Nie było genialne, epickie, nie wykrzyknęłam „Eureka!”. Dotyczyło to tylko mnie, drobnej nastolatki, która ma kilka pasji. Nie miało dużej skali dla innych, ale ja wreszcie zrozumiałam, dlaczego ciągle jestem z siebie niezadowolona.
Jedną z moich największych pasji (a lubię robić naprawdę dużo rzeczy) od zawsze, od najmłodszych lat, jest rysowanie. Od zawsze szkicowałam, malowałam, kreśliłam linie na białych kartkach. Ludzie mówią mi, że mam talent. Nawet dziś, 23 marca, nauczyciele ze szkoły mówili mi to, gdyż widzieli moją wczoraj oddaną pracę na konkurs. Nauczyciel informatyki pytał mi się, czy zastanawiam się nad prestiżową szkołą plastyczną. Ale ja nie byłam z siebie dumna. Przyjaciółka mi mówi, że za wysoko sobie stawiam poprzeczkę. Oglądam wiele prac artystów z całego świata. Pragnę rysować tak jak oni. Żeby ktoś obserwował mnie tak, jak ja innych. Często płakałam. Nie rysowałam przez tygodnie, bo uważałam, że robię to źle.
Ale niedawno, może tydzień czy dwa temu, zrozumiałam. Po prostu długo nad tym myślałam. Poukładałam sobie w głowie. Nie mam talentu, n i g d y nie miałam talentu. Po prostu robiłam to lepiej niż inni. Ale nie jestem jak ci artyści, których podziwiam. Jak w książkach Johna Greena „Kopista, ale nie pisarz. Cudowne dziecko, ale nie geniusz” albo „To ja: jestem po prostu nie dość”. Umiem to robić, ale nie mam talentu. Ale nie wyrzucę sztalugi, węgla, płócien, ołówków, farb, pędzli i palet. Nie obchodzi mnie to, czy mam talent czy nie. Już nie.

Nie było genialne, epickie, nie wykrzyknęłam „Eureka!”. Dotyczyło to tylko mnie, drobnej nastolatki, która ma kilka pasji. Nie miało dużej skali dla innych, ale ja wreszcie zrozumiałam, dlaczego ciągle jestem z siebie niezadowolona.
Jedną z moich największych pasji (a lubię robić naprawdę dużo rzeczy) od zawsze, od najmłodszych lat, jest rysowanie. Od zawsze szkicowałam,...

Mój tata kupił los na loterii i wygraliśmy dwadzieścia tysięcy! To znaczy przez ok. dziesięć minut myśleliśmy, że wygraliśmy, a później zorientowaliśmy się, że jednak nie. Po prostu poplątały nam się te wszystkie liczby i wyniki.
Wielka radość ustąpiła miejsca rozczarowaniu, jednak pozostało wspomnienie. Przez dziesięć minut mogliśmy się poczuć tak, jakbyśmy wygrali na loterii. To jak wypożyczanie zdarzeń, które generują określone emocje. Zdarzenie trzeba oddać, ale emocje w nas zostają.
Ta sytuacja uświadomiła mi, że nawet jeśli chwila radości przyniesie za sobą smutek, warto jest ją przeżyć.
Ktoś powie: "Jestem szczęśliwy! Za tydzień lecę do Włoch, gdzie poślubię moją narzeczoną". Mężczyzna ten nie wie, że ukochana ucieknie mu sprzed ołtarza. Choć czeka go żal i rozgoryczenie, wspomnienie szczęścia tamtej chwili już w nim pozostanie.
Niezwykły czas może mieć zakończenie pełne smutku, lecz musimy pamiętać, że nic nie odbierze nam tego, co przeżyliśmy.

Mój tata kupił los na loterii i wygraliśmy dwadzieścia tysięcy! To znaczy przez ok. dziesięć minut myśleliśmy, że wygraliśmy, a później zorientowaliśmy się, że jednak nie. Po prostu poplątały nam się te wszystkie liczby i wyniki.
Wielka radość ustąpiła miejsca rozczarowaniu, jednak pozostało wspomnienie. Przez dziesięć minut mogliśmy się poczuć tak, jakbyśmy wygrali na...

