Mi przyszły dwie ciekawe historie do głowy. Jedna babcia opowiadała jak to w czasie wojny ludziom ciężko było wyprawić wesele, bo skąd jedzenie na to przyjęcie, gdzie gości zaprosić, a Niemców na każdym kroku... Tak więc pewnego dnia Młoda Para szła z gośćmi do kościoła, aby zawrzeć związek małżeński. Zatrzymali ich jednak Niemcy, sprawdzali dokumenty, wypytywali o wszystko, aż na koniec zaproponowali, że zawiozą ich do ślubu czołgiem. Zamiast bryczki czołg.
Drugą historię opowiadała mi druga babcia. W czasie pierwszej wojny światowej mój pradziadek został powołany do wojska, jednak ich oddział przejęli Rosjanie. Chcieli ich zabrać na Syberię do obozów. Mój pradziadek z kolegą powozili wozem (był ich kilkanaście, karawan do łagrów)jechali jako ostatni. Mieli tylko żywność na wozie i dwóch Rosjan na koźle. Kolega powoli zwalniał konie tak, aby się "wrogowie" nie zorientowali (zagadani byli), pod większym miastem wypchnęli ich z wozu i popędzili konie w las. Udało im się uciec, jednak w drodze powrotnej do swojej wsi zatrzymali się u ludzi i tam natknęli się na innych Rosjan, którzy nie uwierzyli w historię jako, że są łącznikami (wojskowe konie rozpoznawało się wtedy na kilometr) jednak zabrali im tylko zwierzęta i puścili wolno. Przeżyli obaj.

Mi przyszły dwie ciekawe historie do głowy. Jedna babcia opowiadała jak to w czasie wojny ludziom ciężko było wyprawić wesele, bo skąd jedzenie na to przyjęcie, gdzie gości zaprosić, a Niemców na każdym kroku... Tak więc pewnego dnia Młoda Para szła z gośćmi do kościoła, aby zawrzeć związek małżeński. Zatrzymali ich jednak Niemcy, sprawdzali dokumenty, wypytywali o...

Wojna, miłość no i happy end, w tych trzech słowach opisałabym historię moich dziadków...
Lata 30. XX wieku, Janina to młoda dziewczyna, Jan to już mężczyzna! Żyją w tej samej miejscowości ale każdy osobno. Oddaleni od siebie ok. 1 km. Mają swoje plany, nawet o sobie nie myślą, zbytnio się nie znają. Jan ma narzeczoną, planują ślub, wspólne życie, a Janina swojego ukochanego.
Rok 1939, wybucha wojna, która początkowo niewiele zmienia w ich życiu, poza ogarniającą niepewnością, strachem i troską o dalsze życie i losy. Jednak przychodzi taki dzień, w którym do małej miejscowości w środkowej części kraju docierają Niemcy. Nakazują się pakować, zabrać najpotrzebniejsze rzeczy i zebrać się w wyznaczonym przez nich miejscu (centrum wsi). Nie było znaczenia czy jesteś dzieckiem, kobietą w ciąży, schorowanym staruszkiem, rozkaz to rozkaz!
Janina trafia wraz z siostrą do fabryki broni (gdzieś pod Berlinem), Jan do rolnika, gdzie pracuje w gospodarstwie. Przypadkiem na siebie trafiają i zaczynają się spotykać (brzmi to dość "normalnie" jak na tamte czasy). Jan stara się dbać o Janinę, przynosi jej jedzenie (dużo lepsze niż te wydawane za pracę w fabryce), poprawia humor, zabiera na spacery (w granicach możliwości)...
Nareszcie, koniec wojny, Niemcy kapitulują, Polacy są wolni! Jan wraca do Polski, jest już dojrzałym 39 letnim mężczyzną ze sporym bagażem doświadczeń. A Janina, co z nią? Powiem Wam, ze wraca osobno, z grupą ludzi ( babcia opowiadała, że z Niemiec wracali na piechotę...). Ale nie martwcie się, wraca do Jana, do jego domu... Zakochany Janek wyjeżdża konno po swoją Jankę. Na jesieni biorą ślub ale zdradzę Wam w sekrecie, że Janina już wtedy nosiła pod sercem owoc ich miłości, dziecko, które nie narodziłoby się gdyby nie wojna. Janek i Janka kochali się bardzo, mieli 7 dzieci (w tym mojego tatę)! I zdradzę Wam jeszcze jedną ciekawostkę, moja babcia była 14 lat młodszego od mojego dziadka a pomimo to byli bardzo szczęśliwi! Wojna to zło, krew i rozpacz jednak to ona pokrzyżowała plany moich dziadków, to ona ich połączyła, dzięki niej odnaleźli siebie. Paradoks całej tej historii jest taki, przez cały okres przed wojną mieszkali tak blisko siebie, a dopiero Niemcy pokazały im, że są dla siebie przeznaczeni!

