Co by się stało gdyby nie było Watsona w życiu Sherlocka Holmesa? Wtedy na jego drodze stanąłby jakiś Mathis, Sloan czy też ktokolwiek inny, kto pomógłby detektywowi w kontaktach z resztą świata. Tyle, że to nie byłoby to samo, bo przecież nikt nie umiałby zastąpić doktora.
Sherlock byłby zmuszony pogodzić się z brakiem w swojej egzystencji przyjaźni czy oddania – uczuć, które dzielił tylko z Johnem, bo tylko ten niby zwykły, a jednak niezwykły człowiek umiał zaakceptować wszelkie dziwactwa Holmesa. Nie byłoby już słownych potyczek, aluzji, czy sugestii. Bałoby tylko smutne, nudne życie, które Sherlock musiałby dzielić z obcymi ludźmi, a jedynym urozmaiceniem byłoby dla niego rozwiązywanie zagadek.

Co by się stało gdyby nie było Watsona w życiu Sherlocka Holmesa? Wtedy na jego drodze stanąłby jakiś Mathis, Sloan czy też ktokolwiek inny, kto pomógłby detektywowi w kontaktach z resztą świata. Tyle, że to nie byłoby to samo, bo przecież nikt nie umiałby zastąpić doktora.
Sherlock byłby zmuszony pogodzić się z brakiem w swojej egzystencji przyjaźni czy oddania – uczuć,...

Jak wyglądało by życie Sherlocka bez Watsona? Nigdy byśmy się tego nie dowiedzieli, wszakże to on był kronikarzem, głównym medium, które opowiadało nam o detektywie wszech czasów. Na pewno nie rozwiązałby on aż tak wielu spraw, choćby z dwóch najbardziej oczywistych przyczyn. Po pierwsze może i Holmes był genialnym analitykiem, umysłem ostrym jak brzytwa, którego uwadze nic nie umykało. Miał jednak problemy w kontaktach z innymi ludźmi, z czym z kolei doskonale radził sobie John. Po drugie – ilekroć Sherlock frustrował się tym, że Watson nie wie czegoś „oczywistego”, ilekroć próbował mu to wytłumaczyć – tyle też razy wpadał na nowy trop, uświadamiał sobie nową zależność, był krok bliżej do rozwiązania sprawy. Doktor Watson był więc jego symbiotycznym uzupełnieniem. Prawdopodobnie też nigdy nie zobaczylibyśmy jego ludzkiej twarzy i prawdziwych emocji jak te które okazał twierdząc, ze jego przyjaciel nie żyje. Ale nie tylko Sherlock stracił by swoją prawą rękę. Straciłaby prawdopodobnie cała „kultura” kryminalna. Watson był archetypem „partnera”. A czym byłby Poirot bez Hastingsa? Gliniarz bez prokuratora? Castle bez Beckett? Batman bez Alfreda? Chapeau bas panie Watson!

Jak wyglądało by życie Sherlocka bez Watsona? Nigdy byśmy się tego nie dowiedzieli, wszakże to on był kronikarzem, głównym medium, które opowiadało nam o detektywie wszech czasów. Na pewno nie rozwiązałby on aż tak wielu spraw, choćby z dwóch najbardziej oczywistych przyczyn. Po pierwsze może i Holmes był genialnym analitykiem, umysłem ostrym jak brzytwa, którego uwadze...

Większość ludzi ma najlepszego przyjaciela. Lub przynajmniej większość tak uważa. Pytaniem, które musimy sobie zadać, jest: czy ten przyjaciel jakoś znacząco wpływa/wpłynął na nasze życie? W przypadku Sherlocka Holmesa sądzę, że owszem. Dr Watson był ważną osobą w jego życiu. Czytelnicy Doyla zapewne kojarzą jedno opowiadanie, w którym to Sherlock musiał opisywać swoje śledztwo. Przyznam szczerze, że nie zaliczę tej historii do ulubionych, gdyż była ona po prostu pozbawiona magii. Wszystkiego dowiadywaliśmy się od razu, nie było miejsca na domysły. To minusy dla czytelników? Ale dla Holmesa? Gdyby nie poznałby Watsona, zapewne robiłby to, co robił. Jednak jako, że nie poznał pięknego smaku przyjaźni, byłby o wiele bardziej arogancki i zgorzkniały, a to z pewnością nie wyszłoby mu na dobre. Przyjaciele wpływają znacząco na nasze życie i za to powinniśmy im być wdzięczni. Bo wnoszą do naszego życia coś, bez czego byśmy nie byli szczęśliwymi ludźmi.

Większość ludzi ma najlepszego przyjaciela. Lub przynajmniej większość tak uważa. Pytaniem, które musimy sobie zadać, jest: czy ten przyjaciel jakoś znacząco wpływa/wpłynął na nasze życie? W przypadku Sherlocka Holmesa sądzę, że owszem. Dr Watson był ważną osobą w jego życiu. Czytelnicy Doyla zapewne kojarzą jedno opowiadanie, w którym to Sherlock musiał opisywać swoje...

Życie Sherlocka byłoby bez Watsona smutniejsze, gdyż to właśnie przyjaźń z doktorem czyniła je pełniejszym, ciekawszym, a przede wszystkim odpędzała od niego samotność. Oczywiście Holmes nadal byłby bystrym i przenikliwym detektywem, jednak osamotniony i nieszczęśliwy, bez prawdziwego przyjaciela siedziałby w swych czterech kątach i zapewne zapijał pustkę i gorycz.Tak oto widzę jego życie-jako smutne, przegrane i bardzo,bardzo puste, a do tego szybko zapomniane, bo nikt by go nie rozsławił....

Życie Sherlocka byłoby bez Watsona smutniejsze, gdyż to właśnie przyjaźń z doktorem czyniła je pełniejszym, ciekawszym, a przede wszystkim odpędzała od niego samotność. Oczywiście Holmes nadal byłby bystrym i przenikliwym detektywem, jednak osamotniony i nieszczęśliwy, bez prawdziwego przyjaciela siedziałby w swych czterech kątach i zapewne zapijał pustkę i gorycz.Tak oto...

Dzwonek do drzwi. Sherlock Holmes bardzo powoli, jeszcze na wpół śpiący sięgnął po zegarek. Zamiast tego w kieszeni znalazł parę jenów i złamaną zapałkę. Wyjrzał przez okno, oślepiło go słońce. Była13.30. „Czy ten wścibski Lestrade nigdy się nie spóźnia?”-Powiedział. Lub pomyślał. A może krzyknął? Przeczesał długimi palcami dawno nie strzyżone włosy ozdobione już srebrnymi pasmami. Podrapał się w policzek pokryty kilkudniowym zarostem. Dzwonek. Ból głowy. Holmes podpierając się laską ruszył powolnym i chwiejnym krokiem by przekręcić klucz. W tym czasie uderzył o fotel małym palcem i prawie przewrócił się o leżącą na zakurzonym dywanie torbę wypchaną gazetami. Otworzył drzwi. Przerwał swojemu gościowi jeszcze zanim ten się odezwał i uprzedził go o wyjątkowo silnym bólu głowy po czym poprosił o ciche przekazywanie tylko tego co istotne. Po wyrażeniu oburzenia Lestrade wszedł do środka ostrożnie stąpając aby ominąć przeszkody walające się po podłodze.
-Podpierasz się laską? Przypominasz mi mojego znajomego. Kiedyś chciałem cię z nim umówić, szukał mieszkania tak jak ty, pamiętasz? Nie zgodziłeś się. Gdyby z tobą zamieszkał nie pozwoliłby na taki bałagan i zmusiłby cię do przestrzegania zasad higieny! Jest lekarzem. Na pewno pomógłby ci z tą nogą i z bólem głowy. Na mą wiarę! Świetnymi bylibyście kompanami! Nie siedziałbyś w domu! Wciąż prowadziłbyś to ekscytujące życie detektywa! Nie tęsknisz za tym? Kochany! Marnujesz się pisząc artykuły do gazet...
-Lestrade, konkrety, proszę.

Dzwonek do drzwi. Sherlock Holmes bardzo powoli, jeszcze na wpół śpiący sięgnął po zegarek. Zamiast tego w kieszeni znalazł parę jenów i złamaną zapałkę. Wyjrzał przez okno, oślepiło go słońce. Była13.30. „Czy ten wścibski Lestrade nigdy się nie spóźnia?”-Powiedział. Lub pomyślał. A może krzyknął? Przeczesał długimi palcami dawno nie strzyżone włosy ozdobione już srebrnymi...

Doktor Watson wybitny lekarz, szykowny jegomość, niepoprawny kobieciarz, dżentelmen, wspaniały kronikarz i nieoceniony przyjaciel Sherlocka Holmesa. Żyje w cieniu swojego najdroższego towarzysza, ale nie przeszkadza mu to zupełnie. W zaciszu mieszkania przy Baker Street 221b spisuje poczynania słynnego detektywa i od czasu do czasu publikuje je w miejscowej gazecie. Służy radą swojemu współlokatorowi, którego darzy braterskim uczuciem i szacunkiem, nie tylko w sprawach medycznych, gdyż jako lekarz potrafi spojrzeć na tego typu wątki w sprawie z zupełnie innej strony, ale także próbuje nadążyć za genialnym wręcz umysłem Sherlocka. Niestety nie potrafi dostrzec wielu aspektów dotyczących śledztwa i niejednokrotnie dochodzi z tego powodu do sprzeczek pomiędzy przyjaciółmi. Jednak te długie, pełne emocji rozmowy często sprawiają, że na trudne i skomplikowane przypadki pada nowe światło, którym detektyw postanawia przyjrzeć się bliżej, a nawet nierzadko nimi podążyć. Żyjąc tyle lat ze sobą i przeżywając wiele niebezpiecznych przygód, sławni Panowie traktują się jak rodzeni bracia. Po śmierci Watsona, Sherlock pozostawiony samemu sobie, ze swoim trudnym charakterem, który tolerował tylko Doktor, zaszywa się w mieszkaniu i nie chce prowadzić już więcej żadnych śledztw. Uzależnienie powoli wyniszcza jego wybitny umysł, aż prowadzi do nieuniknionej śmierci. Życie Sherlocka bez Watsona jest niemożliwe, gdyż jako organizmy symbiotyczne tworzą jeden wspaniały i niepowtarzalny duet.

Doktor Watson wybitny lekarz, szykowny jegomość, niepoprawny kobieciarz, dżentelmen, wspaniały kronikarz i nieoceniony przyjaciel Sherlocka Holmesa. Żyje w cieniu swojego najdroższego towarzysza, ale nie przeszkadza mu to zupełnie. W zaciszu mieszkania przy Baker Street 221b spisuje poczynania słynnego detektywa i od czasu do czasu publikuje je w miejscowej gazecie. Służy...

- … zostałbym piratem! Nic nie wydaje się w moim zamyśle większą przygodą, niż podróże po bezkresach mórz i oceanów z gruboskórnymi barbarzyńcami u boku.
- Kpisz. Twoje najbardziej zwariowane ambicje sięgają co najwyżej roli skrzypka operowego.
- Nie znasz mnie tak dobrze, jakbyś chciał. Gdybyś mógł zajrzeć do mojej głowy, wiedziałbyś, że gdybym nie był najlepszym detektywem na tej półkuli, równie dobrze mógłbym zostać na przykład kierownikiem zacnego i eleganckiego hotelu lub przełożonym pszczelarzy.
- Oni raczej nie mają przełożonych...
- Lub na przykład instruktorem tańca. Czy widziałeś, jak wiele osób nie potrafi się dziś ruszać w towarzystwie?
- Instruktorem tańca? Widzę, Sherlocku, że humor ci dziś dopisuje. Ja raczej wyobrażam sobie ciebie jako cichego księgowego, który z pedantyczną dokładnością wpisuje drobne cyferki w wąskie kolumny.
- Tym razem to tobie dopisuje humor, przyjacielu. Równie dobrze mógłbym być, hm... magikiem!
- Milczącym zakonnikiem...
- Krytykiem muzycznym, tak, to było by coś dla mnie!
- … klientem szpitala dla zdziwaczałych...
- Być może szewcem, to interesujący zawód!
- … chorym z żalu samotnikiem z rudym persem na wychudzonych kolanach!
- Mój drogi, nie pozwalasz sobie na zbyt wiele?
- Sherlocku, nie okłamujmy się, gdyby nie ja, byłbyś nikim!
- Watsonie, widzę ten przyczajony uśmiech pod twoim wąsem. Wiedz jednak, że mógłbym zostać każdym... Jednak bez takiego przyjaciela jak ty, nigdy nie byłbym w tym profesjonalistą!

____
OpenOffice pokazuje mi 1474 znaków, zmieściłam się! :)

- … zostałbym piratem! Nic nie wydaje się w moim zamyśle większą przygodą, niż podróże po bezkresach mórz i oceanów z gruboskórnymi barbarzyńcami u boku.
- Kpisz. Twoje najbardziej zwariowane ambicje sięgają co najwyżej roli skrzypka operowego.
- Nie znasz mnie tak dobrze, jakbyś chciał. Gdybyś mógł zajrzeć do mojej głowy, wiedziałbyś, że gdybym nie był najlepszym...

Pan Jones wracał do domu wczesnym popołudniem. Idąc wzdłuż Baker Street dostrzegł leżącego na chodniku mężczyznę w brudnych i poprzecieranych ubraniach. Jego broda dotykała klatki piersiowej. W jednej ręce trzymał skrzypce, a tuż obok niego leżała czapka wypełniona drobnymi. Usłyszawszy przechodnia, mężczyzna lekko podniósł głowę i rzekł:
- Może szanowny Pan dorzuciłby coś do czapki?
Mężczyzna zawahał się. Nie miał w zwyczaju wspomagać żebraków, ale ten miał w sobie coś niepokojącego. Może to przez te skrzypce…
- Zbiera Pan na jedzenie jak sądzę? – zapytał niemal zdecydowany wrzucić biedakowi coś do czapki.
- Nie, na opium.
Jones stał jak sparaliżowany. Nigdy nie spotkała go taka sytuacja. Przecież oni zawsze zarzekają się, że to na jedzenie. Co jest nie tak z tym człowiekiem.
- Spokojnie, biorę małe dawki, tak żeby starczyło jeszcze na tytoń do fajki. – uśmiechnął się żebrak.
Jones nie wytrzymał:
- A może pomyślałbyś o czymś do jedzenia?!?
- Jedzenie dostaję za darmo w restauracji kilka ulic stąd. Parę lat temu rozwiązałem dla właściciela sprawę porwania jego córki. Z wdzięczności gości mnie tam dwa razy dziennie. – uśmiechnął się żebrak. – Dla Pana też mogę rozwiązać jakąś zagadkę. Np. radzę Panu zapalić solidną porcję tytoniu, inaczej żona dowie się.. Proszę nie zaprzeczać, przecież czuję dwa kobiece zapachy, jeden silniejszy, świeższy, zapewne kochanki… Ech, strasznie mi brakuje jakichś ciekawych spraw w ostatnich latach. Kompletny brak rozrywki dla mózgu….

Pan Jones wracał do domu wczesnym popołudniem. Idąc wzdłuż Baker Street dostrzegł leżącego na chodniku mężczyznę w brudnych i poprzecieranych ubraniach. Jego broda dotykała klatki piersiowej. W jednej ręce trzymał skrzypce, a tuż obok niego leżała czapka wypełniona drobnymi. Usłyszawszy przechodnia, mężczyzna lekko podniósł głowę i rzekł:
- Może szanowny Pan dorzuciłby coś...

W zasadzie nie trudno sobie wyobrazić Sherlocka bez Watsona.
Była by to postać raczej mizerna. Pobladła, wyblakła, z podkrążonymi oczami. Włosy tłuste, w nieładzie spływały by kaskadami na poplamiony szlafrok, który trzymałby się ledwo na kościstych ramionach. Rękaw lewy podwinięty wysoko, odłaniający pobojowisko czerwonych punkcików po igłach. Rękaw prawy zmierzwiony i potargany czepiałby się niemiłosiernie smyczka skrzypiec.
Mieszkanie zakurzone, za grubymi kotarami zasłaniającymi okna, tonęło by w artykułach gazet, dymie z fajki oraz smogu po niedawno wystrzeliwanym prochu. Ze ścian odłaziła by tapeta, nadszarpnięta kulami rewolwerowymi, a stół uginąłby się pod dziwną szklaną, poskręcaną aparaturą.
Głód wrażeń wygrałby nad zdrowym rozsądkiem. Umysł pochłonąłby ciało. Myśl za myślą, sekunda za sekundą, Sherlock pogrążałby się w korytarzach dedukcji, idei, konceptu, strategii, taktyki i fantazji. Fantazji bowiem pod wpływem jadu w żyłach i niewyobrażalnej trucizny geniuszu popadł by w schizofrenię, rozwiązując nieistniejące zagadki i zbrodnie.
Gdyby jednak coś pchnęło go poza mieszkanie, zostałby mastermindem zła. Sam kiedyś powiedział, gdyby nie był detektywem stałby się nikczemny. A myśląc o tym przechodził go dreszcz.

W zasadzie nie trudno sobie wyobrazić Sherlocka bez Watsona.
Była by to postać raczej mizerna. Pobladła, wyblakła, z podkrążonymi oczami. Włosy tłuste, w nieładzie spływały by kaskadami na poplamiony szlafrok, który trzymałby się ledwo na kościstych ramionach. Rękaw lewy podwinięty wysoko, odłaniający pobojowisko czerwonych punkcików po igłach. Rękaw prawy zmierzwiony i...

Wyobraźmy sobie Sherlocka Holmesa bez swojego najlepszego i jedynego przyjaciela, Watsona... No cóż, nie jest to dla mnie trudne, ponieważ z literatury wiemy, że było tak zanim Sherlock poznał Watsona i po tym, jak razem ze swoim największym wrogiem, profesorem Moriartym, spadł w przepaść, w wodospad...
Co robił wtedy? Zarówno przed poznaniem Watsona, jak i po zwycięstwie nad profesorem, Kiedy ukrywał swoją śmierć, był, jak zawsze, zajęty sprawami kryminalnymi. Rozwiązywał kolejne zagadki, aby pozbyć się ostatnich pomocników legendarnego profesora i właśnie wtedy, kiedy potrzebował pomocy Watsona w "załatwieniu" jednego z nich, ujawnił się mu.
Czym więc zasadniczo różniłoby się jego życie bez Watsona? To proste - brakiem rozgłosu.

Wyobraźmy sobie Sherlocka Holmesa bez swojego najlepszego i jedynego przyjaciela, Watsona... No cóż, nie jest to dla mnie trudne, ponieważ z literatury wiemy, że było tak zanim Sherlock poznał Watsona i po tym, jak razem ze swoim największym wrogiem, profesorem Moriartym, spadł w przepaść, w wodospad...
Co robił wtedy? Zarówno przed poznaniem Watsona, jak i po zwycięstwie...