Poznajcie Piotrka. Dzielą nas kilometry i niezbyt częste spotkania. Łączą wspomnienia i świadomość, że odległość to pojęcie względne. To do Piotrka dzwonię, gdy mam gorszy dzień albo odczuwam euforię. To on wspierał mnie, gdy po raz kolejny miałam złamane serce. Dla niego nauczyłam się piec sernik. Umiem zaparzyć jego ulubioną kawę( idealne proporcje). Z nim przemierzyłam kilometry na górskich szlakach. Myślę o nim codziennie. Jemu ufam najbardziej. To on zna moje najskrytsze sekrety. On trwa przy mnie mimo, że czasami jestem uciążliwa. Nigdy nikogo przed sobą nie udawaliśmy. I co z tego, że dzielą nas kilometry, gdy tak naprawdę jesteśmy sobie najbliżsi?

Poznajcie Piotrka. Dzielą nas kilometry i niezbyt częste spotkania. Łączą wspomnienia i świadomość, że odległość to pojęcie względne. To do Piotrka dzwonię, gdy mam gorszy dzień albo odczuwam euforię. To on wspierał mnie, gdy po raz kolejny miałam złamane serce. Dla niego nauczyłam się piec sernik. Umiem zaparzyć jego ulubioną kawę( idealne proporcje). Z nim przemierzyłam...

Znam ją od dawna, chociaż chyba sama nie wiem dokładnie ile, ale patrzeć wstecz nie wiem jak potrafiłam żyć bez niej. Jest moim skarbem, ponieważ wiem, ze nie ważna jak będzie waliło się moje życie, ona będzie ze mną, po to by pomóc mi wstać. I wierze, ze nic żadne miejsce, czy czas nie jest w stanie nas poróżnić, bo kiedy znowu się widzimy mam wrażenie jakbyśmy w ogóle się nie rozstawały. To daje mi pewność, że jest moja prawdziwa przyjaciółką

Znam ją od dawna, chociaż chyba sama nie wiem dokładnie ile, ale patrzeć wstecz nie wiem jak potrafiłam żyć bez niej. Jest moim skarbem, ponieważ wiem, ze nie ważna jak będzie waliło się moje życie, ona będzie ze mną, po to by pomóc mi wstać. I wierze, ze nic żadne miejsce, czy czas nie jest w stanie nas poróżnić, bo kiedy znowu się widzimy mam wrażenie jakbyśmy w ogóle się...

W swoim życiu jak dotąd spotkałam spotkałam dwoje ludzi. Dwoje przyjaciół, którzy zawsze przyjdą mi z pomogą, wysłuchają, doradzą albo porządnie ochrzanią. Nikt nigdy nie jest pewien, że osoba, której ufaliśmy przez lata odejdzie. Coś o tym wiem, bo straciłam wiele takich "przyjaciół". Pozostało mi po nich jedynie dużo zawodu, płaczu i smutku. Wiele dni cennego życia spędziłam na to, by wydostać się z uścisku nieprawdziwej przyjaźni. Zaufanie to najcenniejsza rzecz w przyjaźni.
Prawdziwego przyjaciela można poznać po tym jak zachowuje się w stosunku do ciebie. Czy się troszczy, za każdym razem kiedy jesteś smutny/smutna pyta co się stało. Prawdziwa przyjaźń polega także na wytrwałości, cierpliwości, umiejętnym słuchaniu i zrozumieniu.
Z moją najlepszą przyjaciółką nienawidziłam się przez ponad 6 lat - całą podstawówkę. W rozpoczęcie roku szkolnego (początek gimnazjum) okazało się, że będziemy chodzić do jednej klasy. Myślałam, że dostanę szału. Przez pierwsze miesiące omijałyśmy się, kłóciłyśmy i nadal nienawidziłyśmy (ale powoli coraz bardziej). W drugiej klasie wszystko się odmieniło. Zaczęłyśmy rozmawiać, spotykać się i nawet siedzieć razem na lekcjach. Ona zawsze mnie rozumie, da się wypłakać kiedy tego potrzebuję i przenigdy nie wymieniłabym jej na nikogo innego.
Druga przyjaźń to przyjaźń damsko-męska. Dla niektórych nie istnieje, ale nie dla nas. Poznaliśmy się jakieś pięć lat temu przez jego siostrę, z którą też kiedyś się przyjaźniłam, ale to trochę bardziej skomplikowane. On wie co zrobić, by na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego przyjaciela.
Dziękuję, że pomimo mojego trudnego charakteru jesteście ze mną. Mam tylko nadzieje, że mimo przeciwności losu nasza przyjaźń zostanie nierozerwalna... już na zawsze. ;*

