Świat bez drzew, to świat bez życia. Przetrwały nieliczne organizmy, zdolne do zaadoptowania się w nowym świecie, w którym nie słyszmy głosu ptaków, a wszędzie jest przerażająca szarość pomieszana z ciszą. Światem targają anomalia atmosferyczne. Brak płuc ziemi doprowadza do powolnej śmierci ziemi.

Świat bez drzew, to świat bez życia. Przetrwały nieliczne organizmy, zdolne do zaadoptowania się w nowym świecie, w którym nie słyszmy głosu ptaków, a wszędzie jest przerażająca szarość pomieszana z ciszą. Światem targają anomalia atmosferyczne. Brak płuc ziemi doprowadza do powolnej śmierci ziemi.

Budzę się jak co dzień, wyglądam za okno i… aaa, gdzie ja jestem?! Co prawda od dawna mówiono o tym, że z powodu nieumiejętności korzystania przez ludzi z dóbr natury, w najbliższym czasie wyginą prawie wszystkie drzewa na Ziemi oraz o supermaszynie, która miałaby produkować tlen dla całej populacji. Całe te spekulacje wydawały mi się dotąd czymś zupełnie nierealnym. Tymczasem dzisiaj wszystkie te czarne proroctwa stały się prawdą, ja zaś zostałam pozbawiona prześlicznej zieleni rosnącej naprzeciwko mojego bloku. Jak wiele zmieniła ta zmiana – zamiast radosnego ptasiego świergotu obudził mnie huk przejeżdżających samochodów, zamiast pni drzew – ruchliwa ulica i szare bloki, zamiast soczysto zielonych koron drzew pnących się dumnie do góry – dymy, dymy, i jeszcze raz dymy. Pewnie już nigdy w parku nie zobaczę zabawnej wiewiórki skaczącej z gałęzi na gałąź w miejskim parku. Co ja mówię o wiewiórkach, ja przecież już nigdy nie zobaczę, nie pójdę do niego. Bo go po prostu już nie ma, i co gorsza, nic nie wskazuje na to, aby w przyszłości powstał na nowo. Niektórych rzeczy nie da się już naprawić. Wychodzę z domu i gubię się na własnej ulicy – to przecież drzewa były moim drogowskazem, nie tabliczki na ścianach. Wszystko śmierci, nic nie może zniwelować nieprzyjemnego zapachu miasta połączonego ze zgnilizną. Jest ponuro. Wręcz nazwałabym moje miasto „miastem śmierci”. Bo życie bez drzew nie jest życiem, ale wegetacją. I nam w takim świecie przyjdzie wegetować przez kolejne wieki…

Budzę się jak co dzień, wyglądam za okno i… aaa, gdzie ja jestem?! Co prawda od dawna mówiono o tym, że z powodu nieumiejętności korzystania przez ludzi z dóbr natury, w najbliższym czasie wyginą prawie wszystkie drzewa na Ziemi oraz o supermaszynie, która miałaby produkować tlen dla całej populacji. Całe te spekulacje wydawały mi się dotąd czymś zupełnie nierealnym....

Dzień jak każdy:
wszyscy umarliśmy, więc co za różnica jak ten dzień wygląda?

Dzień jak każdy:
wszyscy umarliśmy, więc co za różnica jak ten dzień wygląda?

Wychodząc z domu poprawiam maskę. Rozglądam się ze smutkiem i ruszam do pracy. Dym zawładnął miastem. Pod stopami czuć suchy, pękający grunt i odłamki szkła. Zamiast szumu drzew muskanych wiatrem słychać szelest śmieci targanych smugami pyłu i popiołu. Zamiast śpiewu ptaków miasto rozbrzmiewa rykiem maszynerii do produkcji butli z tlenem. Gdzieniegdzie widać jeszcze samotny pień lub szkielet zwierzęcia. Czasami ludzkie zwłoki jeśli służby porządkowe mają wyjątkowo trudny dzień. Wchodzę do windy. Zjeżdżam w dół. To moje biuro - 10 metrów pod ziemią. Zdejmuję maskę i biorę się do pracy. Szukamy nowych, skuteczniejszych metod produkcji tlenu i możliwości stworzenia nowych drzew. Osiem godzin męczarni nie przynosi żadnego efektu, może oprócz stanów depresyjnych i myśli samobójczych, tęsknoty za oknem. Wracam do domu. Poruszam się truchtem i nie zatrzymuję się dopóki nie będę znowu w bunkrze, który nazywam domem. Robi się ciemniej i bardziej parno. Co jakiś czas przecieram zaparowane gogle. Przyspieszam. Zaraz wypełzną ludzie na resztkach tlenu, których nic nie powstrzyma. Pogrążeni w depresji i bliscy śmierci są straszniejsi niż ten okropny świat. Ostatni zakręt. Brzęk otwieranych drzwi. Czekam na wypełnienie komory tlenem. Zdejmuję maskę i wchodzę do domu. Siadam w tej przerażającej ciszy. Patrzę na zdjęcie – ja i moi przyjaciele, a w tle las. Łza spływa mi po twarzy, pies kładzie mi łeb na kolanach. Odhaczony kolejny dzień.

