Trasa wyścigu nie jest skomplikowana. Pierwszy zakręt jest w prawo. Ostry. Trzeba uważać, żeby nie pojechać za szeroko, bo przeciwnik może się wcisnąć po wewnętrznej. Potem szybki lewy — łatwizna. Na długiej prostej jest się o krok od dogonienia światła. Jeszcze tylko pagórek, a tuż za nim czarno-biała wstęga i wiwatująca ukochana.
Prowadzącym dzisiejsze zawody jest Seba. Duży Karol jest gotowy, więc nie zostało mi nic innego jak tylko stanąć na starcie i wygrać.
— Duży, prowadzący czerwony bolid, zmierzy się dzisiaj z Matim, który za sterami bolidu zielonego będzie próbował przerwać passę siedmiu wyścigów bez zwycięstwa! Czy mu się to uda?! Przekonamy się już za kilka chwil! Obaj są już gotowi do startu, silniki rozgrzane, podobnie jak stopy. Straszny tu dziś skwar. Gotowi? Do startu! START! Czerwony wysuwa się na prowadzenie! Ale cóż to?! Zielony zbacza z trasy i kieruje się prosto do mety po nieuklepanym terenie! Karol nie wie co robić! To będzie pierwsze zwycięstwo Matiego w sezonie! Co za wspaniała taktyka! Nikt nigdy nie widział regulaminu Grand Prix Piaskownica, więc nie ma mowy o dyskwalifikacji. Dawid pokonuje Goliata i zostaje nowym mistrzem Piaskownicy! Mama Mateusza jest szczęśliwa, ma łzy w oczach. Wpadają sobie w ramiona. Niestety to już koniec dzisiejszej relacji. Byliśmy tu dziś świadkami wspaniałego widowiska. Dziękuję za uwagę i do usłyszenia za tydzień.
Zwycięstwo smakuje lepiej niż pączki babci Józi. Wspaniale!

Trasa wyścigu nie jest skomplikowana. Pierwszy zakręt jest w prawo. Ostry. Trzeba uważać, żeby nie pojechać za szeroko, bo przeciwnik może się wcisnąć po wewnętrznej. Potem szybki lewy — łatwizna. Na długiej prostej jest się o krok od dogonienia światła. Jeszcze tylko pagórek, a tuż za nim czarno-biała wstęga i wiwatująca ukochana.
Prowadzącym dzisiejsze zawody jest Seba....

Stefan wyczuł ser. Trybiki w jego głowie zaczęły się obracać. Przygładził wąsy, oblizał pyszczek i już miał Plan Doskonały. Wystarczy przebiec pół metra do komody, potem pięć do stolika i kolejne trzy do kredensu, wspiąć się na górę i brawurowo zeskoczyć do półmiska pełen pysznego, tłustego serka. Mmm… Serrrr…
Stefan wychynął z norki, lecz zamiast iść w stronę komody, skuszony zapachem smakołyka wbiegł na środek pokoju.
Miauuu…
Stanął, a sierść najeżyła mu się na całym mysim karczku.
Miauuu…
Z mebla patrzyły na niego pełne ignorancji oczy Cezara, cesarza domu. Stefan w jednej chwili zapomniał o serze i ruszył pędem, jak najdalej od komody. Czuł jak kot depcze mu po ogonie. W ostatniej chwili udało mu się schować pod szafą.
Miauuu…
Co robić? Cezar jest cierpliwy, ma czas. Nie zrezygnuje łatwo. A Stefan ma króciutkie nóżki. Jak wrócić do norki? A co ważniejsze – jak wcześniej zdobyć ser? Trybiki w jego głowie ponownie poczęły się obracać. Przygładził wąsy, oblizał pyszczek i już miał Plan Idealny.
Przebiegł na jedna stronę szafy i wystawił ogonek. Kot za nim, wywracając przy tym krzesło. Wrócił na drugą stronę szafy. Kot za nim, wpadając z hukiem na wiadro z węglem. Powtórzył swój maraton. A kot stłukł wazon. Z ogrodu dobiegł ich szczek zwabionego hałasem demonicznego chihuahueño o wdzięcznym imieniu Goliat. Pies wskoczył do domu i ruszył na Cezara. Dumny cesarz podkulił ogon i pobiegł do sypialni Pani. A Stefan zdobył ser i czym prędzej schował się w swojej norce.

