Uśmiechnęła się do rodziców. Rodzinne obiady zawsze były udręką, ale wolała robić dobrą minę do złej gry. Wiedziała jak to się skończy, już nie raz próbowali miło spędzić sobotę z dziadkami, ale to chyba niemożliwe. A informacja jaką zamierzała się dzisiaj z nimi podzielić bynajmniej nie należała do tych dobrych. Wdech. Wydech. Da radę.
- Smakuje mamie zupka? - zaszczebiotała mama.
Oczywiście babcia nie raczyła odpowiedzieć. Spojrzała wyniośle w stronę swojej synowej i posłała najbardziej kwaśne spojrzenie na jakie było ją stać. Odkąd pozwoliła wyjechać jej ukochanemu wnukowi na wojnę traktowała ją z odrazą.
Wdech. Wydech.
- Kochani - zaczęła i na chwile zwątpiła czy da radę to powiedzieć - jestem w ciąży.
Chwila ciszy wydawała się trwać w nieskończoność. Spojrzała po zdziwionych minach swoich bliskich i zaczęła płakać.
- Skarbie - podskoczyła do niej babcia. Weroniki nie stać było na powiedzenie niczego, więc jęknęła żałośnie, nie miała męża i czekała na grad obelg pod jej adresem. - to cudownie!
Wszyscy spojrzeli na nią prawie równie zdumieni jak wcześniej na Weronikę.
- No nie żartujcie sobie ze mnie! Będę prababcią, ty Ivo będziesz pradziadkiem, a wy - powiedziała wskazując palcem rodziców - dziadkami. Najwyższy czas przestać zachowywać się jak banda dzieciaków i zrozumieć, że nie wolno rozdrapywać starych ran. Co tyczy się głównie mnie...
- Szkoda, że twojego brata tu z nami nie ma... byłby cudownym chrzestnym...
Nadal szlochała jednak już nie ze smutku, a ze szczęścia.

Uśmiechnęła się do rodziców. Rodzinne obiady zawsze były udręką, ale wolała robić dobrą minę do złej gry. Wiedziała jak to się skończy, już nie raz próbowali miło spędzić sobotę z dziadkami, ale to chyba niemożliwe. A informacja jaką zamierzała się dzisiaj z nimi podzielić bynajmniej nie należała do tych dobrych. Wdech. Wydech. Da radę.
- Smakuje mamie zupka? -...

- zadzwoń do niego - powiedział mój mąż - on musi wiedzieć!
- nie, nie zadzwonię, nigdy!! nie chce znać tego człowieka! - wrzasnęłam rozzłoszczona
- ale kochanie, zrób to proszę, wiem, że ci ciężko, ale myślę, że powinnaś chociaż spróbować
- wiesz ile złego ten człowiek zrobił? wiesz jak zniszczył mi dzieciństwo? nie masz pojęcia! - ja nie umiem z nim rozmawiać, nie potrafię, nie chcę!!
- wiem, ale nie możesz odebrać naszemu synowi jedynego dziadka! zadzwoń i powiedz tylko tyle - zostałeś dziadkiem - tylko to, proszę...
- dobrze, w takim razie zrobię to tylko ze względu na naszego syna, zadzwonię...

- zadzwoń do niego - powiedział mój mąż - on musi wiedzieć!
- nie, nie zadzwonię, nigdy!! nie chce znać tego człowieka! - wrzasnęłam rozzłoszczona
- ale kochanie, zrób to proszę, wiem, że ci ciężko, ale myślę, że powinnaś chociaż spróbować
- wiesz ile złego ten człowiek zrobił? wiesz jak zniszczył mi dzieciństwo? nie masz pojęcia! - ja nie umiem z nim rozmawiać, nie...