Wychodząc z domu poprawiam maskę. Rozglądam się ze smutkiem i ruszam do pracy. Dym zawładnął miastem. Pod stopami czuć suchy, pękający grunt i odłamki szkła. Zamiast szumu drzew muskanych wiatrem słychać szelest śmieci targanych smugami pyłu i popiołu. Zamiast śpiewu ptaków miasto rozbrzmiewa rykiem maszynerii do produkcji butli z tlenem. Gdzieniegdzie widać jeszcze samotny...

Duszę się! Znowu się duszę!

"Spokojnie, tylko bez paniki" powtarzam sobie, ale wciąż nie mogę złapać oddechu. Dyszę jakbym przebiegła co najmniej trzy maratony pod rząd i nie mogę się uspokoić. W końcu poddaję się i biegnę do piwnicy po tlen. Zgromadziliśmy tam mały zapas butli tlenowych na momenty kryzysu i powinnam go bardziej oszczędzać, ale wiem, że bez tlenu zaraz się uduszę.
Miałam astmę od urodzenia, ale od Dnia Wycinki krytycznie się nasiliła. Czasami mam tak silne ataki, że ledwo wychodzę z nich z życiem. To przez bardzo rozrzedzone powietrze, którym teraz oddychamy. Władze mówiły, że natura nie jest nam potrzebna do życia, ale ja nie jestem tego taka pewna. Od wycięcia wszystkich drzew żyje się nam znacznie gorzej. Często chorujemy i jesteśmy wiecznie przygnębieni - ciężko być wesołym kiedy ze wszystkich stron otaczają cie betonowe mury, a kolory inne niż szary można zobaczyć tylko w telewizji. Żywimy się głównie pigułkami o różnych smakach. Prawdziwe jedzenie jest strasznie drogie, a i tak sztucznie hodowane w laboratoriach.
A jak wyglądają nasze dni? 24 godziny na dobę siedzimy w czterech ścianach. Rzadko wychodzimy na zewnątrz, gdyż jest tam jeszcze gorsze powietrze niż w domach. Generalnie nie za różowo. Gdyby tylko można było cofnąć czas...

Duszę się! Znowu się duszę!

"Spokojnie, tylko bez paniki" powtarzam sobie, ale wciąż nie mogę złapać oddechu. Dyszę jakbym przebiegła co najmniej trzy maratony pod rząd i nie mogę się uspokoić. W końcu poddaję się i biegnę do piwnicy po tlen. Zgromadziliśmy tam mały zapas butli tlenowych na momenty kryzysu i powinnam go bardziej oszczędzać, ale wiem, że bez tlenu zaraz się...

Przedzieram się przez las, betonowych bloków. Pod moimi butami chrzęści szkło. Wszędzie unosi się pył, przecieram gogle. Wymarłe miasto, żadnego zwierzęcia, żadnej choćby najmniejszej roślinki. Ludzie zostali skazani na wymarcie. Nie jadłem od wielu dni przeszukuję pogorzeliska i domy. Hipermarkety od dawna są puste albo zalęgli się w nich bandyci.
Boże co ja bym oddał za cytrynę. Gorzką i kwaśną cytrynę kiedyś tak niedobrą, a dzisiaj niespotykaną i pełną witamin. Albo za jabłko. Z pod chusty okrywającą moją twarz wyciągam kolejny ząb, pieprzony szkorbut!

Przedzieram się przez las, betonowych bloków. Pod moimi butami chrzęści szkło. Wszędzie unosi się pył, przecieram gogle. Wymarłe miasto, żadnego zwierzęcia, żadnej choćby najmniejszej roślinki. Ludzie zostali skazani na wymarcie. Nie jadłem od wielu dni przeszukuję pogorzeliska i domy. Hipermarkety od dawna są puste albo zalęgli się w nich bandyci.
Boże co ja bym oddał za...

Saga Puszczy Białowieskiej[bookLink]301065|Saga Puszczy Białowieskiej[/bookLink]

Saga Puszczy Białowieskiej[bookLink]301065|Saga Puszczy Białowieskiej[/bookLink]

 [bookCover]301065|Saga Puszczy Białowieskiej[/bookCover]