Gratuluję wszystkim laureatom

Gratuluję wszystkim laureatom

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

ReaderX
Aleksander
Saszen
Joseheim
Gracenta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

ReaderX
Aleksander
Saszen
Joseheim
Gracenta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

„Proszę państwa do gazu” Borowskiego jest dla mnie szczególne. Niektórzy okrzyknęli bohatera Borowskiego cynikiem, bez serca i jakichkolwiek zasad.
Tadek beznamiętnie przedstawia obozowe życie, pracę na rampie, zachowanie ludzi idących na śmierć. On nie współczuje, nie lituje się, nie pomaga. Wręcz przeciwnie, czuje nienawiść do „transportu”, ma nadzieję, że ci wszyscy ludzie jak najszybciej przeminą. Że staną się odhaczonym wagonem, niczym więcej jak kolejną kreską na kartce, dzięki której będą mieli, co jeść i ubrać. Ten cały chłód, bezuczuciowość jest najlepszym przykładem tego, co obóz wyprawiał z człowiekiem – wyzuwał z zasad moralnych, niszczył. Przecież Tadek nie trafił do obozu w tym stanie, on sam jest zdziwiony, pragnąc śmierci tych ludzi zamiast współczuć. Zastanawia się, czy to w porządku. To obóz zmienia człowieka niszczy ideały, łamie od wewnątrz. Sprawia, że matka wyrzeka się dziecka, mężczyzna katuje kobietę, ofiara staje się katem... Dla mnie jest to nie do wyobrażenia. Tam było codziennością.
Metodą ucieczki przed całkowitym zlagrowaniem jest cynizm, nieodczuwanie niczego – i tę drogę wybiera Tadek. Okazuje się, że niemówienie ludziom, że „idą do gazu” jest jedyną dopuszczalną formą litości. Ale czy kłamstwo może być formą litości? I to kłamstwo takiego kalibru?
To opowiadanie jest szczególne, ponieważ nie pokazuje jedynie funkcjonowania obozu. Skupia się na procesie odczłowieczania, zmian w psychice i nowym postrzeganiu świata.

„Proszę państwa do gazu” Borowskiego jest dla mnie szczególne. Niektórzy okrzyknęli bohatera Borowskiego cynikiem, bez serca i jakichkolwiek zasad.
Tadek beznamiętnie przedstawia obozowe życie, pracę na rampie, zachowanie ludzi idących na śmierć. On nie współczuje, nie lituje się, nie pomaga. Wręcz przeciwnie, czuje nienawiść do „transportu”, ma nadzieję, że ci wszyscy...

Książką, która wywarła na mnie ogromne wrażenie i do której wielokrotnie wracam jest "Nadzieja umiera ostania" Haliny Birenbaum. Za każdym razem, gdy czytam tą książkę mam łzy w oczach i serce szybciej mi bije. Życie dziewczynki, która miała trudny okres dojrzewania, z minuty na minutę zmienia się w piekło. Trudne chwile, śmierć mamy, choroba bratowej a następnie jej śmierć, rozdzielenie z braćmi, wypadek i pobyt w obozach koncentracyjnych - trudno to sobie wyobrazić. Halinka, chociaż tak wiele przeżyła zawsze miała nadzieję. Wierzyła, że przeżyje ten horror i będzie wolna. Ta książka daje wiarę i nadzieję, na lepsze jutro. Zawsze trzeba wierzyć, że kiedyś zła karta się odwróci. Ta książka podnosi na duchu, jest lekarstwem na depresję, na problemy, na smutne i gorsze dni - na wszystko.

Książką, która wywarła na mnie ogromne wrażenie i do której wielokrotnie wracam jest "Nadzieja umiera ostania" Haliny Birenbaum. Za każdym razem, gdy czytam tą książkę mam łzy w oczach i serce szybciej mi bije. Życie dziewczynki, która miała trudny okres dojrzewania, z minuty na minutę zmienia się w piekło. Trudne chwile, śmierć mamy, choroba bratowej a następnie jej...

Nie jest to jedna książka, raczej kilka „niezależnych” od siebie „opowieści”. Coś je jednak łączy – niezwykłe okrucieństwo, odarcie z ludzkich uczuć, pierwotna wręcz wola przetrwania... Miałam może 13 lat, kiedy wypożyczyłam z biblioteki „Medaliony” Zofii Nałkowskiej i „Pożegnanie z Marią” Tadeusza Borkowskiego. To był pierwszy raz, kiedy rozpłakałam się, czytając książkę. Z jednej strony chciałam przestać czytać, oddać książki i o tym zapomnieć, z drugiej czułam, że to mój obowiązek – że to obowiązek każdego człowieka – aby poznać te historie i nigdy nie zapomnieć. Ani o tych, którzy zginęli, ani o tym, do czego jesteśmy – my, obdarzeni rozumem i wolną wolą ludzie – zdolni. Opowieści o tym, jak lekarze i naukowcy eksperymentują na ludziach, a ponieważ „w Niemczech, można powiedzieć, ludzie umieją coś zrobić - z niczego...” ich zwłok używają między innymi do produkcji mydła, materacy, pergaminu...; o głodzie, który doprowadził do spożywania zwłok współwięźniów, w tym swoich bliskich; o matkach wyrzucających swe dzieci przez okno, aby nie spłonęły żywcem... O mordowaniu dzieci zbyt małych, by pracować; matkach, które wyrzekały się własnych dzieci aby przeżyć; malcach bawiących się w „palenie Żydów”... Takich okropności nie byłby w stanie wymyślić nawet Stephen King, a wydarzyły się naprawdę - „to ludzie ludziom zgotowali ten los”. Dlatego tak przerażają.