Dźwięk dzwonka do drzwi wyrwał mnie z poobiedniej drzemki. Spojrzałam przez wizjer i o mało nie padłam z wrażenia. Siostra! Pięć lat milczenia i nagle zjawia się bez zapowiedzi! Co za tupet!
-Cześć-nieśmiało wymamrotała, gdy otworzyłam drzwi-pewnie jesteś zaskoczona...
-Czyżby Ziemia przestała kręcić się wokół Słońca, że raczysz przestąpić próg tej wrednej istoty, jak mnie nazwałaś przed laty?
-Nie przyszłam się tu kłócić,sprawa jest naprawdę poważna...Moja córeczka ma dopiero roczek. Po śmierci męża zostałyśmy same. Dowiedziałam się , że jestem ciężko chora. Może pomóc tylko przeszczep nerki. Znajomi odpadają, bo ich grupa krwi nie zgadza się z moją. Rodzice odeszli, tylko ty mi zostałaś...Nie chcę, aby moja Tosia poszła do domu dziecka albo jakieś rodziny zastępczej...
Żal mi się jej zrobiło. Próbowałam postawić się na jej miejscu. Boże, ona ma rację, tak naprawdę mamy już tylko siebie. Zamiast się wzajemnie wspierać, zerwałyśmy ze sobą wszelkie kontakty. Ludzie tak szybko odchodzą, szkoda życia na kłótnie i fochy...
-Jeżeli nie zdecydujesz się być dawcą-przerwała mój monolog wewnętrzny-obiecaj mi, proszę, że zaopiekujesz się Tosią.
Nagle otrzeźwiałam.
-Co ty za głupoty opowiadasz! Wiesz przecież, że możesz na mnie liczyć. To co było kiedyś już nie ma znaczenia, od dawna chciałam, aby nasze relacje wróciły na właściwą drogę-wyrzuciłam z siebie na jednym oddechu-Kiedy i gdzie mam się zgłosić do lekarza?

Dźwięk dzwonka do drzwi wyrwał mnie z poobiedniej drzemki. Spojrzałam przez wizjer i o mało nie padłam z wrażenia. Siostra! Pięć lat milczenia i nagle zjawia się bez zapowiedzi! Co za tupet!
-Cześć-nieśmiało wymamrotała, gdy otworzyłam drzwi-pewnie jesteś zaskoczona...
-Czyżby Ziemia przestała kręcić się wokół Słońca, że raczysz przestąpić próg tej wrednej istoty, jak mnie...

Cholernie się cieszę na to spotkanie.
Mój brat. Nie widziałem go od lat, od kiedy nasi rodzice zostali zamordowani, a nas rozdzielono.
Dla naszego dobra. A przynajmniej tak nam mówiono.
Udało nam się nawiązać kontakt już dawno temu, jednak spotkamy się dopiero teraz. W jednym celu.
Zemsty.
W ostatnim liście napisałem do niego, że musimy wreszcie coś zrobić. Że wymiar sprawiedliwości nas zawiódł i sami musimy się tym zająć. Znaleźć mordercę naszych rodziców i wymierzyć mu sprawiedliwość.
Jednak prawda jest taka, że oboje wiemy kim jest morderca. I oboje to ukrywamy.
Bo to on zabił.
Ale on nie wie, że ja to wiem.
Dlatego tak cholernie się cieszę na to spotkanie.

Cholernie się cieszę na to spotkanie.
Mój brat. Nie widziałem go od lat, od kiedy nasi rodzice zostali zamordowani, a nas rozdzielono.
Dla naszego dobra. A przynajmniej tak nam mówiono.
Udało nam się nawiązać kontakt już dawno temu, jednak spotkamy się dopiero teraz. W jednym celu.
Zemsty.
W ostatnim liście napisałem do niego, że musimy wreszcie coś zrobić. Że wymiar...

Z kartonu po mleku spogląda dziewczynka, wygląda zupełnie jak Anna. Cofnąłem się 10 lat wstecz. Była to miłość od pierwszego wejrzenia, nikt nie był zdziwiony kiedy po miesiącu znajomości zamieszkaliśmy razem. Kolejne dwa lata były sielanką, po pięciu nastąpił „koniec świata”. Potrząsnąłem głową by odpędzić wspomnienia i sięgnąłem po słuchawkę. Po kilku sygnałach usłyszałem, usłyszałem kobiecy głos.
-Cześć Anno, tu Patryk.
Cisza.
-Właśnie dowiedziałem się o waszej tragedii. Chciałbym pomóc. Jako krewny dziewczynki jest duże prawdopodobieństwo, że mogę być dawcą. Przyjadę jutro.
-Patryk, powiedziałabym Ci , że nie musisz tego robić ale strasznie kocham moją córkę. Zawsze wiedziałam, że jesteś dobrym człowiekiem.
-Do zobaczenia.
Przerwałem połączenie.
Kiedy dojechałem na miejsce drzwi otworzył mi mój brat Piotr. Osoba która sprawiła, że ostatnie 10 lat mojego życia było trwaniem w bólu i tęsknocie.
-Wejdź ,porozmawiajmy.
Weszliśmy do pustego salonu.
-Wiesz czego najbardziej nie potrafię Ci wybaczyć?-zacząłem- tego,że wszystko przede mną ukrywaliście. Anna mogła odejść, nie musiała ze mnie robić rogacza, wiedziała jak bardzo ją kocham.
-Wybacz Patryk, byliśmy młodzi i głupi, oboje Cię kochaliśmy, przez chwilę ukrywanie się było najlepszym wyjściem. Teraz wiem, że to było głupie.
-Jak się czuje Pola?
-Ma białaczkę.Jest mało czasu.
-Z rana pojadę do kliniki.
-Nie wiem jak mam Ci dziękować.
-Zapomnijmy o tym. W końcu jesteśmy rodziną.
Uściskałem brata pierwszy raz od dziesięciu lat.

Z kartonu po mleku spogląda dziewczynka, wygląda zupełnie jak Anna. Cofnąłem się 10 lat wstecz. Była to miłość od pierwszego wejrzenia, nikt nie był zdziwiony kiedy po miesiącu znajomości zamieszkaliśmy razem. Kolejne dwa lata były sielanką, po pięciu nastąpił „koniec świata”. Potrząsnąłem głową by odpędzić wspomnienia i sięgnąłem po słuchawkę. Po kilku sygnałach...

– Musimy mieć plan – powiedziałem, wycierając nos w rękaw. Wciąż byłem trochę zły.
Mój młodszy brat kiwnął głową, wpatrując się w czubki podniszczonych adidasów. Też był nadąsany, ale w końcu to on poprzedniego wieczoru zjadł ostatniego żelka, który miał być mój. Zasada jest prosta: nie tykasz cudzych słodyczy. Postanowiłem nie odzywać się do niego do końca świata albo chociaż do środy, ale gdy mama schowała konsolę i zagroziła, że nie zobaczymy jej już nigdy, jeśli nie poprawimy swojego zachowania w szkole, wiedziałem, że czas się pogodzić i zjednoczyć siły pomimo tej okrutnej zdrady.
– Najpierw znajdziemy skrytkę. Wiemy już, że konsoli nie ma ani w szafie w sypialni, ani w pudle w garażu. – To było zadanie dla Tommy’ego. Osiem lat, a chudy i drobny jak mały kot. I jak kot wszędzie się przeciśnie, wszędzie wlezie. – Później znajdziemy miejsce na jej przechowanie.
– Domek na drzewie – zasugerował.
To była dobra kryjówka. Nikt poza nami się tam nie wdrapie.
– Wtedy to my stawiamy warunki. Powiemy mamie, że wcale nie będziemy chodzić do szkoły, jeśli nie pozwoli nam grać. Zażądamy też czekoladowych chrupek ryżowych na deser. To się nazywa szantaż – wyjaśniłem, bo młody pewnie nie znał tego słowa.
Na wieść o chrupkach od razu się rozpromienił. Je jak jakaś koza, a chudy… już mówiłem, jaki chudy. Uśmiechnąłem się mimo woli. Niby podkradł mi żelka, niby mnie wkurza, niby śmiertelnie się na niego obraziłem, ale wiem, że w tak poważnych sytuacjach trzeba działać razem.
– Dobra, zaczynamy.

– Musimy mieć plan – powiedziałem, wycierając nos w rękaw. Wciąż byłem trochę zły.
Mój młodszy brat kiwnął głową, wpatrując się w czubki podniszczonych adidasów. Też był nadąsany, ale w końcu to on poprzedniego wieczoru zjadł ostatniego żelka, który miał być mój. Zasada jest prosta: nie tykasz cudzych słodyczy. Postanowiłem nie odzywać się do niego do końca świata albo...

- Martwi mnie to, córeczko.
- A nie powinno. To moja sprawa.
- To twoja siostra. Jedna jedyna.
- Już to słyszałam.
- Wychowałam was najlepiej jak mogłam, a teraz udajecie, że się nie znacie.
Chlipie w słuchawkę.
Ta rozmowa jest jak odgrzewane kotlety. Zjadłam ich już sporo.
- Mamo, to nie twoja wina – tłumaczę zniecierpliwiona.
- Ale jak mogłaś nie przyjąć zaproszenia? Na ślub rodzonej siostry!
Ona pierwsza wyciągnęła do mnie rękę. Zignorowałam ją.
- Muszę kończyć. Pa.
Ile jeszcze razy będzie do mnie dzwonić, aby nas pogodzić? Mam tego dość. Od zawsze to ona była bardziej faworyzowana przez rodzinę, komplementowana za urodę i inteligencję. A teraz wychodzi za tego swojego biznesmena! A ja mieszkam w dwupokojowym mieszkanku z dwoma kotami. Dlaczego życie jest takie niesprawiedliwe?
*
- To ty, Aniu?
- Co się stało mamo?
W jej głosie słychać rozpacz. Płacze do telefonu.
- Twoja siostra… miała wypadek. Leży w szpitalu.
Kręci mi się w głowie. Upadam na podłogę.
- Lekarze nie dają jej szans - ryczy mama do telefonu.
Mam szeroko otwarte oczy. Pojedyncza łza spływa po policzku. Potem następne.
- Gdzie? – wykrztuszam tylko.
- Na Karmelickiej. Jestem w poczekalni.
Rozłączam się i przez chwilę siedzę na zimnej podłodze bez ruchu.
Nie mogę jej stracić.
- Przepraszam, Joasiu. Przepraszam cię – chowam twarz w dłoniach – Proszę, pozwól mi to naprawić. Jeśli umrzesz, nie daruję sobie tego. Przepraszam.
Energicznym ruchem wstaję, chwytam klucze i wybiegam z mieszkania.
Dlaczego życie jest takie niesprawiedliwe?

- Martwi mnie to, córeczko.
- A nie powinno. To moja sprawa.
- To twoja siostra. Jedna jedyna.
- Już to słyszałam.
- Wychowałam was najlepiej jak mogłam, a teraz udajecie, że się nie znacie.
Chlipie w słuchawkę.
Ta rozmowa jest jak odgrzewane kotlety. Zjadłam ich już sporo.
- Mamo, to nie twoja wina – tłumaczę zniecierpliwiona.
- Ale jak mogłaś nie przyjąć zaproszenia? Na...

Jestem alkoholiczką. Przez lata zasłużyłam sobie na miano elementu społecznego sypiającego po rowach i na ławkach w parku. Kiedyś miałam rodzinę, męża, dwie córki. Nałóg jednak był zbyt silny, wygrał ze mną. Odeszłam nie chcąc marnować życia osobom, które kocham. Nie widywaliśmy się, nie rozmawialiśmy, chociaż często siadałam nieopodal ich bloku i przez oświetlone żarówkami okno przyglądałam się, jak wykonują zwykłe czynności domowe. Poczucie żalu dalej pchało mnie do kieliszka. Byłam osobą godną pożałowania. Muszę wam powiedzieć, że z wykształcenia jestem inżynierem budowlanym, znam się na konstrukcjach nośnych obiektów jak mało kto. I kiedy tak pewnego razu siedziałam pod ich blokiem zauważyłem dużą szramę na tynku, która zwiększała się z każdą chwilą. Przeczuwałam że zbliża się poruszenie tektoniczne, zdarzające się w tych okolicach, które zmiecie budynek z powierzchni. Wszczęłam alarm, chciałam ratować ludzi. Spotkałam się wtedy z rodziną. Budynek zaczął się trząść.
I co Wy, drodzy czytelnicy byście zrobili w tej sytuacji? Posłuchalibyście pijaczki? Ta szrama naprawdę istniała, oni to widzieli
I powiem szczerze że postanowili się ewakuować. Siedzieliśmy z rodziną tam, gdzie ja sama często przesiadywałam i rozmawialiśmy. Wspominaliśmy, wyznawaliśmy sobie miłość. To były najpiękniejsze chwile mojego życia. Ale budynek się nie zawalił, naprawa wystarczyła. Oni wrócili do siebie, a ja do siebie pod most. Pomimo uczuć, te lata upodlenia stały się przeszkodą nie do przeskoczenia.

