Moja kamienica trafiłaby do Agnieszki Tomaszewskiej. Mam nadzieję, że wykorzystałaby pieniądze z jej wynajmu, do wydania drugiej księgi Invocato, na którą czekam już parę lat, a która nie ukazała się prawdopodobnie z powodu problemów z wydawnictwem. Moje serce od tamtej pory jest złamane i wciąż z utęsknieniem czekam na jakieś kolejne książki tej autorki.
Oczywiście, wynajęłabym na pewno jedno mieszkanie. Kraków. Grodzka. Marzenie.

Moja kamienica trafiłaby do Agnieszki Tomaszewskiej. Mam nadzieję, że wykorzystałaby pieniądze z jej wynajmu, do wydania drugiej księgi Invocato, na którą czekam już parę lat, a która nie ukazała się prawdopodobnie z powodu problemów z wydawnictwem. Moje serce od tamtej pory jest złamane i wciąż z utęsknieniem czekam na jakieś kolejne książki tej autorki.
Oczywiście,...

Zapisałabym tę kamienicę Małgorzacie Musierowicz, bo z pewnością odnalazłaby w niej nowych bohaterów do niezwykle ciekawych i jakże pouczających książek dla młodzieży i nie tylko. Mieszkańcy cennej kamienicy z pewnością przeżyli ciekawe chwile w swoim życiu, o których autorka mogłabym wspomnieć w swoich nowych książkach.

Zapisałabym tę kamienicę Małgorzacie Musierowicz, bo z pewnością odnalazłaby w niej nowych bohaterów do niezwykle ciekawych i jakże pouczających książek dla młodzieży i nie tylko. Mieszkańcy cennej kamienicy z pewnością przeżyli ciekawe chwile w swoim życiu, o których autorka mogłabym wspomnieć w swoich nowych książkach.

Proste! Wsparłabym jeszcze bardziej narzeczonego mego jedynego. Jest moim prywatnym artystą metaloplastykiem. robi najwspanialsze rzeczy codziennego użytku w wersji praktycznej i cieszącej oko. Od początku staram się go wspierać, jak mogę najlepiej, więc oczywistą sprawą jest dla mnie, że kasiorę przekażę właśnie jemu. Na nowy sprzęt, na pomocnika, żeby sam nie musiał tyle pracować i żeby spędzał więcej czasu ze mną bo tęsknię za nim!

Proste! Wsparłabym jeszcze bardziej narzeczonego mego jedynego. Jest moim prywatnym artystą metaloplastykiem. robi najwspanialsze rzeczy codziennego użytku w wersji praktycznej i cieszącej oko. Od początku staram się go wspierać, jak mogę najlepiej, więc oczywistą sprawą jest dla mnie, że kasiorę przekażę właśnie jemu. Na nowy sprzęt, na pomocnika, żeby sam nie musiał tyle...

Kamienicę zapisałabym Erwinowi Sówce i Ewaldowi Gawlikowi – śląskim malarzom tworzącym w duchu sztuki naiwnej. Ich obrazy są jak przeniesione z dziecięcych marzeń. Przedstawiają sielankowe, pełne magii i przeróżnych szczegółów sceny z tradycyjnego życia w górniczym regionie: święta, gwar ulicy, zabawy, jarmarki i odpusty. To sztuka malowana jakby dla górników, którzy po południu, po szychcie mogli uciec w inny świat, świat bajkowej fantazji.
Obrazy Erwina Sówki i Ewalda Gawlika przypominają mi lata dzieciństwa, kojarzą się z czymś dobrym, wesołym i bezpiecznym a jednocześnie nie tracą swojej głębi.
Zastanawiam się tylko, czy Erwin Sówka i Ewald Gawlik byliby skłonni opuścić Śląsk, gdyby mieli taką możliwość i przenieść się do Krakowa.

Kamienicę zapisałabym Erwinowi Sówce i Ewaldowi Gawlikowi – śląskim malarzom tworzącym w duchu sztuki naiwnej. Ich obrazy są jak przeniesione z dziecięcych marzeń. Przedstawiają sielankowe, pełne magii i przeróżnych szczegółów sceny z tradycyjnego życia w górniczym regionie: święta, gwar ulicy, zabawy, jarmarki i odpusty. To sztuka malowana jakby dla górników, którzy po...