Nie jest to jedna książka, raczej kilka „niezależnych” od siebie „opowieści”. Coś je jednak łączy – niezwykłe okrucieństwo, odarcie z ludzkich uczuć, pierwotna wręcz wola przetrwania... Miałam może 13 lat, kiedy wypożyczyłam z biblioteki „Medaliony” Zofii Nałkowskiej i „Pożegnanie z Marią” Tadeusza Borkowskiego. To był pierwszy raz, kiedy rozpłakałam się, czytając książkę....

„Chłopiec w pasiastej piżamie” - John Boyne
Moim zdaniem to jedna z bardziej poruszających ludzkie serce książka, pomimo tego, że jest całkowicie fikcyjna. Czytelnik zaczyna się zastanawiać, jak to jest, że małe dziecko w drugim człowieku widzi tylko człowieka, a dorosły doszukuje się wad i chętnie gardzi drugim ze względu na wiarę, kolor skóry, fakt noszenia okularów. Przyjaźń jest czymś wspaniałym i może się narodzić w każdych okolicznościach, a taka szczera i prawdziwa przetrwa każdą próbę, nawet śmierć.

„Chłopiec w pasiastej piżamie” - John Boyne
Moim zdaniem to jedna z bardziej poruszających ludzkie serce książka, pomimo tego, że jest całkowicie fikcyjna. Czytelnik zaczyna się zastanawiać, jak to jest, że małe dziecko w drugim człowieku widzi tylko człowieka, a dorosły doszukuje się wad i chętnie gardzi drugim ze względu na wiarę, kolor skóry, fakt noszenia okularów....

Często sięgam po publikacje dotyczące II wojny światowej, z nurtu literatury łagrowej największe wrażenie wywarły na mnie wspomnienia Wiesława Kielara „Anus mundi”. Autor był jednym z pierwszych więźniów Auschwitz i pozostał tam aż do wyzwolenia. Opisuje początki powstawania obozu, budowę komór gazowych i krematoriów, coś co na wydawało się czymś nieprawdopodobnym (więźniowie myśleli, że będzie to tylko obóz pracy) szybko stało się codziennością. Autor widział śmierć tysięcy ludzi, sam niejednokrotnie był jej bardzo bliski, jego opisy przerażają, trudno uwierzyć, że ktokolwiek mógł przeżyć w takich warunkach. Przykłady takich wspomnień można mnożyć, wszystkie są wstrząsające i dla nas niewyobrażalne. Mnie szczególnie poruszyła jeszcze książka Mikołaja Grynberga „Oskarżam Auschwitz. Opowieści rodzinne”. Zazwyczaj ludzie skupiają się na przeżyciach wojennych, nikt nie mówi o życiu po wyzwoleniu. Grynberg przeprowadził rozmowy z dziećmi ocalałych z zagłady, jasno z nich wynika, że ci ludzie nigdy nie opuścili obozu. Bez względu na to czy wyjechali z Polski czy nie, mentalnie pozostali więźniami Auschwitz, co miało bezpośredni wpływ na nich i ich dzieci.

Często sięgam po publikacje dotyczące II wojny światowej, z nurtu literatury łagrowej największe wrażenie wywarły na mnie wspomnienia Wiesława Kielara „Anus mundi”. Autor był jednym z pierwszych więźniów Auschwitz i pozostał tam aż do wyzwolenia. Opisuje początki powstawania obozu, budowę komór gazowych i krematoriów, coś co na wydawało się czymś nieprawdopodobnym...

Przeczytałam kilkanaście takich książek, ale dwie najbardziej do mnie przemówiły i utkwiły w pamięci.
Pierwsza to "Dzieciństwo w pasiakach" Bogdana Bartnikowskiego.
Czytałam ją w dzieciństwie i szczególnie jedna scena wstrząsnęła mną i śniła się po nocach: dziecko, które próbuje się wydostać z obozu, pali się na drutach wysokiego napięcia...
Druga to: "Iskra życia" Remargue i też jedna scena: czołganie się wycieńczonych Żydów do bramy obozu, żeby nie zostać zastrzelonym przez esesmanów...

Przeczytałam kilkanaście takich książek, ale dwie najbardziej do mnie przemówiły i utkwiły w pamięci.
Pierwsza to "Dzieciństwo w pasiakach" Bogdana Bartnikowskiego.
Czytałam ją w dzieciństwie i szczególnie jedna scena wstrząsnęła mną i śniła się po nocach: dziecko, które próbuje się wydostać z obozu, pali się na drutach wysokiego napięcia...
Druga to: "Iskra życia" Remargue...