Stefan wyczuł ser. Trybiki w jego głowie zaczęły się obracać. Przygładził wąsy, oblizał pyszczek i już miał Plan Doskonały. Wystarczy przebiec pół metra do komody, potem pięć do stolika i kolejne trzy do kredensu, wspiąć się na górę i brawurowo zeskoczyć do półmiska pełen pysznego, tłustego serka. Mmm… Serrrr…
Stefan wychynął z norki, lecz zamiast iść w stronę komody,...

- Mamo! Nie!
- Ależ kochanie!
- Będę miał koszmary! Będę wymiotował!
- Przestań mi tu opowiadać dyrdymały. Pomyślałby kto. Masz już 7 lat, a tchórzysz na myśl o jednej małej wizycie! Godzinka i masz to z głowy na trzy miesiące.
W czasie jazdy samochodem mały Piotruś szybko obmyślał genialny plan. „Co na twoim miejscu zrobiłby „SuperMag”? Znasz każdy odcinek na pamięć. Każdą sztuczkę trenujesz do perfekcji, gdy mama myśli, że słodko śpisz. MYŚL! Może zamrożę ją moim hipnotycznym wzrokiem?”
Mama z Piotrusiem stoją pod drzwiami małego domku czarownicy z długim garbatym nosem i ohydną kurzajką nad górną wargą pokrytą czerwoną mazią, niczym krwią niewinnych istot. Nagle drzwi otwierają się szeroko pchane niewidzialną siłą wiatru i Piotruś zostaje wciągnięty do środka w objęcia swojego koszmaru sennego.
- Jak ty wyrosłeś! Kiedy ja Cię ostatnio widziałam? Tak rzadko przyjeżdżasz do cioci, a ciocia ma dla Ciebie prezent urodzinowy! No już, stań na paluszkach i daj się pocałować. Niech no ja wytarmoszę i ucałuję te Twoje pulchne policzki.
I schylają się powoli te znienawidzone przez Piotrusia usta. Lecz nagle głowa chłopca wymyka się z rąk cioci Jadzi i uchyla się w bok. Usta czarownicy trafiają w próżnię. Jednocześnie ręka Piotrusia sięga po banknot stu złotowy i wyrywa go z siłą „SuperMaga” i szczęśliwy niewytarmoszony przez ciotkę chłopiec ucieka z prezentem do ogrodu.
- No coś takiego! – rzekła ciocia Jadzia. Dałabym głowę, że wysmarował się olejem rzepakowym! Nie mogłam go utrzymać!

- Mamo! Nie!
- Ależ kochanie!
- Będę miał koszmary! Będę wymiotował!
- Przestań mi tu opowiadać dyrdymały. Pomyślałby kto. Masz już 7 lat, a tchórzysz na myśl o jednej małej wizycie! Godzinka i masz to z głowy na trzy miesiące.
W czasie jazdy samochodem mały Piotruś szybko obmyślał genialny plan. „Co na twoim miejscu zrobiłby „SuperMag”? Znasz każdy odcinek na pamięć....