Wojna, miłość no i happy end, w tych trzech słowach opisałabym historię moich dziadków...
Lata 30. XX wieku, Janina to młoda dziewczyna, Jan to już mężczyzna! Żyją w tej samej miejscowości ale każdy osobno. Oddaleni od siebie ok. 1 km. Mają swoje plany, nawet o sobie nie myślą, zbytnio się nie znają. Jan ma narzeczoną, planują ślub, wspólne życie, a Janina swojego...

Moja babcia się nudzi.
Przychodzę do niej codziennie i ...mówi, po prostu mówi.
O tym, co jadła na śniadanie.
O tym, że lodówka zepsuta.
Że ciśnienie niskie, że ciocia nie dzwoni.
I puszczam to mimo uszu, wpada jedną stroną, wypada drugą.
Niech się wygada.
Czasami coś tam dorzucę: ,, Ale, babciu, kawy nie pij!!!'', ,,No, może przyjadą w Niedzielę.'', ,,Ten pan też nie miał zębów, a długo żył''.
Ale czasami sięga trochę dalej, niż do dzisiejszego ranka.

I nagle widzę ją- małą Zosię- za ręką z jakimś panem o nieokreślonej twarzy- jej tatą.
Jest wieczór. Stoją koło zakazanego radia w cudzym domu.
Jakiś pan przemawia. Wojsko, przygotowuje wojsko. Mówi głośno i wyraźnie. Będzie wojna.

Jej mama robi ciasto na chleb. Pogłoska- roznosi się szybko jak wiatr. Ten pan wysłał już żołnierzy. Już idą, już są.
Staruszka prowadzi krowę, pani niesie rzeczy w tobołku, a po boku idzie dwójka małych dzieci. Idą do rodziny.

Kule przelatują przez ściany. Wszyscy siedzą w sieni i modlą się do obrazu. Cały czas. Kule się rozpryskują.
Wreszcie cisza. Wychodzą. Ten dom obok się pali. Tamten też. Ale już cicho. Tylko niemieckie samochody na ulicach. Wracają do domu.

Zajęli niebo. Latają samoloty, wzdłuż i wszerz. Czyhają na ofiary.

Grupa mężczyzn stoi w kuchni i pije herbatę. Ostatnią? Czy jeszcze nie?Przyjdą już nie długo, że wschodu. Jedni uciekają. Inni już nawet nie chcą. Teraz ci ludzie są tacy różni. A przedtem byli jak zaprogramowani.

,,Żeby już nigdy nie było wojny, żebyś ty,nie dożyła takich czasów...''

Moja babcia się nudzi.
Przychodzę do niej codziennie i ...mówi, po prostu mówi.
O tym, co jadła na śniadanie.
O tym, że lodówka zepsuta.
Że ciśnienie niskie, że ciocia nie dzwoni.
I puszczam to mimo uszu, wpada jedną stroną, wypada drugą.
Niech się wygada.
Czasami coś tam dorzucę: ,, Ale, babciu, kawy nie pij!!!'', ,,No, może przyjadą w Niedzielę.'', ,,Ten pan też nie miał...