Idę w "swoje miejsce" na uboczu mojego miasta, patrzę się w nurt rzeki leżąc na trawie i wtedy dopadają mnie przebłyski geniuszu. To nie jest przypadek, że Matka Natura odradzając się, tworzy tak niewyobrażalnie piękny spektakl na cześć życia, którego jestem nierozerwalną częścią. To dla mnie ładunek pozytywnej energii, nabranie dystansu do siebie i świata. To jakby dopalacz, ale bez szkodliwości dla zdrowia, bo jest w 100%-procentach naturalny. Oddycham świeżym powietrzem, zaciągam się nim i wtedy dostrzegam oraz szanuję to, co podpowiada mi przyroda: bądź lepsza, kochaj, myśl o sobie dobrze- taki właśnie ma dla mnie wymiar przyroda, która sprawia, że odradzam się na nowo duchowo i metafizyczne.

Idę w "swoje miejsce" na uboczu mojego miasta, patrzę się w nurt rzeki leżąc na trawie i wtedy dopadają mnie przebłyski geniuszu. To nie jest przypadek, że Matka Natura odradzając się, tworzy tak niewyobrażalnie piękny spektakl na cześć życia, którego jestem nierozerwalną częścią. To dla mnie ładunek pozytywnej energii, nabranie dystansu do siebie i świata. To jakby...

Przebłysku geniuszu dostaję w najmniej oczekiwanym momencie. Kiedyś szukałam pieniędzy,które ukryłam przed mężem w kopercie. Jadę autobusem do pracy, obserwuję otoczenie i nagle: Eureka. Wiem, gdzie one są...
Przypominam sobie jak zbierałam papiery i dałam teściowi do spalenia w piecu.
Cholera jasna-krzyczę na cały autobus. Ludzie na mnie patrzą jak na wariatkę...
Kurcze każdy by się tak darł, gdyby nagle do niego dotarło, że spalił 300 euro..

Przebłysku geniuszu dostaję w najmniej oczekiwanym momencie. Kiedyś szukałam pieniędzy,które ukryłam przed mężem w kopercie. Jadę autobusem do pracy, obserwuję otoczenie i nagle: Eureka. Wiem, gdzie one są...
Przypominam sobie jak zbierałam papiery i dałam teściowi do spalenia w piecu.
Cholera jasna-krzyczę na cały autobus. Ludzie na mnie patrzą jak na wariatkę...
Kurcze...

Jestem osobą wrażliwą na sztukę. Odnosi się to głównie do muzyki. Metal, rock, blues potrafią wzbudzać refleksje. Lecz to nie one mają największą moc. Muzyka klasyczna. Dopiero przy niej wpadam w stan tak głębokiego zamyślenia, że w tym momencie nie liczy się nic. Jestem tylko ja, muzyka i moje myśli. Uwielbiam chodzić na koncerty fortepianowe, symfoniczne. Muzyk może grać bardzo dobrze technicznie. Jest wtedy rzemieślnikiem. Jeśli potrafi przekazać emocje, jest geniuszem. I właśnie podczas wystąpień takich ludzi przenoszę się w inny świat. Zamykam oczy i widzę, o czym myślał autor, tworząc dany utwór. Stają przede mną żywe sytuacje, tworzy się historia. Po czasie zaczynam ją odnosić do mojej obecnej sytuacji. Cele się zmieniają, za każdym razem może to być coś innego. I wtedy to następuje. Przebłysk. Rozwiązanie wszystkich problemów, tak nagle, tak niespodziewanie. Doznaję wtedy olśnienia, oczyszczenia i w rezultacie uspokojenia. Już wszystko wiem, wiem, jak mam postąpić. Wszystko rozjaśnia mi się w głowie, wszystko zaczyna mieć sens, dociera do mnie, że wszystko dzieje się za jakąś przyczyną i zostało do czegoś stworzone. A najlepsze jest to, że siła muzyki nigdy nie maleje.

Jestem osobą wrażliwą na sztukę. Odnosi się to głównie do muzyki. Metal, rock, blues potrafią wzbudzać refleksje. Lecz to nie one mają największą moc. Muzyka klasyczna. Dopiero przy niej wpadam w stan tak głębokiego zamyślenia, że w tym momencie nie liczy się nic. Jestem tylko ja, muzyka i moje myśli. Uwielbiam chodzić na koncerty fortepianowe, symfoniczne. Muzyk może grać...