Mori nie przejawiała żadnych nadzwyczajnych cech, uczyła się przeciętnie, a na WF-ie zbierała srogie uwagi od nauczyciela. W szkole grasowała pewna grupa chłopców, która chętnie zabierała innym uczniom śniadania lub pieniądze na ten cel. Mori przyglądała się temu wszystkiemu z mieszanymi uczuciami, z jednej strony nie chciała zostać celem, a z drugiej nie podobała się jej rola widza. Zastanawiała się, czy ona pojedyncza jednostka ma jakiekolwiek szanse z grupą silnych przeciwników. W zasadzie miała 100% pewności na porażkę mimo to chciała spróbować, stać się bohaterem. Wymyśliła plan, że zrobi zdjęcia jako dowód i roześle je w Internecie z dopiskiem „Uważaj! Niebezpieczne osoby.” Mori udając, że gra w grę na telefonie, tak naprawdę robiła zdjęcia, o dziwo to było o wiele łatwiejsze niż się spodziewała. Kilka tygodni później pomimo wielu zdjęć z opisem w szkole nic się nie zmieniło. Mori była nieco zawiedziona, zastanawiała się co jeszcze mogłaby zrobić, gdy nagle jej oczom ukazało się coś dziwnego, niegrzeczni chłopcy oddawali pieniądze jednemu z gnębionych uczniów. Dziewczynka nie wierzyła własnym oczom, jednak jej naiwny plan się udał, chuligani wyglądali na bardzo potulnych i niepewnie zerkali w stronę pokoju dyrektora. Mori również tam spojrzała i zobaczyła sporą grupę groźnie wyglądających dorosłych, to z całą pewnością byli rodzice chłopców.

Mori nie przejawiała żadnych nadzwyczajnych cech, uczyła się przeciętnie, a na WF-ie zbierała srogie uwagi od nauczyciela. W szkole grasowała pewna grupa chłopców, która chętnie zabierała innym uczniom śniadania lub pieniądze na ten cel. Mori przyglądała się temu wszystkiemu z mieszanymi uczuciami, z jednej strony nie chciała zostać celem, a z drugiej nie podobała się jej...

Dobrze znam tą kwaśną poranną suchość oblepiającą mój język. Obrzydliwy smak ludzkiej słabości, głupoty i straconych na zawsze godzin. Fizjologiczny pomnik złych wyborów i człowieka upadłego.

Takim właśnie człowiekiem jestem – upadłym, przegranym. Doszczętnie zniszczonym przez wroga wielokrotnie silniejszego ode mnie samego.

Zanim zdecydowałem się przegrać w tej nierównej walce miałem zwykłe życie. Stały harmonogram dnia obejmował zaspokajanie wszelkich potrzeb zdrowo funkcjonującego człowieka – posiłki z rodziną, wycieczki rowerowe i wieczorne „sam na sam” z piękną żoną były wszystkim czego potrzebowałem.

Nie wiem, czy to właśnie ta perfekcyjna harmonia wytrąciła mnie z równowagi, ale wiem, że w pewnym momencie zbłądziłem ze ścieżki, która zawsze zdawała się być jedyną możliwą. Bo czy którykolwiek z zadbanych mężczyzn ze skórzaną teczką i świeżo nawoskowanym samochodem spodziewa się, że w przeciągu kilku lat zapach wody kolońskiej zamieni na odór własnych wymiocin i sfermentowanego alkoholu, a teczkę w jego ręku zastąpi foliowa torba pobrzękująca szklaną zawartością? Takim właśnie mężczyzną jestem.

W walce z nałogiem straciłem wszystko – rodzinę, dom, harmonię... Jedyne co dziś posiadam to rozpacz i rejestr przegranych w postaci góry rachunków z monopolowego.

Dziś znowu idę do sklepu, by dodać nowy wpis do rejestru, jednak zatrzymuję się wpół drogi i po chwili zastanowienia odchodzę w inną stronę. Kiedyś postanowiłem przegrać – dziś postanawiam zawalczyć od nowa. Wygrywam.

Dobrze znam tą kwaśną poranną suchość oblepiającą mój język. Obrzydliwy smak ludzkiej słabości, głupoty i straconych na zawsze godzin. Fizjologiczny pomnik złych wyborów i człowieka upadłego.

Takim właśnie człowiekiem jestem – upadłym, przegranym. Doszczętnie zniszczonym przez wroga wielokrotnie silniejszego ode mnie samego.