W swoim życiu jak dotąd spotkałam spotkałam dwoje ludzi. Dwoje przyjaciół, którzy zawsze przyjdą mi z pomogą, wysłuchają, doradzą albo porządnie ochrzanią. Nikt nigdy nie jest pewien, że osoba, której ufaliśmy przez lata odejdzie. Coś o tym wiem, bo straciłam wiele takich "przyjaciół". Pozostało mi po nich jedynie dużo zawodu, płaczu i smutku. Wiele dni cennego życia...

Miałam przyjaciółkę od serca już w klasie 3-4 podstawówki. Niestety, chciała mi ją zabrać "taka jedna dziewczyna" która dołączyła do naszej grupy w 4 klasie. Bardzo się ze sobą kłóciłyśmy, byłyśmy zazdrosne jedna o drugą, nie mogłyśmy dopuścić do przyjacielskiej trójcy. Aż do pewnego pechowego dnia, kiedy to na dyskotece szkolnej niespodziewanie zaatakowała mnie... miesiączka. Mój wróg okazał się moim podpaskowym wybawicielem :) i tak, od tej - wtedy tragicznej - sytuacji zaczęła się nasza długoletnia przyjaźń :) wspólne gimnazjum, liceum. Studia niestety osobne, inne grona znajomych i inne perspektywy życiowe. A jednak ta przyjaźń przetrwała. Dzisiaj mamy po 26 lat, mieszkamy w innych miastach, ale jesteśmy w ciągłym kontakcie i nawet ślub bierzemy w odstępie 2 miesięcy :)

Miałam przyjaciółkę od serca już w klasie 3-4 podstawówki. Niestety, chciała mi ją zabrać "taka jedna dziewczyna" która dołączyła do naszej grupy w 4 klasie. Bardzo się ze sobą kłóciłyśmy, byłyśmy zazdrosne jedna o drugą, nie mogłyśmy dopuścić do przyjacielskiej trójcy. Aż do pewnego pechowego dnia, kiedy to na dyskotece szkolnej niespodziewanie zaatakowała mnie......

Ta przyjaźń spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. A zaczęła się nieoczekiwaną wiadomością od jednego z użytkowników LubimyCzytać.pl.
"Sorry że tak zagaduję ale tak tylko zauważyłem że napisałaś tutaj że poszukujesz skrajnych doznań literackich... (...)." - tak zaczął. "Pozdro" - tak zakończył. *

Siedziałam i patrzyłam w ekran z niedowierzaniem.
Wiadomość bez ładu i składu. A na pewno bez znaków interpunkcyjnych. I z nikłą dbałością o polszczyznę. Za to ze znajomością mojego profilowego opisu.

Trochę zirytowała mnie jego bezpośredniość. Trochę zaintrygowała odwaga. Chociaż nie mam w zwyczaju tego robić, odpisałam. Lakonicznie. I grzecznie. Z wtykiem, że jednak warto by było dbać o język polski i może podrasować styl. Ja temperowałam jego luz, on rozmiękczał moje sztywne reguły. Ja starałam się go ułożyć ("nie używa się słowa zajebiście - to niekulturalne") a on sprawiał, że czułam się jak nastolatka ("Wyluzuj, blondasku.").

Na wstępie założyłam, że nigdy nie podam mu swojego numeru telefonu, on upierał się, że co więcej, podam nawet swój adres.

