już dokładnie wieku, ale mogłoby to być gdy miałem około 3 lata. Tata jak to zwykle bywało i w sumie nadal bywa, coś majstrował, istna złota rączka, co wymyśli to stworzy. Piękna sprawa.

No więc byłem z nim razem w warsztacie, bo sprawdzał swoje dzieło, ścisła kontrola musi być;).

Ja jak to dziecko, ciekawe wszystkiego spostrzegłem coś koło skrzynki narzędziowej... Młotek! On się do mnie uśmiechał! Połyskiwał w słońcu jakby puszczał mi oczko. Tak było, teraz to wiem, wtedy oczywiście tego tak nie odbierałem. No ale podszedłem. Chwytam go w ręce i nagle dzieje się magia...

Zaczarowany młotek, niczym zaczarowany ołówek - jeżeli ktoś kojarzy jeszcze tę bajkę;). Poczułem nagły przypływ mocy sprawczej, tata stał odwrócony do mnie plecami i nie mógł się spodziewać co działo się ze mną, w oczach iskry, iskry szczęścia i radości.

Nawiedził mnie duch majsterkowicza. Już wtedy czułem że byłbym w stanie zrobić cokolwiek tylko bym sobie zamarzył, ale jednak rączki 3 latka nie były w stanie dźwigać ciężkich przedmiotów i przyszło poczekać jeszcze kilka lat zanim mógłbym sam przeobrażać swoje wizje w rzeczywistość.

Od tamtej pory jestem McGyver'em, jak tata, a także jak dziadek!

Jak byłem mały, nie pamiętam już dokładnie wieku, ale mogłoby to być gdy miałem około 3 lata. Tata jak to zwykle bywało i w sumie nadal bywa, coś majstrował, istna złota rączka, co wymyśli to stworzy. Piękna sprawa.

No więc byłem z nim razem w warsztacie, bo sprawdzał swoje dzieło, ścisła kontrola musi być;).

Ja jak to dziecko, ciekawe wszystkiego spostrzegłem coś koło...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Moja babcia posiadała moce, które pozwalały jej zaglądać w dusze innych, a także przepowiadać trafnie przyszłość. Potrafiła z oczu wyczytać choroby i na ich podstawie przepisać mieszankę ziół. Niewiele osób wiedziało, że rozmawiała ze zwierzętami i drzewami. W wiosce uważano ją za nieszkodliwą wariatkę, ale w tajemnicy przed innymi ludzie przychodzili pod osłoną nocy prosząc o porady. Wybrała właśnie mnie, obdarzając w niewiadomy dla mnie sposób swoimi magicznymi mocami.
- Trudno jest mi uwierzyć w to, co pan mówi. Mamy XXI wiek. Przepraszam, ale to były zwykłe zabobony.
- Naprawdę? W dzieciństwie przeszedł pan gruźlicę. Aktualnie ma pan problem z układem trawiennym, prawdopodobnie ma pan silne bóle brzucha w godzinach wieczornych i nocnych. Czy mam mówić dalej?
- To zdecydowanie wystarczy - dziennikarz odezwał się ściszonym głosem, w których dało się wyczuć strach.

- Moja babcia posiadała moce, które pozwalały jej zaglądać w dusze innych, a także przepowiadać trafnie przyszłość. Potrafiła z oczu wyczytać choroby i na ich podstawie przepisać mieszankę ziół. Niewiele osób wiedziało, że rozmawiała ze zwierzętami i drzewami. W wiosce uważano ją za nieszkodliwą wariatkę, ale w tajemnicy przed innymi ludzie przychodzili pod osłoną nocy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W kości przegrał ze mną ten oszust – los,
Nagrodził mnie przedziwnym darem, moc
Moja polega na tym, że słowa, wiecie,
Takie najzwyczajniejsze, w świecie
Mają odzwierciedlenie. Każdy wiersz,
Strofa, rozdział, tytuł też,
Wszystkie realnymi się stają.
Cóż, dowodów wam mało?
Rzeknę więc: ciemność i
Prądu zbrakło tutaj w mig.
Powiem: światło, od razu jaśniej
Nie tylko w sali, ale i jaźni
Waszej. Piękne panie
(Ha! To nie było przypadkowe działanie!)
I panowie, mógłbym wszystko niemal,
Lecz ciężka do użycia jest taka wiedza.
Na przykład, ostatnio, zupełnie niechcący,
U hipnotyzera będąc powiedział on „jesteś śpiący”,
Na co podświadomie powiedziałem „chyba ty”.
Dalej na jawie ma niezrozumiałe sny.
Innym razem, w stanie upojenia,
W nerwach rzekłem do przyjaciela
Niezbyt miłe ‘***** twoja mać’.
Nie tak jednak miało się stać…
Jak już mówiłem, uważać z tym trzeba,
Bo grając w karty gdy się powie „wojna”, to… O cholera!
Cofnij, cofnij, żadnej wojny!
Preferuję świat spokojny.
Dobra, nim zbyt wiele namieszam
Zamilknę i… *cisza*