Zanim zdecydowałem się przegrać w tej...

Seweryn uciekał.Nigdzie nie zostawał dłużej niż miesiąc. Miesiąc w Nowym Jorku,miesiąc w Chicago,miesiąc w Londynie,miesiąc w Warszawie.Teraz miesiąc w głuszy.O to prawdziwe zadupie,które otacza bardzo szeroki las. Była to miejscowość rodzinna,ma tu dom,w którym mieszkają jego rodzice i rodzeństwo. Niekompletne rodzeństwo.On zna się na wszystkim, na czym tylko można się znać. Starannie ukrywał wszystkie ślady, wręcz zrobił z siebie umarłego. Żadne karty kredytowe,dokumenty,kwity nie prowadziły do jego osoby. Nie uciekał przed prawem,uciekał przed złem.Uciekał przed..a tu go dorwali,to nie wystarczyło. Dorwali go nie tyle fizycznie,ale mentalnie,znudziła ich fizyczna postać gonitwy za myszą. Mają możliwość,by kąsać umysł i zarażać neurony.Paląc stare połączenia, bezpieczne mosty.Pozwalali strachowi zawładnąć ofiarą, manipulować nią, gdy nie zdając sobie kompletnie sprawy z zagrożenia egzystuje. Lecz on był na to przygotowany.Długo przybywał z nimi i na ich tajemnicze sztuczki, i praktyki miał swoje sposoby. Wiedział, że tylko on może sprawić, że to agresorzy staną się małymi,bezbronnymi myszkami, a on wielkim kontrolerem sytuacji. Wystarczył zwykły plastikowy kask, dwadzieścia grubych przewodów i laptop.Seweryn podłączył hełm do portu usb i w przez siebie napisanym programie.Wpisał rząd liczb.Pewnym ruchem wcisnął enter.Komputer zaczął głośno pracować i nagle nastąpiła ciemność. Gdyby nagle wróciła energia i zatańczyła z wnętrzem żarówki dając piękne światło, można byłoby zobaczyć cwany uśmiech Seweryna.
-Atakuj!–wpisz to.
-Nie mogę,Broń nas nie słucha.
-On nie może być cwańszy od nas!Nie ukrył się przed nami, mimo, że był martwy!
Nagle wszystko wybuchło. Rujnując całą kamienice w środku miasta. Ludzie na chodnikach chowali się za zaparkowane auta, jednocześnie spoglądając z ciekawością w stronę wybuchu. Budynek runął.Dla agresorów nastała czerń.

Seweryn uciekał.Nigdzie nie zostawał dłużej niż miesiąc. Miesiąc w Nowym Jorku,miesiąc w Chicago,miesiąc w Londynie,miesiąc w Warszawie.Teraz miesiąc w głuszy.O to prawdziwe zadupie,które otacza bardzo szeroki las. Była to miejscowość rodzinna,ma tu dom,w którym mieszkają jego rodzice i rodzeństwo. Niekompletne rodzeństwo.On zna się na wszystkim, na czym tylko można się...

Rak okazał się moim największym przeciwnikiem od samego początku przewaga z jaką nacierał była nie do nadrobienia. Lekarze rozkładali ręce, rodzina płakała, przyjaciele odeszli. W ich oczach byłam juz tylko roślina trutą szkodliwymi środkami mimo, których i tak miałam uschnąć. Mimo zamkniętych oczu doskonale potrafię odtworzyć twarze wpatrzone we mnie z ogromnym bólem i wyrazem grymasu na twarzy. Z dnia na dzień sala opustoszała, lekarze coraz rzadziej przychodzili na kontrole, rodzice uciekali w wir pracy tylko od czasu do czasu witały tu pielęgniarki sprawdzające funkcje życiowe. Jednak pewnej burzowej nocy stał się cud, wiatr nie ubłagalnie hulał gałęziami dębu za oknami. Otworzylam oczy w a może to tylko sen? W drzwiach stał mały chłopiec o złotych włosach i różowiutkich dołeczkach w obu policzkach. Wyciągał ku mnie swą maleńką rękę, zachęcał do wykonania kroku. Bałam się jednak on odsłaniając bialutkie zęby ujawnił czarujący uśmiech budząc bezapelacyjnie zaufanie. Zrobiłam to- pierwszy krok, drugi a potem kolejny i następny. Nie wiadomo kiedy nastąpił poranek. Słońce bezwstydnie stało juz nad horyzontem. Zniknął zostawiając zarówno mnie jak i pozostałych uczestników tego zajścia w oniemieniu..wykonano badania. Wyrok - choroba ustąpiła. Od tąd juz zawsze brałam udział w maratonach a moje imię stało się sławne na każdych wyścigach świata.