Minęły trzy lata (choć oboje mamy wrażenie, że jest to lat trzydzieści) a my regularnie do siebie telefonujemy i piszemy tradycyjne listy (cóż to za przyjemność!).

Co było od razu do przewidzenia (ach ta moja intuicja!) znamy nie tylko swoje numery telefonów, adresy czy rozmiar buta (choć do tego mam jednak pewne wątpliwości - pewnie teraz zrobi mi burę, że nie pamiętam ;)), ale kolorystykę swoich dusz.

Potrafimy zadzwonić do siebie w tym samym momencie by wychlipać w słuchawkę sprzeczkę z mężem (to ja) lub opisać parszywy dzień z szefem w pracy (to on). Potrafimy bez słów wysłać do siebie wymarzony prezent, tak trafiony, że rozkłada na łopatki (to on) lub nie odzywać się do siebie przez kilka tygodni (to ja), by za chwilę rozmawiać tak, jakby minął zaledwie dzień. Potrafimy wzajemnie haratać sobie dusze, wypowiadać to, co od wielu lat pozostawało niewypowiedziane.
Godzinami możemy spierać się o to, co ludzie widzą w twórczości Kinga (to ja), że nadmierna poetyckość w prozie jest nudna (to on) lub zastanawiać się nad tym, co ludzie widzą w twórczości Tolkiena (to my).

Jesteśmy podobni do siebie niemal jak dwie krople wody (ach, ten nasz "ulubiony" detal wyglądu, który mocno nam utyka) a braterstwo dusz to nasze drugie ja. Jednocześnie jesteśmy z dwóch różnych planet, które pozwalają nam się ze sobą nie nudzić. To dzięki niemu ja coraz bardziej doceniam Kinga (sic!), to dzięki mnie on będzie czytał Kunderę (uf, udało się!).

Uczymy się nawzajem, szanujemy i bawimy tą znajomością z jednej strony doceniając to, że los (a raczej LubimyCzytać) nam ją zesłał a z drugiej strony przeklinając go (jak i portal), że nie przemyślał geografii i wrzucił nas w dwa przeciwległe, co gorsza niepołączone bezpośrednim pociągiem, zakątki Polski.

*) Przepraszam BD, za ten cytat. I tak Cię uwielbiam ;)

Ta przyjaźń spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. A zaczęła się nieoczekiwaną wiadomością od jednego z użytkowników LubimyCzytać.pl.
"Sorry że tak zagaduję ale tak tylko zauważyłem że napisałaś tutaj że poszukujesz skrajnych doznań literackich... (...)." - tak zaczął. "Pozdro" - tak zakończył. *

Siedziałam i patrzyłam w ekran z niedowierzaniem.
Wiadomość bez ładu i...

Czy przyjaciel to tylko ktoś taki, z którym widujemy się codziennie, lub prawie codziennie? Telefony co kilka godzin, co chwila sms? Ja to uważam za jakąś fascynację bardziej, ale to tylko moja opinia. Mam przyjaciela, z którym widuję się dość rzadko, i szczerze to nie czuję potrzeby żeby robić to częściej. On chyba też nie, skoro również nie wyczuwam z jego strony takich pobudek.

Czasem jeżdżę do niego, czasem on do mnie, czasem pogadamy, czasem wypijemy sobie. No jak to wśród znajomych powiedzie? Do tej pory owszem, może to i tak wygląda. Różnicą jest w tym przypadku to, że możemy na siebie liczyć w 100%. Kiedykolwiek potrzebuje wsparcia, czy to psychicznego, czy to fizycznego, a nawet finansowego, nigdy się na nim nie zawiodłem, w drugą stronę jest to samo. W życiu jak to w życiu, raz możesz trafić w złe miejsce i akurat ktoś z ciemnej uliczki troska się o twój telefon, bądź pieniądze, albo po prostu stało się coś nieprzyjemnego komuś bliskiemu i wewnątrz czujemy się źle. Tak samo z pieniędzmi, żaden z nas nie jest milionerem, każdemu zdarza się, że może zabraknąć gotówki, bo wydatki się spiętrzyły.
Po to jesteśmy dla siebie, żeby sobie nawzajem pomagać w potrzebie.