Bardzo lubię odwiedzać moich dziadków, ponieważ zawsze byli mi bliscy w dzieciństwie. Zawsze lubiłam słuchać ich historii z przeszłości, gdy byłam mała. Moi dziadkowie przez pewien czas mieszkali w USA - dziadek przez 20 lat, a babcia ponad 10 lat. Zawsze lubiłam słuchać jak im się tam mieszkało i żyło, jak wygląda Ameryka, co widzieli i zwiedzali. Ale i tak najlepsza historia jaką słyszałam to ta, gdy babcia z dziadkiem opowiadali mi jak z dachu wieżowca widzieli zamach na World Trade Center w 2001 roku (oczywiście opowiedzieli mi to kilka lat później). To jest niesamowite do dzisiaj słysząc tą historię od świadków, gdy dwa samoloty uderzył w World Trade Center, trzeci w budynek Pentagonu, a czwarty rozbił się, ponieważ obrona pasażerów na pokładzie zadziałała. Dziadkowie podczas tej relacji pokazywali mi zdjęcia, które sami zrobili. Zawsze jak sobie przypominam tą historię przeżywam ją na nowo, a oni do tego wzbogacali ją jeszcze zdjęciami, które wykonali osobiście. Moi dziadkowie na własne oczy jak samoloty lecą bardzo nisko, a potem wbijają się w wieże World Trade Center. Potem budynki stanęły w ogniu i zaczęły się zawalać. Potężna eksplozja i huk, które zmusiły ludzi do schronienia się za ścianami budynków. Mówili mi o tym jak kawałki budynków i szczątki samolotu spadały z góry, roztrzaskując się o ulice Manhattanu. Wszędzie leżał gruz i fragmenty ludzkich ciał. Przechodnie byli przerażeni, uciekali. Wszędzie był potężny pył i gruz. Po chwili ze wszystkich stron zaczęły nadjeżdżać pogotowie, straż pożarna, policja oraz inne służby ratownicze. W powietrzu zaczęły krążyć myśliwce. Nikt nie przypuszczał, że to były ataki terrorystyczne. Ludzie nie mogli w to uwierzyć. Po chwili, gdy zdali sobie sprawę, że pierwszy samolot był atakiem, to nie sądzili, że drugi też. Myśleli, że to samolot ratunkowy. Po zamachach na dole leżało pełno gruzu i resztek samolotów. Był pełno kurzu i pyłu przez, co nie było nic widać. Dużo ludzi jeszcze chodziło przez ulice, ale wciąż nie dowierzali, byli przerażeni, płakali i nie wiedzieli, co mają robić. Słuchając tej historii nie można uwierzyć, że ludzie są w stanie zrobić coś tak okrutnego. Ten dzień zaczął się jak każdy inny normalnie, ale gdy ludzie szli lub jechali do pracy, szkoły nagle dwa samoloty zaczęły bardzo nisko lecieć i uderzyły w budynki. Do dziś nikt nie zapomniał o tej tragedii, która wstrząsnęła ulicami Manhattanu, ponieważ ci ludzie widzieli to na własne oczy i mieli okazję doświadczyć ataku terrorystycznego na własnej skórze. Dla moich dziadków do dzisiaj jest to wciąż nie do uwierzenia. A ja nie mogę sobie wyobrazić i poczuć się jak oni tamtego dnia. Myślę, że jest to wydarzenie, którego nie da się zapomnieć do końca życia.

Bardzo lubię odwiedzać moich dziadków, ponieważ zawsze byli mi bliscy w dzieciństwie. Zawsze lubiłam słuchać ich historii z przeszłości, gdy byłam mała. Moi dziadkowie przez pewien czas mieszkali w USA - dziadek przez 20 lat, a babcia ponad 10 lat. Zawsze lubiłam słuchać jak im się tam mieszkało i żyło, jak wygląda Ameryka, co widzieli i zwiedzali. Ale i tak najlepsza...