Jestem alkoholiczką. Przez lata zasłużyłam sobie na miano elementu społecznego sypiającego po rowach i na ławkach w parku. Kiedyś miałam rodzinę, męża, dwie córki. Nałóg jednak był zbyt silny, wygrał ze mną. Odeszłam nie chcąc marnować życia osobom, które kocham. Nie widywaliśmy się, nie rozmawialiśmy, chociaż często siadałam nieopodal ich bloku i przez oświetlone żarówkami...

Jestem osobą, która w przypływie młodzieńczej głupoty i próżności nie pojawiła się na pogrzebie własnego taty. Taty, który każdego dnia ciężko harował na moje utrzymanie, który znosił cierpliwie wybryki nastoletnich lat, który wspierał mnie w każdym momencie. Przyznam, że moja mama miała z tym bardzo duże trudności. Wiele lat zajęło najpierw dochodzenie do tego, co tak naprawdę zrobiłem, potem do przekonywania mamy że dojrzałem, wreszcie do ponownego dostania się do jej serca. Było ciężko, nie chciała ze mną rozmawiać, obwiniała mnie, broniła się. I wiecie co ją przekonało? Powódź! Zalewała nasze miasto, a ja zamiast bronić swojego dobytku poleciałem na cmentarz ratować grób. I tam spotkałem mamę. Połączyliśmy siły, wspólnie budowaliśmy zaporę przeciwpowodziową. Ta praca zaowocowała, mama mi wybaczyła.

Jestem osobą, która w przypływie młodzieńczej głupoty i próżności nie pojawiła się na pogrzebie własnego taty. Taty, który każdego dnia ciężko harował na moje utrzymanie, który znosił cierpliwie wybryki nastoletnich lat, który wspierał mnie w każdym momencie. Przyznam, że moja mama miała z tym bardzo duże trudności. Wiele lat zajęło najpierw dochodzenie do tego, co tak...

Sobotnie, ciepłe popołudnie. Leniwy spacer po parku z dziećmi i psem.
- Mamo! Mamo! Basi leci krew! - krzyczy moja starsza córka Maja.
Słyszę z oddali płacz i krzyk dzieci. Czuję jak ogarnia mnie strach, a serce wali jak oszalałe. Straciłam je z oczu tylko na kilka sekund... Biegnę w stronę dziewczynek, nie zważając na to, że rozdeptuję po drodze starannie wypielęgnowane klomby bratków. Moim oczom ukazuje się najstraszniejszy i zarazem najwspanialszy widok.
Obie są całe we krwi. Basia płacze, a Maja przytula siostrę, głaszcze ją po rączkach i powtarza w kółko: "Nic się nie stało Basiu. Jestem przy tobie."
Basia przewróciła się i skaleczyła o rozbitą butelkę. Wyglądało groźnie, ale skończyło się na strachu.
Wydarzenie to przypomniało mi, jak moja siostra troszczyła się o mnie gdy byłyśmy małe. Jak pocieszała, gdy coś mi się nie udawało, jak rozśmieszała, gdy byłam smutna, jak czytała wieczorami, gdy nie było mamy...
Nie rozmawiałyśmy ze sobą od ponad roku. Z mojej winy. Byłam zbyt dumna, aby się do tego przyznać.
Postanowiłam zadzwonić.
I żałuję.
Żałuję, że tak późno...

Sobotnie, ciepłe popołudnie. Leniwy spacer po parku z dziećmi i psem.
- Mamo! Mamo! Basi leci krew! - krzyczy moja starsza córka Maja.
Słyszę z oddali płacz i krzyk dzieci. Czuję jak ogarnia mnie strach, a serce wali jak oszalałe. Straciłam je z oczu tylko na kilka sekund... Biegnę w stronę dziewczynek, nie zważając na to, że rozdeptuję po drodze starannie wypielęgnowane...