Ale także i razem świętować jakieś sukcesy swoje. Więc to nie jest tylko tak, że gdy jest źle to wiemy gdzie jesteśmy. Ważne jest, aby wspierać się gdy jest źle, a jeszcze ważniejsze, by mieć wsparcie gdy idzie nam dobrze.

Czy przyjaciel to tylko ktoś taki, z którym widujemy się codziennie, lub prawie codziennie? Telefony co kilka godzin, co chwila sms? Ja to uważam za jakąś fascynację bardziej, ale to tylko moja opinia. Mam przyjaciela, z którym widuję się dość rzadko, i szczerze to nie czuję potrzeby żeby robić to częściej. On chyba też nie, skoro również nie wyczuwam z jego strony takich...

Cóż to dużo mówić.. Kocham ją
Moja przyjaciółka, jedyna w swoim rodzaju, zawsze mogę na nią liczyć tak jak ona na mnie. Dzięki niej zmieniło się moje życie. Poznałyśmy się w pierwszej gimnazjum, chociaż w tedy nie zwróciłyśmy nawet na siebie uwagi, prawdziwa przyjaźń zaczęła się po roku.
Widziałam ją płaczącą, podeszłam i zapytałam, zwyczajnie co się stało, a ona czując że może mi się zwierzyć opowiedziała mi o swoim zerwaniu z chłopakiem. Połączył nas przypadek. Obydwie zranione przez pierwsze miłości, pocieszałyśmy się nawzajem.
Tyle jej zawdzięczam ale chyba najbardziej to, że dzięki niej poznałam chłopaka z którym jestem już ponad 3 lata i kocham go niesamowicie. Wiem, że chociaż miałyśmy trudne chwile, ponieważ rozdzielone po gimnazjum ciężko było znaleźć czas na spotkanie, to i tak zawsze będzie przy mnie gdy tego najbardziej potrzebuje.
Nigdy nie pokłóciłyśmy się na dłużej niż dzień bo nie wytrzymujemy gdy jedna jest zła na drugą. To jest prawdziwa przyjaźń.

Cóż to dużo mówić.. Kocham ją
Moja przyjaciółka, jedyna w swoim rodzaju, zawsze mogę na nią liczyć tak jak ona na mnie. Dzięki niej zmieniło się moje życie. Poznałyśmy się w pierwszej gimnazjum, chociaż w tedy nie zwróciłyśmy nawet na siebie uwagi, prawdziwa przyjaźń zaczęła się po roku.
Widziałam ją płaczącą, podeszłam i zapytałam, zwyczajnie co się stało, a ona czując że...

Są ludzie, którzy pojawiają się niezapowiedzianie i zmieniają wszystko dookoła. Jak ciche anioły podnoszą nas po upadku, dbają o nas i dają nadzieję. Kiedy nie mamy siły zrobić kroku, oni podtrzymują nas i prowadza naprzód. Są naszymi obrońcami.
Są ludzie, którzy uczą nas jak stawać się lepszymi. Sprawiają, że każdego dnia patrząc w lustro mówimy sobie: „dzisiaj będę lepszy, dam z siebie wszystko!”. Uczymy się dawać uczucie i staramy się dla tej drugiej osoby.
Są ludzie, którzy swoją inteligencją i wiedzą budzą nasz podziw. W ich towarzystwie uczymy się i dowiadujemy wciąż nowych rzeczy. Tłumaczą nam wszystko jak rodzice dziecku, to czego ono jeszcze nie rozumie. Tacy ludzie są jak nasi mentorzy, nauczyciele.
Są też ludzie, którzy nas kochają. Szczerze, takimi jakimi jesteśmy. Wybaczają nam błędy, wspierają nas. Oni w inny sposób wymawiają nasze imię, w inny sposób na nas patrzą. Dzięki ich spojrzeniu czujemy się wyjątkowi.
Są ludzie, przy których nawet w największym smutku potrafimy się uśmiechnąć. Znajdujemy z nimi nić porozumienia, śmiejemy się z nimi z rzeczy, których inni nawet nie rozumieją.
Spotykamy na swej drodze setki ludzi, każdy z nich inaczej wpływa na nasze życie. Nie wiem od czego zależy kto, jaki wpływ ma na nas. Jednak wiem, że moja przyjaciółka łączy w sobie to wszystko co wymieniłam wyżej. Poświęca mi swoją uwagę i czas. Dba o mnie i chce dla mnie wszystkiego co najlepsze. Wiem też, że mi ufa. To najpiękniejsze co otrzymałam od losu – prawdziwy przyjaciel.