W kości przegrał ze mną ten oszust – los,
Nagrodził mnie przedziwnym darem, moc
Moja polega na tym, że słowa, wiecie,
Takie najzwyczajniejsze, w świecie
Mają odzwierciedlenie. Każdy wiersz,
Strofa, rozdział, tytuł też,
Wszystkie realnymi się stają.
Cóż, dowodów wam mało?
Rzeknę więc: ciemność i
Prądu zbrakło tutaj w mig.
Powiem: światło, od razu jaśniej
Nie tylko w sali,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Niewiele pamiętam z okresu mojego dzieciństwa, jednak ten dzień jest wciąż żywy w mojej pamięci. Dalej pamiętam smak przypalonych przez mamę naleśników. W głowie wciąż dźwięczy mi perlisty śmiech taty czytającego dowcipy z gazety. To był taki jego zwyczaj. Gorąca kawa i prasa zamiast śniadania. Tradycją w naszej rodzinie był również spacer po porannym posiłku.
Byłam samodzielnym dzieckiem. Przy ubieraniu się potrzebowałam już tylko niewielkiej pomocy rodziców. Tego dnia sama po raz pierwszy zawiązałam moje przepiękne, czerwone trzewiczki. Była to dość koślawa kokardka, ale radość moja i rodziców była niesamowita.
W końcu wyszliśmy. Pamiętam, jak tato tłumaczył mi, że przy przechodzeniu przez ulicę należy najpierw spojrzeć w lewo, potem w prawo, a w końcu jeszcze raz w lewo. Pamiętam, jak radośnie skakałam tylko po białych pasach. Pamiętam, jak zauważyłam rozwiązane sznurowadło. Pamiętam, jak nagle zatrzymałam się, żeby je zawiązać, bo przecież niedawno nauczyłam się to robić. Pamiętam, jak kątem oka zauważyłam błysk słońca odbijającego się w szybie samochodu pędzącego zza zakrętu. I w końcu pamiętam, jak tato rzucił się ku mnie, pędem odpychając mnie z ulicy oraz ulewę, która nastąpiła zaraz po tym, gdy zorientowałam się, że już nigdy nie usłyszę jego szczerego śmiechu - powiedziała Annie rozglądając się na boki. W sali panowała kamienna cisza. Poczuła się skrępowana, natychmiast żałując, że w ogóle zdecydowała się na taki przejaw szczerości.
-Tak właśnie odkryłam, że potrafię kontrolować pogodę - dodała szybko, po czym nagle wstała i zaczęła kierować się ku wyjściu.