Odpowiedź nie może być inna - oczywiście, że przypisałabym tę kamienicę Adamowi Mickiewiczowi. Byłabym też całkiem niezłym substytutem Maryli... Tak, marzę o tym.

Odpowiedź nie może być inna - oczywiście, że przypisałabym tę kamienicę Adamowi Mickiewiczowi. Byłabym też całkiem niezłym substytutem Maryli... Tak, marzę o tym.

Kiedy tydzień temu George R.R. Martin odebrał wideo-rozmowę i dowiedział się o spadku, pomyślał, że to jakiś ponury żart. No wiecie, w stylu amerykańskich reality-show w stylu „Gotcha!”.
Notariusz z Krakowa był mężczyzną przed czterdziestką. Posługiwał się biegle językiem angielskim. Zadzwonił tylko raz. Grzecznie się przedstawił i powiedział kogo interesy reprezentuje (lub raczej reprezentował).
George nie planował niczego przyjmować od obcej kobiety z drugiego końca świata. Pieniędzy mu nie brakowało, a może zmarła miała jakąś rodzinę, której one bardziej by się przydały. Był zmieszany i niepewny, kiedy rezerwował bilet na samolot.

— Miała na imię Anna. Anna Olszowska. Zginęła w wypadku samochodowym miesiąc temu. — wyjaśnił notariusz już w swoim gabinecie. — Miała trzydzieści lat, ale zawsze lubiła mieć wszystko dopięte a ostatni guzik, stąd ten testament. Cała ona. Spadek miał trafić do pana lub do pana rodziny.
Mężczyzna sięgnął do szuflady i podał George’owi zdjęcie. Pisarz zobaczył na nim ładną, uśmiechniętą blondynkę.
— Nie miała nikogo. Zapisała panu wszystko. Pieniądze i kamienicę.
— Kamienicę?
— Tak, tu na Grodzkiej. I jest jeszcze list.

George zatrzymał się przed pięknie odnowioną kamienicą.
Mijały go dorożki, a ludzie wygrzewali się na słońcu przed małymi kawiarenkami, zajadając lody. Na rynku brzmiał hejnał. Miasto go zauroczyło.
Otworzył kopertę. Pochyłym pismem zapisano: „Dla Pana Martina. Atmosfera Krakowa świetnie służy wenie twórczej. Uwielbiam Pana książki. A.”

Kiedy tydzień temu George R.R. Martin odebrał wideo-rozmowę i dowiedział się o spadku, pomyślał, że to jakiś ponury żart. No wiecie, w stylu amerykańskich reality-show w stylu „Gotcha!”.
Notariusz z Krakowa był mężczyzną przed czterdziestką. Posługiwał się biegle językiem angielskim. Zadzwonił tylko raz. Grzecznie się przedstawił i powiedział kogo interesy reprezentuje (lub...

Swoją nieruchomość zapisałabym Johnemu Williamsowi. Ten charyzmatyczny i niezwykle utalentowany kompozytor sprawia, że filmy z jego Ścieszką dźwiękową stają się prawdziwą ucztą. Któż z nas nie zna muzycznych motywów z takich filmów jak: „Gwiezdne Wojny”, „Szeregowiec Ryan” czy „Park Jurajski". Uwielbiam słuchać jego kompozycji. Utwory są bardzo dopracowane, idealnie pasują do danego filmu. Niektóre motywy muzyczne skomponowane przez pana Williamsa sprawiają, że mam dreszcze, inne z kolei kojarzą mi się z dzieciństwem. Ścieżki muzyczne do „Kevin sam w domu” i „Harry’ego Pottera” na zawsze zapadną mi w pamięci.
Być może dzięki, nieruchomości, którą bym mu zapisała, natchnęłaby go do dalszego komponowania?, a może po prostu znalazłby tu swoją oazę spokoju, zaciszne miejsce, gdzie odnalazłby spokój na zasłużonej emeryturze?