Są ludzie, którzy pojawiają się niezapowiedzianie i zmieniają wszystko dookoła. Jak ciche anioły podnoszą nas po upadku, dbają o nas i dają nadzieję. Kiedy nie mamy siły zrobić kroku, oni podtrzymują nas i prowadza naprzód. Są naszymi obrońcami.
Są ludzie, którzy uczą nas jak stawać się lepszymi. Sprawiają, że każdego dnia patrząc w lustro mówimy sobie: „dzisiaj będę...

Prawdziwego przyjaciela można poznać po tym, że mogę na nią w stu procentach liczyć. Nie zostawi mnie w trudnej sytuacji samej, zostanie przy mnie i pomoże rozwiązać problem (oczywiście w miarach możliwości tej osoby). Ponadto prawdziwy przyjaciel powinien, pomimo poważnych kłótni i sprzeczek, dalej interesować się tą osobą. Mimo wszystko, gdyż na tym polega przyjaźń: zaufanie, pogoda ducha, wierność i miłość (przyjacielska).

Prawdziwego przyjaciela można poznać po tym, że mogę na nią w stu procentach liczyć. Nie zostawi mnie w trudnej sytuacji samej, zostanie przy mnie i pomoże rozwiązać problem (oczywiście w miarach możliwości tej osoby). Ponadto prawdziwy przyjaciel powinien, pomimo poważnych kłótni i sprzeczek, dalej interesować się tą osobą. Mimo wszystko, gdyż na tym polega przyjaźń:...

Prawdziwa przyjaźń opiera się na poniższym kodeksie:

1. Prawdziwi przyjaciele, gdy idą do siebie w odwiedziny, nie pytają drugiego, czy jest coś do jedzenia, tylko otwierają lodówkę i obsługują się sami.
2. Jeżeli śmierdzi ci spod pachy, z buta, masz dziurę w spodniach na tyłku lub sałatę w zębach, tylko prawdziwy przyjaciel wytknie ci to bez wahania.
3. Prawdziwi przyjaciele pożyczają sobie wszystko. Bieliznę też.
4. Tylko prawdziwi przyjaciele mogą siedzieć w ciszy i nie czuć się niezręcznie.
5. Prawdziwi przyjaciele często mówią to samo w tym samym momencie.
6. Prawdziwi przyjaciele wybuchają śmiechem w momentach zupełnie nieśmiesznych dla postronnych osób i tylko oni to rozumieją.
7. Prawdziwi przyjaciele się nie kłócą.
8. A jeśli już się kłócą, to tak zażarcie, że cała okolica o tym wie.
9. Pięć minut po kłótni obie strony zapominają o zajściu.
10. Przy prawdziwym przyjacielu można bezwstydnie beknąć lub pierdnąć bez konieczności przepraszania.

Prawdziwa przyjaźń opiera się na poniższym kodeksie:

1. Prawdziwi przyjaciele, gdy idą do siebie w odwiedziny, nie pytają drugiego, czy jest coś do jedzenia, tylko otwierają lodówkę i obsługują się sami.
2. Jeżeli śmierdzi ci spod pachy, z buta, masz dziurę w spodniach na tyłku lub sałatę w zębach, tylko prawdziwy przyjaciel wytknie ci to bez wahania.
3. Prawdziwi...