Pamiętam, że były to wczesne lata mojej podstawówki, początek lat 90-tych. Wakacje u dziadków na wsi. Wtedy to odkryłem działanie środka o nazwie „Muchozol”.
Oczywiście wiedziałem już, że służy do zabijania much, widziałem efekty po zastosowaniu tego sprayu przez dziadka w oborze. Postanowiłem jednak sprawdzić czy zadziała także na pająki w drewnianym wychodku. Wstręt do tych stworzeń sprawił, iż dawka jaką zaaplikowałem była potężna. Nie dając im szans zużyłem muchozol do końca.
Niestety, gdy czekałem na efekty mojego zabiegu, do wychodka weszła moja babcia. Gdy podszedłem bliżej usłyszałem kaszel, który wzmagał się z każdą sekundą. Wiedziałem że dzieje się coś złego i pobiegłem po matkę. Byłem przestraszony i spanikowany. Mama wyciągnęła nieprzytomną babcię na świeże powietrze. Gdy zobaczyłem zielono-fioletową twarz babci byłem pewien że już nie żyje.
-Zabiłem ją i pójdę do więzienia.
Taka myśl przebiegała przez moją głowę raz po raz, kiedy to mama próbowała reanimować babcię. W życiu tak się nie bałem.
Babcia tylko rzęziła i pewnie by umarła gdyby nie przypadek, że w domu był jakiś lek od duszności. Wszystko skończyło się szczęśliwie i nie zostałem najmłodszym mordercą w Polsce, choć byłem blisko.
Także z genialnymi pomysłami trzeba uważać!

Pamiętam, że były to wczesne lata mojej podstawówki, początek lat 90-tych. Wakacje u dziadków na wsi. Wtedy to odkryłem działanie środka o nazwie „Muchozol”.
Oczywiście wiedziałem już, że służy do zabijania much, widziałem efekty po zastosowaniu tego sprayu przez dziadka w oborze. Postanowiłem jednak sprawdzić czy zadziała także na pająki w drewnianym wychodku. Wstręt do...

Odkąd sięgam pamięcią zawsze byłam bardzo nieśmiała. Wstydziłam się niemal wszystkiego. Jak w szkole dłuższą chwilę przyglądał mi się chłopak, któremu się podobałam, zasłaniałam się włosami. Zamiast eksponować swoje zalety, ukrywałam je (i te fizyczne i psychiczne). Byłam w czymś dobra, ale wstydziłam się pokazać to innym. Moja nieśmiałość dotyczyła osób znajomych i nieznajomych. Pewnego dnia jadąc autobusem przyglądałam się pasażerom. Patrzyłam po kolei na nich wszystkich i nagle mnie olśniło. Pomyślałam sobie, że jeśli ludzie na mnie patrzą, to niekoniecznie oznacza to, że myślą coś złego na mój temat. A nawet jeśli tak jest, to co z tego. Pomyślą coś, a za chwilę skupią się na czymś innym. Przecież ja, patrząc na kogoś i myśląc coś na jego temat, robię to przez chwilę, później zajmuję się innymi sprawami. Wczucie się w rolę obserwatora uświadomiło mi, że nie warto przejmować się tym co myślą inni. Od tej pory moja nieśmiałość stawała się coraz mniejsza. Dzisiaj sama wystawiam się na sytuacje wywołujące tremę, żeby się hartować. M.in. dzięki temu przebłyskowi zostałam psychologiem, bo chcę pomagać innym rozwiązywać problemy.

Odkąd sięgam pamięcią zawsze byłam bardzo nieśmiała. Wstydziłam się niemal wszystkiego. Jak w szkole dłuższą chwilę przyglądał mi się chłopak, któremu się podobałam, zasłaniałam się włosami. Zamiast eksponować swoje zalety, ukrywałam je (i te fizyczne i psychiczne). Byłam w czymś dobra, ale wstydziłam się pokazać to innym. Moja nieśmiałość dotyczyła osób znajomych i...

Nasi rodacy nie mają problemów z różnego rodzaju wizjami i objawieniami.Używamy do tego nektaru bogów.Wódka,bo tak się ów nazywa,zawsze dodaje magicznej atmosfery.Najpierw zaczyna robić się intrygująco,czegoś oczekujemy lub szukamy.Potem przychodzą ostre dysputy na temat stanu rzeczy,świata i ogólnego pojęcia rzeczywistości.Czasami przebłysk następuje w trakcie wymiany ,,logicznych'' argumentów lub próby ich interpretacji.Jednak jedynie zagorzali mistycy docierają do ekstazy.Część zasypia w Panu a druga część mówi językami,których nie znają ani ludzie ani aniołowie.
Dokładnie to przytrafiło się mi.Słyszałem jedną z dysput,już chciałem zareagować,jednak mi przerwano.Jeden z moich współbraci w kontemplacji,podszedł do innej grupki,która właśnie rozważała istnienie Boga.Podszedł,spojrzał swoim wzrokiem pełnym świata nadnaturalnego i powiedział:
-Jestem.Działam.
Po czym odszedł i pozostawił resztę w osłupieniu.