-Niewiele pamiętam z okresu mojego dzieciństwa, jednak ten dzień jest wciąż żywy w mojej pamięci. Dalej pamiętam smak przypalonych przez mamę naleśników. W głowie wciąż dźwięczy mi perlisty śmiech taty czytającego dowcipy z gazety. To był taki jego zwyczaj. Gorąca kawa i prasa zamiast śniadania. Tradycją w naszej rodzinie był również spacer po porannym posiłku.
Byłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Proszę opowiedzieć nam o swoich umiejętnościach – Usłyszałam głos prowadzącego – Przełknęłam ślinę i mocniej ścisnęłam chusteczkę, którą miętosiłam od dłuższego czasu.
A więc potrafię wejść do wnętrza książki – powiedziałam najgłośniej jak potrafiłam, tak jakbym chciała wyrzucić to z siebie.
-Prowadzący spojrzał na mnie i uśmiechnął się ale jego twarz stężała. Znałam to spojrzenie. Tak samo patrzyła na mnie matka gdy powiedziałam jej co potrafię. Jej oczy były pełne złości i zawodu, że jej córka odziedziczyła umiejętności po babce.
-Prezenter odchrząknął i zadał kolejne pytanie – Proszę w takim razie wyjaśnić w jaki sposób wchodzi Pani do książek? Wskakuje Pani ? Po sali przetoczył się gromki śmiech.
Prawie, jest Pan blisko – odpowiedziałam. Przykładam rękę do książki a ona zaczyna delikatnie błyszczeć. Zamykam oczy i otwieram je będąc już w środku książki.
-I trafia Pani w sam środek akcji? Hmm. Nie do końca. Wewnątrz książki jest długi, ciemny korytarz. Po każdej ze stron są okna i przez nie można zobaczyć co się dzieje po drugiej stronie. To tak jakby oglądało się film.
-I uważa Pani, że wszyscy tutaj zgromadzeni uwierzymy, że ma Pani takie zdolności?
-A może chciałby się Pan przekonać na własnej skórze? Rzuciłam i nie czekając na odpowiedź wyciągnęłam książkę i chwyciłam prowadzącego za rękę.
-Gdy po dłuższej chwili znów otworzyłam oczy, znajdowałam się z powrotem w studio. Prowadzący przyglądał mi się szeroko otwartymi oczami, ciężko dysząc. A ludzie rzucili się w naszym kierunku.
-Chyba ich przekonałam – pomyślałam po czym odwróciłam się i ruszyłam w stronę wyjścia.

Proszę opowiedzieć nam o swoich umiejętnościach – Usłyszałam głos prowadzącego – Przełknęłam ślinę i mocniej ścisnęłam chusteczkę, którą miętosiłam od dłuższego czasu.
A więc potrafię wejść do wnętrza książki – powiedziałam najgłośniej jak potrafiłam, tak jakbym chciała wyrzucić to z siebie.
-Prowadzący spojrzał na mnie i uśmiechnął się ale jego twarz stężała. Znałam to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Gościmy dzisiaj niezwykłą personę, autorytet wśród biologów, Agnieszkę Treczyńską. Pani Agnieszko jak to się stało, że pokochała pani rośliny na tyle żeby poświęcić im karierę?
-Będąc dzieckiem spędziłam wakacje u dziadków na wsi. To było niezwykłe miejsce, jeszcze wówczas nie dotarła tam nowoczesna technologia, więc całe dnie spędzałam na dworze.–Wspomina rozmarzona Agnieszka.–Pewnego dnia wraz z przyjaciółmi, mimo zakazu, poszliśmy pobawić się w lesie, zgubiłam się. Nie wiem ile czasu błądziłam, ale udało mi się trafić na wąską ścieżkę i licząc, że na końcu znajdę pomoc, poszłam nią. Szybko zza drzew wyłoniła się piękna chatka, jak z bajki. Jednak na widok pokaźnego ogrodu i sadu, zupełnie zapomniałam o szukaniu pomocy. Moją uwagę najbardziej przykuły drzewa, na których rosły złote jabłka. Tak bardzo chciałam się nimi pochwalić przed kolegami, że zerwałam kilka i uciekłam bojąc się, że właściciel zabierze mi moje skarby. Gdy szukałam pomysłu na życie, zapragnęłam poznać historię złotych jabłek i zostałam biologiem. Jednak nigdy już się z takim zjawiskiem nie spotkałam.
-Niesamowite! Smakowały równie niezwykle jak wyglądały?
-To były najsmaczniejsze jabłka jakie kiedykolwiek jadłam, słono słodkie i kwaśne jednocześnie. Po prostu były spełnieniem moich smakowych marzeń o ile takie miałam. Jak wyniosłam je z lasu od momentalnie zgniły, więc nikt mi nie uwierzył. Jednak to im przypisuje narodziny mojej umiejętności do hodowania kwiatów. Wcześniej nawet kaktusy mi usychały, a po tych pamiętnych wakacjach, każda roślina była wzorowym okazem swojego gatunku.