Rak okazał się moim największym przeciwnikiem od samego początku przewaga z jaką nacierał była nie do nadrobienia. Lekarze rozkładali ręce, rodzina płakała, przyjaciele odeszli. W ich oczach byłam juz tylko roślina trutą szkodliwymi środkami mimo, których i tak miałam uschnąć. Mimo zamkniętych oczu doskonale potrafię odtworzyć twarze wpatrzone we mnie z ogromnym bólem i...

Jest piąta rano, ledwo co widzę na oczy i jestem całkiem pewny, że mój mózg wyłączył się jakieś jedenaście rozdziałów temu. Boże, jak ja nienawidzę studiować…
Przewracam kolejną kartkę, a łacińskie nazwy organów wewnętrznych zaczynają tańczyć salsę pośród ilustracji przedstawiających wyjątkowo paskudne obrażenia. Pulmo dobrało się w parę z cerebrum i zniknęli gdzieś za obrzydliwym złamaniem otwartym femuru. Szlag, jest źle, a to wszystko wina doktora habilitowanego nauk medycznych, szanownego mam-was-w-dupie-studencki-plebsie profesora Kowalskiego…
Zapowiedziane z ledwo tygodniowym wyprzedzeniem zaliczenie materiału z ostatnich trzech lat nauki to najgorsza, najpaskudniejsza, najbardziej z ł a rzecz jaka nas spotkała na tych studiach. Nie licząc półmetrowych tipsów doktor Kociary oczywiście. Brr…
Niestety, kiedy ostatnio sprawdzałem nie byłem nieziemsko bogaty, dlatego ponownie skupiam wzrok na podręczniku i staram się przyswoić cokolwiek, co pozwoli mi wyjść z jutrzejszego egzaminu obronną ręką. Po czterdziestu minutach dochodzę do wniosku, że jedynie cud może mnie uratować, zasypiam więc modląc się w duchu do każdego istniejącego bóstwa o jakiekolwiek natchnienie...

_*_

Może jestem trochę obolały i na pewno mam stłuczone żebra, ale stojąc przed drzwiami do gabinetu Kowalskiego i czytając po raz setny wywieszoną na nich kartkę z informacją o odwołanym egzaminie jestem przekonany, że warto było rzucić się pod koła jego roweru.

Jest piąta rano, ledwo co widzę na oczy i jestem całkiem pewny, że mój mózg wyłączył się jakieś jedenaście rozdziałów temu. Boże, jak ja nienawidzę studiować…
Przewracam kolejną kartkę, a łacińskie nazwy organów wewnętrznych zaczynają tańczyć salsę pośród ilustracji przedstawiających wyjątkowo paskudne obrażenia. Pulmo dobrało się w parę z cerebrum i zniknęli gdzieś za...

Rom nie mógł zamordować swojej rodziny, bo był wtedy na kolejnym wozie z resztą licznej familii i tak ten tabor ciągną dalej przez życie...

Rom nie mógł zamordować swojej rodziny, bo był wtedy na kolejnym wozie z resztą licznej familii i tak ten tabor ciągną dalej przez życie...