cytaty z książki "Wiek samotności - t. 2"
katalog cytatów
[+ dodaj cytat]
Przeżyć mocno każdą chwilę, poznać ją do bólu, do samozatracenia. Po prostu żyć! Żyć! Żyć!
Śmierci boją się najwięcej ci, których życie posiada najmniejszą wartość- Kant.
Jeśli wróbel pcha się pod rozpędzone końskie kopyta, musi liczyć się z tym, że zostanie zadeptany. I nikt tego nawet nie zauważy.
(...) Jednocześnie zobaczyła zmarszczki wokół oczu, które tak ją zawsze wzruszały, i siwiejące już włosy. Młodość jest nudna - pomyślała - młodość nic nie rozumie... A ona ze swoim mężem porozumiewała się bez słów.
Jakie to musi być wspaniałe uczucie móc powiedzieć do kogoś: mamo, tato. Ewelina nie miała takiej sposobności. To znaczy miała we wczesnym dzieciństwie, ale tego nie pamięta. Więź z matką, ojcem musi być czymś szczególnym, czego nic na świecie nie może zastąpić. Ani uczucie do mężczyzny, ani do własnego dziecka.
Gdyby pokrzywa nie parzyła, zostałaby wytrzebiona. A przecież mało która roślina dorównuje pokrzywie. Leczy awitaminozę, reumatyzm, wzmacnia włosy.
Dlaczego twarz matki zatarła się Ewelinie w pamięci? Dlaczego nie zapamiętała jej głosu, jej śmiechu... Po tylu latach zatęskniła za nią. Właściwie nie bardzo mogła sobie wyobrazić, jak to jest, kiedy się ma matkę, ojca. Czym jest ta szczególna więź. Czy ona naprawdę istnieje? Poczuła się jak człowiek kaleki, któremu zabrakło czegoś najistotniejszego do życia. To się nigdy nie da nadrobić. Bo rękę albo nogę można zastąpić protezą, ale nikt i nic nie jest w stanie zastąpić matki, ojca.
- A pani kocha ludzi? - Pewnie, że kocham. Człowiek to istota szlachetna. - Skoro pani tak mówi, to znaczy, że mało go pani zna, tego pani człowieka. Śmiem twierdzić, że to najdziksze zwierzę, jakie stworzyła natura.