-Gościmy dzisiaj niezwykłą personę, autorytet wśród biologów, Agnieszkę Treczyńską. Pani Agnieszko jak to się stało, że pokochała pani rośliny na tyle żeby poświęcić im karierę?
-Będąc dzieckiem spędziłam wakacje u dziadków na wsi. To było niezwykłe miejsce, jeszcze wówczas nie dotarła tam nowoczesna technologia, więc całe dnie spędzałam na dworze.–Wspomina rozmarzona...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zobaczyłam światła. Zaraz po tym ujrzałam tłum. Ci ludzie spodziewali się jakiś magicznych mocy, czegoś w stylu władania wodą, czy latania. Ja jednak nie sprostam ich oczekiwaniom. Jestem zwykla dziewczyną, jednak tak unikalną w dzisiejszych czasach. Moją mocą jest pomagnie i empatia. Urodziłam się z nimi, a życie, które tak ciężko mnie doświadczyło, tylko rozwinęło moje umiejętności. Nie potrafię przejść obojętnie obok człowieka w potrzebie, nie mogę nie wesprzeć załamanej osoby. Działam w kilku wolontariatach. Pomagam wszystkim, bez względu, ile razy mnie zranili, czy odwrócili się ode mnie. Pomagam też zwierzęta, zarówno tym w schroniskach, jak i spotkanych na ulicy. Staram się być jak najlepszym człowiekiem, choć sama nie dostaje za dużo wsparcia.
Przede mną rozległ się głos oklasków. Widziałam uznanie w oczach ludzi. Pierwszy raz w życiu zostałam doceniona.

Zobaczyłam światła. Zaraz po tym ujrzałam tłum. Ci ludzie spodziewali się jakiś magicznych mocy, czegoś w stylu władania wodą, czy latania. Ja jednak nie sprostam ich oczekiwaniom. Jestem zwykla dziewczyną, jednak tak unikalną w dzisiejszych czasach. Moją mocą jest pomagnie i empatia. Urodziłam się z nimi, a życie, które tak ciężko mnie doświadczyło, tylko rozwinęło moje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To wydarzyło się w dzień mojego ślubu. Kiedy w rytmie marsza weselnego wyszliśmy już jako nowożeńcy przed bramę kościoła, wśród gromkich wiwatów, deszczu jednogroszówek i życzeń szczęścia na dalszą drogę życia, podeszła do mnie moja prababcia. Szeptając mi do ucha, za stanik sukni wsunęła mi małe zawiniątko. Powiedziała, że przekazuje dziedzictwo - eliksir miłości. Płyn ten ma cudowną moc utrwalania uczucia. Kazała mi jeszcze w trakcie wesela kropelkę dać do napoju męża. Tyle dowiedziałam się wtedy. Kilka dni później poznałam tajemnicę tworzenia eliksir i zasadę jego działania. Nie potrafię za jego pomocą sprawić by ktoś zaczął kochać, ale umacniam delikwenta w miłości którą czuje wcześniej. Cóż, czy to działa? Dość powiedzieć, że w mojej rodzinie po stronie mamy nie było ani jednego rozwodu od wieków, trzy moje starsze siostry mają udane małżeństwa, ja jaka razie też. Wierzę że dzięki mocy eliksiru, którego tajemnicę tworzenia jestem zobowiązana przekazać moim córkom.

To wydarzyło się w dzień mojego ślubu. Kiedy w rytmie marsza weselnego wyszliśmy już jako nowożeńcy przed bramę kościoła, wśród gromkich wiwatów, deszczu jednogroszówek i życzeń szczęścia na dalszą drogę życia, podeszła do mnie moja prababcia. Szeptając mi do ucha, za stanik sukni wsunęła mi małe zawiniątko. Powiedziała, że przekazuje dziedzictwo - eliksir miłości. Płyn...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej