Stukanie urastało do rangi problemu, dla T. obecnie równie ważkiego jak atak Hitlera na Londyn.
Zdawało mu się, że dopiero położył się spać, a właściwie zwalił ciężko na kanapę, mając nadzieję, że mdłości miną same.
Niespodziewanie zbudził go przeraźliwy dźwięk, tak drażniący, że rozproszył wszystkie okruchy snów, pozwalając im boleśnie obijać się o ścianki mózgu.
- Zamierzasz wstać? - Szarpnięcie jedynie wzmogło nieprzyjemne wrażenie. Rozchylił powieki (cholera, było przerażająco jasno, musiał przespać więcej niż pięć minut, pięć godzin?).
- A muszę? - Objął głowę rękoma, tylko tak powstrzymując ją przed rozpadnięciem się na części.
- Kobieta znów przyszła.
Zdanie to otrzeźwiło go lepiej niż kubeł zimnej wody, ba - niż szklaneczka whisky.
- To skończone.
- Nie wyraziłeś się aż tak dosadnie – usłyszał damski głos.
Trzymała się przy samym progu, nie robiąc decydującego kroku. Asystent zniknął.
- Nic nie mów. Ja będę - podniosła suknię, mignęły mu ubłocone obcasy.
- Szłaś pieszo?
- Nie płacę ci za stwierdzanie faktów.
- Za nic mi nie płacisz.
- Jeszcze.
- A chcesz?
Bez słowa podsunęła mu płaską kopertę. Zaciął się papierem, brudny palec powędrował do buzi.
Zaraz zapomniał o skaleczeniu:
- Cholera- wyrwało mu się.
- Interesujące?
- Komendant policji półsiedzący w oparach opiatów? Nawet bardziej interesujące niż to, dlaczego ukrywasz przed resztą rodziny, że nie spotykamy się jedynie przy niedzielnym obiedzie... siostro – dodał, spuszczając wzrok na jej buty.

Stukanie urastało do rangi problemu, dla T. obecnie równie ważkiego jak atak Hitlera na Londyn.
Zdawało mu się, że dopiero położył się spać, a właściwie zwalił ciężko na kanapę, mając nadzieję, że mdłości miną same.
Niespodziewanie zbudził go przeraźliwy dźwięk, tak drażniący, że rozproszył wszystkie okruchy snów, pozwalając im boleśnie obijać się o ścianki mózgu.
-...

Ktoś być może zapamiętał ostatnią niedzielę sierpnia owego roku. Mogła być łudząco podobna do poprzednich niedziel, ale i zwykłych, powszednich dni. Lekka i rześka lub pusta, parna i niema, jakby paraliżował ją strach przed nadchodzącą burzą. Mogła być też wietrzna i słoneczna jak w maju, ozdobionym mirtem, bukszpanem
i konwaliami z powodu Pierwszej Komunii drugoklasistów. Albo odwrotnie – nasycona mgłą i wilgocią jak powietrze w piwniczce, w której całą wiosnę i lato pod warstwą słomy przechowuje się bloki lodu wyrąbane zimą w stawie. Była jeszcze inna, łudząco podobna do nieistniejących dni, które przyjdą kiedyś, może za rok, dwa lub dziesięć lat, albo nie pojawią się nigdy. Noc zebrała pośpiesznie swoje bambetle i odeszła wypchana stłamszonymi snami, a miejscowi, ci, którzy zdołali wstać, marzyli od świtu, by choć trochę odpocząć. Liczyli na najlichszą obietnicę chłodnego spokoju, przechowanego gdzieś na uboczu, pod zdziczałymi wiśniami.
Zapewne nikt by się zbytnio nie sprzeciwiał, gdyby nadszedł wiatr
i wreszcie rozpędził kwaśne znużenie zalegające ciężko nad suchymi polami. To samo dotyczyło pyłu,który od początku lata drżał nieruchomo nad rozjeżdżoną, sypką drogą. Salomea mogła bez przeszkód skończyć lepienie pierogów, ponieważ jej miejscowość miał zaatakować organizujący się dopiero na terenie kilku okolicznych wsi odział samoobrony Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów – fragment powieści „Ślady krwi", która ukaże się w przyszłym tygodniu nakładem wydawnictwa „m".

Ktoś być może zapamiętał ostatnią niedzielę sierpnia owego roku. Mogła być łudząco podobna do poprzednich niedziel, ale i zwykłych, powszednich dni. Lekka i rześka lub pusta, parna i niema, jakby paraliżował ją strach przed nadchodzącą burzą. Mogła być też wietrzna i słoneczna jak w maju, ozdobionym mirtem, bukszpanem
i konwaliami z powodu Pierwszej Komunii drugoklasistów....

Złoty glonojad od lat zajmował centralną pozycję w jednym z tych chińskich barów niecieszących się najlepszą opinią. Zniknął? A może ktoś wykorzystał moment, że oparów opium było jednak zbyt wiele?
Wraz ze swoim wiernym pomocnikiem rozpoczęłam obserwowanie lokalu „O-pium” w tej parszywej dzielnicy. Ku naszemu zdziwieniu okazało się, że nie kręcą się tam jedynie tutejsi kloszardzi i damy do towarzystwa, ale również sławy Los Angeles. Wiadomo, polityków zawsze ciągnie do brudu. Taki już ich parszywy zawód.
Złota statuetka widniała przy barze jeszcze tydzień temu, a teraz nie było tam nic. Czy zupełnie? Na podłodze, wepchnięta w kąt tkwiła złota spinka to mankietów. Byle kto nie nosi takich ozdób. Na niej wyryte były inicjały „B.J.”. Być może wśród klienteli złodziej pojawiał się często?
Kilka dni obserwacji dało nam niezły wynik. Otóż częstym gościem okazał się gubernator z astmą Bruce Jones. Pomyślicie, co człowiek z astmą robił w lokalu przepełnionego odurzającym dymem opium? To tylko jego przykrywka. Interesy nie szły tak dobrze jak kiedyś, a biedny Bruce nie miał czym spłacić kobiet, lubiących lubieżne zabawy za dobrą opłatą. Zadłużył się, przez co groziła mu lokalna podziemna grupa. I udając astmatyka, lawirując wśród ludzi w „O-pium”, którzy byli już w błogim stanie, sprytnie, z chusteczką zastawiającą nozdrza i usta, poruszał się sprawnie po lokalu i równie sprawnie buchnął statuetkę sprzed nosa zaspanego barmana.

Złoty glonojad od lat zajmował centralną pozycję w jednym z tych chińskich barów niecieszących się najlepszą opinią. Zniknął? A może ktoś wykorzystał moment, że oparów opium było jednak zbyt wiele?
Wraz ze swoim wiernym pomocnikiem rozpoczęłam obserwowanie lokalu „O-pium” w tej parszywej dzielnicy. Ku naszemu zdziwieniu okazało się, że nie kręcą się tam jedynie tutejsi...

Powietrze było tak siwe i duszne, że dałoby się powiesić na nim siekierę. Kilku ujaranych chinoli leżało na poduszkach. Po chwili przywitał mnie właściciel, zdawał się być w pełni zmysłów.
- To pan jest tym detektywem?
- Ja.
- Proszę za mną.
Poprowadził mnie w głąb budynku, zeszliśmy do piwnicy. W pomieszczeniu stał rozpruty, pusty teraz sejf. Obok leżały dwa trupy. Dwóch mężczyzn, jeden z dziurą w środku czoła i mózgiem na ścianie z tyłu - chińczyk. Drugi podziurawiony ołowiem, z automatu który spoczywał w ręce pierwszego.
- Nikt nie mówił o trupach, to sprawa dla policji.
- Pani Elena wolała zachować dyskrecje nasz biznes nie jest do końca legalny. Ale proszę się nie martwić sowicie pana wynagrodzimy za odnalezienie statuetki.
No tak pani Elena - to dopiero podejrzana babka, niby ładna ale było coś dziwnego w jej oczach, w jej tonie, sam nie wiem co. No i ta statuetka, złoty glonojad? Chińczycy jednak są dziwni.
- Dotykaliście czegoś?
- Nie.
- Ten tu to napastnik?
- Tak, było ich dwóch, ten drugi nawiał z figurką.
Nałożyłem rękawiczki, przeszukałem trupa. Portfel, telefon. Wybrałem ostatnio wybierany numer.
- Biuro poselskie pana Wiktora Westa słucham...
Rozłączyłem się. Jeśli to jego sprawka, to biorę tą robotę. Skurwiel zapłaci mi za wszystko.

Powietrze było tak siwe i duszne, że dałoby się powiesić na nim siekierę. Kilku ujaranych chinoli leżało na poduszkach. Po chwili przywitał mnie właściciel, zdawał się być w pełni zmysłów.
- To pan jest tym detektywem?
- Ja.
- Proszę za mną.
Poprowadził mnie w głąb budynku, zeszliśmy do piwnicy. W pomieszczeniu stał rozpruty, pusty teraz sejf. Obok leżały dwa trupy. Dwóch...

Czy to z powodu deszczu wszyscy tu noszą kapelusze, czy z powodu kapeluszy wciąż pada tu deszcz? Ech, cholera, kilka dni śledztwa w chińskiej dzielnicy i już zaczynam myśleć, jak jeden z nich. A do tego ten glonojad. Po co w ogóle ktoś miałby przetapiać złoto w figurę glonojada, mając do wyboru cały arsenał fauny i flory, tej prawdziwej i tej zmyślonej. Cóż, najwidoczniej jaka agencja - taki sokół. Z czegoś jednak trzeba opłacić rachunki, więc niech będzie i glonojad.

Coś tu jednak nie gra. Ta sprawa śmierdzi na kilometr, i nie chodzi o opary palonego opium, choć tego akurat pełno u Chińczyków. Kobieta, która zjawiła się u mnie przed paroma dniami nie wyglądała na narkotykowego bosa. Szczerze powiedziawszy, nie wyglądała nawet na szefową kuchni, z tą swoją filigranową figurą i roztrzęsionym głosikiem. Odniosłem wrażenie, że nie mogła się zdecydować, czy bardziej chce mnie w coś wrobić, czy bardziej szuka u mnie pomocy przed tymi, którzy próbowali wrobić ją. Bez wątpienia miała klasę, a to znaczy, że nie dałaby się zmanipulować byle komu.

Trzeba będzie coś z tym zrobić, przycisnąć ptaszynę albo prześwietlić szajkę opiumistów. Ale najpierw...
- Dużą porcję sajgonek poproszę!
Opróżnić głowę, napełnić brzuch. Ech, cholera, kilka dni śledztwa w chińskiej dzielnicy i już zaczynam myśleć, jak jeden z nich.

Czy to z powodu deszczu wszyscy tu noszą kapelusze, czy z powodu kapeluszy wciąż pada tu deszcz? Ech, cholera, kilka dni śledztwa w chińskiej dzielnicy i już zaczynam myśleć, jak jeden z nich. A do tego ten glonojad. Po co w ogóle ktoś miałby przetapiać złoto w figurę glonojada, mając do wyboru cały arsenał fauny i flory, tej prawdziwej i tej zmyślonej. Cóż, najwidoczniej...

-Rutex jest u siebie?
-tak, ale lepiej nie wchodź.
-bo co, znów ma okres? Mam ważną sprawę. Swoją drogą wiesz Stary, że ta złota statuetka to blef. Szkoda gadać!

Rutex: Masz coś nowego? Jeśli nie, z łaski swojej wyjdź!
Ltiks: Przecież bym Ci dupy nie zawracał. Słuchaj! Wszystko przetrzepane. Zero postępu, ktoś blefuje. Przycisnąłem osobiście Mixa, Hilego i Dipa, nic! Jedyne co zauważyłem to dziwne trzęsącą się nogę Dipa, uciekające oczy i nerwowe spojrzenia na zegar, on coś wie. Jak dla mnie to cacko jest tylko pretekstem do tego żebyśmy zajęli się czym innym.
R: Odwrócenie uwagi?
L: Mówię Ci to jakaś grubsza sprawa. Nie dziwi Cię, że w mieście wzrosła liczba kontenerów z rzekomą żywnością? Mówiłem Ci, ze trzeba to sprawdzić.
R: Co masz na myśli?
L: Kojarzysz tego typa Bałera z Urzędu Miasta? Widziałem go ostatnio w porcie. Przecież ma od tego ludzi, co robił tam sam?
R: Na pewno nie łowił ryb. Zgarnij go na 24h, przyciśniemy go.
L: Dobra. A co mam zrobić z tą laską, która przyniosła glonojada?
R: Zajmiemy się nią później. Przenieś ją do celi A.

-Rutex jest u siebie?
-tak, ale lepiej nie wchodź.
-bo co, znów ma okres? Mam ważną sprawę. Swoją drogą wiesz Stary, że ta złota statuetka to blef. Szkoda gadać!

Rutex: Masz coś nowego? Jeśli nie, z łaski swojej wyjdź!
Ltiks: Przecież bym Ci dupy nie zawracał. Słuchaj! Wszystko przetrzepane. Zero postępu, ktoś blefuje. Przycisnąłem osobiście Mixa, Hilego i Dipa, nic!...

To był kolejny deszczowy dzień w Los Angeles - tamtego lata 1949 roku pogoda całkiem zwariowała. Dochodziła 20:00, gdy weszła do mojego biura rozpraszając kłęby papierosowego dymu, po czym poprawiła ogniście rudą grzywkę. Później dowiedziałem się, że była to Monica Freeze – młoda dziennikarka L.A Times. Wtedy była jednak tylko klientką. Prosty układ: ona dała mi cynk o sprawie kradzieży Złotego Glonojada, a ja miałem jej (i tylko jej) dawać informacje z postępów w śledztwie. Z robotą było krucho, więc wziąłem się ostro do pracy.
Kradzież nastąpiła w palarni opium noszącej nazwę Zagraj to jeszcze raz, Sam – kult Bogarta trzymał się mocno u Azjatów. Wartość artystyczna statuetki była zerowa, ale 4 funty czystego złota piechotą nie chodzą. Nie była to pierwsza kradzież drogocennej figurki w ostatnim czasie. W Bostonie zginął kryształowy dzik, w Ohio srebrna ważka, a w Atlancie – koza z ametystu. Wszystkie związane z folklorem Chińczyków.
Przesłuchałem pracowników palarni, w tym „etatową” prostytutkę. Dała mi trop: feralnego dnia w pokoju z figurką przebywali wiceburmistrz Marcus Widowmaker i jego lizus Andrew Douchebag – członek rady miejskiej. To z tym drugim azjatycka piękność miała sprzeczkę dotyczącą płatności. Podczas szarpaniny zerwała mu z szyi medalik z ośmiornicą – identyczny miał wiceburmistrz. Wypytałem innych pracowników o ten detal. Przyznali, że widzieli je u wielu ludzi z wyższych sfer L.A.

Taki był początek najniebezpieczniejszej sprawy w mojej karierze.

To był kolejny deszczowy dzień w Los Angeles - tamtego lata 1949 roku pogoda całkiem zwariowała. Dochodziła 20:00, gdy weszła do mojego biura rozpraszając kłęby papierosowego dymu, po czym poprawiła ogniście rudą grzywkę. Później dowiedziałem się, że była to Monica Freeze – młoda dziennikarka L.A Times. Wtedy była jednak tylko klientką. Prosty układ: ona dała mi cynk o...

Mój plan powoli zaczyna układać się w całość.Jeszcze tylko znaleźć kogoś,kto wprowadzi mnie do chińskiej dzielnicy...Wchodzę do baru i wyjmując drobne dzwonię z automatu do naszego policyjnego chemika-Hideo Ashida.
-Halo?-odzywa się jak zwykle nieco roztrzepanie.
-Witam cię Ashida.Z tego co pamiętam,jesteś mi winny małą przysługę...-mówię i niemal widzę jak tamten z wściekłości zaciska usta-Potrzebuję namiarów na jakąś dobrą palarnię opium w Chińskiej Dzielnicy.
-Nowy nałóg?-rzuca Ashida z ironią.-Czy może znów chcesz bawić się w detektywa?
-Słuchaj Ashida-odpowiadam-to nie czas i miejsce,a ty nie jesteś odpowiednią osobą,żeby mnie rozliczać.Po prostu proszę cię o przysługę-podkreślam ostatnie słowo,przypominając mu o wydarzeniach sprzed roku.
-Dobra,dobra,ja tylko nie chcę mieć kłopotów.Wiesz,jak Parker by się dowiedział,że z tobą rozmawiam,oberwałoby mi się...-przycisza głos,po czym,równie cicho,podaje mi adres.
Podjeżdżam pod wyciągnięty z chemika adres i widzę sklep z tytoniami...Nieco skonsternowany,wchodzę.
-Dzień dobry-rzucam starszemu mężczyźnie za ladą.
-Witamy i zapraszamy- podchodzi do drzwi i zamyka je na zasuwkę.-Proszę za mną.
Chwilę później przechodzimy na tyły sklepu,gdzie-jak podejrzewałem,mieści się "herbaciarnia",będąca w rzeczywistości palarnią opium.Goście są rozluźnieni,niektórzy drzemią.Mężczyznom towarzyszą Azjatki poubierane w stylu gejsz-to atrakcja dla amerkańskich biznesmenów,nieco już spowszedniała.Na niskim stole stoją przeróżne fajki do opium,z których oczywiście żadna nie przypomina złotego glonojada...Podchodzę do baru i proszę o sake.Siadam przy barze i wzrokiem omiatam salę-nic nowego,czego bym nie znał.W pewnym momencie,na końcu sali,zauważam blondynkę,tę samą,która była w naszym biurze.Wstaję i kieruję się w jej stronę.Jednak-ku mojemu zdziwieniu-towarzyszy jej ktoś kogo znam aż zbyt dobrze.Mężczyzną,który towarzyszy naszej klientce,jest nie kto inny,a sam kapitan policji,Parker.Odwracam się niezauważony na pięcie i zawracam,postanawiając jutro odwiedzić herbaciarnię...

Mój plan powoli zaczyna układać się w całość.Jeszcze tylko znaleźć kogoś,kto wprowadzi mnie do chińskiej dzielnicy...Wchodzę do baru i wyjmując drobne dzwonię z automatu do naszego policyjnego chemika-Hideo Ashida.
-Halo?-odzywa się jak zwykle nieco roztrzepanie.
-Witam cię Ashida.Z tego co pamiętam,jesteś mi winny małą przysługę...-mówię i niemal widzę jak tamten z...

Wyciągnąłem własne cygaro bo nie miałem zamiaru palić tego chińskiego świństwa, gdy podszedł do mnie drobny Chińczyk.
-Wiem, że szukasz glonojada. Lu oddała go komuś i teraz nie może go odzyskać. Wiem też, że zatrudniła detektywa, którym musisz być ty. Nigdy wcześniej cię nie widziałem a jako jedyny nie przyszedłeś po opium. Wiedz, że Glonojad to znak. Gdy Chińczyk odda go komuś, skazuje go na śmierć. Wyrok wykonuje mafia, która dba o nasze chińskie interesy w LA. Wierz mi, że wciągu 24h potrafią namierzyć nowego właściciela posążku. Podejrzewam komu Lu go dała. Przychodził tu człowiek, miał teczkę z tabliczką M. Eliot i… krzywdził Lu. Trzymałem to w tajemnicy, bo mówiła, że sama sobie poradzi i chyba znalazła sposób. Hej, dokąd idziesz?
***
-Znalazłeś ją?- zapytała kiedy mnie zobaczyła.
-Nie, ale wiem dlaczego dałaś ją Eliotowi. Powiedz mi kim on jest?
-Oni byli już u Marka, zabili go, ale posążku nie znaleźli. Zdążył podać go dalej.
Mark Eliot… To on będzie rywalem w wyborach obecnego burmistrza Warttona Graya!
-To ja podsunęłam mu pomysł, żeby dał ją Grayowi.-kontynuowała- Opowiedziałam mu bajkę, że Glonojad pochodzi z skarbca w Tokio i kiedy opinia publiczna dowiedziałaby się, że burmistrz ma kradzione skarby musiałby się podać do dymisji. A tak naprawdę chciałam się pozbyć Marka. Bez tej historyjki mógłby nie przyjąć posążku. Nie mogłam tego powiedzieć mafii, bo od razu zabili by Graya, a ja nie chcę kolejnej śmierci. Więc Adam, proszę cię, znajdź Graya zanim oni to zrobią.

Wyciągnąłem własne cygaro bo nie miałem zamiaru palić tego chińskiego świństwa, gdy podszedł do mnie drobny Chińczyk.
-Wiem, że szukasz glonojada. Lu oddała go komuś i teraz nie może go odzyskać. Wiem też, że zatrudniła detektywa, którym musisz być ty. Nigdy wcześniej cię nie widziałem a jako jedyny nie przyszedłeś po opium. Wiedz, że Glonojad to znak. Gdy Chińczyk odda go...

Stoi w drzwiach, piękna i niedostępna. Wolno pali papierosa, wpatrując się na obraz na ścianie, jak gdyby cel jej wizyty był zgoła inny.
Przerywam milczenie.
"Poprosiła mnie pani, abym pomógł ująć sprawcę kradzieży tej statuetki przedstawiającej glonojada, tak? Niechże wykaże mi pani zatem jeszcze odrobinę cierpliwości i przybliży szczegóły dotyczące miejsca, okoliczności rabunku, listy ewentualnych sprawców. Cokolwiek, na czym mógłbym podeprzeć śledztwo."
"To pan jest tutaj detektywem - mruży oczy, wydmuchując dym. - Pan się na tym zna. Ja czekam jedynie na wyniki."
Uśmiecha się ironicznie. Twarz skryta za woalką przywodzi mi na myśl pohańbioną księżniczkę, która tym kawałkiem materiału ratuje resztki swojej godności, chroni się przed światem, a jednocześnie trzyma go na dystans z gracją, nieznaną plebejuszom.
"W rzeczy samej. Proszę jednak o wyrozumiałość. Bez pani pomocy nie dam rady." "Dobrze więc - uniesienie brwi, ironiczny uśmiech nie schodzi jej z twarzy. - Podejrzewam kilka osób, ale... Jeśli to, co zaraz panu powiem, wycieknie do prasy, oboje będziemy skończeni." "Jak to?" "Myślę, że za kradzieżą stoi Burmistrz, Sędzia i Notariusz."
Włosy stają mi dęba. Nie, to niemożliwe. Drżącą ręką sięgam po papierosy i wpatruję się w kobietę z niedowierzaniem.
"Skąd ten pomysł?" "Ponieważ - zaciąga się po raz ostatni i gasi papierosa w mojej popielniczce, zaglądając mi prosto w oczy. - Ponieważ dla nich pracowałam."
Kładzie na stole plik banknotów. "Proszę się zająć tą sprawą."

Stoi w drzwiach, piękna i niedostępna. Wolno pali papierosa, wpatrując się na obraz na ścianie, jak gdyby cel jej wizyty był zgoła inny.
Przerywam milczenie.
"Poprosiła mnie pani, abym pomógł ująć sprawcę kradzieży tej statuetki przedstawiającej glonojada, tak? Niechże wykaże mi pani zatem jeszcze odrobinę cierpliwości i przybliży szczegóły dotyczące miejsca, okoliczności...