Swoją nieruchomość zapisałabym Johnemu Williamsowi. Ten charyzmatyczny i niezwykle utalentowany kompozytor sprawia, że filmy z jego Ścieszką dźwiękową stają się prawdziwą ucztą. Któż z nas nie zna muzycznych motywów z takich filmów jak: „Gwiezdne Wojny”, „Szeregowiec Ryan” czy „Park Jurajski". Uwielbiam słuchać jego kompozycji. Utwory są bardzo dopracowane, idealnie pasują...

Pani Magda Witkiewicz i jej kot, który sprytnie ganial by myszy po owej kamienicy, spał by przy piecu kaflowym a Pani Madzia przy otwartym drewnianym oknie tworzylaby i obserwowalaby tłum przechadzajacy tamtędy, zapewne była by nowa wciągająca powieść.

Pani Magda Witkiewicz i jej kot, który sprytnie ganial by myszy po owej kamienicy, spał by przy piecu kaflowym a Pani Madzia przy otwartym drewnianym oknie tworzylaby i obserwowalaby tłum przechadzajacy tamtędy, zapewne była by nowa wciągająca powieść.

Skoro może być dowolny artysta, to ja wybieram niszowego. Kamienice zapisał bym oczywiście mojej córce. Mała Zuzia potrafi zmalować takie rzeczy, że sam Vincent Van Gogh wolałby sobie obciąć ucho, niż powtórzyć jej dzieło. A Munch sam zaczął by krzyczeć z wrażenia. Potrafi tak zagrać na nerwach, że Beethoven by ogłuchł od tego. Właśnie taka z niej artystka - wypisz wymaluj tatuś! ;)



Ps. Dzięki Monika za poprawę błędu!

Skoro może być dowolny artysta, to ja wybieram niszowego. Kamienice zapisał bym oczywiście mojej córce. Mała Zuzia potrafi zmalować takie rzeczy, że sam Vincent Van Gogh wolałby sobie obciąć ucho, niż powtórzyć jej dzieło. A Munch sam zaczął by krzyczeć z wrażenia. Potrafi tak zagrać na nerwach, że Beethoven by ogłuchł od tego. Właśnie taka z niej artystka - wypisz wymaluj...

Nie znam Krakowa, ale jeśli jest to jedna z jego najsłynniejszych ulic, to musi być pełna turystów. Lub imprezowiczów, jeśli okoliczne lokale są nie gorszą atrakcją od miejscowych zabytków. Jedni i drudzy hałaśliwie zwiedzający potrafią skutecznie uprzykrzyć życie, a to dopiero początek kłopotów. W kamienicy są lokatorzy, niektórzy mieszkają tu od pokoleń i za nic nie zechcą się wyprowadzić. A ktoś z nich na pewno nie płaci czynszu, ktoś śmieci wynosi tylko na klatkę schodową, a może i zbiera je w mieszkaniu i hoduje karaluchy? A usunąć lokatora trudno, oj trudno. Ponadto stara kamienica prawdopodobnie wymaga remontu, który okaże się naprawdę kosztowny, bo przecież trzeba zachować jak najwięcej z zabytkowego charakteru tej ruiny - już konserwator zabytków tego dopilnuje, a w razie czego dowali jeszcze karę za dewastację dziedzictwa narodowego.
Naprawdę świetny interes, ale tylko pod warunkiem, że uda się go dobrze sprzedać komuś, kto jeszcze nie jest świadom wszystkich tych problemów.
Zapis byłby warunkowy. Spadkobierca, jeśli przyjmie kamienicę, musi w niej zamieszkać i nie wolno mu jej odsprzedać.
Życzę pani E.L. James dużo ciekawych zajęć, które powstrzymają ją od dalszej działalności literackiej.
I mam nadzieję, że spodobają jej się ponadstuletnie rozwiązania hydrauliczne i kanalizacyjne.
Powodzenia na nowej drodze życia!

Nie znam Krakowa, ale jeśli jest to jedna z jego najsłynniejszych ulic, to musi być pełna turystów. Lub imprezowiczów, jeśli okoliczne lokale są nie gorszą atrakcją od miejscowych zabytków. Jedni i drudzy hałaśliwie zwiedzający potrafią skutecznie uprzykrzyć życie, a to dopiero początek kłopotów. W kamienicy są lokatorzy, niektórzy mieszkają tu od pokoleń i za nic nie...