Ja słyszałam wiele pięknych, ale i smutnych historii od babci. Najbardziej wzruszająca to ta, w której jej ojciec zginął na jej oczach zastrzelony przez Rosjanina pod koniec wojny. Do dziś rodzina ma drzwi z dziurą po kuli, gdyż zginął ze strzału przez drzwi. Jednak oprócz takich historii, jest jeszcze jedna, która tkwi we mnie od zawsze. Gdy babcia była mała żyli biednie i skromnie. Jej mama miała kury, by móc coś zarobić na jajkach. Jajek nie można było jeść, bo każdy grosz się liczył. Pewnego dnia mama babci pojechała właśnie z tymi jajkami na sprzedaż, w tym czasie babcia, znalazłszy jedno jajko, postanowiła, że zrobi z niego jajecznicę. Gdy ją usmażyła, zobaczyła przez okno, że wraca jej mama. I tak oto, aby nie dostać "bury" babcia pobiegła na drugą stronę domu, wyszła do ogrodu i szybko zakopała jajecznicę w ziemi. Tym sposobem zmarnowała jajko, bo ani go nie zjadła, ani nie poszło na sprzedaż. A ochota na jajecznicę pozostała na wiele długich lat. Dziś to nie do pomyślenia. Zawsze jednak, gdy wbijam jajka na patelnie, widzę tę wbrew pozorom tragiczną scenę.

Ja słyszałam wiele pięknych, ale i smutnych historii od babci. Najbardziej wzruszająca to ta, w której jej ojciec zginął na jej oczach zastrzelony przez Rosjanina pod koniec wojny. Do dziś rodzina ma drzwi z dziurą po kuli, gdyż zginął ze strzału przez drzwi. Jednak oprócz takich historii, jest jeszcze jedna, która tkwi we mnie od zawsze. Gdy babcia była mała żyli biednie i...

Mój pradziadek opowiedział mi historię, kiedy był uczniem wiejskiej szkoły. Otóż miał niezwykle surowego i brutalnego nauczyciela, który karał dzieci za każde najdrobniejsze przewinienie, walił je wielką linijką po rękach lub głowie. Pradziadek długo zastanawiał się, jak by tu zmusić belfia, żeby więcej ich nie bił. Pewnego dnia natarł dłonie cebulą. Nauczyciel w szkole za nietmiejętność rozwiązania zadania kazał mu wyciągnąć obie ręce i uderzał w nie z wielką siłą. Skóra nasmarowanych dłoni po kilku uderzeniach zaczęła pękać. Widok był przerażający, ból niesamowity, ale po tym wydarzeniu przestraszony nauczyciel już nigdy więcej żadnego ucznia nie uderzył.

Mój pradziadek opowiedział mi historię, kiedy był uczniem wiejskiej szkoły. Otóż miał niezwykle surowego i brutalnego nauczyciela, który karał dzieci za każde najdrobniejsze przewinienie, walił je wielką linijką po rękach lub głowie. Pradziadek długo zastanawiał się, jak by tu zmusić belfia, żeby więcej ich nie bił. Pewnego dnia natarł dłonie cebulą. Nauczyciel w szkole za...

-Babciu? co to za pani? - wskazałam dyskretnie staruszkę, która siedziała przed drewnianą chałupą i powykrzywianymi od artretyzmu dłońmi poprawiała kwiaciastą chustę na głowie.
-Ta pani to Aniela. To bohaterka- odpowiedziała spokojnie Babcia.
-Dlaczego bohaterka? zainteresowałam się...

...był rok 1939. Pani Aniela miała wówczas 15 lat. Na wsi nieopodal Łowicza Niemcy złapali partyzanta. Zaprosili go kulturalnie do samochodu i obiecali, że jeśli wskaże domy, w których mieszkają lub ukrywają się jego koledzy-partyzanci darują mu życie. Uwierzył.
Dom Państwa Wiśniewskich stał w płomieniach, kiedy matka Anieli przykazała jej "Anielko, pędź do Maciejewskich i każ uciekać Jankowi!"
Aniela, jak jej matka przykazała, chociaż pełna strachu udawała, że podskakuje i śpiewa piosenki. Tanecznym krokiem, udając beztroską i niesforną dziewuszkę pobiegła tuz obok niemieckiego samochodu i gromady niemieckich żołnierzy pilnujących, aby straż pożarna która nadjechała nie interweniowała. Dotarła do domu Maciejewskich i nie zatrzymując się krzyknęła tylko "Niemcy! Palą! Janek ratuj się!" i pokicała dalej...Janek zdążył dobiec do pierwszego rowu i ukryć się, kiedy stodoła jego rodziców stanęła w płomieniach. Anielka uratowała Janka - tatę mojej mamy, mojego dziadka.

Słuchałam tej historii nie tyle z wypiekami na twarzy ile ze śladami łez na policzkach. Nawet pisząc te słowa...płaczę. Żałuje bardzo, że historia, która opowiedziała mi wtedy Babcia to nie fikcja literacka...

-Babciu? co to za pani? - wskazałam dyskretnie staruszkę, która siedziała przed drewnianą chałupą i powykrzywianymi od artretyzmu dłońmi poprawiała kwiaciastą chustę na głowie.
-Ta pani to Aniela. To bohaterka- odpowiedziała spokojnie Babcia.
-Dlaczego bohaterka? zainteresowałam się...

...był rok 1939. Pani Aniela miała wówczas 15 lat. Na wsi nieopodal Łowicza Niemcy...

Dziadek Władysław opowiedział mi kiedyś o takim zdarzeniu kiedy w latach pięćdziesiątych na ulicy zaczepił go mężczyzna pokazując znaczek pracownika Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Wsiedli do samochodu i podjechali pod budynek owego urzędu, gdzie dziadka zaprowadzono do zadymionego pomieszczenia. Siedział w nim znany już mu wysoki rangą funkcjonariusz, który ponownie próbował go szantażować by dziadek zgodził się na bycie tajnym współpracownikiem. Przez swą pierwszą odmowę stracił ciekawą pracę przy aparaturze kinowej i musiał zaczynać od początku tworząc własną firmę zajmującą się naprawami odbiorników radiowych i telewizyjnych. Funkcjonariusz znowu próbował szantażu wiedząc, że dziadek ma małe dziecko – mojego ojca. I tym razem dziadek się nie zgodził i znowu musiał zapłacić za swą hardość, bo Urząd Podatkowy szykował na niego domiar, czyli uznaniowy podatek w nadzwyczaj dużej wysokości. Na szczęście dziadek w porę dowiedział się o tym i zlikwidował firmę zatrudniając się na etat. To był prawdziwy sekret mojego dziadka, który skrywał nawet przed własną rodziną, a mnie spotkał zaszczyt, że się tego wszystkiego od niego dowiedziałem.

Dziadek Władysław opowiedział mi kiedyś o takim zdarzeniu kiedy w latach pięćdziesiątych na ulicy zaczepił go mężczyzna pokazując znaczek pracownika Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Wsiedli do samochodu i podjechali pod budynek owego urzędu, gdzie dziadka zaprowadzono do zadymionego pomieszczenia. Siedział w nim znany już mu wysoki rangą funkcjonariusz, który ponownie...

Najpiękniejszą historię opowiedział mi mój dziadek.

Pewnego dnia sprzątając strych u moich dziadków znalazłam stary album ze zdjęciami. W rozpadającej się okładce było schowane zdjęcie pięknej kobiety na odwrocie był napis "Twoja Lila", nie znałam jej . Kiedy zeszłam na dół ze zdjęciem dziadek szybko zawołał mnie do siebie mówiąc, że babcia nie może go widzieć.

Okazało się, że Lila była jego miłością. Miał być ślub, na który nie zgadzali się jej rodzice. Mój dziadek oczywiście nic sobie z tego nie robił i dalej planował z nią przyszłość. Niestety nadeszła wojna i wszystkie plany zostały zmienione. Dziadek zaciągnął się do wojska, ale obiecał, że wróci, że potrwa to kilka miesięcy i znów będą razem. Niestety wojna trwała i trwała. Początkowo wysyłali sobie z Lilą listy, później nie było możliwości :ukrywał się, trafił do niewoli. W końcu gdy wojna się zakończyła pierwsze co zrobił poszedł do jej domu. Niestety nikt tam już nie mieszkał. Stara sąsiadka powiedziała mu, że wszyscy zostali wywiezieni prawdopodobnie do obozu tylko przeżyła ta najmłodsza Lila i jej syn, ale zabrał ją jakiś Niemiec Bóg wie gdzie. Lila miała syna... Szukał jej przez 2 lata kiedy w końcu trafił pod podany mu adres (w Niemczech) na dworze zobaczył bawiącego się chłopca mógł mieć około 6-8 lat. Wystarczyło, że na niego spojrzał i wiedział, wiedział, że to jego dziecko. Już miał podejść gdy mały zaczął piszczeć z radości : Papa Papa. Chłopczyk podbiegł do jakiegoś mężczyzny. Z domu w ślicznej sukience wyszła Lila - nic się nie zmieniła wciąż była piękna. Mężczyzna objął ją i pocałował w usta. A ona była taka szczęśliwa. Mój dziadek stał tam jeszcze, aż w końcu odwrócił się i wrócił do domu do Polski. -Czemu jej nie powiedziałeś dziadku? - zapytałam. - Dla niej już dawno umarłem miała rodzinę, była szczęśliwa"
- A twój syn? - Dziadek zamilkł po czym powiedział:
- Nie miałem do niego prawa. Nie miałem prawa zabierać mu ojca, którego znał, ja byłem dla niego kimś obcym.
Nigdy nie dał się więcej namówić na tą rozmowę, która stała się naszą tajemnicą.
Dodam tylko, że zawsze powtarzał, że moja mama ma najpiękniejsze imię na świecie : Lila.

Najpiękniejszą historię opowiedział mi mój dziadek.

Pewnego dnia sprzątając strych u moich dziadków znalazłam stary album ze zdjęciami. W rozpadającej się okładce było schowane zdjęcie pięknej kobiety na odwrocie był napis "Twoja Lila", nie znałam jej . Kiedy zeszłam na dół ze zdjęciem dziadek szybko zawołał mnie do siebie mówiąc, że babcia nie może go widzieć.

Okazało...

Babcia wielokrotnie mi opowiadała różne historie z czasów młodości. Bardzo ważnym faktem jest to, iż miała niezwykle trudne dzieciństwo. Urodziła się podczas drugiej wojny światowej, jako czwarta pociecha. Jej rodzina żyła w biedzie, głód nie był im obcy. Kiedy miała pięć lat w jej domu wybuchł pożar. Żywioł strawił cały dobytek i pochłonął jedno istnienie. Podczas zamieszania nikt nie zauważył, że do mieszkania wbiegł dwuletni chłopczyk. Niestety dziecko nie zostało uratowane. Prababcia bardzo to przeżyła. Popadła w głęboką depresje i chorobę serca. Niedługo potem rodziną babci wstrząsnęła kolejna tragedia. Jej tata został wzięty w niewolę. Żona mężczyzny nigdy się z tym nie pogodziła. Nie mogła przeżyć tak bolesnego ciosu. Zamknęła się w sobie. Jeszcze bardziej podupadła na zdrowiu. Nie była w stanie zajmować się potomstwem i gospodarstwem. Obowiązki przejęły najstarsze pociechy. Kobieta zmarła niedługo później. Jak na ironię losu, po niecałym miesiącu w drzwiach odbudowanego domu stanął pradziadek. Okazało się, iż ludzie, u których był w niewoli pozwolili mu wrócić do Polski, gdyż od kilku tygodni śniła mu się zapłakana rodzina. Niestety mężczyzna wycieńczony wojną i ciągłym uciekaniem wyzionął ducha. Babcia miała wtedy niespełna dwanaście lat. Jako piętnastoletnia dziewczyna poznała młodego mężczyznę. Szybko się w sobie zakochali. Po trzech latach znajomości wzięli ślub, mieli czwórkę dzieci. Byli piękną parą przez 46 lat.

Babcia wielokrotnie mi opowiadała różne historie z czasów młodości. Bardzo ważnym faktem jest to, iż miała niezwykle trudne dzieciństwo. Urodziła się podczas drugiej wojny światowej, jako czwarta pociecha. Jej rodzina żyła w biedzie, głód nie był im obcy. Kiedy miała pięć lat w jej domu wybuchł pożar. Żywioł strawił cały dobytek i pochłonął jedno istnienie. Podczas...