Nasi rodacy nie mają problemów z różnego rodzaju wizjami i objawieniami.Używamy do tego nektaru bogów.Wódka,bo tak się ów nazywa,zawsze dodaje magicznej atmosfery.Najpierw zaczyna robić się intrygująco,czegoś oczekujemy lub szukamy.Potem przychodzą ostre dysputy na temat stanu rzeczy,świata i ogólnego pojęcia rzeczywistości.Czasami przebłysk następuje w trakcie wymiany...

Przez cały dzień chodziłam struta. Był poniedziałek, więc mój humor był wytłumaczalny-zapowiadał się kolejny ciężki tydzień w szkole. Do tego cały dzień chodziło mi coś po głowie, sprawa, która miała być załatwiona już dawno. Za nic nie mogłam rozwiązać zagwozdki związanej z niezałatwionym sprawunkiem. Aż do czasu... Wracałam po 6 godzinach lekcji do domu i chciałam jeszcze zajrzeć do biblioteki. Wchodziłam własnie na chodnik, kiedy nie wiadomo dlaczego straciłam równowagę i zaryłam głową (o zgrozo!) o stojący (na szczęście) plastikowy kosz na śmieci. Podniosłam się już ze łzami w oczach i obolałą skronią, ale za to z jakim przebłyskiem geniuszu! Otóż przypomniałam sobie co miałam zrobić! Tak, miałam oddać buty do szewca zanim podeszwa całkowicie odleci. Tak, podeszwa odleciała zanim to zrobiłam. Tak, rozpłakałam się na środku chodnika z bólu i z nieszczęścia. Z perspektywy czasu myślę, że to była śmieciowa sprawa.

Przez cały dzień chodziłam struta. Był poniedziałek, więc mój humor był wytłumaczalny-zapowiadał się kolejny ciężki tydzień w szkole. Do tego cały dzień chodziło mi coś po głowie, sprawa, która miała być załatwiona już dawno. Za nic nie mogłam rozwiązać zagwozdki związanej z niezałatwionym sprawunkiem. Aż do czasu... Wracałam po 6 godzinach lekcji do domu i chciałam ...

Mając 17 lat bardzo lubiłem bułki czosnkowe. Mogłem je jeść codziennie i kiedy tylko dostawałem jakiekolwiek pieniądze biegłem do biedronki czy też innego sklepu i kupowałem kilka tych bułek. Nie wiem czemu tak je uwielbiałem, aczkolwiek ta historia wiążę się z tym. Kiedyś stojąc w kasie z zestawem bułek czosnkowych na cały dzień rozmyślałem czy nie dobić swojej wątroby paczką wysmażanych na tłuszczu czipsów, gdy kasę obok zobaczyłem całkiem uroczą dziewczynę, kupowała także jakieś pieczywo, a ja rozmarzony przyszłą wizją objadania się swoimi zakupami skrzywiłem do niej twarz mając zamiar stworzyć coś na kształt uśmiechu. Ku mojemu zaskoczeniu owa niewiasta odwzajemniła uśmiech. Później, kiedy już zapłaciła i wyszła nasz wzrok spotkał się na chwilę, i później widziałem ją, jak czekała przed sklepem, bardzo prawdopodobne że na mnie. Niestety, kasa do której stałem w kolejce popsuła się i spędziłem w tym sklepie dobre dziesięć minut. Kiedy wyszedłem nie zauważyłem nigdzie rzeczonej białogłowy. Wiem że mogłem zostawić te bułki byle gdzie, minąć kasę i iść prosto do niej, jednak wolałem zostać i czekać w kolejce. Wtedy zrozumiałem że czasem warto zaryzykować, zrezygnować z bułki czosnkowej, meczu w lola czy nudnej pracy, bo życie jest krótkie i czasem warto zaryzykować. Lepiej żałować że coś nie wyszło, niż że się spróbowało.

Mając 17 lat bardzo lubiłem bułki czosnkowe. Mogłem je jeść codziennie i kiedy tylko dostawałem jakiekolwiek pieniądze biegłem do biedronki czy też innego sklepu i kupowałem kilka tych bułek. Nie wiem czemu tak je uwielbiałem, aczkolwiek ta historia wiążę się z tym. Kiedyś stojąc w kasie z zestawem bułek czosnkowych na cały dzień rozmyślałem czy nie dobić swojej wątroby...